Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 4

Eitt sinn / vikulok
urra verksummerkja. Bakdyrnar á
búðinni voru nú ólæstar, peninga-
skúffan í búðinni var útdregin og
hafði verið tæmd. Ekkert annað
hafði horfið. Einn tíu króna pen-
ingaseðill lá á búðargólfinu
skammt frá skúffunni i áttina til
bakdyranna og gaf það raunveru-
lega til kynna, að þjófurinn hafði
í flaustri farið þá leið. Ekki var
það kunnugt hvað mikil fjárupp-
hæð hafði verið í skúffunni, en
gizkað var á, samkvæmt reynsl-
unni undanfarna laugardaga, að
þar hefði verið allt, að eitt búsund
fcr<Vrpir V^r’7liinflrpicTq-nriiTrn v°r?5
ekki var við neinn óviðkomandi
mann þarna á staðnum og liann
fullyrti nlveg, að hver og einn
af starfsmönnum iverzlunarinnar
hefði verið farinn, þegar hann vék
sér frá.
Lögreglan var strax tilkvödd út
af þessum atburði. En hvað var
eiginlega hægt að gera, sem til
gagns mætt.i verða? Það hefði
kunnað að gpta vprið gogniegt. að
hafa við hendina fingrafarasér-
fræðing til rannsóknar á staðnum,
en réttvísin á íslandi hafði þá enn
ckki tekið þá vísindagrein í sína
þjónustu. Og öll jörð var þurr
svo að livergi markaði spor, svo
þar var lieldur ekki neina slóð
unnt að rekja. Sá möguleiki þótti
hugsanlpmir. að einhver af starfs-
mannaliðinu hpfði snúið t.U baka,
t. d. elevmt pinhvpriu á staðnum,
komið að búðinni mannlausri og
freistingin þá gripið hann. Þó
hann liefði sést frá götunni í gegn
um búðarglugga, serri vel hefði get
að átt sér stað, þá þurfti það ekki
að vekja neina athygli, þar sem
um kunnugan var að ræða, jafnvel
þó hann hefði verið að fást við
peningaskúffuna. Að þessum mf'tu
Ieika slepptum var ekki um annað
að ræða en að inn hefði verið far-
ið með fölskum lykli í þjófnaðar-
tilgangi á meðan verzlunareigand-
inn var fjarverandi. Um sviksemi
af hálfu kaupmannsins þótti ekki
geta verið, og gat alls ekki verið,
dö ræða.
Hvort sem nú meiri eða minni
bollaleggingar fóru fram um þetta
meðal lögreglumanna, þá var fyrst
horfið að því ráði að ná starfsfólki
verzlunarinnar til yfirheyrslu og
varð að hafa hraðan á til þess að
missa engan úr þeim hóp burt úr
bænum, og til þess var tjaldað öll-
um þeim mannafla, sem lögreglan
hafði á að skipa. Og allir komu
þeir í leitirnar, sem áformað var
að ná. Jafnhliða þessu hófust yfir-
heyrzlur, er síðan stóðu langt fram
á nótt. Starfsmennirnir voru látn-
ir gera grein fyrir ferðum sínum
og háttsemi eftir að þeir yfirgáfu
verzlunarhúsið og síðan leitað sann
ana á þeim skýrslum eins vel og
efni stóðu til. Einnig var sérstak-
lega eftir því leitað hvort nokkur
hefði fengið heimsókn af óviðkom-
andi fólki í einkaerindum um lok-
unartímann eða átt von á slíkum
lieimsóknum um það leyti, en allir
synjuðu fyrir allt þess háttar.
Snemma morguns næsta dag,
sem var sunnudagur, var rannsókn
þessa máls tekin upp á ný og stóð
liún þann dag allan, eftir því sem
við málti koma, með þeim eina
árangri, að lögrcglan var fyrir sitt
leyti orðin sannfærð um, að hinn
seka væri ekki að finna á meðal
starfsfólksins.
Það lá alveg Ijóst fyrir, að þjófn
aðurinn hafði verið framinn á með
an kaupmaðurinn vék sér frá, eða
fáum mínútum eftir lokun. Sá að-
komandi maður, sem framdi verkn
aðinn, lilaut því að hafa verið ein-
hvers staðar í námunda við verzl-
unarhúsið á lokunartímanum. Með
hliðsj. af þessum staðreyndum var
gerð sú tilraun, að spyrja hvern
og einn starfsmannanna um það,
hverja þeir hefðu hitt, talað við
eða tekið eftir í námunda við verzl
unarhúsið, þegar þeir héldu á burt
þaðan. Allir svöruðu á þessa leið,
eins og vænta mátti: Ég hugsaði
ekki um annað en komast heim og
tók ekki sérstaklega eftir neinu.
Þykir mér ekki ólíklegt til getið, að
einhverju vitnanna hafi orðið
það á að brosa í laumi að þessum
vinnubrögðum lögreglunnar, enda
varla hægt að telja þau sigurstrang
leg, fljótt á litið, né miklar vonir
við þau tengda r. En hálmstráið
kvað þykja betra en ekkert fyrir
þann að grípa í, sem er að sökkva,
og svo fór hér. Með þessu bætt-
ust þó einhverjir í hópinn, seni
þurfti að yfirheyra, en ekki leiddi
það til neinar niðurstöðu að sinni.
Hið eina, sem hafðist upp úr þessU
og ekki tókst að fullrannsaka
strax, var það, að einn starfsmann
anna, og sá þeirra, er fór einna
síðastur af staðnum á laugardags-
kvöldið, mundi eftir því, að hann
sá mann nokkurn, er hann vissi
nafn á, í á að gizka 60—80 metra
fjarlægð frá verzlunarhúsinu. Vitn
ið talaði ekkert við þennan mann
— aðeins mætti honum þar sem
liann fór leiðar sinnar meðal
margra annarra vegfarenda og
stefndi í áttina til hins umrædda
verzlunarhúss. Með þessu voru
fram komnar nokkrar líkur til
þess, að leið þessa manns hefði
legið fram hjá verzluarhúsinu ná-
Iægt þeim tíma, sem þjófaðurinn
hafði verið framinn. Þótti hér full
komin ástæða til þess að athuga
þennan mann nánar, svo og feril
hans, því hann var áður kunnur
að viðsjárverðu atferli. En þessi
maður fannst nú livergi, þótt leit-
að væri af kostgæfni: liann hafði
ekki verið heima aðfaranótt sunnu
dagsins og enginn fannst, sem
gæti sagt hvar hann væri niður
kominn. Þótti það líklegast, að
hann dveldist einhvers staðar utan
bæjar. Svo leið sunnudagurinn og
nóttin eftir að maður þessi fannst
ekki, þrátt fyrir stöðuga leit og
fyrirspurnir víðsvegar. Að sjálf'
sögðu skyldi liann tekinn fastur
hvar sem til hans næðist og hvar
vetna þar, sem lögreglan leitaði
var skorað á menn að láta lögregl-
una vita tafarlaust, ef hins eftir-
lýsta manns yrði vart. Þannig leið
svo tíminn fram til kl. 5 síðdegis
á mánudaginn. Þá var lögreglunni
tilkynnt í síma frá einu af veit-
ingahúsum bæjarins, að hinn eftif'
508 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ