Sunnudagsblaðið - 15.05.1966, Qupperneq 16

Gaukurinn skauzt niður úr trénu
eins og kippt væri í snúru. Ég
þrýsti á gikkinn, en er ég mið-
aði sá ég hann sitja uppi á grein,
stóran og svartan, og góna á Díönu.
Við stukkum af baki og hleyptum
af stað. Katja stóð á svölunum
með bleika húfu og veifaði í
kveðjuskyni: „Komið sælir aftur!”
Ég hleyp upp í hnakkinn, stekk
niður stigann, dreg stígvélin á
fætur mér. „Fótaferð, húsbóndi,”
hrópar Nikifór í eyra mér, „senn
fer að daga.” Ég gríp báðum hönd
um um gildvaxna kálfana á hon-
um: „í guðsbænum farðu ekki
frá okkur, ég sárbæni þig vegna
sonar þíns .... ” Hann lítur undan
fölur af bræði: „Einhver gæti
séð til okkar, frú.” Ég tók höfuð-
leðrið milli tannanna og synti a£
stað. Úti í miðri á varð mér óglatt,
tók að sökkva með samanbitnar
tennur ....”
„Vassili, hver er Púskín?” spyr
kona mín við miðdegisverðinn.
„Hann var einn af þessum gömlu
rússneskur rithöfundur, vina.
Hann var skotinn- fyrir fimmhundr
uð árum.”
„En hver er Boldýrev?”
„Annar mikill rithöfundur, ástin
mín. Éann orti mörg kvæði, og
leikrit sem nefnist í myrkrinu.
Hann var skotinn fyrir tvöhundruð
árurn.
„Allt veiztu, Vassili,” segir kona
mín og andvarpar .
Ég hleypi úr fallbyssu, ég skýt
af boga, ég bauna með baunabyssu.
Þeir hlaupa burt. Við hlaupum
og hlaupum, alla leið inn í bæinn.
„Komum niður í kjallara,” seg-
ir Bernardo, „Við höfum kven-
mann. Því er nú verr að hún er
dauð, en hún er ekki stirðnuð
ennþá.”
Við förum niður. Stúlkan liggur
uppíloft á hellulögðu gólfinu, pils-
in upp fyrir höfuð.
„Þetta er ekki hægt,” segi ég.
„Hvað skyldi María mey segja?”-
„Henni-er sama úr þessu,” segir
Bernardo.
Hann tekur planka og leggur
undir stúlkuna. Ég krossa mig og
leggst fyrr á hana. Bernardo stígur
á plankann. Stúlkan hreyfist undir
mér eins og hún væri lifandi.
„Áfram nú,” segir Bernardo.
„Þegiðu og vertu ekki að trufla
mig,” anza ég og loka augunum.
,,Ég elska þig, Silvía.”
„Ég elska þig, Gréta!”
„Ég elska þig, Kristófer!”
„Ég elska þig, Stefán Alexeje-
vitsj!”
„Ég. elska þig, kettlingurinn
minn, kleinan mín, ostran mín,
litla sæta samlokan mín!”
— segja þær og kyssa mig á
munninn.
Úff!
Hrossafluga Iemst um á glugg-
anum. Snjórinn glitrar í sólinni.
Mjólkin kólnar í glösunum. Mitja
hnerrar. Hann hnerrar einu sinni
og það verður skriðufall í Hima-
laja, himinninn fellur ofan á okk-
ur, og við færumst í kaf með
börurnar okkar.
Hann hnerrar öðru sinni og eld-
ingu slær í Þrenningarkirkjuna:
þrumurnar þruma, eldur í hlöðu-
þakinu, heýstakkarnir loga.
Hann hnerrar þriðja sinni, og
það verður flóð; lúterskur prestur
Zinovi Schwarz, kominn á kýrbak,
ferjar stóla í rykklæðum.
„Mitja,” segir Saveli frændi við
mig og Ieggur frá sér blaðið. Ef
þú hættir ekki að hnerra þá kem
ég og flengi þig .... ”
Ég sat heima nokkra daga niður
sokkinn í þessar sýnir. Þær komu
í rokum án nokkurrar skynsam-
legrar niðurröðunar, án þess ég
fengi botn í mín fyrri tilverustig
né gæti raðað þeim í nokkra tíma-
röð. Mér þótti það og undarlegt,
fræðilega skoðað, að ekkert virtist
tengja saman fæðingu mína og
dauða. Bersýnilega var mér ekki
ætlað að skilja þessa duldu þróun,
og því kom ég aldrei auga á neina
rökvísi í myndbreytingum mínum
né skildist mér hver það var sem
endilega vildi hafa mig að fífli.
Sjáið þið til: eina stundina var
ég rauðskinni, ítali þá næstu, og
þessu næst vesalings Mitja litli
Djatlov sem af einhverjum óþekkt
um ástæðum dó átta ára gamall í
lok fjórða áratugs aldarinnar sem
leið.....
Aðeins einu sinni auðnaðist mér
að gægjast handan fyrir tjaldið
sem greindi sundur tilveruskeið
mín. Ég lá uppi á borði í bómullar-
kjól og með húfu á höfði, fleygt
og fjaðrað lík búið til greftr-
unar. Fast við borðið stóð maður-
inn minn grátandi hástöfum, en
Þríðjí hluti
304 SUNNUOAGSBtAÖ - AþÞÝDUBLAÐIf)