Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Qupperneq 10

HVÍT gufuský svifu um lága
herbergiskytruna og gegnum
grindurnar, sem við stóðum bak
við. Skyndilega tókum við eftir lík
ama, sem birtist í gufunni. Þetta
var ávalur og fagur líkami. ungr-
ar stúlku, sem lét handklæðið, er
hún bar um mitti sér, síga um
leið og hún steig niður í bað-
þróna. Gamla konan við hlið mér,
þreif í handlegg minn. „Er hún
ekki dásamleg?” hvíslaði hún. —
„Heldurðu að honúin lítist á
þessa?”
Eg vissi ekki hverju svara
skyldi og hélt leiðar minnar. Eg
gerði það ekki að gamni mínu
að gægjast inn í þetta gufubað
(hammam) kvenna í Afghanistan
í fylgd hjúskaparmiðlara. Það var
heldur ekki það, sem ætlast var
til af mér sem fréttaritara. Sann
leikurinn var sá, að ég var að
þessu fyrir vin minn, príns Abd-
el Múhameð.
Þegar ég hitti Abd-el Múhameð
í fyrsta skipti, hélt ég fyrst í
stað, að hann væri vopfta- og
skotfærasmyglari. En ekki leið
á löngu unz ég komst að því að
hann var velmenntaður aðalsmað-
ur, sem fór um í ýerzlunarer-
indum. Við riðum samferða til
borgarinnar Kabul, og það var
þá, sem hann sagði þetta: „Af-
ghanistan er land mikilla fjalla,
hraustra manna, — og fagurra
kvenna. Og það er einmitt vegna
þess síðastnefnda, að ég er á
ferðinni hér.”
Það kom á daginn, að einn góð-
an veðurdag hafði eiginkona nr.
1 komið að máli við hann, sezt
auðmjúk og undirgefin við hlið
hans og sagt: „Húsbóndi okkar er
dapur. Og hann kemur ekki leng-
ur að vitja okkar í kvennabúr-
inu. Við höfum matreitt nýja rétti
og lært nýja söngva, en húsbóndi
okkar virðist fremur lcjósa ann-
an mat og aðrar stúlkur að hlusta
' á.” Og hálfkjökrandi hafði hún
^spurt: „Er liúsbóndinn kannski
ofðinn leiðúr á okkur?”
Múhameð hafði lirokkið ónota-
lega við. Iíún hafði nefnilega ein-
mitt hitt naglann á höfuðið. Eig-
inkonu nr. 1 hafði hann kvænzt,
þegar hann var f jórtán ára og hún
tólf, og konu nr. 2 hafði hann
gengið að eiga fimm árum síðar.
Hann hafði verið hrifinn af þeim
í fyrstu, en smám saman hafði
lionum fundizt, sem æskuljómi
þeirra hyrfi.
Viku eftir þennan atburð, liafði
Múhameð farið í skylduheim-
sókn til kvennabúrs síns, þar sem
hann hafði horft á eiginkonu nr.
2 máta fögur silkiföt, sem hann
hafði fært henni til að blíðka
ana. „Ef til vill,” hafði hún þá
sagt, „mundu þessi föt fara bet-
ur á yngri stúlku. Við hefðum
ekkert á móti því, að þú fengir
þér nýja hingað í kvennabúrið.”
Múhaméð lét ekki segja sér
þetta tvisvar, en tók þegar að út-
búa úlfaldalestina 1 sína til lang-
feröar til lands hinna hraustu
karlmanna og fögru kvenna, til
þess að hafa upp á þriðju kon-
unni í kvennabúrið sitt. En á vegi
hans urðu ýmsir örðugleikar, sem
erfitt var að yfirstíga.
„Fyrir styrjöldina”, sagði hann,
„kostaði fimmtán óra gömul feg'
514 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLABIÐ