Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 10

búinn að segja yður, að ég get
það ekki. En þér vilduð kannski
reyna að sigrazt á þessu út-
slitna smáborgaralega mannhatri,
sem er kallað miskunn, og þá
gætuð þér hjálpað mér. Sjáið,
hér er ég, ég sit á handriðinu. Ég
sný mér að ánni og ég held mér
ekki iengur föstum mcð höndun-
um. Ég held jafnvægi með skrokkn
um. Það þarf ekki nema rtt að
ýta við mér og ég fer niður. Ég
lofa að ég skal vera kyrr og ekki
gera yður erfiðara fyrir með því
að streitast á móti. Nú getíð þér
hrint mér með því rétt að koma við
mig. Hugsið um það: .Bai-a rétt
aS koma við mig. En með því
gerðuð þér mér mikinn greiða,
Þér þurfið aðeins að hrinda frá
yður í eina andrá þessum heimsku
legu siðfræðihugmyndum, sem láta
milljónir manna falla í styrjöld-
um, en banna lækni að gefa ó
læknandi sjúklingi lítinn dropa af
eitri, sem gæti bundið enda á
þjáningar hans- Slíkt er ekki leyft
nema gagnvart dýrum. Hestar eru
skotnir, ef þeir fótbrotna. . . Far
ið þið allir til fjandan. Ég vildi
ég væri hestur.
Eödd hans var allt í einu orðin
hvöss og æstv Hann virtist meina
það sem hann sagði. Ég hefði að
sjálfsögðu getað spurzt fyrir um
það, sem rak hann út í dauðann.
Það gæti hafa verið einhver mis
skilningur að baki því öllu saman,
einhver mistök, sem enn væri hægt
að bæta úr.
En hönd mín titraði af áfergju
í að gera það, sem hann bað mig
um. Ég fann til sömu löngunar
og þegar ég stal hönzkunum. Mér
var stjórnað af löngun til að reyna
eitthvað óvenjulegt og af óstöðv
andi forvitni eftir að vita, hver
viðbrögð mín yrðu. Ég hafði enga
meðaumkvun með manninum, sem
sat á handriðinu og beið eftir
svari mípu.
— Jæja þá, sagði ég, — Ég er
viss um, að þér hafið hugsað þetta
allt rækilega, og þess vegna skal
ég gera það sem þér viljið. En
gáið að því, að. ég yerð að vera
fljótur. Ég veit ekki hve lengi
ég kann að vilja hjálpa yður.
Hann snéri sér hægt í átt til
mín os í svip gat ég greint undrun
og angist á andliti hans. Ef til
vill hafði öll ræða hans verið
haldin til þess eins að sýnast, til
að vekja á sér athygli, en það er
löngun, sem nær stundum tökum
á fólki, jafnvel við hörmulegustu
aðstæður. Ef tfl vill hafði hann enn
vonað að ég neitaði bón hans; ef
til vill hafði hann innst inni hald-
ið að ég reyndi að telja honum
hughvarf, biði honum aðstoð mína
og gæfi honum peninga.
En stoltið — þetta undarlega
stolt, sem stundum getur verið
sterkara en örvæntingin kom í
veg fyrir að hann tæki aftur það
sem hann hafði sagt. Hann sat
kyrr, sneri sér frá mér og slcppti
takinu á handriðinu.
Ég ýtti snögglega á bakið á hon
um, með lófanum. Fyrst hélt ég
að ég hefði ekki ýtt nógu fast;
hann laut áfram, ef til vill til
að reyna að ná taki á handriðinu.
Hann var sekúndubroti of seinn.
Hann gaf frá sér hryglukennt
vein og líkami hans féll hjálpar-
vana niður á við. Þegar ég leit
niður á ána, var ísinn á hreyfingu
sem fyrr; endalaus fylking af ís-
jökum flaut niður ána svo langt
sem augað eygði.
Allt í einu gerði ég mér grein
fyrir því, að ég hafði framið glæp
og ég horfði vandlega í kringum
mig til að sjá, hvort eitthvert
vitni hefði af tilviljun verið í ná
grenninu. Vein aumingja mannsins
hafði verið veikt, en Þó var hugs
anlegt að einhver gæti hafa heyrt
það. Um stund varð ég eins ótta-
sleginn og raunverulegur morð
ingi. En ótti minn var ástæðulaus.
Enginn reyndi að stöðva mig, þeg-
ar ég sneri mér við og hélt áfram
og ég mætti engum á leið minni.
Gestur minn þagnaði, augu
hans blíndi á eitthvað, sem eng-
inn annar gat séð hann, starði
út í tómið. Síðan kveikti hann sér
aftur í sígarettu, og andlit lians
tók á sig hið fyrra svipmót ör
lítillar. vart merkianlegrar hæðni.
— Komust þér nokkurn tíma
að bví hver bessi ungi maðijr
var? snurði ég eftir nokkra stund.
— Já. ég komst að bvf,. f
TU)Hror yriViir* Iíjc &cr Trarífllprfp
pr nrrt ríAlíernrtr?? ntf
fólk. er fannst drukknað. Það leið
talsverður tími, þar til Jíki hans
skolaði á land einhvers staðar og
yfirvöldin komu- honum fyrir. sig
Þessi maður hafði verið stúdent,
en var orðinn ólæknandi eitur-
lyfjaneytandi og hafði dottið á
þá frumlegu hugmynd að ná pen
ingum út úr fólkj með því að þykj
ast ætla að fremja sjálfsmorð. Ör
lögin höguðu því svo til að hann
varð á vegi mínum, þegar ég var
að leita að einliverri róttækri lífs-
reynslu. Ef til vill var sjálfsmorðs
löngun hans þó ekki tóm uppgerð
en alltaf þegar lionum tókst að
komast yfir einhverja peninga
skipti hann um skoðun og keypti
sér meira eitur. Þannig var líf
lians orðið vonlaus vítahringur. Ég
get bætt því við, að ég fann aldrei
til minnsta votts af samvizkubiti,
jafnvel þótt ég væri bæði þjáður
og morðingi, samkvæmt bókstaf
laganna.
Hann þagnaði, og aftur leit
hann út fýrir að vera ósköp venju
legur maður.
^tiitiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiuiii ’>-»»» iiiuiiiiiiiiuiiiriii u,
| MOLAR [
Picasso sat á veitinga- I
| húsi. Allt í einu kallaði I
\ hann á þjóninn og spurði: =
— Hvernig finnst þér :
i málverkin mín. |
Þjónninn: — Ja, satt að \
| segja. þá skil ég þau nú i
I ekki alltaf.
Picasso: Skilurðu kín- |
| versku? i
Þjónninn: — Nei.
Picasso: — Það gera f
i fimm hundruð milljónir.
i Soonerset Maugham sem ?
i nú er nýlátinn, sagði eitt |
i si-nn um þá stétt manna. i
: sem hann sem rithöfundur 1
: átti einna mest saman vlð i
| að sælda: ritdómarana: — i
E ■
| Víst má gera 'góðan ritdóm i
i ara úr slæmum rithöfundi. |
i Það verður oft ágætt edík i
i úr ódrekkandi víni.
i i
?<l'IIIIIUIIIIIIIIIIIIMM«»^‘-í'<IIIIH»l«l*IIH»*lllllllllll,IIIHvV>
§g SUNNUDAGSBLAJQ - ALÞÝÐUBLAÐIQ