Sunnudagsblaðið - 28.11.1965, Blaðsíða 15

Hesti hjálpað
Eitt sinn á árinu 1923 kom til
mín Friðrik Magnússon út á Yzta-
bæ og bað mig að líta á hestinn.
sinn Neista, sem hann hélt sig
vera að missa. Hesturinn haíði
verið geltur fyrir fjórum dögum,
en sloppið úr tjóðri og farið fram
í dali í hestastóð þar.
Hafði Frtðrik farið á sjó og
var búinn að vera burtu í 2 daga.
En er heim kom, sótti hann hross-
ið strajt, sem þá var orðið svo
veikt, að hann mátti varla koma
því heim. Bað liann mig að líta
á hestinn, en ég taldi mig ekki
geta 'hjálpað honum, en litið gæti
ég á hann. Fór ég svo með Frið-
rik. Var hesturinn þá kominn
heim á hlað, þar sem þrír karl-
menn voru þess albúnir að láta
fótabönd á klárinn. Sagði ég þeim,
að þeir skyldu láta það vera. Fór
ég að klappa klárnum og tala
við hann. Lagði hann hausinn upp
við mig og var hinn stilltasti. Við
athugun fann ég, að hann var
bólginn fram á brjóst og mikil
bóiga, þar sem eistun voru tekin.
Seint í ágúst 1930 var ég á
leið út í hóla að sækja ærnar til
að mjólka þær. Var vel bjart af
degi. Þegar út í hólana kom, sá
ég, hvar ærnar voru og held á-
fram í áttina til þeirra. Er ég kom
út undir Helguhól, stóran hól, þar
sem talið var, að álfar byggju, sá
ég í smálaut niður af honum kind,
gráa að lit. Var hún þarna á beit.
Hafði ég aldrei séð líka skepnu.
Ekki hreyfði hann sig, þótt ég
þukklaði á honum.
Eg fór út á bæ minn og sótti
mér lýsól, fat og hreinar tuskur
og þvengjanál. Sauð ég hana. Að
því búnu nálgaðist ég hestinn að
nýju. Vildu karlarnir þá endilega
setja fótaband á liann, en ég lagði
í desember 1924 var ég stödd á
Iðavelli og var á leið heim til
mín út á Yztaþæ. Þegar ég er
kominn út á brekkuna, sem þar
er á milli, sé ég stóran bát á
innri legu við sjóinn heima. Ég
stanza, því að mér finnst þetta sér-
kennilegt, þekki bátinn, sem heitir
Leifur. Voru þrír menn í bátnum,
og þekkti ég þá alla. Áttu þeir
allir heima á Látrum og voru á
þessum báti þetta haust.
Var hún kúpuhyrnd, lágfóta, vamb
mikil og júgrið svo stórt og sítt,
að spenarnir námu hér um bil
við jörðu. Rófan var slík að stærð,
að furðulegt var.
Áfram hélt ég og sótti ærnar.
En á heimleiðinni heyrði ég
skyndilegt blístur frá þeim stað,
sem ég hafði séð kindina. Er ég
leit þangað, var þar enga skepnu
að sjá.
blátt bann við því, og sagði, að
þetta yrði ekki svo sárt.
Stakk ég svo í bæði eistnastæð-.
in og reif út úr með nálinni og
strauk síðan frá brjósti og aftur
eftir kviðnum. Kom næstum því
fullt vaskafat af grefti og blóði.
Fór þetta allt vel. Hesturinn var
settur í tjóður. Vitjaði ég hans í
3 daga. Var hann svo góður við
mig, að hann hneggjaði, er hann
sá mig koma. Hann varð hraustur
hestur og gamall.
Magnús Friðriksson var stýri-
maður, og sé ég, að hann stendur
við framseglið og er með stóran
hníf í hægri hendi, sem er reidd
til höggs, eins og hún ætli að skera
á segliö. Annar maður situr á
lestarhlera. Heitir hann Guðmund-
ur Benediktsson. Sá þriðji, Guð-
mundm’ Þórarinn Jónsson, stendur
við lúkarsopið og styður vinstri
hendi á lúkarkarminn, en sú hægri
lafir niður með hliðinni.
Mér fannst ég ekki geta hreyft
mig, meðan sýn þessa bar fyrir
mig. Ég reyndi að hreyfa mig og
fara af stað, en leit við, þar sem
báturinn var, en hann er þá horf-
inn.
Er ég kom heim, hefur dóttir
mín orð á, að ég sé svo föl og
spyr mig, hvort mér sé illt. Eg bað
um vatn og hresstist fljótt.
Viku eftir þessa sýn mína, fórst
umræddur bátur og með honum 5
ungir menn frá Látrum, og var
það mikið mannfall í fámennri
sveit. Einnig fórust 5 menn annars
staðar frá — á öðrum báti.
Skipstjóri á Leifi var frá ísa-
flrði og hét Jón Jónsson Brynjójfs-
sonar, skipstjóra á ísafirði.
Skipssýn
KINDIN KÚPUHYRNDA
ALÞÝÐUBLAÐIÖ - SUNNUOAGSBLAÖ jgg