Heimilistíminn - 13.07.1980, Side 11

Dyrnar opnuðust og þarna stóð hann. Martin.
Hann brosti en virtist þó hálfruglaður.
— Tania. hrökk upp úr honum. — Er þetta
raunverulega þú? ? Komdu inn fyrir, mikið er
langt siðan....
Hann hafði ekkert breytzt. Hárið var svolitið
siðara og hrökk upp i lokkum i hnakkanum, en
brúnu augun voru alveg eins ákveðin og þau
höfðu verið. Hnén á Taniu voru eins og deig,
þegar hún heyrði rödd hans, minningarnar
streymdu fram. Nú varð Taniu ljóst, hvers
vegna hún hafði orðið að sjá hann aftur. Bara
einu sinni enn — og svo væri öllu lokið....
Hún lét tungubroddinn renna eftir þurrum
vörunum og tókst að brosa.
— H — halló Martin, stamaði hún. —É — ég
á—átti leið hérna fram hjá, og datt i hug, að
kíkja inn. Vona að ég sé ekki að tefja þig....
Hann dró hana inn fyrir og lokaði dyrunum
og ýtti henni svo niður i stól og settist sjálfur
við skrifborðið og horfði á hana, eins og hann
tryði ekki sinum eigin augum.
— Tania, sagði hann. — Af öllu fólki. Hvað ert
þú að gera hérna i borginni?
Hann hljómaði eins og hann væri að tala við
einhvern ókunnugan, en af fullri kurteisi.
Tania hörfði lengi rannsakandi i augu hans.
Honum virtist finnast skemmtilegt, að hún var
komin, en bæði röddin og brosið voru mjög stif.
Hún óskaði þess heitt og innilega, að hann gæti
ekki getið sér til um, hvað hún sjálf var að
hugsa. Hún leit i kringum sig i herberginu. Alls
staðar voru handrit og haugar af pappír, ná-
kvæmlega eins og hún minntist þessa. Kúlu-
pennarnir i leirkrúsinni, myndirnar á veggjun-
um....
— Ég ætla ekki að stoppa lengi, sagði Tania i
flýti. —Ég á stefnúmót nú i hádeginu...
Hann kinkaði kolli.
— Já, en það var þó skemmtilegt—að þú
skyldir lita inn. Vinnur þú i London um þessar
mundir?
Tania greip fegins hendi tækifærið til þess að
geta nú sagt honum frá nýja starfinu, og Mart-
in hlustaði alvarlegur, svipurinn á andlitinu
bar merki um, að hann var annars hugar.
Tania sá, að hún hefði ekki þurft að koma.
Martin hafði ekki saknað hennar hið minnsta.
Þetta var einna likast þvi, að horfa á þátt i
slæmu leikriti, þar sem samræðurnar voru
þvingaðar vegna þess að þeir, sem ræddust við
höfðu ekki um neitt að tala. Þetta bakaði henni
ekki einu sinni sársauka.-en sársaukinn myndi
áreiðanlega segja til sin siðar, þegar hún væri
orðin ein.
Martin ræskti sig. Tania sá, að honum fannst
þetta, lika óþægilegt.
— Ætlar þú að búa heima hjá foreldrum þín-
um aftur? spurði hann.
—Já, til að byrja með. Ég get kannski fen^ið
mér ibúð seinna.
Hann kinkaði kolli og Tania minntist þess nú,
að ein af ástæðunum fyrir þvi, að henni hafði
likað svona vel við hann allt frá byrjun, var að
hann átti svo gott með að hlusta. Hann hafði
undarlega litið að segja, sérstaklega þegar
tillit var tekið til þess, að starf hans byggðist
allt á orðum. En það var aldrei óþægilegt að
láta hann hlusta.
Martin stökk á fætur.
— Ég ætla að panta kaffi, sagði hann. —Þú
hefur þó að minnsta kosti tima til þess að fá þér
kaffisopa?
— Vertu ekki að hafa neitt fyrir mér, muldr-
aði Tania. — Ég þarf að flýta mér.
Hann brosti og kinkaði kolli.
— Ég hef oft verið að velta þvi fyrir mér,
hvernig þér hefur gengið.
— Bara vel, sagði Tania glaðlega, en gætti
þess að láta ekki á þvi bera, hvað henni hafði
sárnað mikið, að ekki skyldi hafa komið frá
honum nokkurt lifsmark. En eftir að þau hitt-
ust siðast, hafði ekki sýnst vera mikil ástæða
fyrir þau að halda sambandinu milli sin....
Nú hringdi siminn og Martin greip tólið. Á
meðan hann talaði horfði Tania i kringum sig
og hugsaði til þess, þegar hún hafði komið
hingað i fyrsta skiptið. Þau höfðu hitzt i veizlu
og eftir að þau höfðu verið saman allt kvöldið,
hafði hann ekið henni heim. Á leiðinni komu
þau hér við til þess að ná i handrit. Hún mundi
svo vel eftir myndunum á veggjunum.
Flestar myndirnar voru áritaðar nöfnum
frægra rithöfunda, og meðal þeirra var mynd
af sérstaklega laglegri ungri stúlku. Hún hélt,
að þetta hly.ti að vera skáldkona, og spurði
Martin hver hún væri. Martin varð undarlegur
á svipinn.
— Við vorum trúlofuð, en þvi er lokið, sagði
hann snöggt.
—En leiðinlegt...sagði Tania lágt. Það var eins
og kvöldið væri eyðilagt. Hann varð þögull og
innhverfur, og henni fannst gott, þegar hann
spurði, hvort þau ættu ekki að hittast aftur.
11
*
i
t