Sunnudagsblaðið - 28.11.1965, Blaðsíða 5

gönguferð fyrir morgunbænir, en
við þær las hann ætíð kafla úr
biblíunni. Morgunverðurinn kl. 9
var aðalmáltíð hans. Hann vann
í garðinum frá kl. 9,30 til 11,30,
en milli kl. 12 og 1 hlýddi liann
á skýrslur ritara sinna og sinnti
bréfaskriftum. Þá tók við hádegis-
verður, sém var mjög óbrotin
rnáltíð, og síðan var stutt hvíld.
Eftir síðdegiste hvarf hann aftut
til skrifstofu sinnar og vann þar
við lestur og skriftir til kl. 8.
Eftir kvöldverð söfnuðust allir
heimilismenn saman í dagstof-
unni og hlýddu á keisarann lesa
eitthvað upphátt. Klukkan 10,15
gekk hann til náða. Þessari skip-
an var aldrei breytt.
Á hinn bóginn gat hann gert
grín að sjálfum sér, eins og Eng-
lendingum einum er lagið. Og
Þótt ég yrði að bera fram skrif-
legar spurningar og hannj *‘a3
svara þcim skriflega, því sem
átti að birtast, var.hann ótrúlega
hréinskilinn í því samtali, sem
bann sagði, að ætti að teljast „ut-
an dagskrár.” Það var greinilegt,
að hann taldi sig á engan hátt
bera sök á styrjöldinni. Hann
hélt því .einnig fram, að í Búa-
stríðinu hcfði hann einn komið
I veg fyx-ir að Frakkar, Þjóðverj-
ar og Rússar x-éðust á Breta og
veittu Búum fullan stuðning. Og
ég þurfti ekki að vera í neinum
vafa urn. það, hverja hann líkaði
vel við og hverja ekki. Þegar ég
heimsótti hann fyrst var Shaw
I miklum metum hjá honum fyrir
leikritið Eplavagninn, sem keisar-
hin kunni næstum því utan bók-
ar. Honurn var illa við mcnn eins
°§ Lloyd George og Lenin, og
allir, sem féllu í þann flokkinn,
íengu aevinlega einkunnina: —-
ninesti þorpari á jarðríki, sem enn
cr óhengdur.” Hann stærði sig af
Því, að hafa fyrstur orðið til að
vara Evi-ópu við „gulu hættunni.”
Hann yar trúaður rnaður og hafði
megnustu fyrirlitningu á bylting-
unni í Rússlandi, og taldi að hún
ýhi á hættuna, og hann spáði því,
að sá .timi kæmi, að ríki Vestur-
Evrópu yrðu að sameinast gegn
uustrinu eða glatast ella.
Rlér virtist hann vera í öllu
Ulliti
mcrkilcgur maður. í út-
iegöjnni var trúin augsýujlega
lielzta huggun hans, og ég held
að sú ,trú hans hafi verið einlæg,
að sá dagur kæmi, að hann fengi
að standa augliti til auglitis
frammi fyrir skapara sínum. —.
„Andlegar framfarir hafa ekki
haldizt í hendur við hina tækni-
legu framvindu. Trúarvakning
hlýtur að koma í Englandi og í
Þýzkalandi. .. Trúarbrögðin cru
Guðs Jög, sem gilda fyrir allar
þjóðir um eilífð.....Það, að ég
verð að lifa fjarri mínu ástkæra
föðui-landi og þeirri þjóð, sem ég
hef helgað líf mitt, er reynsla sem
Guð hefur lagt á mig og ég vcrð
að þola með undirgefni og mót-
þróalaust.”
Það var trú hans, sem olli því
að hann var einna minnst óánægð-
ur þeirra, sem bjuiggu í Doom.
Hann gat einnig verið fyndinn, —
þótt gamansemi hans yrði oít
beisk með aldrinum. Eitt sinn þeg-
ar þjónn hans truflaði okkur með
skilaboðunum: „Klukkuna vantar
stundarfjórðung í eitt, yðar há-
tign,” svaraði hann brosandi: „Já,
ég er ekki búinn að brjóta regl-
urnar cnnþá.” Hins vegar báru
uinmæli hanp meirj kejra bciskju
en gamansemi, þegar hann sagði
mér einn morguninn, að nú hefði
hann veriö að fella tuttuguþús-
undasta tréð, og bætti við: „En
segið ekki frá því í blaðinu, því
að þá segir Thcodore Wolff (þýzk-
ur rjtstjórj): „Hvað eru 20 þúsund
ti-é á móti Jífi tveggja milljóna
Þ.jóðyerja?” Og þegar hann gaf
mér ágæta mynd af sér, sem á
voru letruð orð Abrahams Lin-
eolns: „Engu er 'lokið fyrr en því
cr vel lokið,” var það með tilliti
til álls, sem um hann hafði verið
sagt, að hann bætti við: „Geymið
þér þcssa mynd einhvers staðar
afsíðis. Annað gæti komið sér illa
fyrir yður.”
Beiskja hans var mcst gagnvart
Englandi. Eftir fyi'sta daginn minn
í Doorn sat ég uppi háifa nóttina
og skrjfaði grein um heimsókn
mína og fékk honum hana til yf-
irlesturs • daginn eftir. A einum
stað hafði ég skiúfað: „Ég held að
keisarinn lítj enn á England sem
annað föðurland sitt og hann hafi
gert allt persónulega til að við-
halda fi-iði og harmi þá skoðun
Englendinga, að hann bcri ábyrgð
á styrjöldinni.” Keisarjnn gerði
ALÞÝfXUBhAi>IÐ - SUNNUDAGS»L4í> 539