Sunnudagsblaðið - 29.05.1966, Page 11

Galdra
staf-
urinn
Einu sinni var lítil telpa.
Htm hét Sólveig.
Hún lék sér oft
niðri í fjörunni
Einn dag var hún
að tína sþýtur, til að
byggja úr girðingu
kring uxn hús úr sandi.
Allt í einu kom hún auga á
einkennilega spýtu, sem
lá í flæðarmálinu.
Solla litla hljóp til
og náði spýtunni.
Hún glansaði öll
og var útskorin.
Sólveigu sýndist þ'að vera
einkennilegir stafir.
„Kannske að þetta sé
gamall galdrastafur",
sagði Solla við sjálfa sig
og hló um leið, því að
henni fannst þetta svo
vitlaus hugmynd.
„Ég satla að minnsta kosti
að hafa hann fyrir galdrastaf.
Og nú sveiflaði hún
stafnum yfir höfði sér
og kallaði hátt:
„Hókus, pókus, verði þessi
sandhrúga að fagurri höli“.
Um leið og hún
sleppti orðinu breyttist
svarta ólögulega sandhrúgan
í háa, glæsilega höll.
Soíla datt aftúrábak
í sandinn, því hún varð
svo undrandi og hissa.
Svo hentist hún á fætur
og hljóp í áttina heim
með stafinn í höndunum.
„Ég ætla að flýta mér heim
og segja öllum að koma
til að sjá höllina mína“.
Á leiðinni kom hún þar að,
sem stór strákur var að
berja lítinn dreng með lurk.
Um leið og Solla
hlióo fram hjá þeim,
sveiflaði hún stafnum
og tautaði um leið:
„Hókus-pókus,
sá minni verði sterkari“.
Og þegar hún leit á þá
var sá litli að
lumbra á þeim stóra.
Sá stóri hreyfði sig ekki
svo undrandi var hann.
Solla hljóp brosandi áfram.
Hún kom þar að,
sem verið var að
1
ALÞÝSUBLABIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 323