Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 19

nr hvatningar við. Hann átti í sí-
felldum deilum við föður sinn,
stundum í bandalagi við einhverja
bræður sína, stundum ekki. Há-
marki náðu átökin milli þeirra ár-
ið 1185, en þá ákvað Hinrik að
taka hertogadæmið Akvítaníu af
honum og fá það Jóhanni bróður
hans, sem enn hélt tryggð við föð-
ur sinn. Elzti bróðirinn, Hinrik,
hafði andazt árið 1183, svo að Rík-
harður stóð næst ríkiserfðum í
Englandi. En hann taldi sig ekki
þar fyrir þurfa að láta hertoga-
dæmið af höndum, og í þeirri af-
stöðu studdi móðir hans hann, en
an hennar samþykkis var erfitt
að fá Akvítaníumenn til að fallast
á nokkrar breytingar. Á næstu ár-
um var næstum samfleytt styrj-
aldarástand milli þeirra feðga, án
þess að neinn græddi á því, nema
Eilippus Frakltakonungur, sem var
laginn undirróðursmaður.
Meðan deilur þeirra feðga stóðu
sem hæst, bárust þær fregnir norð-
ur í Evrópu, að Serkir hefðu sigr-
að Jerúsalemríki kristinna manna
4- júlí 1187 og um haustið hefði
Saladdin, fyrirliði Serkja haldið
inn í borgina sjálfa. Jerúsalem-
ríkið hafði verið stofnað af kross-
förum í fyrstu krossferðinni tæpri
öld áður, og þótt menn vissu reynd-
ar, að ríkið var ekki lengur eins
öflugt og í fyrstu, áttu menn ekki
von á slíkum hrakförum sem þess-
um. Um alla álfuna sló óhug á
menn við þau tíðindi, að hin helga
borg væri fallin I hendur Múhamm
cðsmanna, og öllum þorra manna
þólti það mjög ámælisvert, að
kristnir konungar í Evrópu skyldu
berjast sín á milli, meðan þessir
atburðir væru að gerast. Mönnum
þótti sjálfsagt að lið yrði sent
austur til styrktar kristnum mönn-
um í Gyðingalandi og til að freista
þess að ná Jerúsalem aftur iir
höndum Serkja. Álitlegastur odd-
viti slíkrar krossferðar var talinn
Ríkharður hertogi Ljónshjarta, og
hann hlýddi líka kallinu án tafar.
í nóvember 1187 lét hann smyrj-
ast til krossfarar. Tveimur mán-
uðum síðar fóru þeir Hinrik II.,
faðir hans, og Filippus Frakka-
konungur að dæmi lians, og bæði
í Frakklandi og Englandi var far-
ið að undirbúa leiðangurinn.
Nokkuð dróst þó að hafizt væri
handa. Enginn þessara þriggja
valdamanna virtist það mikið
kappsmál að rækja heit sín. Ófrið-
ur brauzt út milli Ríkharðar og
Filippusar Frakkakon. Hinrik II.
skarst í leikinn gegn Frakklandi.
En þá sneri Ríkharður við blað-
inu, sættist við f'rakkakonung og
snerist á sveif með honum gegn
Hinriki.Að vonum blöskraði mönn
um þessi ófriður milli feðga og
væntanlegra samherja i krossferð,
og bæði páfi og erkibiskupinn af
Kantarborg gerðu tilraunir til að
miðla málum. En þær tilraunir
voru árangurslausar, og friður
komst ekki á aftur fyrr en Hinrik
II. andaðist í júlí 1189 og Rlkharð-
ur tók við öllu hinu víðlenda ríki:-
hans. 1 S
Nú var almennt ætlað, að ekki
yrðu frekari tafir á því, að kross-
ferðin hæfist. Þéir Ríkharður og
Filippus voru bandamenn ög vin-
ir að, kalla. En þó hikuðu báðir ;
enn um hríð. Hvorugur þcirra
Dánarmynd Elenóru drottningar.
Hún unni Ríkharði mest alira sona
sinna.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ g7