NT - 10.01.1985, Blaðsíða 10

Fimmtudagur 10. janúar 1985 10
j LlL It/linraírag
Hjónaminning:
GuðrúnJónsdóttirog
Fædd 29. sept. 1902 Dáin 21. júlí 1984
Óskar Guðlaugsson
Fæddur 5. ágúst, 1909 Dáinn 20. nóv. 1984
Er ét> stóð vió kistu Guðrún-
ar systur minnar, opnaði ég
Nýjatestamentið mitt og kom
þá niður á !3. kapltulann í 1.
Korintubréfinu, sem kallaður
hefur verið Kærleikans kupí-
tuli.
Mér hefur alltaf fundist yfir-
skriftin yfir lífi Guörúnar vcra
kærleikur. Hún var fyllt af
kærleika Jesú Krists og allt
hennar líf bar þess vott. Hún
var duglcg að taka á bænadæl-
unni, til þcss aö dæla blessun
yfir vini og vandamcnn. Já,
yfir land okkar og þjóð. Hún
bað um blessun yfir alla, scm
hún komst í sncrtingu viö. Ég
þakka Guði af öllu hjarta fyrir
kærlcika hcnnar og allt hennar
líf og starf, scm varð mér svo
mikils viröi, og til ómctanlcgr-
ar blessunar.
En nú er hún komin lieim til
síns himneska Frelsara, sem
hún þcgar á æskuárum gaf
hjarta sitt heilsteypt til fylgdar
og þjónustu. Og hún fylgdi
honum ætíö síöan. Hún vissi
að það er cini gæfuvegurinn að
fylgja Drottni Jesú, Honum,
sent kcypti okkur með sínu
heilaga blóði, og hefur rist
okkur á lófa sína og innritað
okkur í Lífsins bók hjá sér.
Hann gaf Guðrúnu aö smakka
á náð sinni í Hcilögum Anda.
Drottinn gaf licnni mikil verð-
mæti andlegog líkamleg. Hún
vildi líka leggjii allt sitt í hans
hcilögu sterku hendur. Hún
starfaði mikið viö sunnudaga-
skóla. Fyrst í K.F.LJ.M. og
síðar í Hvítasunnusöfnuðin-
um. Og í Mjóuhlíö 16 byrjáði
luin á litlum sunnudagaskóla
sem luin starfaði viö í nokkur
ár. Einnig haföi hún þar al-
ntennar samkomur á sunnu-
dagskvöldunt í nokkur ár. 1‘ar
til heiláa licnnar tók að bila svo
að hún varð að leggja þær
niður vegna vanheilsu.
Guð gefi okkur öllum náð
að vera ávaxtarík í verki
Drottins.
Guð gefi okkur ollum náð
að vinna fyrir Jesú meðan
dagurinner. Vökumogbiðjum
að Drottinr. brynji okkur í
krafti trúar og Heilags Anda.
Guðrún var elst 8 systkina.
Hún var gift Óskari Guðlaugs-
syni frá Siglufirði. sent nú lifir
konu sína.
Nær mitt lífsstarfer endttð til
míns föðurlnnds cg fer
þii mér fyrst hin hjarta
morgunstjarna skín.
Jesú himneska náðarandlit
auga mitt þá sér.
Hann í elsku sinni hrosir Ijúft
til min.
Ég mun sjá hann. Ég mun sjá
hann.
Ó. hve sæll við hans hlið dvcl
ég þar.
Ég mun sjá hann. ég mun sjá
liann.
Ég mun sjá hann er
þyrnikransinn har.
Fanný Crosby
Elsku Gunna systir mín.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Nú er hún friði skírð í örmum
Jesú. Guði sé lof fyrir vonina
um endurfundina heima á
himnum.
Anna G. Jónsdóttir
Far þú í friði,
friður Guðs þig hlessi,
hafðu þökk fyrir ullt og ullt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarlmoss þú
liljótu skalt.
(V. Briem.)
Trúaðir traustir vinir eru
besta náðargjöfin á lífsleið-
inni, þess hef ég notið í ríkum
mæli frá fjölskyldunni scm eitt
sinn bjó við fátækt á Gilsfjarð-
arbrekku. Þar sannaðist að
óhætt er að hlýða oröum frels-
arans. „Leitiö fyrst Guösríkis
og hans réttlætis, þá mun allt
annað veitast yður að auki,"
og svo fór, því öll hafa systkin-
in eignast veraldlcg gæði að
auki. Aldrci hefi ég þekkt
meiri gcstrisni en hjá Guörúnu
sáluöu og hennar fólki, sem
fólk naut um lengri og skcmmri
tíma. Þar með var ég þegar
maðurinn minn lá banaleguna.
Pcgar clsta dóttir ntín fór fyrst
suður í vist og til að ganga í
kvöldskóla KFUM, þá var hún
þar nokkurn tíma, þar til áö
þau gátu útvcgað henni gott
hcimili, þá skrifar hún mér:
„Ég er hér cins og hjá góðunt
foreldrum."
Fyrstu árin í Reykjavík voru
auðvitað crfið, oft lítið húsrúm
en hjartarúmið þcim mun
stærra. Þess naut ég cinu sinni
á Óöinsgötunni þcgar ég kom
suður, og svo aftur með þeim
á Hraungerðismóti í tjaldinu
hjá sex cða sjö manns, það cru
óglcymanlegar sælustundir í
endurminningum mínum.
En nú vík égað fyrstu kynn-
um okkar. Á sólbjörtum
sumardegi kom Jón Thcódórs-
son mcð tvær elstu dætur sínar
frá Broddanesi, ég lield þau
liafi veriö í skcmmtifcrö. Ég
varð hrifin .af þessu fólki, hér
var gáfað lifandi, trúað fólk.
Hér var kominn ferðamaður.
Af viðtali við þau undraðist ég
hvað stúlkurnar voru kunnug-
ar Biblíunni. Um pabba þeirra
hafði ég heyrt. Þessu fólki vildi
ég kynnast.
Á síðasta vctrardag kom ég
heim úr liósmóðurstörfum
framan frá Gili. Égfékk lánaða
stúlku frá Krossárbökkunt scm
fór auövitað heim daginn eftir.
Húslestrar hcldust þá, en frá
því kæra efni var hugur minn
eins og kallaður og eins og við
mig væri sagt: Notaðu nú ferð-
ina til þess að láta fréttast að
Gilsfjarðarbrekku að nú sé
hrognkclsaveiöi hér, ef ferð
kynni að falla. Oft hafði það
komið sér vel. Eftir illa lesinn
„Lesturinn", meðan fólkið
drakk hádegiskaffiö skrifað ég
örfá orð til Guörúnar á Gils-
fjarðarbrckku: Nú getur pabbi
þinn fengið hrognkelsi og
komdu mcð honum. Glcöitil-
hlökkun fyllti ntig. Ég held að
ekki meira en tveir dagar liafi
liðið þar til feðginin komu
bæði. Hann settist inn til
tengdamóður minnar, ég held
að hún hafi því þekkt hann frá
barnæsku. Hún kom til mín
strax og sagði: „Nú held ég að
sé oröið þröngt í búi hjá hon-
um Jóni mínum því liann sagði
að sjaldan hefði það orðið svo,
en þá kom þessi blessuð Guðs
sending, bréfið frá henni Stein-
unni." Þetta er alveg orðrétt.
Sannarlega þakkaði ég Guði
og þó ekki gæfi á sjó daginn
eftir þá fór hesturinn ekki
tómuraftur. En þakklætiðsem
við nutum alla tíð frá fjölskyld-
unni var mér meiri vcrðmæti
en smámunirnir héðan. Guð-
rún blessuð bauó okkur að
hjálpa til að hreinsa túnið þeg-
ar að því kæmi. Vorið var kalt
og enginn byrjaður að hreinsa
fyrir hvítasunnu, þegar þeir
atburöir gerðust að fullorðin
kona frá næsta bæ datt af
hestbaki hér út með sjónum,
hún var aö koma frá fermingu
að Kollafjarðarnesi, komst
ekki til meðvitundar og dó hér
cftir fjóra sólarhringa. Dóttir
hennar og ég skiptumst á að
vaka yfir henni. Auðvitað kont
Karl læknirsamdægursog slys-
ið varö. Ég gekk þá með mitt
fjórða barn, sem fæddist 14.
ágúst. Ég haföi fcngið graftar-
kýli sem læknirinn lcit á og
sagði að ég yröi að koma til sín
eftir nokkra daga. Daginn scm
maðurinn rninn var að flytja
lík konunnar héðan sagði hann
við mig: Nú kemur mótorbátur
að Broddanesi og þú verður að
komast mcð honum til Ilólrna-
víkur. Mundi verður að reiða
þig að Broddanesi. Þá var
Itann unglingspiltur hjá okkur,
náfrændi minn, og fóstursonur
mömmu. Nýlega er hann fyrir
aldur fram dáinn af slysförum.
Guð blessi minningu hans. Nú
var ekki gott í cfni með afkom-
una heima. Vorið var kalt og
enginn farinn að hreinsa tún.
En þá kom blcssuð guðssend-
ingin til mín alvegástundinni.
Feöginin frá Gilsfjarðar-
brekku, þcssi yndislcga stúlka
sent tók að sér heimilið eins og
best mátti verða með þessum
blcssuöum liðléttingum sem
fyrir voru. Líka hreinsaði hún
allt túnið nteð þcssu liði. Ótrú-
legt afrek á ekki lengri tíma,
mig ntinnir að það væri vika.
Ég var kominn að mínum
verkum, árin liöu og vinirnir á
Gilsfjarðarbrekku fluttust
suður. en vináttuband hé'st
með indælu andríku bréfunum
systranna. Stærsta vinamerkið
var þcgar Guörún, Margrét og
Anna (sú eina af þeim þremur
sem nú lifir) komu í hcimsókn
til mín með Ólaf kristniboða,
sem ég var búin að sjá á
kristilcga mótinu í Hraun-
gerði. Frá öðru móti þaðan
hafði Guörún sáluga skrifað
mér um stórmerkan atburð og
sent mér myndir. Bréf og
myndir geymast. Ógleyman-
legar sælustundir voru að fá
þcssa góðu gesti. Frá barnæsku
elskaði ég kristniboð og þráði
að styrkja það, og með lcstri í
kristniboösblaöinu Bjarma
fylgdist ég með öllu þar að
lútandi. Það var ekki ónýtt að
eignast vináttu þeirra hjóna
Ólafs og Herborgar. Oft
minntist hann á það síðar aö
frá þessari ferð ætti hann góðar
endurminningar. Dýrmætar
eru mér minningar þessara
þriggja daga, og litli hvammur-
inn hér í túnaklettunum, þar
var ofurlítil andagtstund.
Sungið, beðið við fætur Jesú
og lesið úr Jóhannesarguð-
spjalli 15. kap.
Ólafur kenndi unglingunum
vers á kínversku. Fyrir nokkr-
um árum mundi Hermann Sig-
tryggsson á Akureyri það. í
þessari ferð talaði Ólafur í
Óspakseyrarkirkju viö ntessu.
Guði séu þakkir fyrir alla
dygga þjóna, þá sem fara út í
kristilegt starf og þá fórnfúsu
heima sent vilja hlýða síðasta
boðorði Frelsarans: „Farið og
gjörið allar þjóðir að lærisvein-
um."
Ekkert höfum við með okk-
ur héðan. Ég geynti vinar-
kveðju með versi sent blessuð
Magga mín færði mér á Land-
spítalann daginn áður en ég
var skorin upp með góðum
árangri í júlí 1953. Guörún átti
eftir að standa við hlið mér
með alla þá alúð og aðstoð sem
hún átti til, við burtför fyrr-
greindra ástvina rninna. Drott-
inn launi henni allt í eilífðinni
fyrir mig. Bréf systranna
beggja eru mér dýrmæt. Þegar
Magga lá banaleguna í ágúst
1966, skrifaði hún méroft. Þar
er yndislegt trúarvers, og hún
segir: Er þctta ekki trú og
fullvissa? 0 jú. Ég fæ ekki
fullþakkað Guöi þann kær-
leika sent ég naut frá þessum
systrum. Gcstrisni Guðrúnar
var einstök. Þó ég að nútíma
hætti kæmi stundum svo seint
í hcimsókn að hún kæmi á
náttkjólnum til dyra, var bros
á vör og orðið sern mér er
kærara en veislur. Velkomin.
Nú hafa þær fengið að heyra:
„Gakk inn til fagnaðar herra
þíns."
Þetta hefi ég skrifað vegna
löngunar ntinnar til að votta á
ævikvöldinu hvaö mikil náð er
að eiga Jesú að einkavin í
hverri þraut, og hvað vinátta
þessara systra var mér mikils
virði á löngu lífsleiðinni.
Lofið Drottin allar þjóðir,
vegsami hann allir lýðir.
Blessuð sé minning þessara
systra.
Steinunn Guömundsdóttir.
Óskar Guðlaugsson
Drottinn er minn liirðir.
mig mun ekkert hresta.
Á grænum grundum
lætur Hann mig hvílast.
leiðir mig að vötnum,
þar scm ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafn vel þótt ég fari um dimman
dal.
óttast ég ekkert illt.
því að þú ert hjá mér.
Sproti þinn og stafur. Iiugga
mig.
Þú hýrð mér horð frammi fyrir
fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt ineð olíu,
hikar minn er harmafullur.
Já gæfa og náð fylgja mér
alla mína ævidaga.
og í húsi Drottins
hý ég langa ævi.
(Ðavíðss. 23)
Þessi sálmur var vitnisburð-
ur Óskars. Hann elskaði þenn-
an sálm, hann vissi og fann, að
það er algjört öryggi að vera í
hjörð Hirðisins góða. Hann
mætti Jesú sem frelsara sínum
og eignaðist frið fyrir Jesú blóð
og hann var fús að segja öðrum
frá hve gott er aö eiga Jesú að
vini. Þau hjónin, Guðrún Jóns-
dóttir og Óskar Guðlaugsson
höfðu um tíma santkomur í
Mjóuhlíð 16 og vitnuðu um
náð Drottins Jesú. Það voru
oft blessunarríkar stundir sem
ekki gleymast. Margar yndis-
legar stundir, áttum við á
hcimili þeirra. Þar ríkti gest-
risni og hjálpscmi og gott var
að mæta brosandi andlitum
sem af innileik og kærleika
buðu mann velkominn, og oft
sagði Óskar: „Ég bið alltaf
fyrir þér." Það er ómetanlegt
að eiga systkin scm alltaf bera
mann á bænavörunum ti! Jesú,
og styrkja mann með Guðs
orði. Þau elskuðu Guös orð,
lásu það og hvöttu alla til hins
sama.
Þitt orð er Guð vort erfðafé,
þann arf vér hestan fengum.
Oss lýðnum veit til lofsþað sé.
að Ijós við þess. vér gengum.
Það hreystir hug í neyð.
Það huggar sál í deyð.
Lát hörn vor eftir oss
það erfa blessað hnoss.
Ó gefþað glatist engum.
Það var stuttur tími milli
þeirra hjónanna. því hinn 21.
júlí síðastliðinn andaðist
Guðrún eftir mikil veikindi.
Þau gengu með Guði, og nú
eru þau heima hjá Jesú og bíða
upprisudagsins. Jesús sagði:Ég
er upprisan og lífið; Sá sem
trúir á mig mun lifa, þótt hann
deyi. Og hver sá, sem lifir og
trúir á mig, hann skal aldrei að
eilífu deyja.
Jóh. 11.25-26
Blessuö sé minning þcirra.
Tengdasystur.
Lausnarinn góði ég legg þér í
hönd
líf mitt og sál og titrandi önd.
Aleinn þú þekkir andvörpin
mín.
öruggt ég treystiá fyrirheit þín.
Þú hefir verið Ijós mitt og líf,
lifandi frelsari, styrkurog hlíf.
í þér ég hvíli í öruggri trú.
Allt sem ég þarfnast minn
Jesú. ert þú
Þú hcfur horið hrot mín og
synd.
hlóð þitt er hjarta míns
svölunarlind.
Unaður sá er Orðið þitt gaf
er nú sú lindin er teyga ég af.
Orðin þín hljóma: Ég er þín
sól,
Ég veiti í gleði og þrautunum
skjól.
Öllum til hjálpar armur minn
nær.
ekkert úr hendi mér slitið þig
fær.
Sálm. 84.12, Sálm. 91.9.-32.7,
Jesaja 59.1, Jóh. 10.27.-28.
M. Th. Jónsd.
BLAÐBERA VANTAR
HJARÐARHAGI
ÆGISÍÐA
KVISTHAGI
FORNHAGI
HOFSVALLAGATA
FELLSMÚLI
GRENSÁSVEGUR
EINNIG VANTAR BLAÐBERA Á
BIÐLISTA í ÖLL HVERFI