Sunnudagsblaðið - 15.05.1966, Síða 18

og með reipi um hálsinn, hann
hlýtur að haía hengt sig! Óireskja!
hun sér mig, — horfir á mig! Horf-
ir á mig þaðan! Getur hann virki-
lega séð mig? Það getur hann,
hann getur það .... Varir hans
titra .... Og þetta er ég, þetta
er ég. Þetta er ég! Á écj þá eftir*
að verða svona?
En nær samtímis sem ég sá hann
lcit ég sjálfan mig í speglinum
við dökkbrúna baksýn hans. Ég
sá sjálfan mig eins og hann hai'ði
séð mig í kristalnum, og minning-
in um þau áhrif scm mín núgild-
andi mynd hafði þá haft kom að
mér eins og eldibrandur, — þessi
afkáralegu. jakkaklæði, band um
hálsinn og hvítt aflagað höfuð-
ið . . . . Ég þrútnaði af bræði yfir
þessari jakkaklæddu marglittu og
forðaði mér burt írá kristalnum
(speglinum?) á hlaupum þvert yfir
eýðimörkina (herbergið?) unz ég
hné örmagna niður á sandinn (rúm
ið?) og huldi andlitið i höndum
rriér. Og ég hygg liann hafi gert
hið sarrfa.
Ég raknaði ekki við mér fyrr
cn Natasja kom. Hún spurði undr-
andi: '
„Hvað er þetta maður? Ertu sof-
andi um hábjartan daginn? Ertu
kannski lasinn?” .
Með þvi að engi.nn var í her-
bergiitu nema við tvö hlaut Natasja
að beina þessum blíðuorðum til
mín.
,.Já,” sagöi ég allshugar feginn
og hljóp á fætur. „Ég var sofandi.
En þáð er ekkert að mér, mér lið-
ur alveg ágæt.lega. Ég cr fegirin að
þú komst. Ég er svo glaður! Ég
elska þig, ég elska þig svo mikið!”
Við féllumst í faðma og kysst-
umst ....
Heimsóknir Natösju voru mér
rnikill léttir þessa dagana. Það
veitti sarinaidega ekki al’ því að fá
cinhvern raunvcruleikavott inn í
húsið. Þegar Natasja var nær, sem
éfe vissi vel að ég elskaði af hjarta,
leið mér betur og gekk betur að
festa trú á lífið — sem virtist mér
þá ekki eins reikult í ráði sínu og
cndranær. Mér þótti gaman að
heyra hana tala um kennara sína,
um prófin, um ritgerðirnar sem
félagar hennar voru að skrifa; sjálf
skrifaði hún um Turgenjev og var
komin að prófi. Hún bjó til eggja-
köku úr þremur eggjum á fimm
mínútum og þurfti ekki nema
eina handþerru til að gera vistlegt
og heimilislegt í kringum sig, bar
sig eins og húsmóðir með hand-
klæði um sig í svmitustað, eða
sat við sauma og beit sundur þráð-
inn við nálaraugað. Allt þetta féll
mér vel og kom mér til að finnast
að allir hlutir í heiminum hlytu
að vera á sínum rétta útmælda
stað.
En eftir sem áður forðaðist ég
að Iíta of fast á hana. Ekki vegna
þess að ég óttaðist hættuna —
scm í öllu falli yrði ekki afstýrt.
En ég .vildi ekki að andlit hennar
færi úr skorðum eins og óhjá-
kvæmilegt var eí mér yrði of
stai-sýnt. Því kyssti ég hana blind-
andi eða leit undan. Og þegar við
töluðum saman horfði ég á meðan
ofan i gólfið eða þá út um glugg-
ann.
Auðvitað tók hún eftir þessari
breytingu á mér og hélt hún stafaði
af því að nú vissi ég um samband
þcirra Borisar. En hvorugt okkar
talaði um þetta, og höfðum við til
þess góðar og gildar ástæður. Ég
útskýrði stuttaralega fyrir henni
að þessi skyggni mín á gamlái’s-
kvöld hefði ekki verið nema sam-
kvæmisleikur, og luin spurði
cinskis frekar. En hún gckk cftir
því mcð enn meiri ákefð en vana-
lega hvort ég væri nú viss um að
ég væri ekki hættur að elska sig,
hvorl ekkerl hefði komizt upp á
milli okkar. Til að sanna mitt mál
faðmaði ég hana að mér með augun
fest á gólfið eða gluggann. Úti
fyrir var krapasnjór á jörðu. Grýlu
kcrti hengu í þakskcggjunum, uxu
þar eins og svcppir þó þökin væru
hi-einsuð daglega. Ég horfði á
þessa sjón út um gluggann og
sagði við Natösju að við skyldum
hafa okkur á burt eins fljótt og
auðið væri.
Ég sagði henni ekkert um þann
19da janúar sem nálgaðist óðum
né háskann sem yfir okkur vofði
ofan af tíu hæða húsi við Gnczdni-
kovskigötu og mundi nægja til að
bana veikbyggðri konu. Ég hafði
lagt þetta allt niður fyrir mér.
Ég sagði Natösju að ég ætlaði að
fara með henni í frí lengst inn í
landi. Nú voru fimm dagar til
stefnu — það var kominn 15di
janúar — ég sagði að við skyldum
ckki draga þetta lengur heldur
fara í kvöld með næturlestinni.
Ég væri búinn að kaupa miða.
Samt sem áður átti ég enga mið-
ana, og enga peninga heldur, og
tók því þann kost að lcita á náðir
Borisar þegar Natasja var farin
heim að pakka. Ég átti engra
kosta völ. Ég ímyndaði mér
að hann mundi ekki voga sér að
neita ef ég réðist fyrirvaralaust
að honum og bæði hann að lána
mér fimmtán hundi’uð rúblur gegn
kvittun.
Samt neitaði hann mér i fyrstu.
Hann þóttist vera blásnauður. En
það breyttist þegar ég benti hon-
um á leynihólfið í skrifborðinu
þar sem hann geymdi peninga
sína.
„Þú ættir að vei’a í lögreglunni
úr því þú sérð í gegnum holt og
hæðir,” sagði hann og ygldi sig.
„Annars get ég óskað þér til ham-
ingju — nxeð gamlárskvöldið.
Stclpan fékk ágætis einkunn í
marxisma alveg eins og þú sagð-
ir. Kom upp í V. flokksþinginu
og fjórða díalektíska lögmálinu.
Og það er búið að reka Belsjikov
úr flokknum. Þetta var alveg rétt
sem þú sagðir um kjölbúðina í
Semipalatinsk. Ég kannaði það.”
Mér þótti leitt að heyra þctta
um Beísjikov. Ég ætlaði mér ekki
að gera honum neitt mein, en þá
um kvöldið hafði mér ekki hug-
kvæmzt Iivað af þessu gæti lcitl.
Ég varð að varasl Boris, — hann
var til alls vís. Þessa stundina
hnyklaðist myrkur þokuflóki um
höfuð hans og sló á hann grænum
bjarma, — öruggur vottur ömur-
Iyndis og mannvonzku. Hann um-
lukti kinnfiskasogið andlit Boi’isar
og lagði upp af enninu. Þetta var
cngu líkai’a en tóbaksreyk, en Bor-
is reykt.i alls ekki.
„Hcyrðu mig nú,” sagði hann
smjaðrandi, hættur að brosa.
„Taktu þessi 'fimmtán hundruð,
geröu svo vel. En hva'ð viltu með
Natösju? Hvaða gagn hefurðu af
henni? Með þínum hæfileikum get-
urðu komizt yfir hvaða kvenmann
sem er, þú gætir oi’ðið diplómat,
alþjóðlegur spæjari, — enginn
kæmist undan þér. Natasja verður
þér ekki nema fjötur um fót. Hún
sefur hjá hverjum sem er. Ég
3Q0 SUNNUDAGSBLAD - ALPÝÐUBLADID