Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Side 8

HANN var dálítið skrítinn oá
líka dálítið undarlegur í laginu,
og stundum var eins og garmarn-
ir hefðu verið hengdir utan á
hann. Ekkert virtist passa honum
og myndi aldrei gera. Það var
honum eins eiginlegt og nafnið
sem hann bar.
„Tveggja-þumla Kobbi” var
hann nefndur og allir þekktu hann
undir því nafni. Kannski var hann
kallaður eitthvað annað á opin-
berum skýrslum, en um það vissi
enginn. Það kærði sig heldur
enginn um að vita það.
Eg sá aldrei neinn tala við
hann og hann ræddi aldrei við
neinn sjómannanna. Ef einhver
í kránni hefur talað til hans, hef-
ur það áreiðanlega verið í lágum
liljóðum.
í þessum norðlæga hafnarbæ
var hann hluti af1 staðnum, og
þegar hann hvarf einn góðan veð-
urdag á eins hljóðan og dular-
fullan liátt og hann hafði komið,
var staðurinn snauðari eftir.
Á sjómannamáli hefði mátt
kalla hann krítara, því að á þess-
um tímum voru skipaheitin dreg-
in með krít á þar til gerð spjöld
á sama hátt og skráningardagur
skipverjanna. Og oft var slíkt
starf falið þeim, sem ekki voru
hlutgengir til sjósóknar eða höfðu
snúið balci að sjóferðum. Tveggja
þumla Kobbi var einn þeirra.
Eg áttaði mig aldrei til fulls
á hinu leyndardómsfulla nafni
hans. Hann hafði þessa tvo þum-
alfingur, sem flestir hafa, svo að
sennilegast var, að það, að vantaði
hina fingruna átta, hefði ráðið
mestu um viðurnefnið. Þeir voru
einkennilegir þessir tveir fingur
hans. Þeir loddu við hann eins
og klær fram á endadægur.
Annað, sem einkennilegt var
við þennan mann, var andlit hans.
Það var oft fjarska dapurlegt, þó
að það ætti óneitanlega illa við
andlitsfallið. Það var dálítið kringl
ótt og rjótt og virtist einmitt
skapað til að brosa breltt.
En Tveggja-þumla Kobba var
ekki hlátur í hug. Stundum minnti
þó svipur hans samtímis á hnakka
kertan páfagauk og fjörugan apa.
En það var afar sjaldan. Og aldr-
ei meira.
Tveggja-þumla Kobbi var sífellt
á ferðinni og passaði vel sitt verk.
Og á skipshlið leysti hann starf
sitt vel af hendi og skipunum virt-
ist hann tbngdur órjúfandi bönd-
um. En undir niðri virtist hann æ
búa yfir einhverjum trega, sem
erfitt var að henda reiður á.
Hann bar hörundsflúr í bak og
fyrir að því er virtist og upp og
niður gilda handleggina hringuð-
ust höggormar og á þumlunum 2
blikuðu bjartar stjörnur. Skraut-
legt hjarta bar hann á vinstra
úlnlið og undir því var letruð 32-
varandi ástarjátning til Nellýjar-
Á hægra úlnlið var sams konar
hjarta og sams konar ástarjátn-
ing til Lillýjar.
Af þessu hörundsflúri nlátti
ráða að Tveggja-þumla Kobbi
Iiefði siglt mörgum skipum °S
kannað öll lieimsins íiöf. En nu
virtist liann af einhverjum ástæð-
um orðinn heimilisfastur land-
krabbi, sem hafði það fyrir at-
vinnu að kríta skipshciti á síður
þeirra fjöhnörgu skipa, er höfnina
gistu.
Á hverjum morgni og hverju
kvöldi óhreinkuðu dúfurnar og
mávarnir húfuna hans en á jakk-
anum sást aldrei. Hann var ávallt
hreinn og hnappar hans skínandi
bjartir.
Stimdum fannst manni eins og
liann væri athugull áhorfandi og
íhitgull hlustandi, en vildi ekki
tengjast umhverfinu þeim bönd-
um, er ekki yrðu rofin. Það var
eins og hann byggist við því einn
góðan veðurdag að svífa út í lieim
inn einn og óháður eins og fugi'
inn fljúgandi.
Kannski var hann innvígður
skipunum, sem hann hafði kynnzt
svo náið. Og kannski átti hann sér
drauma um skip. Það var ekki
gott að geta sér til um þetta.
Sennilega hefði ég aldrei tek’ð
eftir þessum manni, ef mér hefði
ekki frá því fyrsta orðið starsýnt
á það, hvernig hann tók upp 1
sig og velti tóbakinu í munni ser.
Það var snögg og ákveðin hreyf-
ing, þegar hann greip tóbakið ur
pungnum sínum með þumlunum
tveimur og stakk þvi á milh
tveggja grænna tanna.
Þegar maður sá þetta, var manni
liugsað til þess, hvernig hann hefði
misst hina fingurna. Hvar og hvern
ig hafði það borið að höndum? —'
Og hvenær hafði það verið?
Þeim spurningum varð maður að
svara hjálparlaust.
Kannski hafði hann orðið fyrir
slysi um borð eða einhver annar
sjómaður sniðið af honum fing-
urná méð sjálfskeiðunghum sín-
um. Að því var erfitt að komast
512 SUNNUDAGSBLA0 - AUÞÝÐUBLAÐIÐ