Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 22

VEÐURGUÐIR
Frh. af bls. 525.
Ég olnboga'ði mig nær og kom
loks auga á spekinginn. Ég varð
fyrir vonbrigðum, því ég liafði gert
ráð fyrir að sjá hávaxinn mann
með sítt hár og ef tíl vill í sér-
stökum kyrtli. En hann var ekki
nema í meðallagi hár og lotinn í
lierðum.
Vagn regnmannsins var um leið
dvalarstaður hans, stúkaður sund-
ur, og var annar endinn svefn- og
matstaður, en’ hinn endinn var
geymsla á ýmsum efnum, sem áttu
að bjarga korninu okkar. Þessu
komst ég að með því að kíkja inn
um gluggana. Á þakinu geymslu-
megin var op og að því lá járn-
stigi. Upp þennan stiga gekk litli,
lotni maðurinn; rak höfuðið upp
um opið og íeit til himins, athug-
aði veðurútlitið. Við héldum niðri
í okkur andanum.
Nokkrum mínútum eftir að hann
hvarf úr opinu tók að streyma grár
gasreykur út um ofnpípuna á
þakinu — og honum fylgdi ein-
hver sá versti fnykur, sem nokkru
sinni hafði borið fyrir vit okkar.
En ef þetta gat töfrað fram vatn
úr loftiuu, þá þurftum við ekki að
kvarta yfir neinu. En kenningin
var sú, að þegar gasið samlagaöist
vatnsgufunni í loftinu þyngdist
. hún og yrði að vatnsdropum, sem
leituðu til jai-ðar. Þetta var alls
ekkert óskiljanlegt.
Kunningjár drógu sig saman og
skipzt var á fréttum, en aðalum-
ræðuefnið var korn. Sumir gerðu
að gamni sínu, en fengu litlar und
irtektir. Ástandið var of uggvæn-
lcgt til að almenn kátína gæti átt
sér stað. En svo kom til sögunnar
maður cinn, sem bauð regnhlífar
Ritstjóri: Kögni Egilsson
Ötgefandi: AlþýðublaðiS
Prentun: Prentsmiðja
Alþýðublaðsins.
til sölu. Þa bröstu márgir eða
hlóu.
Nú kom löng bið. Ýmsir gáfu
hesturn sínum gras að óta, og aðr-
ir sneru lieim til liádegisverðar.
Gasið hélt áfram að streyma upp.
Skyndilega gerði æsingur vart
við sig, og einhver kallaði upp:
„Þarna er ”ský”. Jú, tilfellið var,
þarna sást ský á lofti. Við ýmist
góndum á það eða regnmanninn,
eins og hann væri guð.
En skýhnoðrinn hvarf jafnskjótt
og liann hafði myndazt. Þaö leið á
daginn. Gasið hélt áfram að
streym'a, alltaf jafn þefilit, — en
ekkert ský myndaðist nú. Einhver
orðhvatur náungi gall við: „Hvað
sagði ég ekki! Hann er ekki annað
en loddari”. Ég var ekki einn af
þeim, sem trúðu því.
En bústörfin kölluðu að, og nú
var komið að mjöitun, og við fór-
um heim. Um kvöldið settumst við
út á veröndina og liorfðum yfir
deyjandi kornbreiðuna, og okkur
var þungt um lijartað. Pabbi minnt
ist á skattana; það mundi verða
erfitt að borga þá þetta árið fólk
mundi flosna upp frá búum sínum.
Pabbi stóð upp, virti himininn
fyrir sér. Eftir að hann var setzt-
ur aftur í ruggustólinn varð hon-
um að orði: „Jæja, það er víst
bezt að segja sem minnst. En mér
sýnist útlitið hafa skánað”.
Það leið að liáttatíma. Hitinn
smaug um íbúðina og fyllti hana
cins og reykhús. Þao heyrðust
dynkir úti á veröndinni, og liund-
urinn kom inn og hringaði sig nið-
ur.
Það færðist ró og friður yfir bú-
garðinn. Frá kúnum barst lágt
baul, liestarnir lieyrðust krafsa í
gólfið og gylturnar rymja ánægju-
lega, — yndisleg músik.
Við gengjum til náða, rcgnhljóð
licyrðist á þakinu og fór vaxandi.
Þurrkurinn hafði verið sigraður,
og við vissum, hver hafði gert það.
Við þökkuðum guði fyrir manninn
ágæta, sem komið haiði til okkar.
Nú á döguin liljómar það mjög
fjarstæðukcnnt, að ég Iiafi einu
sinni farið til borgarinnar til að
sjá regnmann bjarga korninu
okkar. En ég trúði á getu þessara
manna þá eins og ilestir aðrir.
Einn af fyrstu og eftirtektarverð
ustu regnmönnunum, sem kom í
héraðið okkar, liét Melbourne.
Hann reisti sér venjulega skýh
þar sem lágt bar á, og hafði á ÞV1
fjóra glugga, sem sneri sinn tnót
hverri áttinni. Þarna inni haföi
hann dunka á hjólum, virspóhm
og rafbatterí, allt þakið seglá-
breiðu. Káðlar voru strengdir um"
hveríis skýlið. Enginn mátti fara
þar inn fyrir nema hans eig)n
menn. Á þakinu var rauf þar sem
dularfullu gasinu var hleypt út.
Melbourne setti upp fimm
hundruð dali fyrir að tryggja regn
á svæði, sem tók yfir 50—100 míl-
ur í allar áttir. Hann áskildi sér
þrjá daga til að ná þessum árangri
og krafðist tíu dala aukaþóknunar
á dag fyrir gistihússkostnaði.
Stundum lieppnaðist honum til*
tækið og síundum ekki Eitt sinn
varð rigningin svo mikil, að nefnd
manna gekk á fund hans og krafð-
ist þess, að hann „skrúfaði fyrir
vatnsflóðið. Hann svaraði Þeiin
kaldur og rólegur, að hann mundi
ekki snerta við því. Og hann stóð
við það.
En loks snerist gæfan gegn hon-
um. Hver nóttin af annarri varð
köld, þurr og næðingssöm, og iive
mikið sem hann Iagði sig f1’3®’
gat hann eklci pínt út einn einasta
regndropa. En íólkið í Goodland,
Þar sem hann hafði aðalbækistöð,
trúði á hann. Ifann hafði margoít
sýut því getu sína. Svo fékk hann
bciðni um að koma til Nebraska.
Þá scldi hann nokkrum íbúum ‘i
Goodland leyniformúlu sína varð-
andi regnið og yfirgaf staðinn síð-
an.
Nú varð Goodland aðalstaður
regnmannanna í kornbeltinu, og
á legg risu þrjú fyrirtæki, selU
höfðu mcð regntilbúning að gera-
Meðan á þcssu stóð hafði járu-
brautarstarfsmaður einn, C. Jewéíl
að nafni, veriö að gera tilraunir
sem regnmaður. Yfirmaður hans
einn vissi um þetta og örvaði liann
til þess arna, því hann vissi, að
batnandi hagor bændanna niundi
hafa í för með sér aukna starf-
semi hjá járnbrautaríélagínu.
Jewell fékk þá fieiri í Iicí með
sér og var hjálpað til með útvegun
á ýmsum tækjum. Og honum gekk
vel sem regnmaður. Eitt siun barst
honum símskeyti frá manni í
526 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐÍÖ