NT - 27.02.1985, Blaðsíða 11

Leið 2 kemur niður Ægisgöluna og beygir inn á Mýrmrgötnna á hinni „nýjnu leið sinni vestur í bae. Engar breytingar verða á akstrí I
Vrr en umferðamefnd hefur fjallað um hraðahindranimar á nýjan leik. £
^ NTnayMl: Róbcrl^
festurgötustríðið í borgarráði:
[Óbreytt ástand-Málið fyrir
imferðarnefnd á nýjan leik
Miklar umræöur fóru fram
lum hraöahindranirnar á Vest-
lurgötu á fundi borgarráðs í gær
len ekki var ákveöið að grípa til
Ineinna aðgeröa fyrr en fjallað
Ihefði verið um málið á nýjan
leik í umferðarnefnd. Verður
það væntanlega í vikunni.
Þangaö til ríkir óbreytt ástand
og vagnamir aka ekki þann
hluta Vesturgötunnar þar sem
hindranimar eru. Var það skoð-
un fulltrúa í borgarráði að út-
færsla hraðahindrunarinnar
væri ekki nægilega góð og upp-
lýsti Guttormur Þormar, fram-
kvæmdastjóri umferðamefnd-
ar, sem mættur var á fundinn
vegna málsins ásamt Sveinil
Björnssyni forstjóra SVR. aðl
útfærslan á hindruninni á Vest-1
urgötu væri ekki komin í cndan-j
legt horf.
biðstöðvum sem vagnstjórarn-
ir treystu sér ekki til að sinna.
Ekki skulu hér rakin í smá-
atriðum þau fréttaskot og
flugufregnir sem fylgdu í kjöl-
far þessara aðgerða eða árásir
á einstaklinga.
Framkvæmdastjóri um-
ferðanefndar Reykjavíkur
bauð fulltrúum SVR og íbúa-
samtaka Vesturbæjar til fund-
ar þann 7. febrúar sl. Þar voru
þessi mál rædd af þeim skiln-
ingi, sem í sjálfu sér ríkir milli
þessara aðila um þörf á auknu
umferðaröryggi. Niðurstaða
þessara umræðna var lögð
fram sem tillaga í borgarráði
12. febrúar 1985 og eftirfarandi
samþykkt þar:
„Varðandi hraðahindranir
á Vesturgötu.
1. Hliðarhindranir sem settar
voru upp við Ægisgötu og
Bræðraborgarstíg verði
teknar niður.
2. Zebra-gangbrautir með
upphækkunum komi á
þremur stöðum á Vestur-
götu, þ.e. við Ægisgötu,
Stýrimannastíg og Bræðra
borgarstíg. Skulu þessar
upphækkanir gerðar eins
fljótt og unnt er eftir að
malbiksframkvæmdir hefj-
ast í vor. Verði þær lagaðar
m.t.t. strætisvagna.“
fbúasamtökin telja að hér sé
um betri ráðstöfun til hraða-
hindrunar að ræða og verði
veturinn mildur er hér aðeins
um liðlega tveggja mánaða bið
að ræða á framkvæmd raun-
verulegra aðgerða til hraða-
hindrunar.
Grein þessi er sett saman til
þess að varpa ljósi á fram-
kvæmd málsins fyrir íbúa
hverfisins og þá ökumenn sem
þar eiga leið um.
Fyrir hönd
íbúasamtaka Vesturbæjar
Anna Kristjánsdóttir
Stefán Örn Stefánsson
■ Áþriðjaeða
fjórða degi frá upp-
setningu hliðanna
bar hins vegar svo
viðaðvagnstjórará
leið 2 lögðu ffyrir-
varalaust niður
akstur á Vesturgótu
fyrir vestan Ægis-
gótu. Tilkynntu þeir
að þeir myndu ekki
aka þennan spotta
meðan þrengingar
þessar væru í vegi
þeirra.
Hraðahindranirnar á Vesturgötunni:
Fjarlægðar - og bungur j
settar í stað þeirra
Á fundi borgurráðs í gærdag
var samþykkt að láta fjarlægja
hraðahindranirnar sem settar
I voru á Vesturgötu fyrr í vetur.
Ennfremur var ákveðið að setja
í staðinn svokallaðra bungur.
upphækkanir, með sebrabraut-
[um scm fyrst. Verðurþað vænt-
anlega gert í vor þegar slitlagið|
á götunni verður lagfært.
Ymsum þótti grindurnar sem
settar voru þarna full þröngar og
harðleiknar fyrir bílsljórá scnt
ekki náðu að þræöa klakklaust j
á milli þeirra.
Erna Sólveig Sigvaldadóttir
Halldórsstöðum
Fædd: 21. júní 1938
Dáin: 1. febrúar 1985
Menn setti hljóöa er fréttist
um hið hörmulega slys, sem
Sólveig á Halldórsstöðum varð
fyrir og varð henni að aldurtila.
En víst er um það, að fáir ráða
sínum næturstað.
Sólveig fæddist 21. júní árið
1938 að Stafni í Svartárdal Aust-
ur-Húnavatnssýslu. Dóttir Sig-
valda Halldórssonar bónda þar
og konu hans Steinunnar
Björnsdóttur, sem enn er á lífi,
en Sigvaldi lést fyrir fáum árum.
Sólveig ólst upp í föðurhús-
um, á myndar og rausnar heimili
sem Stafn hefur alla tíð verið,
enda annálað fyrir gestrisni.
Árið 1968 hóf Sólveig og
eftirlifandi maður hennar
Hreinn Gunnarsson búskap á
Halldórsstöðiim í Saurbæjar-
hreppi, Eyjafirði. Þau eignuð-
ust eina dóttur, Rósu Steinunni,
sem nú er upp komin og er með
föður sínum á Halldórsstöðum.
Alltaf var gott að koma í Hall-
dórsstaði, enda gestrisni og
greiðasemi viðbrugðið.
Sólveig hafði mikið yndi af
skepnum, einkum hestum og
fór oft á hestbak sér til ánægju
og yndisauka. Skepnuferðum
fylgdist hún ætíð vel með og er
mér eitt atvik minnisstætt.
Löngu eftir allar göngur í fyrra
haust og mikill snjór kominn,
að Sólveig sagðist hafa séð kind
upp á brún. Var farið upp frá
einum nágrannabænum, en eng-
in fannst kindin. Ekki vildi
Hreinn trúa því að þarna hefði
verið um missýn að ræða og
lagði sjálfur af stað, leitaði á
þeim slóðum sem kona hans
sagðist hafa séð hana og heim
kom hann með dilká, sem
reyndist vera frá mér og aldrei
hafði komið að. Á þetta litla
dæmi aðeins að sýna það sem
áður er sagt, hve vel Sólveig
fylgdist með.
Um leið og ég þakka Sól-
veigu fyrir góð kynni okkar og
marga greiðasemi, vottum við
hjónin eftirlifandi manni
hennar, dóttur, móður og syst-
kinum og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnar Thorsteinsson
Arnarstöðum
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar á afmælis- og
eöa minningargreinum í blaöinu, er bent
á, að þær þurfa aö berast a.m.k. tveim
dögum fyrir birtingardag. Þær þurfa aö
vera vélritaðar.
Miðvikudagur 27. febrúar 1985 11
Haraldur Gíslason
mjólkurbússtjóri
■ Með Haraldi Gíslasyni er
fallinn frumherji nýrra tíma í
búmenningu þirígeyskra
bænda. Hann varfyrsti mjólkur-
bústjóri mjólkursamlagsins á
Húsavík. Það var eitt af happa-
verkum Sveins Tryggvasonar,
sem var ráðunautur Þingeyinga
við uppbyggingu mjólkurbús-
ins, að ráða Harald til forráða
hjá hinu nýja mjólkursamlagi.
Haraldur er sunnlendingur að
uppruna, einn þeirra mörgu
barna Gísla á Haugi í Flóa, er
settu svip á sína samtíð, þannig
að eftir var tekið. Eftir hæfilega
skólun í togaraplássum hjá
bestu aflamönnum landsins, en
þar voru engir í skipsrúmi nema
úrvalsmenn, fór Haraldur til
starfa í Mjólkurbúi Flóamanna
á Selfossi. Þaðan fór hann utan
til Danmerkurtil fullnaðarnáms
í mjólkuriðn. Eftir heimkomu
hóf hann störf á ný í Flóabúinu
og starfaði þar til 1947, en þá
réðst hann til forystu í mjólkur-
málum Þingeyinga.
Haraldur gekk í gegnum
harðan skóla danskra fyrir- •
stríðsvinnuhátta, þar sem aukin
tæknivæðing var nýtt sem keyri
á vinnuafköstin. Þetta ól menn
upp í miskunnarleysi og sjálfs-
aga. Störf þessara manna var
hugsjónaleg fórnfýsi við þann
starfsvettvang er varð hlutskipti
þeirra. Haraldur var í þessum
hópi og þannig verða braut-
ryðjendur að starfa, til að ná
markmiðum sínum.
Haraldur hafði blendna trú á
sérfræðingum. Sú saga gekk á
Húsavík að Kristinn Bjarnason
byggingarmeistari, hafi snúið
við teikningum af mjólkurstöð-
inni. Arkitektinn hafði ætlað
mjólkurmóttöku götumegin, ef
ekki bakatil, eins og nú er.
Haraldur hafði gaman af þessu.
Eitt er víst að hefði Kristni ekki
tekist að snúa byggingunni við
hefði samlagið orðið til óprýði í
bænum og skapað umferðar-
vandræði. Hitt er víst að ef svo
hefði farið, að engum hefði
dottið í hug að byggja við húsið.
Þau öfl orðið ofan á, sem vildu
flytja stöðina suður fyrir bæinn.
Allt fór þetta á betri veg og
jafnvel viðbyggingarnar hafa
prýtt heildarbygginguna. Ég gat
því á sínum tíma veitt Haraldi
brautargengi í þessum málum
með góðri samvisku.
Haraldi var sérlega lagið að
gæta fyllstu hagsýni um fram-
kvæmdir, en fylgjast samt sem
best með því sem hæfði búinu
best. Hér réð miklu glögg-
skyggni hans á staðreyndum um
möguleika þingeyskrar mjólk-
urframleiðslu, með þröngum
heimamarkaði, og svo hin mikla
ábyrgð, sem hann taldi sig hafa
gagnvart bændum, til að ná sem
hæstu verði til útborgunar
hverju sinni.
Haraldur var félagslyndur
maður og glaðbeittur í sam-
skiptum. Hann hafði gaman af
því að láta fjúka, og kunni vel
hreinskilnum samskiptum. Eitt
sinn sagði hann mér að kunnur
Húsvíkingur af eldri kynslóð-
inni hefði sagt sér, eftir að hann
hafði búið á Húsavík yfir ára-
tug, að nú væri hann að verða
eiginlegur Húsvíkingur. Ekki
stóð á svari Haraldar, sem tjáði
manninum að Húsvíkingar væru
nú fyrst farnir að taka sig til
fyrirmyndar og nálgast sín
viðhorf. Þótt hér kunni að vera
gálgahúmor á ferðinni er hitt
ljóst að frásögnin speglar mann-
in Harald Gíslason.
Það er mála sannast að Harald-
ur leiddi nýja tíma í staðnað
bændasamfélag og flutti með
sér ferskan gust. Þingeyingar
fylgdu leiðsögn hans og komust
á ný í röð framsæknustu héraða
landsins. Haraldur var sjálf-
stæður í sínu lífshlutverki og
dró ekki dám af öðrum. Hafi
hann með árunum orðið dæmi-
gerður Þingeyingur, þá er það
því aðeins að hann hafi talið sig
móta þingeysk viðhorf að sínu
skapi. Eitt er víst, að það var
margt sem Þingeyingar sóttu til
Haraldar Gíslasonar, sem féll í
góðan jarðveg og varð samofið
hinni sérstöku þingeysku bú-
menningu. Vetrarflutningasjóð-
ur er dæmi um þetta. Það hafa
engir leikið það eftir Þingeying-
um að skattleggja sig til vega-
bóta og láta framleiðsluhags-
muni mjólkursamlagsins verða
ráðandi afl í vegagerð um ára-
bil. Dæmin um öfund annarra
yfir þessu framtaki eru ummæli
stórbónda við Eyjafjörð, bú-
settur í Þingeyjarsýslu. Hann
sagðist vera Þingeyingur, sem
byggi við eyfirska vegi.
A bæjarstjóraárum mínum
voru samskipti okkar Haraldar
mjög bundin við störf okkar
beggja. í einu máli persónulega
leitaði hann til mín og sýndi í
því efni fórnfýsi, sem fátítt er að
menn bjóði fram af fyrra bragði.
Ég gat sannfært hann um að hér
væri byrðin einhliða hins opin-
bera. Þetta nefndi ég sem dæmi
um vilja hans til að vera vamm-
laus í hvívetna.
Síðar á spítalaárum mínum
áttum við meira saman að
sælda, en þá var Haraldur kom-
inn í bæjarstjórn. Á þeim vett-
vangi sýndi Haraldur hve hann
er glöggskyggn á kjarna mála og
óragur við að gera það eitt sem
hann taldi réttast. Hann var
fljótur að sjá í gegnum félagsleg
moldviðri, eins og læknadeiluna
og annan hliðstæðan ófögnuð,
sem sprettur upp öðru hvoru,
þar sem jarðvegur er fyrir
hendi.
Haraldur var hleypidómalaus
og glöggur á mannleg viðbrögð.
Þrátt fyrir galsa sinn var hann
dulur um sínar innstu meining-
ar, um menn og málefni og beið
þess oft að aðrir kæmu auga á
það sem honum hafði verið
Íengi ljóst. Þetta var ekki and-
stæða í hans skapgerð, heldur
kjölfesta. Því betur sem ég
kynntist Haraldi því vænna þótti
mér um hann og mat hann meir.
Hann var svo sterkur í veikleika
sínum, að styrkur hans hafði
yfirhöndina á hverju sem á gekk
í lífinu, og átti hann í þeim
efnum fáa jafnoka sína. í bar-
áttu við manninn með ljáinn
sýndi Haraldur styrk sinn, og
gaf hvergi eftir fyrr en taflið var
gjörtapað.
Haraldur var hamingjusamur
í einkalífi. Hann átli góða konu
af valinkunnri þingeyskri ætt og
eignaðist með henni mannvæn-
leg börn, sem munu setja svip-
mót þeirra Haugsmanna á þing-
eyskt mannval um ókomin ár.
Ég vil færa fólki Haraldar
samúðarkveðjur mínar og
minna.
Áskell Einarsson
Ólöf Baldvinsdóttir
frá Nesi
Fædd: 1. júlí 1904
Dáin: 2. febrúar 1985
Á bökkum Laxár í Aðaldal
þar sem Ólöf sleit barnsskónum
og bjó sín fyrstu búskaparár var
ég einnig alin upp. í barnsminni
mínu þróaðist tilfinning fyrir
því að í Nesi hefði eitt sinn búið
Ólöf afasystir, kona sem var
þeim sem þekktu eitthvað alveg
sérstakt. Það sem þróaði þessa
tilfinningu var umtalið um þessa
burtfluttu frænku og frásagnir
af glæsileik hennar og mann-
kostum.
Það var hins vegar ekki fyrr
en á fullorðinsárum að ég kynnt-
ist þessari frænku minni og fékk
fullvissu um að sannarlega væri
hún einstök kona. Hún virtist
hafa alla kosti til að bera heitið
kvenskörungur: góðar gáfur,
stolt og heitt skap, og glæsilegt
útlit. Hún var líka einstaklega
hlý í viðmóti og næm á skopleg-
ar hliðar mannlífsins en þeir
eiginleikar hafa líklega komið
henni vel í lífinu þar sem hlut-
skipti hennar var fyrst og fremst
þrotlaus vinna í þágu bús og
barna eins og ótalinna annarra
kvenna af hennar kynslóð.
Kvenna sem skráð hafa sögu
sína í mold kartöflugarða, göt-
ótta sokka, á óhrein gólf og
annað sem krafðist starfskraft-
anna allra. Af þeim blöðum
verður hún ekki lesin af öðrum
en þakklátum samferðamönn-
um og ómæld andleg verðmæti
hverfa héðan með slíkum
konum.
Það eru aðeins örfá ár síðan
Ólöf kom síðast í Nes. Ég sé
þær fyrir mér þá mágkonurnar,
Sigríði ömmu og hana, þar sem
þær sátu, héldust í hendur og
rifjuðu upp liðna daga við inni-
lega kátínu. Nú eru þær báðar
horfnar, með nákvæmlega árs
millibili, ekkert eftir nema
minningin um tvær samferða-
konur sem eitt sinn voru ungar
og hlupu um á berjamó í Nes-
hvammi.
Kynni okkar Ólafar voru ekki
náin en sú bjarta, fagra mynd
sem varð til í barnshuga mín-
um hefur fylgt mér fram á þenn-
an dag án þess að blikna. Því
langar mig að kveðja Ólöfu
frænku með sérstakri virðingu
og þökk fyrir samverustundirn-
ar.
Hildur.