Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Síða 3

EINN er sá starfsmannahópur, sem
í einu orði og almennt kallast lög-
regla og er ósjaldan getið bæði í
ræðu og riti og einna helzt í sam-
bandi við þau verkefni, sem lög-
reglunni hafa fallið í skaut. Stund-
urn hefur úrlausn þeirra mála þótt
takast vel, en í annan tíma miður
eða illa, eins og gerist og gengur
um hin ýmsu verkefni, sem meira
°g minna ófullkomnir menn liafa
um að fjalla. En þessar frásagnir
segja lítið og oftast alls ekki neitt
hm það, hvað þessi verkefni kosta
Jhikinn tíma og fyrirhöfn. Það
starf er mikiö að jafnaði og sízt
h'inna þegar svo ber við, scm er
°sjaldíi,n, að eigi náist sá árang-
Ur. sem leitað er eftir. Ekkert seg-
Ir heldur um það, livort unnt
hayndi hafa verið að fyrirbyggja
að cinhverju eða öllu leyti þau
misferli, er leiða af sér þessi fyrir
hafnarsömu verkefni, með skyn-
samlegum ráðum, eða cinfaldlega
^heð tilhlýðilegum þrifnaði og
hirðusemi, en að mínum dómi kem
Ur þetta allt hór til greina, sem
Þýðingarmikið, þó ekki verði það
Ulat rakið hér eins rækilega og
astæða cr til.
Tilgangurinn með þessum þætti
er sá m. a. að sýna fram á, að það
íer mjög eftir atvikum Iiverju
ainni, hversu torveld viðfangscfni
tngreglunnar reynast, en ekki eft-
lr t>ví hversu vcrkefnið er stór-
br°tið eða áhrifaríkt í eðli sínu.
°s .iafnfamt cr vakin athygli á
heirri brýnu nauðsyn, að lögrcgl-
an njóti jafnan fylista trausts og
öðstoðar almennings, þegar hún
gcngur að störfum sínum. Því nn
slíkrar aðsloðar er við búið, að
leiðin sé lokuð að því marki, scm
hcppa skal að. Hpr kcmur það og
íram, að skortur á varúð eða skipu
lagsgalli, getur reynzt afdrifarík-
ur.
Sagan, sem hér fer á eftir, gerð-
ist í Reykjavík fyrir rúmum 40
árum. Þá var höfuðborgin á ýms-
an liátt frábrugðin því, sem liún
er nú, m. a. að stærð, íbúatölu og
mannafia og löggæzlu. Þá hafði
lögreglan fátt við að styðjast í dag
legum störfum sínum utan eigið
byggjuvit og nokkra reynsluþekk-
ingu sumra í liðinu, en hvort
tveggja vildi oft ná skemmra en
skyldi. Kennsla var þá engin und-
ir starfið og það, sem nú kallast
„tækni“ í starfinu, var ekki kom-
ið tii sögunnar hér á landi. Borg-
in var friðsæl og afbrotin hvorki
mörg né margbrotin, svo reynslu-
þekkingin hlaut að verða af skorn-
um skammti, Samgöngum öllum
var þá öðruvísi og lakar liáttað en
nú, farartækin færri og akvegir
skemmri, svo ekki var unnt að
þjóta sveiía og landsfjórðunga
milli á skammri stund, þó nauð-
syn krefði, enda lögreglumönnum
Reykjavíkur slíkt ferðalag óheim-
ilt talið nema að undangengnum
sérstökum ráðstöfunum og fyrir-
mælum.
• Sagan er af atburði, sem livorki
var einstæðar í cðli sínu né afar
stórbrotinn, þó nokkuð þætti
reyndar að honum kveða á sinni
tíð, og má því segja, að efnið sé
tekið af liandahófi að öðru leyti
en því, að atvikin má rckja þann-
ig, að livcr og einn skilji til fullr-
ar lilítar allar kringumstæður án
þess að viðhafa nokkrar sérstakar
útskýringar.
Við skulum þá hugsa okkur verzl
unarhús við eina af aðalgötum
borgarinnar. Það er stórt hús á
mælikvarða síns tíma og á ágæt-
um verziunarstað. Stór sölubúð er
á götuhæð hússins með aðaldyr á
miðju húsinu fram við götuna.
Stórir búðargluggar eru beggja
vegna dyranna og sést vel inn um
þá frá götunni. Bak við sölubúð-
ina eru smáherbergi og gangur að
litlum bakdyrum, er liggja út að
porti að húsabaki. Þar stendur
annað stórt hús tilheyrandi verzl-
uninni, og eru þar bæði vöru-
geymslur og vinnustofur. Inn í
portið milli húsanna -má komast
um húsasund. Margt manna starf-
ar við þessa verzlun og iðnað í sam
bandi við hana. Lögreglan þekkir
þar svo að segja hvern og einn
og liefur ekkert út á þá að setja.
Það er laugardagur seinni hluta
sumars. Sólskin og veðurblíða
hafoi verið allan daginn og næstu
dagana á undan. Margir bæjarbúa,
ckki sízt verzlunarfólkið, hugðu
gott til þess að nota góða veðrið
og skreppa úr bænum um helgina
sér til ánægju og hressingar.
Á tilskildum tíma að kvöldi var
öllum sölubúðum lokað og allir
starfsmenn umræddrar verzlunar
lögðu níður störf sín og liurfu
stundvíslega brott af vinnustaðn-
uni. Verzlunareigandinn einn var
þar eftir til þess áð loka dyrum
og gluggum húsanna og veita þeim
anrián viöeigandi frágang undir
helgiria, eins óg hann var vanur.
Og háriri átti það líka ógert, að
hirða pehingana, er komið liöfðu
i kassa sölubúðarinnar um daginn.
Húsinu liáfði' verið laest bcggja
vegna', en fyrlr bakdýrunum var
einföld skráarlæsing.
Aður en verzlUnareigaridinn
hafði lokið frágangi síriúm, bar
svo við, að liann þurfti aö bregða
sér frá rétt sem Snöggvast. Þégar
hann kom til baka eftir nokkrar
mífiútur varð' hann þegar var nokk
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 50/