NT - 02.09.1984, Síða 16

llt
Rýnt í tilveruna
■ Allir vita, eða ættu að vita,
að það er óhagganleg stað-
reynd, að traustasta undirstaða
góðs þjóðfélags var, er og
verður um ókomin ár, heil-
brigð og ánægð fjölskylda. Og
hornsteinn að samlyndri og
streitulausri fjölskyldu er góð
húsmóðir.
Frá öllum þeim, sem búa við
heilbrigt fjölskyldulíf og
hrærast innanum hamingju-
sama fjölskyldu stafar jafnvægi
og um leið innri gleði, og slíkt
hefur áhrif á umhverfi þeirra
utan veggja fjölskyldunnar.
Sem sagt í öllum samskiptum
þeirra við meðbræður, hvort
sem er karl- eða kvenkyns, í
gamni eða alvöru lífsins.
Þetta liggur í augum uppi og
þegar við íhugum þessa góðu
staðreynd af hreinskilni, þá
kemur greinilega í Ijós, hve
ábyrgðarmikið og um leið stór-
kostlegt hið annasama starf
húsmóðurinnar hlýtur að vera.
Já, heimavinnandi húsmóðir,
vegna þess að við erum alltaf
að sjá það betur og betur, hve
mikil spenna getur ríkt á heim-
ilum, þar sem húsmóðirin er
ekki til staðar nema á kvöldin
og rétt yfir blánóttina.
Nú mætti ætla, miðað við
mikilvægi heimilishaldsins, að
allt væri gert til þess að létta
húsmóðurinni hið ábyrgða-
mikla starf sitt, en því er
aldeilis ekki þannig varið.
Nú á tímum er allt gert og
reynt til þess að draga konur út
af heimilunum. Akaflega há-
værar raddir eru uppi um jafn-
rétti og breyttan tíðaranda og
þeim konum sem njóta þess að
yera heima og sjá lífsfyllingu í
því að sinna fjölskyldunni, er
allt gert til ama. Mikið er
barist fyrir kvenréttindum, en
í þeirri baráttu virðist heima-
vinnandi húsmóðirin og henn-
ar réttindi ekki vera inni í
myndinni.
Þegar sem mest var rætt og
fjallað um hina „hagsýnu
húsmóður“, önduðu flestar
heimavinnandi húsmæður
léttar. Nú var þeirra tími
kominn. Tími stuðnings og
skilnings á starfi þeirra og
mikilvægi þess innanum og fyr-
ir fjölskylduna..Þær urðu fyrir
vonbrigðum.
Loks, þegar heimavinnandi
húsmóðir gerði sér stórar vonir
um að fá leiðréttingu á sjúkra-
dagpeningum sínum og
skattaálagningu hjónanna, þá
heyrði hún ekki neitt. Hvað
þá um lækkun vöruverðs, sér-
staklega á nauðsynlegum mat-
vörum? Þessi mál virðast vera
algjört „tabú“..
Én viti menn, í staðinn fyrir
að huga að réttindum hinnar
hagsýnu húsmóður, urðu
kröfurnar um fleiri dagheimili
sífellt hærri. Er ekki einhvert
öfugstreymi á ferðinni meðal
okkar?
Heimavinnandi húsmóðir
kærir sig ekki um dagheimili.
Hún lætur sér leikvöll með
pössun nægja og í hámarki
leikskóla. Hún vill og getur
ekki séð af börnum sínum
allan daginn.
Þar af leiðandi liggur í aug-
um uppi, að aukin réttindi
húsmóðurinnar og um leið
færri dagheimili spara þjóðfé-
laginu stórar upphæðir.
Þegar ekið er niður Banka-
stræti, auðvitað sitjandi í góðu
gluggasæti í strætó, (vegna
þess að heimavinnandi hús-
móðir með fjölskyldu og eina
fyrirvinnu telur sig ekki hafa
efni á því að eiga og reka
bifreið) blasir Torgið við í
öllum sínum þokka.. Þar er
mjög svo líflegt á góðviðrisdegi
og væri hægt að segja og skrifa
langar sögur, bæði fallegar og
miður góðar um þennan fræga
stað sem Torgið og göngugatan
eru nú orðin.
En þó að Torgið með sínu
fjölbreytta mannlífi blasi við
mér út um gluggann í strætó,
þá er það samt annar staður,
sem ætíð stingur í augu mér og
vekur í hvert skipti furðu mína
og forvitnilegan áhuga.
Þessi eftirtektarverði stáður
er útitaflið, sem hefur örugg-
lega flutt frægð okkar út um
allar jarðir.
Ég var einmitt stödd niðri í
Lækjargötu, ásamt öðrum
góðum vegfarendum, í dumb-
úngsveðri, en þó ekki rigningu,
þegar framkvæmdirnar að
þessu stóra og síðar umdeilda
mannvirki sem útitaflið er,
hófust.
Alveg upp úr þurru var stórri
og hávaðasamri ýtu ekið upp
að fallegu grænu brekkunni
við Bankastræti og það skipti
engum togum, að hin óhugn-
aniega skófla hennar tók til við
að tæta grænu brekkuna í
sundur. Og fljótlega varð
brekkan að einu stóru flagi og
minnkaði óðum, eftir því sem
moldarhrúgan á vörubíl
nokkrum er var kominn á
staðinn, stækkaði.
Eins og eðlilegt var við þess-
ar aðstæður, stönsuðu vegfar-
endur og ég í Lækjargötunni
og störðu furðu lostnir á þessar
aðfarir. Það leið ekki á löngu
þar til við stungum saman
nefjum og hinar furðulegustu
getgátur komu á kreik og hver
og einn lét hugmyndaflug sitt
varðandi þennan mokstur
leika um Lækjargötuna.
Fjölmargar tilgátur sáu
dagsins ljós, eins og að nú væri
verið að leggja drög að litlu
vinalegu torgi, eða koma upp
einhverri gróðurvin, svona í
hjarta borgarinnar, með mörg-
um bekkjum, vegna þess að
bekkirnir á Austurvelli eru
ávallt þéttskipaðir á góðviðris-
dögum og þá komast færri að
en vilja. Einnig var því haldið
fram, að þarna mundi stór og
glæsilegur gosbrunnur líta
dagsins ljós.
Þannig flugu hugmyndirnar
fram og aftur, þar til einn
vegfarandinn tók á sig rögg,
gekk yfir götuna til þess að fá
glöggar upplýsingar, en viti
menn, stjórnandi ýtunnar vissi
ekkert um málið. Átti bara að
koma brekkunni fyrir kattar-
nef.. Þegar svo upplýstist,
dögum seinna, að verið væri
að leggja útitafl ásamt tilheyr-
andi í stað brekkunnar grænu,
setti marga hljóða og sýndist
sitt hverjum.
Ég óskaði þess strax, að
veðurguðirnir yrðu okkur hlið-
hollir á hverju sumri, því ís-
lendingar eru skákþjóð mikii
og það væri mjög leiðinlegt að
geta ekki notað þetta stórkost-
lega tafl vegna rigninga. Einnig
lék ég mér við þá hugsun, hve
glæsilegt það væri, ef næsta
heimsmeistaraeinvígi í skák
yrði haldið á útitaflinu í Bak-
arabrekkunni. Annað eins hef-
ur hvergi átt sér stað í veröld-
inni.
Þó gæti ef til vill komið babb
í bátinn, vegna þess að tafl-
mennirnir eru svo stórir, að
það væri mjög svo auðvelt að
fela væna sprengju í einum
þeirra.
Merkið okkar talar sinu mdli
SAMVINNU
TRYGGINGAR
Sunnudagur 2. september 1984 16
Páll Eiríksson geðlæknir
svarar spurningum lesenda
Hann þolir ekki
son minn
Herra Páll Eiríksson.
Ég veit ekki hvort þetta
mál sem mig langar til að
bera undir þig er beinlínis
geðrænt vandamál. En það
er þó persónulegt vandamál
og ég veit ekki hvar skilin
eru þarna á milli. En eíþetta
passar ekki í þennan eínis-
dálk, þá vona ég að mér
verði sagt það.
Svo er mál með vexti aðég
á einn dreng, sem nú er
orðinn íjórtán ára gamall. Ég
átti hann þegar ég var átján
ára og var ein með hann til
25 ára aldurs. Þá kynntist ég
manni sem er íarmaður og er
tveimur árum yngri en ég.
Hann er nú þrítugur, en ég
32 ára.
Vandamálið er bara það
að þegar maðurinn erheima,
þá kemur þeim syni mínum
mjög illa saman. Ég held að
ég geti sagt að þeir þoh ekki
hvor annan. Við búum ííbúð
sem er aðeins þrjú herbergi
og það gerir þetta enn eríið-
ara. Þegar maðurinn er
heima vU hann hafa aUa sína
hentisemi og skemmta sér
og slappa af og þá er alveg
ómögulegt fyrir son minn að
vera heima. Hann er því
farinn að hverfa heilu næt-
urnar og er þá hjá einhverj-
um kunningjum sínum.
Hvað á ég að gera? Við
erum ekki gift og maðurínn
minn segist ekki vilja hafa
son minn, þótt við keyptum
stærrí íbúð, sem ég held þó
að verði ekki á næstunni. Þar
að auki er maðurínn að
hugsa um að skipta um
vinnu og koma í land og þá
verður þetta enn erfiðara.
Áhyggjufull.
Þetta er auðvitað þitt líf en sonur
þinn á líka rétt á því að vel sé búið
að honum
Kæra „áhyggjufull."
Þú ert að velta því fyrir þéi
hvort þetta bréf þitt eigí
nokkuð erindi í þennan dálk
og vil ég svara því strax að
mér finnst ekki vera vafi á
því, að þér líður illa andlega
og því fyllsta ástæða til þess
að taka þetta upp á þessum
vettvangi.
Ekki veit ég hvort það
hjálpar þér nokkuð en ég vil
samt segja þér að ástandi
svipuðu því sem þú lýsir í
bréfi þínu hef ég oft heyrt
lýst áður.
Ekki veit ég nákvæmlega
um samspilið milli sonar þíns
og sambýlismanns, eða
hvert hlutverk þitt er í þessu
samspili, en greinilegt er, að
ykkur hefur ekki tekist að
finna hagkvæma lausn á
þessu vandamáli. Sonur
þinn hafði þig út af fyrir sig
fyrstu 7 árin og er því ósköp
eðlilegt að hann eigi erfitt
með að sætta sig við að
þurfa að deila þér með
öðrum nema vel sé á spilun-
um haldið. Þú segir, að þegar
maðurinn sé heima, vilji
hann hafa alla sína henti-
semi til að skemmta sér og
slappa af og þá sé alveg
ómögulegt fyrir son þinn að
vera heima.
Af bréfi þínu má ráða, að
sambýlismanni þínum hafi
ekki tekist að nú trausti son-
ar þíns og það virðist heldur
ekki bera mikið á virðingu
hans fyrir syni þínum. Meira
að segja segist hann ekki
vilja hafa son þinn þótt þið
keyptuð ykkur stærri íbúð
saman.
Ekki veit ég hvað hann
hefur ætlað sér að gera við
son þinn i því tilviki. Eins og
þú lýsir sambýlismanni þín-
um í þessu bréfi, verð ég að
segja að ég fór að hugsa hvað
þú eiginlega hefðir út úr
þessu sambandi. Eg sé ekki
af bréfinu að það sé af miklu
jákvæðu að taka í samband-
inu en það bjóði fyrst og
fremst upp á vandamál fyrir
samband þitt og sonar þíns.
Ég er ansi hræddur um að
flestar mæður hefðu fyrir
löngu verið buíiar að gefa
samband sem þetta upp á
bátinn en vafalaust er það
margt sem þú ekki minnist á
í þessu bréfi.
Þetta er auðvitað þitt líf,
en sonur þinn á líka íullan
rétt á að að honum sé vel
búið. Ef þér ekki tekst að
finna lausn á þessu vanda-
máli hjálparlaust, mundi ég
ráðleggja þér að leita aðstoð-
ar þeirra aðila sem fást við
slík vandamál, sjá síðasta
svar mitt til „Konu í Breið-
holtinu.
Með bestu kveðjum,
Páll Eiríksson, geðlæknir.
LIFAjVDI
BLAÐ!
Heimilið '84
32
á heimilissýningunni. Ibásnum
gefstgestum sýningarinnar
tækifæri til aö fylgjast meö fjarrita
Reuterskýra I sífellu frá nýjustu
fréttum utan úrheimi. Og nýir
áskrifendur, sem aö sjálfsögöu
njóta sérstakra kynningarkjara,
taka þátt í lukkuleiknum í
lukkuhjólinu.