NT - 22.06.1985, Blaðsíða 11

lít
Laugardagur 22. júní 1985 11
Vettvangur
Guðfinna Arnadóttir
húsfreyja
Fædd 18. október 1933
Dáin 15. júní 1985
í dag verður jarðsungin frá
Grenjaðarstaðakirkju, Guð-
finna Árnadóttir, húsfreyja í
Brúnahlíð í Reykjahverfi.
Guðfinna fæddist 18. október
1933, dóttir hjónanna Árna
Friðfinnssonar bónda í Rauðu-
skriðu og Guðnýjar Kristjáns-
dóttur.
Árni (f. 31. júlí 1893, d. 21.
apríl 1961) var sonur Friðfinns
bónda í Rauðuskriðu Sigurðs-
sonar Þorsteinssonar og konu
hans Guðnýjar Sigurbjörnsdótt-
ur. Guðný móðir Guðfinnu er
dóttir Kristjáns bónda á Bergs-
stöðum Davíðssonar bónda á
Hólkoti ísleifssonar.
28. júní 1952 giftist Guðfinna
eftirlifandi maka sínum Þor-
bergi bónda í Brúnahlíð Krist-
jánssyni bónda á Klambraseli
Jóhannessonar, móðir Þorbergs
var Þuríður Þorbergsdóttir
bónda á Litlu Laugum Davíðs-
sonar. Þuríður lést 18. ágúst
1977.
Árið 1956 reistu Guðfinna og
Þorbergur sér nýbýlið Brúna-
hlíð í landi Klambrasels og hafa
búið þar síðan. Um líkt leyti
fluttu tengdaforeldrar Guð-
finnu til þeirra í nýja húsið.
Þorbergi og Guðfinnu varð
fjögurra barna auðið; Kristín
gift Ægi Eiríkssyni starfsmanni
Fiskiðjuvers Húsavfkur, Guðný
gift Sverri Haraldssyni kennara
að Laugum í Reykjadal, Þuríð-
ur gift Gísla Gunnarssyni presti
í Glaumbæ í Skagafirði og Árni
sem nú býr með unnustu sinni
Sigrúnu Öladóttur í foreldra-
húsum. Barnabörnin eru sjö
talsins.
Sem utansveitarfólki brestur
okkur þekking á öllum þeim
málum sem Guðfinna lét sig
skipta innan sveitar, en víst er
að góðar gáfur hennar og atorka
var mikils metin af sveitungum
hennar. Guðfinna var vel hag-
mælt en lítið hélt hún því á lofti
svo að okkur sé kunnugt, en
minnisstæð er hún okkur
„Kveðja til ömmu“, sem hún
orti í munn barnabarna tengda-
móður sinnar er hún var til
moldar borin. Guðfinna varð
félagi í kirkjukórnum á ung-
lingsárum sínum og virkur þátt-
takandi í starfi hans um áratuga
skeið. Einnig átti hún sæti í
sóknarnefnd í mörg ár. Hún tók
líka þátt í öðrum félagsstörfum
og var t.d. tvívegis kjörin for-
maður kvenfélagsins í sveitinni
sinni. Síðustu árin var henni
fengið það ábyrgðarstarf að
vera kjötmatsmaður í sláturhús-
inu á Húsavík.
Við hættum okkur ekki frekar
út í að rifja upp störf Guðfinnu
utan heimilisins enda líklegt að
aðrir kunnugri verði til þess, en
einkum viljum við þakka henni
samfylgdina sem vin. Það var
árið 1958 að fundum okkar
Guðfinnu bar fyrst saman. Við
komum í heimsókn í Brúnahlíð
og er okkur sérlega minnisstætt
hve vel var á móti okkur tekið,
bæði af hálfu eldri hjónanna
Þuríðar og Kristjáns en ekki
síður Þorbergs og ungu hús-
móðurinnar sem gestagangur-
inn mæddi þó mest á. Oft síðan
höfum við heimsótt Þorberg og
Guðfinnu og viljum við nú færa
þeim þakkir fyrir hlýhug, gest-
risni og vináttu sem við höfum
. alla tíð verið aðnjótandi.
Við höfum átt margar
ánægjulegar stundir í Brúnahlíð
og liðið þar vel. Við höfum líka
veitt því athygli að heimilisfólk-
inu leið vel. Hjónaband þeirra
Þorbergs hefur verið farsælt og
þau báru djúpa virðingu fyrir
hvort öðru. Saman skópu þau
fjölskyldu sinni indælt og fallegt
heimili og þar ríkti sú einlægni
og samhugur sem verður börn-
um þeirra gott vegarnesti á
framtíðarleiðum. Þetta ber að
þakka en ekki síst skal Guð-
finnu þakkað hve vel hún hugs-
aði um gömlu hjónin, tengda-
foreldra sína. Þau undu hag
sínum vel í Brúnahlíð og þar
leið þeim vel. í samtölum okkar
við Þuríði fór hún ekki leynt
með aðdáun sína og þakklæti til
tengdadótturinnar. Hjálpsemi
Guðfinnu var heldur ekki ein-
skorðuð við hennar heimilis-
fólk. Sérhver sem átti um sárt
að binda átti vísan styrkan
stuðning hennar.
Flestum er Ijóst hve kaup-
staðaunglingar hafa gott af dvöl
í sveit. Við vorum svo lánssöm
að koma syni okkar í sveit til
Guðfinnu og Þorbergs, þar sem
hann laut leiðsagnar þeirra um
nokkurra mánaða skeið. Fyrir
þetta viljum við þakka Guð-
finnu og fjölskyldu hennar.
í ársloíc 1983 kenndi Guð-
finna þess sjúkdóms, sem nú
hefur lagt hana að velli. í veik-
indum sínum lá Guðfinna fram-
an af á Landspítalanum og þar
gekk hún undir margar erfiðar
læknisaðgerðir. Sjúkrahúslega
hennar var löng og batinn lét á
sér standa. Aldrei lét Guðfinna
þó deigan síga og með jafnaðar-
geði lét hún hverjum degi nægja
sína þjáningu.
Fyrir síðustu jól var Guðfinna
flutt af Landspítalanum til
Sjúkrahússins á Húsavík og var
hún þá komin svo til á heima-
slóðir. Nærvera aðstandenda og
vina höfðu góð áhrif og leið
henni riú miklu betur. Félagarn-
ir í kirkjukórnum og kvenfélag-
inu sýndu henni þakklæti sitt
fyrir vel unnin störf og gáfu
henni veglega jólagjöf, litsjón-
varp, sem hún gat haft á sjúkra-
stofunni og stytt henni stundirn-
ar. Upp úr áramótunum hresst-
ist Guðfinna svo að hún gat
dvalið nokkra daga í senn á
heimili sínu í Brúnahlíð. Það
var henni og fjölskyldu hennar
mikil ánægja þegar hún gat
verið heima hjá Kristínu dóttur
sinni á fermingardegi Björns,
dóttursonar síns.
En fljótt skipast veður í lofti.
Um miðjan apríl elnaði henni
sóttin og var hún þá flutt á
Fjórðungssjúkrahúsið á Akur-
eyri þar sem hún lést aðfara-
nótt 15. júní s.l.
Á sjúkrahúsunum naut Guð-
finna einstakrar umhyggju
lækna og starfsfólks sem við
viljum þakka og vitum að þar
mælum við einnig fyrir munn
fjölskyldu hennar.
Barátta hennar var erfið, en
hana háði hún ekki ein og
óstudd. Fjölskylda hennar öll,
eiginmaður, börn, öldruð móðir
og systkini stóðu með henni og
veittu henni andlegan stuðning
í veikindum hennar. Að þeim
er mikill söknuður og þungur
harmur kveðinn. Við vottum
þeim okkar dýpstu samúð. En
fagrar minningar um góða
konu, móður, systur, dóttur,
tengdadóttur og ömmu gleym-
ast aldrei.
Við þökkum Guðfinnu af hlý-
hug samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
' Sigrún og
Sigurður Jörgensson
Séra Heimir Steinsson:
„Skapari
sólar
Ávarp flutt á Þingvöllum
við upphaf „Sólstöðugöngu“
21. júní 1985
ít
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar
á afmælis- og eða
minningargreinum í
blaðinu, er bent á, að
þær þurfa að berast
a.m.k. tveim dögum
fyrir birtingardag. Þær
þurfa að vera vélritaðar.
■ Heiðruðu göngumenn,
karlar, konur og börn. Verið
velkomin til Þingvalla. Gleði-
lega sólstöðuhátíð.
Svo segir í Landnámabók,
að Þorkell máni Þorsteinsson,
Ingólfssonar, þess er fyrstur
nam Island, Arnarsonar, væri
um margt betur að sér gjör en
aðrir menn. Hann hafði „lifað
svo hreinlega sem þeir kristnir
menn, er best eru siðaðir“,
kveður hin forna bók.
Þess er og getið, að Þorkell
máni „léti sig bera í sólargeisla
í banasótt sinni og fal sig á
hendi þeim Guði, er sólina
hafði skapað".
Afi Þorkels mána var að
sýnu leyti trúmaður rnikill, en
Þormóður, sonur Þorkels; var
þá allsherjargoði, er kristni
var lögtekin á Islandi. Niðjar
þeirra langfeðga skipuðu sér-
legan sæmdarsess á Alþingi í
kristnum sið eigi síður en
heiðnum. Var þeim falið að
helga þing, mæla fyrir griðum
manna á meðal um þingtím-
ann.
Þessi virðingarstaða varð-
veittist í ætt Ingólfs Arnarson-
ar endilanga þjóðveldisöld.
Þekktastir afkomenda land-
námsmannsins síðla þess tíma
voru þeir Guðmundur prestur
á Þingvöllum og Magnús goði,
sonur hans. Guðmundur átti
Sólveigu, dóttur Jóns Lofts-
sonar í Odda, er kallaður var
„dýrstur maður á landi hér“
um sína daga. Sonarsonur
þeirra hjóna var Árni Þorláks-
son, biskup í Skálholti, en
hann átti hvað ríkastan þátt í
að festa íslensku miðaldakirkj-
una endanlega í sessi.
Slíkan sögulegan inngang
áræði ég að hafa í frammi á
þessum sólstöðudagsmorgni
og vænti þess, að engum þyki
úr hófi lengi talað. Þorkell
máni lét sig bera í sólargeisla
og tilbað þann Guð, er skapað
hafði sólina. Fyrir honum og
eftir hann renna tignustu full-
trúar tveggja siða um fjögurra
alda bil. Sjálfur er hann barn
beggja heima, hins heiðna og
hins kristna. Betur er hann
sagður kristinn í breytni sinni
en margur hollvinur meistar-
ans frá Nasaret og lýtur þeim
Guði, er sett hefur himin og
jörð. En hann verður að hafa
fyrir því sjálfur og að eingin
hætti að gjöra atrúnaði sínum
skil í orði.
Þið hafið kosið að leggja
upp í langa göngu héðan frá
Þingvöllum árla þess dags, er
sól verður hæst á lofti. Þið
nefnið þetta tiltæki „meðmæla-
göngu með lífinu". Þið hafið
gjört sólina að sérlegu tákni
göngunnar. Og þið hefjið ferð
ykkar hér.
Fleira skal því til sögunnar
haft: Siðirnir tveir, er með
nokkrum hætti sameinast í lífs-
viðhorfi Þorkels mána, geng-
ust í gegn á Þingvöllum fyrir
985 árum. Þau átök urðu þó
ekki harðari en svo, að fullar
sættir tókust. Fylgismenn hins
forna siðar fetuðu í fótspor
Þorkels mána og sólarinnar, á
vit guðssyninum eina, Hvíta-
Kristi, er sjálfur nefnist „ljós
heimsins" og er raunar iðulega
líkt við sólina, bæði fyrr og
síðar.
Þessi atburður fól í sér sigur
lífsins yfir hörðum dauða
innanlandsófriðar. Hafi
nökkru sinni verið gengið
meðmælaganga með lífinu, var
ferð Þorgeirs Ljósvetninga-
goða upp á Lögberg kristni-
tökudaginn þess konar ganga.
Enn gangast menn í gegn á
jörðu. Veröldin er vanda
vafin. Jafnvel náttúran sjálf,
sköpunarverk Guðs, á undir
högg að sækja.
Sjálf hafið þið tekið upp
annan þráð, -þráð Þorgeirs og
allsherjargoðanna fornu, þráð
griða, sátta og lotningar fyrir
lífinu og lífsins Guði. Ef til vill
líkist atferli ykkar mest hátt-
semi þeirra pílagríma, er á
miðöldum fóru um langan veg
til að heiðra hinn sama hæsta
höfuðsmið hnatta og heima.
Löng verður gangan í dag, -
ærin að minnsta kosti. En þið
hyggið á lengri leiðir síðar.
Draumur ykkar er sá, að allir
þeir, sem undir sólunni búa
auðsýni lífinu sömu lotningu
að lyktum. Mun þá einu gilda,
hvort þeir hinir sömu játa trú
Þorkels mána, feðra hans eða
niðja, - ellegar bera þeir ein-
hver allt önnur efni í munn.
Ein er vonin og sörn, meðan
sól rís og hnígur yfir grænni
jörð.
Þetta frumkvæði nykkar er
af góðum rótum runnið. Tæp-
ast fær nokkuð af því sprottið
annað en gott.
Ég leyfi mér að óska ykkur
góðrar ferðar, - í nafni Guðs
föður almáttugs, skapara him-
ins og jarðar, - í nafni Guðs
sonar, er endurleysir menn til
betri siðar, - í nafni Guðs
heilaga anda, er til ykkar mun
tala í hverju strái við veginn,
hverjum regndropa og sólar-
geisla, hverjum fossi á fjalli og
draumsóley í dalbotni.
Farið heil.
SKÁLHOLTSSKÓLI
vjmsó^y
SKámoússkola
801 Se«oss
Upptýsingar'.
Sr. Gý«i
— ..-
w&w-.
m nmi iii m nr

jórrssonreKtor fSLENSKUR LÝÐHASKOU
ALMENNT KJARANÁM
91-17189 '
Sím't 99-6872
Myndlistarnam
Leiðtoganam