Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 9

' — ÞaS er kynlegt. Hvernig á ég;
— Ég skal útskýra það, greip
hann greip fram í fyrir mér Sjáið
til. Þegar einhver maður hefur
tekið ákvörðun sem þessa, virðast
málið vera ósköp einfalt — á papp
írnum. Hann gengur fram og aft
ur um herbergi sitt eða situr heilt
kvöld í einhverju dimmu horni
og hugsar og hugsar. . . Hann
vegur allar aðstæður, röksemdir
með og á móti, og að lokum er
ákvörðunin tekin. Hann fer í frakk
ann og tekur hatt sinn og hleyp
ur út á götu. En á næsta andar
taki tekur hann viðbragð og hörf
ar ósjálfrátt. Hann varð skelkað
ur af því að bíll þaut rétt fram
hiá honum og hann heyrði ekki í
fiautunni. Maðurinn er reiður
síálfum sér fyrir þessa hörmulegu
og mótsagnakenndu lífslöngun, og
hann flýtir sér áfram, niður að
ánni, sem er að brjóta af sér ís
inn. Hann hleypur út að grind
verkinu og horfir niður. Síðan
kiifrar hann yfir það og heldur
sér aðeins með annarri hendinni
og lætur aðeins annan fótinn nema
við jörð. Næst ætti hann að falla
niður og láta lífið. . . en þá ger
ist dáh'tið einkennilegt. Hann er
ekki hugleysingi og hann veit að
annarra kosta er ekki völ. Hann
hefur velt málinu fyrir sér fram
og aftur hundrað sinnum heima
í dimmu herbergi sínu. En þegar
hann er kominn á fremsta hlunn,
þá grípur sjálfsbjargarhvötin allt
í einu í taumana og lamar vilja
hans. Hönd hans neitar að sleppa
takinu á handriðinu. Þetta er ákaf
lega örðugt. Hann hangir lengi
á milli lífs og dauða, tekur út
ósegianlegar kvalir, en getur
hvorki lialdið áfram né snúið við.
há kemur loks einhver nátthrafn,
sem er á heimleið.Siáifsmorðingja
efnið verður hrætt og klifrar aft
hr inn á brúna. Hann revnir að
vekia ekki grun vegfarandans og
fer að blístra lagstúf og spígspora
fram og aftur eins og hann hefði
enga,- áhyggiur að dragast með.
Ókunni maðurinn fer burt.
En nú hefur maðurinn ekki
iengur brek til pð klifra yfir hand
r’ðið. Þær þjáningar, scm hann
hefur liðið, hafa gert líkama hans
°g sál örmagna. Hann getur ekki
hugsað um annað en svefn. Hann
fer heim, í rúmið. Næsta dag
magnar hann aftur í sér löngun
ina til að svifta sig lífi, og hann
flýtip sér niður að ánni. En aft
ur tekur hin volduga sjálfsbjarg
arhvöt í taumana, þessi hvöt, sem
býður öllum skeppnum að bjarga
lífi sínu.
Þetta sama gerist dag eftir dag.
Að lokum verður hann svo þreytt
ur, að hann getur ekki framar
hafzt neitt að. Hann klifrar ekki
framar yfir handriðið; hann veit
að það er ekki til neins. Á hverri
nóttu vakir hann einn á brúnni.
Hann gengur fram og aftur eins
og svefngengill, þegar hann stanz-
ar til að horfa á ána, sér hann
að ísjakarnir verða minni og strjál
ari með hverjum deginum.
Hapn andvarpaði djúpt og tók
síðan aftur til mál, þreýttri
röddu, eins og sjúklingur, sem
hefur enga von um bata.
— Ef til vill skiljið þér ekki
enn, hvað það er, sem ég ætla
að biðja yður um? Þegar ég sá,
að þér horfðuð svo lengi niður í
ána hélt ég að likt kynni að vera
komið á með yður og mér, og það
kynni að vera auðveldara ef við
hefðum samflot. En þetta var
auðvitað ekkert nema vitleysa í
mér. Flest fólk vill iifa. Mér dettur
ekki í hug að biðja yður að
stökkva í ána me8 mér. En ég þarf
á að halda broti, agnarögn af
vilja einhvers annars — örlítilli
aðstoð.
Sjáið þér til. Nú klifra ég yfir
handriðið, svona, Ég rétti ósjálf
rátt fram hendúmar til að halda
í hann. Hann rak upp kuldajegan
hlátur.
Ekkert að óttast. $g er
ALhÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 57