Morgunblaðið - 23.11.2004, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. NÓVEMBER 2004 33
MINNINGAR
✝ Rannveig Egg-ertsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 21.
júní 1927. Hún lést
á líknardeild Landa-
kotsspítala 14.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldar henn-
ar voru Eggert
Bjarni Kristjánsson
stýrimaður, f. í
Krossadal í Tálkna-
fjarðarhreppi í
Barðastrandarsýslu
26.5. 1892, d. 29.9.
1962, og Ísfold
Helgadóttir hús-
móðir, f. á Ánastöðum í Lýtings-
staðahreppi í Skagafirði 30.6.
1898, d. 6.8. 1971. Systkini
Rannveigar eru: Margrét Egg-
ertsdóttir, f. 1924, d. 1997; Jón
Kristján Eggertsson, f. 1926, d.
1926; Kristján Gunnar Eggerts-
son, f. 1928; Marta María Egg-
ertsdóttir, f.1930, d. 1930; Björg
Ólína Júlíana Eggertdóttir, f.
1931; Helgi Eggertsson, f. 1932,
d. 1985; Marta
Kristín Eggerts-
dóttir, f. 1934, d.
1991; Haraldur
Eggertsson, f. 1936;
Ásta María Egg-
ertsdóttir, f. 1939;
og Íris Eggerts-
dóttir, f. 1941.
Börn Rannveigar
eru: 1) Sigurður
Helgi Hlöðversson,
f. 1948, börn hans
eru: Ágúst, Rann-
veig, Hlöðver, Bald-
vin og Eva. 2) Hlöð-
ver Hlöðversson, f.
1949, börn hans eru: Bryndís,
Árni Rúnar og stjúpdóttir Katr-
ín. 3) Eggert Ísfeld Rannveig-
arson, f. 1953, kvæntur Sigur-
björgu Ólsen, börn þeirra eru:
Sigurbjörg, Jóhannes og Rann-
veig. 4) Róbert Gústafsson, f.
1955.
Útför Rannveigar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku besta amma mín, hér
skiljast leiðir okkar, en ég get ekki
kvatt þig án þess að rifja upp með
þér nokkrar minningar sem við
áttum saman. Þær eru svo margar
og allar svo góðar að ég veit ekki
hvar ég á að byrja. Alveg frá því
að ég man eftir mér um þriggja
ára aldurinn var það alltaf mesta
sportið að fá að fara til þín og
gista. Þú sagðir aldrei nei, það var
alltaf sama rútínan helgi eftir
helgi, þegar ég vaknaði varst þú
löngu vöknuð, ég fór í bað og þú að
búa til uppáhaldið mitt, grjóna-
grautinn þinn. Svo man ég líka svo
vel eftir því þegar ég fékk að róta í
skápunum þínum og máta alls kon-
ar síðkjóla, mála mig og svo sýndi
ég tískusýningu í svo stórum kjól-
um að ég dró þá langt á eftir mér,
með risastór sólgleraugu sem náði
yfir allt andlitið á mér, og hatta
sem náðu niður fyrir augu í tíu sm
háum pinnahælum og alltaf hlóst
þú jafn mikið. Í dag er ég búin að
sjá að þetta leyfir enginn nema þú,
því þú ert æði. Öll þessi þolinmæði
sem þú hafðir gagnvart þessum
endalausu uppátækjum mínum. Ég
man líka svo vel eftir því þegar þú
kenndir mér að tala við blómin og
hlusta á þau drekka því þá liði
þeim svo vel. Þegar þú kenndir
mér Faðirvorið og sagðir mér að
muna alltaf eftir því að spenna
greipar, því þá heyrir guð betur í
okkur, þetta hef ég líka kennt Lísu
Maríu og Elís Viktor þegar við
biðjum bænirnar okkar á kvöldin,
að spenna greipar því þá heyrir
guð betur í okkur. Eða þegar við
fórum út á vídeó-leigu og tókum
dans- og söngvamyndina Annie, ég
veit ekki hve oft við tókum hana,
við höfðum báðar svo gaman af
dansi og tónlist. Það, elsku amma
mín, að hafa fengið að vera svona
mikið hjá þér þegar ég ver lítil,
hefur kennt mér og gefið mér svo
ómetanlega mikið og margar af
mínu allra bestu minningum úr
æsku er frá því að ég var hjá þér.
Það er svo sárt að sjá á eftir þér
og svo ótrúlegt að þinn tími sé
kominn, þú varst búin að berjast
hetjulega við erfiðan sjúkdóm en
alltaf varst þú svo jákvæð, bjart-
sýn og alltaf að gera grín. Mér
fannst það líka alltaf svo gaman
þegar ég kom í heimsókn til þín
núna í seinni tíð að hlusta á sög-
urnar þínar frá því að þú varst ung
, stríðsárin og braggalífið, þú sagð-
ir líka svo skemmtilega frá á svo
lifandi hátt að frásögnin varð
myndræn, ég gat setið endalaust
og hlustað á þig. Við áttum svo
margar góðar stundir saman. Ef
ég ætlaði að rifja þær allar upp
myndi ég fylla heila bók. En ég
hugga mig við það, amma mín, að
nú líði þér betur og að þú hafir öðl-
ast friðinn.
Þín einlæga ömmustelpa,
Sigurbjörg (Silla).
Elskuleg móðursystir mín Rann-
veig er látin. Það er með söknuði
sem ég minnist hennar og í huga
mér var hún svo miklu meira en
frænka mín, hún var stór þáttur í
uppvexti mínum enda var mikill
samgangur á milli heimilanna.
Strákarnir hennar; Sigurður, Hlöð-
ver, Eggert og Róbert, voru nán-
ast eins og bræður okkar í upp-
vextinum.
Það var auðvelt að láta sér þykja
undurvænt um hana Rannveigu.
Hún var falleg kona, alltaf svo glöð
og bjartsýn á alla hluti og mátti
treysta á að hún sæi jákvæðu hlið-
ina á málunum þegar á móti blés í
lífinu, en líf hennar var ekki alltaf
dans á rósum.
Ranveig ól ein upp drengina sína
og getur það ekki hafa verið auð-
velt verk að vera eina fyrirvinnan
með fjóra fjörmikla drengi, en
aldrei man ég til þess að hún væri
neitt að kvarta yfir hlutskipti sínu.
Hún hélt sínu jafnaðargeði, var
gædd góðri kímnigáfu og alltaf
stutt í hláturinn.
Ég minnist allra veislnanna á
bernskuheimili mínu þar sem
Rannveig var í aðalhlutverki, hún
var meistari í snittugerð og smur-
brauði og oft var staðið langt fram
á kvöld að undirbúa og skreyta og
hafði hún ráð undir rifi hverju.
Hún var kletturinn í öllum und-
irbúningi og var ómissandi við slík
tækifæri, glöð, síhlæjandi og hafði
gaman af þessu öllu.
Alltaf var gott að leita til Rann-
veigar þegar kom að unglingsárun-
um og öllum vangaveltunum sem
þeim fylgdu.
Þá var margt spjallað og mikið
hlegið, hún hafði gaman af að rifja
upp atburði sem tengdust bernsku
minni, tók sjálfa sig ekki of hátíð-
lega og gerði ávallt grín að sjálfri
sér. Mér er minnisstætt þegar hún
rifjaði stundum upp atvik um sjálfa
sig. Til dæmis þegar hún átti að
vera til aðstoðar við fæðingu mína
sem átti sér stað heima eins og
tíðkaðist oftar í þá daga. Rannveig
var þá um tvítugt, og sagði mér að
þegar var komið að því að koll-
urinn sást, hafi hún orðið ofsa-
hrædd og hlaupið inn í skáp, lokað
sjálfa sig inni og beðið þar til allt
var yfirstaðið. „Þetta var nú öll
hjálpin í mér og allur kjarkurinn,“
sagði hún og við skellihlógum.
En kjarkinn hafði hún svo sann-
arlega þegar kom að því að hún
missti heilsuna á besta aldri og
gekk í gegnum mikil veikindi í
fjölda ára. Alltaf sá hún einhverja
bjarta hlið á málunum, sagði hún
gjarnan: „Ég nenni ekkert að vera
að kvarta, maður verður bara
meira veikur af því.“
Ég veit að hún naut mikils
stuðnings frá fjölskyldu sinni og
var afar stolt af sínu fólki stóru
sem smáu.
Í huga mínum og margra ann-
arra samferðamanna Rannveigar
var hún hefðarkona í eðli sínu.
Hafði ég gaman af að fylgjast með
hvað hún var alltaf snyrtileg og vel
til höfð, enda eins og áður kemur
fram var hún falleg kona.
Við undirrituð þökkum frænku
okkar samfylgdina og teljum okkur
ríkari af þeim kynnum, um leið og
við viljum votta sonum hennar og
aðstandendum okkar dýpstu samúð
og biðja guð að blessa líf þeirra
allra.
Hjördís Bára, Edda Íris,
Grétar og Helgi.
Rannveig móðursystir mín er
látin. Þó ég hafi vitað að hverju
stefndi þá er það samt reiðarslag.
Rannveig var stór partur af mínu
lífi og minnar fjölskyldu allrar. Frá
því ég man eftir mér hefur Rann-
veig búið í næsta húsi við foreldra
mína. Þeim var vel til vina og við
systkinin og strákarnir hennar lék-
um okkur saman sem börn. Þegar
ég rifja það upp þá er það ljóst að
mikill samgangur var á milli okkar
frændsystkina í móðurætt meðan
við vorum börn. Eflaust átti Ísfold
amma þar stóran þátt en hún
krafðist þess að allir kæmu í
pönnukökur og kakó á sunnudög-
um og síðan spilaði fullorðna fólkið
en við krakkarnir lékum okkur úti
saman. Ekki minnist ég þess að
árekstrar hafi átt sér stað meðal
okkar en við vorum oft yfir 25–30
barnabörn saman komin, sunnudag
eftir sunnudag.
Rannveig minnir mig um margt
á Ísfold ömmu. Mín fyrsta minning
um Rannveigu var á afmælisdaginn
minn þegar ég varð fimm ára. Ég
trítlaði til Rannveigar á Bústaða-
veginum og hún óskaði mér til
hamingju með daginn og spurði
hvort ekki væri afmælisveisla? Ég
var eitthvað stúrin og sagði að
mamma ætlaði að fara að eiga barn
(Vikar bróður) og gæti ekki haft
veislu núna. Rannveig sagði jú, jú,
við skulum halda veislu en við skul-
um bara hafa hana heima hjá mér,
sagði hún og sendi mig eftir systk-
inum mínum. Þegar ég kom til
baka voru frændsystkinin mín
komin og búið að laga kakó og
baka pönnukökur. Þetta var frá-
bær afmælisdagur. Síðan hafa ver-
ið haldin mörg afmæli og margar
veislur, fermingar, giftingar og
erfidrykkjur og alltaf var Rannveig
komin til að aðstoða. Rannveig var
frábær „smørrebrødsjomfru“,
snögg að vinna og þótti ómissandi
ef halda átti veislu.
Rannveig var glæsileg kona,
blíð, stolt, hafði mikinn húmor og
gerði óspart grín að sjálfri sér,
hlustaði vel, bókhneigð og las allt
sem hún náði í, skapmikil og reidd-
ist ef henni þótti halla á einhvern,
t.d. sagði hún þegar ég flutti til
Danmerkur að hún myndi aldrei
heimsækja mig þangað, Danir
hefðu sent okkur skemmt korn
sem margir hefðu veikst af og slíkt
fólk vildi hún ekki heimsækja og
við það stóð hún.
Rannveig var kvenleg og glæsi-
leg eins og allar hennar systur,
Marta, Gréta, Ásta María, Björg
og Íris. Hvernig fóru þessar konur
að, að vera sívinnandi, með stóran
barnahóp, hár og klæðnaður óað-
finnanlegur og alltaf glaðar þegar
þær komu saman? En svona minn-
ist ég Ísfoldar ömmu líka. Ég hef
oft spurt Rannveigu um fjölskyld-
una og hvernig þetta allt var þegar
hún og mamma voru litlar og
hvernig standi á því að þær eru
svona flottar systurnar. Lífið er til
þess að lifa því, sagði hún. Daginn
fyrir andlátið heimsóttum við
mamma Rannveigu og var hún
glæsileg að vanda, hárið uppsett,
smart klædd og með húmorinn í
lagi. Ég sagði að mér fyndist hún
eins og drottning með blátt blóð í
æðum. „Ég er með það,“ sagði hún.
Elsku Róbert, Eggert, Hlölli og
Siggi, ég sendi mínar bestu sam-
úðarkveðjur til ykkar og fjöl-
skyldna. Megi Guð vera með ykk-
ur.
Ykkar frænka,
Elsa Ísfold Arnórsdóttir.
Það er kominn vetur. Fyrsti
snjórinn hefur fallið til jarðar og
mér var brugðið og varð ískalt og
hrollur fór um mig.
Eins leið mér þegar mér var til-
kynnt um andlát Rannveigar, mér
brá og mér var kalt og það fór
hrollur um mig.
Af hverju núna? Þó hún hefði
gengið í gegnum margt á lífsleið-
inni þá tók hún öllu með léttum tón
og lét ekkert buga sig.
Ég man fyrst eftir henni þegar
ég var ung að árum. Þá sá hún um
heimilisstörfin á heimili foreldra
minna vestur í bæ.
Ávallt var hún lífsglöð og ánægð
með lífið með stríðnisglampa í aug-
unum og hlátrasköll. Hún var rík
af barnahóp sem hún umgekkst
alla jafnt og allir voru hennar líf og
yndi.
Nú er þrautagöngunni hennar
lokið. Drottinn hefur tekið hana í
arma sína.
Hún var hetja sem reyndi að
gera það besta sem hún gat.
Ég votta allri í fjölskyldu hennar
mína dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, elskuleg.
Kristín Ásta Hafstein.
RANNVEIG
EGGERTSDÓTTIR
Elsku hjartans Dýr-
leif mín, í dag hefðir þú
orðið 22 ára gömul. Þú
varst tekin í burt alltof
fljótt en við hlýjum
okkur við minningu um
yndislega stúlku með stór spyrjandi
augu, full af glettni og gáska. Þú
sýndir svo ótrúlegan styrk í veikind-
um þínum, barðist hetjulega alveg til
enda. Þú komst í heimsókn til mín
eftir fyrri aðgerðina svo bjartsýn og
ánægð. Þegar við vorum að tala sam-
an í sumar þá varstu alltaf svo þakk-
lát fyrir litla hluti eins og þegar ég
sagðist vera vanmáttug og geta ekk-
ert gert nema hugsa fallega til þín í
bæn. Að kynnast svona miklu æðru-
leysi hjá svona ungri stúlku var al-
veg sérstakt enda varst þú sérstök
DÝRLEIF
YNGVADÓTTIR
✝ Dýrleif Yngva-dóttir fæddist á
Egilsstöðum 23. nóv-
ember 1982. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 19.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akureyrar-
kirkju 27. ágúst.
með svo margt. Ég er
þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér,
elsku vina, og ég veit að
núna þegar hátíðarnar
ganga í garð finna ást-
vinir þínir fyrir miklu
tómi sem ekki verður
fyllt, guð gefi þeim
styrk.
Ekki syrgja mig því nú er
ég frjáls.
Ég held þá leið sem Guð
lagði, tek í hönd
Hans þegar ég heyri Hann
kalla og skil allt eftir.
Ég fékk ekki að staldra við lengur til að
hlæja
elska og leika, svo margt er ógert sem eftir
liggur,
degi mínum lauk alltof fljótt.
Ykkur sýnist eðlilega að ævi mín hafi verið
alltof stutt en reynið ekki að lengja hana með
söknuði
brosið í gegnum tárin og leyfið mér að
brosa með ykkur.
Guð kallaði mig og nú er ég frjáls.
Ég sendi ástvinum Dýrleifar mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Ragna Aðalsteinsdóttir. Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Legsteinar
Englasteinar
www.englasteinar.is
Erfidrykkjur
Heimalöguð kaffihlaðborð
Grand Hótel Reykjavík
Sími 514 8000
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is