Sunnudagsblaðið - 06.02.1966, Blaðsíða 22

þá búinn að kynnast þeim örBug-
leikum, sem fylgdu því að berjast
f þessu þurra og heita landi,
og nií breytti hami um baráttuað-
ferð, tók upp samninga við Serki.
Bróðii' Saladíns, al-Adil, sem á
Vesturlöndum hefur verið' kunn-
ur undir nafninu Safadín, tók upp
viðræðar við hann, og stóðu þær
viðræð-jr j'fir í heilt ár, áður en
samkormilag náðist. Meðan á þess-
um samningum stóð, tókst gott
vinfengi með þeim Safadín, og
einu sinni stakk Ríkharður upp
á þvi í fullri alvöru, að Saladín
;tæki sér Jóhönnu, systur Rík-
harðs, sér fyrir konu, og þeir
mjmduðu sameiginlegt ríki krist-
inna manna og Serkja. Jóhanna
tók þessari tillögu hins vegar víðs
vegar fjarri, og Safadín mun
heldur ekki hafa tekið hana al-
varlega, enda féll þetta mál strax
niður aftur.
Samtímis . samningaviðræðun-
uip kom til bardaga,. og tvívegis
liélt Ríkharður hernum til Jerú-
salem, en sneri í bæði. skiptin
aftur þegar skammt var til borg-
arinnar. Hann vildi ekki hætta
liðinu í jafn áhættusamt fjrrir-
tæki og árás á borgina. hefði
orðið. Aftur á móti treysti hann
mjög yfirráð Evrópumanna við
ströndina, reisti öflug . virki í
Jaffa og öðrum hafnarborgum.
Siðasta orrustan í krossferðinni
átti sér stað skammt frá Jaffa í
juíi 1192. Þar barðist Ríkharður
svo hrau.stlega,. að Saladin fyllt-
ist aðdáun, og þegar hesturinn
var skotinn til. bana undir kon-
ungi sínum i hita bardagans, lét
Saladín senda honum tvo gæð-
inga.
.Þegar þarna var komið sögu
var Ríkharður orðinn heimfús.
Héilsa hans var slæm, og í Eng-
landi var ýmislegt farið að ger-
ast, sem kallaði á nærveru hans.
Þar að auki var hann ekki sann-
færðui’ um að honum gæti auðn-
azt að gera meira.í Palestínu en
þegar var orðið. Hann hafði tryggt
kristnum mönnum yfirráðin yfir
strapdlengjunni, jafnvel þótt Jerú-
saíem væri enn í höndum Serkja.
En hann hafði fengið Saladín til
að loía kristnum pílagrímum íullt
ferðafrelsi til borgarinnar, og not-
færðu sér margír liðsmanna hans
það leyfi. Meðal þeirra var Hu-
bert Walther biskup í Salisbury
og síðai' kanzlai'i Englands. Hann
ræddi við sjáífan Saladín og með-
al annars bar Ríkharð á góma í
viðræt'um þeirra. Biskupinn taldi
alla gó'oa kosti prýða Ríkharð, en
Saladín lofaði hugrekld hans, en
sagði, að hann skorti viturleik og
hófsemd.
Þetta álit Saladins var án efa
rétt. Krossferð Ríkharðar hefði
orðið árangursríkari, hefði hann
haft meiri hemil á hroka sínum.
Til dæmis móðgaði hann Leópold
Austurríkishertoga, er hann neit-
aði honum um leyfi til að draga
gunrifána sinn að hún við hlið
hans eigin gunnfána yfir Ekru-
borg, efdr að hún var fallin þeim
í hendur. Hinn lét Frakkana
einnig sjá þaii og finna, að hann
hgfði fyrirlitningu á Filippusi
konungi þeirra, sem þó var miklu
vitrari maður en hann, þótt .hann
hafi ef til vill ekki verið jafn
vopndjarfur. Einnig. óvingaðist
hann við flesta.hina kristnu ridd-
ara í Palestinu með ástæðulaus-
um klaufaskap.
Ríkharður hélt heimleiðis frá
Palestínu 9. október. 1192. Beren-
garía drottning hans og Jóhanna
systir hans héldu tíu dögum fyrr
sjóveg til Frakklands og komust
þangað heilu og höldnu. En sjálf-
um gekk honum hcimförin ekki
jafnvel. Sldp hans fékk mótviðri
og varð að leita hafnar í Korfú.
Ríkliarður óttaðist að Grikkir
kynnu að vilja hefna á honum
töku Kýpur, svo að hann dulbjó
sig .sem musterisriddara og tók
sér fari með sjóræningjaskipi inn
í botn Adríahafsins. Hafði hann
aðeins fjóra. menn sér til fylgdar.
Þetta skip fórst áður en það kæm-
ist á leiðarenda, en Ríkharður
hélt áfram Iandveg ásamt föru-
nautum sínum og hugðist fara til
Saxlands á fund Hinriks hertoga,
mágs síns. En sem hann var stadd-
ur í grennd við Vínarborg, þekkt-
ist hann og var tekinn höndum.
Hann var leiddur fyrir fjandmann
sinn, Leópold hertoga, sem lét
varpa honum í fangelsi. Þremur
mánuðum síðar afhenti Leópold
hann keisaranum, sem ckki bar
mildari huga til Ríkharðar en her-
toginn af Austurriki. Hinrik keis-
ari VI. hélt Ríkharði í fangavist
í eitt ár, en lét hann síðan laus-
an gegn háu lausnargjaldi og
trúnaðareið, sem Ríkharður varð
að sverja honum.
Ríkharður ljónshjarta ríkti enn
í fimm ár eftir að hann losnaði
úr fangavistinni. Þegar hann kom
til ríkis síns aftur, stóð veldi
hans að ýmsu leyti höllum fæti.
Jóhann bróðir hans hafði grafið
mjög undan veldi hans í Eng-
landi, og í Frakklandi hafði Filipp-
us konungur náð til sín ýmsum
af undirmönnum Ríkharðar með
mútum og valdboði. Þá jók það
heldur ekki vinsældir Rikharðar
meðal alþýðu manna, að hátt
lausnargjald hafði orðið að greiða
fyrir hann, en þess fjár hafði að
sjálfsögðu verið aflað með skatti.
Með aðstoð Huberts Walthérs
tókst honum þó mjög fíjótt að
festa sig aftur í sessi í Englandi.
Siðan sneri hann sér ,að því að
efla völd sfn. aftur á Frakklandi.
Hann sigr.aði Filippus konung í
orrustu sumarið 1194, og í janúar
1196 var saminn friður milli
þeirra, þar sern Ríkharður fékk
aftur allar fyrri vegtyllur sínar og
völd í. franská ríkinu.
Ríkharður stóð nú. á hátindi
valda sinna. Filippus Frakkakon-
ungur hafði orðið a'ð beygja sig
fyrir honum. Hinrik keisari VI.,
hinn forni fjandmaður hans, and-
aðist í september 1197, og Rík-
harði tókst að tryggja, að frændi
hans, Ottó af Brúnsvík, sonur
Hinriks hertoga í Saxlandi, var
kjörinn til keisara. Það fór varla
á milli mála, að Ríkharður var
einna voldugastur allra ráða-
manna á Vesturlöndum. En liann
var þó orðinn beiskur og slitinn
maður. Einkalíf hans olli hneyksl-
un. Hann bjó ekki með drottn-
ingu sinni eftir heimkomuna úr
fangavistinni, en í staðinn bar
mikið á ungum, kvenlegum pilt-
um í hirðinni. Þetta varð til þess,
að kirkjan setti opinberlega ofan
í við hann, og predikari einn gekk
svo langt, að segja, að hann væri
þræll hroka, ágirndar og Iosta.
Ríkharður svaraði því til, að hann
skyldi fá þessum þremur dætrum
sínum eiginmenn, hrokann gæfi
hann musterisriddurunum, á*
70 SUKNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ