Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Blaðsíða 13

Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Blaðsíða 13
stað, því hann var kjarkmaður, sem margt hafði reynt. Sagt var að Teódór hefði verið Jóni þakklát- Ur fyrir að hann hlífði honum við Því að hafa hönd á þessum hörmu- tega óhugnaði. Þessi atburður var lengi í minnum hafður, því Krist- Jáns Hall var saknað, en hann Var vinsæll og þótti hin bezti Örengur. Yfir herberginu, þar sem ^ann tók af sér lífið, hvlldi alltaf 'bmmur skuggi. Það var aldrei t>aft til íbúðar eftir að Hall lét þar t*f sitt, þó var aldrei talað um reimleika í sambandi við það. Torgið, sem var umgirt af þrem- Ur húsum og girðingu götumegin, Var stórt og rúmmikið. Það var hinn ákjósanlegasti staður fyrir ferðamenn að búa upp á lestir sin- ar- Torgið var í þann tíð venju- iega kallað portið. Það var alltaf hfeint, þurrt og þokkalegt og kaup staðarprýði. Fyrir austan sölu- t’úðarhúsið var Bryðeshús, stórt og Veglegt og mest allra húsa í borg- lnni. þag var ag VJ'SU okki nema G>n hæð á kjallara, en rismikið og v>ðasterkt. Það var eign Riisverzl- únar og notað til margskonar tarfa eftir kringumstæðum. í því ieigði fyrsta landsímastöðin á Borðeyri. Seinna bjó þar Halldór Jnlíusson sýslumaður. Stafnar a_ilra þessara húsa voru í beinni l'nu, eins og þau hefðu verið stað- sett og skipulögð af arkitektum mi5rar tuttugustu aldar. Fyrir framan þessi hús, sjávarmegin, Var Boulevarð eða breiðgata, slétt alltaf hreinleg. Á öllum tímum ars var þar umferð, þó einkum aust og vor. Á kyrrum sumar- völdum spásseruði þar fyrirfólk- i borginni, en almúginn horfði a bað með lotningu og aðdáun. Fyrir framan breiðgötuna var Ja>'an eða flæðarmálið undurfínn regisandur, sem var eins og glitr- ar,cii gullbreiða í sumarsólinni lafnóðum og hún hellti á það Seislum sínum í útfallinu. Fyrir ranian smágerðan fjörusandinn ^ar sjálf höfnin, sem í þann tíð talin einhver sú bezta á öllu andinu. Alltaf kyrrlát, saklaus og m U§8 á hverju, sem gekk um veð- r ar. j>ar er aj(jrej þrjmóiga eða ^amfarjj. jjjns stórbrotna úthafs, engu eirir. Aðeine í sunnan Jónadab Guðniundsson á Borðeyri stórviðrum, flykkjast upp að sand- inum óspjallaðar og saklausar Ægisdætur, bláklæddar að neðan, en með hvítt höfuðtraf. JÓNATAN OG JÓNADAB Afi minn reið kempulega ofaneftir breiðgötunni og teymdi áburðar- hrossið, sem gekk rismikið við lilið hans. Hestarnir hans voru hans mikla reisn og sómi, sem ekki varð frá honum tekið. Ég skokkaði á eftir honum, feiminn og óhurðugur í minni minnstu smæð. Við stigum af baki í port- inu. Upp við grindverkið meðfram götunni stóð maður og studdi sig við það. Hann var hár og digur og hinn vörpulegasti. Andlitið var rautt og mikilúðlegt, óhreint og lilaðið að neðan skeggbroddum, sem stóðu út í loftið eins og tenn- ur á ullarkömbum. Augun í hon- um stóðu föst eins og í fiski, sem dreginn hefur verið á þurrt land og má ekki sig hræra. „Sæll vertu, Tani minn”, sagði afi minn og rétti honum höndina. Hinn digri þjór rétti fram hönd- ina og sagði eitthvað, sem ekki var skiljaniegt, en líktist lágri stunu í gömlu og meinlausu nauti, sem vill sýna lífsmerki á sínum af- markaða bás. „Nú, hann er þá svona núna“, muldraði afi minn í skeggið. Tani var á miðjum aldri þegar þetta var. Hann var fyrirvinna for- eldra sinna, sem bjuggu í litlum timburkofa, sem var kölluð Knall- ettan og stóð á eyrinni- út með melnum, sjávarmegin. Tani gekk fyrir allri sérstakri skamvinnu, sem til féll hjá verzluninni. Hann var jafnan í strigafötum, sem voru að framan glasandi af fjörubiki og áþrykktum óhreinindum, en að aftanverðu voru þau allavega lit- förótt. Tani var drykkjuþjór mikill. Honum var leyfilegt að sötra eftirhreytur úr brennivíns- málum ef fámennt var í búðinni, cn svo hafði hann einkarétt á brennivíns-lekabyttunni, sem aldr- ei var tóm, þessvegna gat hann verið fullur á hverju kvöldi, ef hann kærði sig um og oft um miðja daga. Faðir Jónatans hét Jónadab. Honum kynntist ég þegar hann var kominn á gamalsaldur. Þetta var reglulegur stórgripur að vexti, beinamikill, baraxlaður, án efa þriggja álna maður áður en hann krokaðist í hrygg og herðum af brennivínsneyzlu og kærulausri meðferð á líkama sínum. Þegar hann var ungur maður, fóru spekúlanta skip að sigla inn á Hrútafjörð. Þau vöx’puðu atker- um á Borðeyi-arhöfn, sem var eins og hyldýpis stöðuvatn langt inni í landi. Brimalda Atlantshafsins hreyfði þar aldrei báru. Fólk úr nálægum sveitum þusti i hópum til Borðeyrar til þess að kaupa kramvöru og nauðsynjar um borð í hinum dönsku verzlunarskipum. Jónadab átti litla skekktu og gerðist ferjumaður þessa fólks út i spekúlantaskipin. Hann varð brátt vinsæll af skipstjórnarmönn- um og þá ekki síður af fólkinu, sem hann ferjaði. Stárf Jónadabs var nokkuð volksamt því hann hlífðist ekki við að bera húsfreyj- ur og heimasætur út í bát sinn og upp úr honum. Spekúlantarnir sáu sér fi-amtíðarhag í því að tryggja líf hans og heilsu gegn vosbúðinni og gáfu honum for- láta rosabullur, svo hann vætti ekki fót úr því. Þessi stígvél voru úr vfsundaleðri, þung, óþjál og óforgengileg. Þá átti alþýða manna ekki eitt einasta par af út- lendum skófatnaði. Skinnsokkar þvættulegir og endingarlitlir voru þau einu vosklæði, &em menn höfðu til fótahúnaðar. Rosabullur ALÞÝÐUBLAÐIÐ — SUNNUDAGSBLAÐ J25

x

Sunnudagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sunnudagsblaðið
https://timarit.is/publication/302

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.