Sunnudagsblaðið - 03.03.1957, Page 12

14U
SUNNUDAGSBLAÐIÐ

lvK. ÖSTEKGAARD:
Spcnnandi ástarsaffa. Nr. 9.
VESTURFAIUNN OG MALARÁDOTTIRIN
Ungfrú Harris hló og hallaði sér
i sætinu, en brátt reis hún upp
a'tur og hélt samtalinu áfram við
Anton.
Þau voru komin framhjá Cen-
tral Citv og sólin var að hníga
til viðar, þegar Anton fékk loks-
ins tíma til þess að virða lands-
lagið fyrir sér, sem að vísu var
siétt og tilbreytingarsnautt. Þó
hafði hann gaman af að virða fyrir
sér hina ræktuðu bletti hér og þar
og býlin, sem gaf að líta til beggja
handa, þar sem hjarðmennirnir
litu eftir búsmala sínum.
Rauð aftansólin varpaði fögrum
litum á grasslétturnar. Það var
liðið á kvöldið. Múldýrin voru
spennt frá ækjum heima á býlun-
um, og á einum stað var kona að
kveikja upp eld við hliðina á
vagni sínum.
Brátt skall nóttin yfir. Ljós voru
kveikt um alla hraðlestina, og far-
þegarnir lögðu sig til svefns.
Daginn eftir í birtingu var lest-
in stödd á hálendinu austan Colo-
rados og morgunsólin glampaði á
hvítum öræfunum.
• t
XIV KAFLI
MEÐ PÓSTVAGNI TIL
GULLNÁMANNA.
Póstvagnínn, sem gekk milli
Denver og Hartingdalsins, var full
skipaður farþegum eins og venju-
lega. Hann kastaðist til á hinum
óslétta vegi og hristingurinn í hon-
um var hreint ekkert mjúkur eða
þægilegur.
Hinn svali vorvindur næddi um
vagninn. Ökumaðurinn hvatti
klárana, hneppti ioðúlpu sinni upp
í háls, og togaði selskinnshúfuna
niður fyrir eyrun.
Inni i vagninum sat Jane Harr-
is í hnipri við hlið Antons Arden.
Hún kaus sér helst sæti hjá hon-
um, því að flestir farþegar voru
drukknir ' hávaðaseggir. Þeir
störðu á hana girndaraugum úr
hálfmyrkum hornunum, og það fór
um hana ónotakend. Hún heyrði
nokkra þeirra tala um það sín á
milii með glaðklakkaralegum
hreim í röddinni, að loksins kæmi
þó „ungfrú“ í Hartingdalinn.
— Pabbi hefur þá haft rétt fyrir
sér, hvíslaði hún að Anton. —
Hingað koma víst allskonar menn,
og það er misjafn sauður í
mörgu fé. Ef til vill hefði verið
betra fyrir mig að vera kyrr
heima.
— Það rætist úr þessu, þegar þér
komið til föður yðar, sagði Anton
hughreystandi, og hún féllzt á það.
Hann reyndi að standa í vagn-
inum, til þess hann gæti séð út
um gluggan, en það var ógerning-
ur vegna hristingsins. Úti fyrir gaf
að iíta nokkra trjárunna en að
öðru leyti nakin fjöll; annað sá
hann ekki.
Loks tók að halla niður af há-
lendinu, vindinn lægði og loftið
varð mildara og hlýrra. Frá hægri
barst niður af vatnsfalli.
Það var farið að rökkva, þegar
komið var til námubyggðarinnar.
Ökumaðurinn stöðvaði þreytta
hestana, og farþegarnir stigu út úr
vagninum. Það var svalandi að
komast út. Því loftið í vagninum
var mettað vínþef og reykjar-
svælu. Og frá drykkjuslörkurun-
um kváðu ýmist við háværar rok-
ur og samtal, eða svæfandi draf-
andi raul.
— Hvar er bærinn? spurði ung-
frú Harris. Hún stóð á klöpp við
hiiðina á póstvagninum, þar sem
hann hafði numið staðar. Hún lit-
aðist um í allar áttir, en sá ekk-
ert nema tjaldbúðir og hrörlegar
b j állcaby ggingar.
— Bærinn? . . . Þér spyrjið hvar
bærinn sé? sagði ökumaðurinn og
hló stórkallalega. — Ef þér ætlið
5'ður að finna einhvern bæ hérna,
þá megið þér leita lengi. Það verð-
ur kannski ekki svo langt þar til
bær rís hér upp, en ennþá er hann
ekki kominn. Að sjálfsögðu flýtir
það fyrir, ef margar slíkar fríð-
leiksstúlkur flytja hingað.
— Það er satt, ökumaður, hróp-
aði drukkinn írlendingur, sem
studdist við vagninn. — Það er
bölvað . . . bölvað, segi ég, að
hér skuli enginn kvenmaður . . .
fyrirgefið ungfrú.
— Ungfrú Harris setti upp þótta
svip og svaraði ekki, en vék sér
að ökumanninum og sagði:
— Svarið spurningu minni, eða
segið mér hvar faðir minn býr —•
Georg Harris, á ég við.
— Svo þér eruð dóttir herra
Harris! sagði ökumaðurinn og
greip ósjálfrátt í liúfu sína. —
Hann hefur ekkert beðið mig fyrir
yður á leiðinni hingað. Hann mun
hafa ætlað að senda sérstakan
vagn eftir yður til Denver.
— En því verður ekki breytt
héðan af, nú er ég komin hingað,
og ég bið yður að vísa mér á, hvar
faðir minn býr.
— Well, well, — hann býr
þafna! Sjáið þér ekki bjálkahúsið.
sem ber þarna yfir tjaldbúðirnar?
Hann benti með keyrinu niður yfir
dalinn.
•— En hvernig fer . ég að kom-