Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 6

NIÐUR snævi þakta fjallshlíð-
ina renndu sér nokkrir skíðamenn
með foringja sinn í fararbroddi.
Þá bar það til tíðinda, að snjó-
hengja losnaði skyndilega skammt
fyrir ofan þá og með sljkum ör-
skotshraða, að ekki varð undan-
komu auðið, hreif hún þá með sér
og gróf í þykkri fönninni. Tveim-
ur klukkustundum síðar, þegar
hjálparsveit var kominn á vett-
vang, og hafði brotizt upp hlíð-
ina, var einn skíðamannanna enn
á lífi, en hendur lians og fætur
hnepptar í viðjar snjóbreiðunnar,
— höfuðið eitt gat hann hrcyft
örljtið. Úr þessu sérkennilega
fangelsi sínu gat hann greint fóta
tak leitarmannanna í mjöllinni
yfir höfði sér og hann gat einnig
heyrt hróp þeirra og köll og pikk
með snjókrökum og skóflum, sem
þeir höfðu meðferðis. En þó að
hann hrópaði hástöfum: „Hér er
ðg. Grafið hérna!“, þá heyrðu
þeir ekkert til hans. Það var ein
af staðreyndum þcssa gráa leiks,
að maður yndir snjófargi lieyrir
tíu sinnum t^eflur en til hans
heyrist.
Raddirnar fjarlægðust, fótatök-
in urðu ógreinilegri unz allt varð
kyrrt, — og vonin í brjósti hans
varð æ minni. En skyndilega
heyrði hann nýtt og áður óþekkt
hljóð, — það líktist léttu krafsi,
ýmist hér eða þar. Svo heyrðist
gelt og krafsið yfir höfði hans
færðist í aukana . . . í kjölfarið
fylgdu svo hróp, snjómokstur —
og loks opnaðist leiðin til frels-
isins. Hann var hólpinn og nokkr
ar mannshendur drógu hann upp
á yfirborð fannbreiðunnar.
Enn einu sinni hafði einn hinna.
óviðjafnanlegu svissnesku snjó-
hunda sýnt það og sannað, hve
öil hans skilningarvit eru skarp-
ari en mannsins í leit að mönnum,
er grafizt liafa undir fönn. Hvað
eftir annað liafa þessir duglcgu og
velþjálfuðu hundar bjargað
mannslífum undan allt að tuttugu
feta fannbreiðu eftir að flestir
höfðu tapað trúnni á að nokkuð
mætti verða þessum ógæfusömu
mönnum til bjargar.
Tökum til dæmis verkfræðing-
ana tvo, sem voru að leggja ha-
spennulínu í nánd við Ebligen i
Sviss, og heyrðu skyndilega hvin
af snjóflóði fyrir ofan sig. Annar
þeirra bjargaðist en hinn grófst
undir fönninni. Þegar ITans Iviinzl
er frá Meiringen kom á staðinn
með snjóliundinn sinn, liafði leit-
inni verið haldið árangurslaust a-
fram svo að klukkustundum skipti-
Á nokkrum mínútum hafði hund-
ur Meiringers þefað uppi slys-
i*aðinn o" var hvriaður að krafsa
r rv-í r„».ÍT- lionc li1-
siilli var manninum bjargað heil-
um á húfi úr örmum fannbreið-
unnar.
Þessi kapítuli sögunnar um
björgun mannslífa, hófst fyrir
frumkvæði svissnesks manns,
Ferdinands Schmutz að nafni-
Schmutz þessi ól upp og tamdi
hunda svo að áratugum sk'ipti
auk þess, sem hann hefur ritað
um þá merkar bækur. Sem dreng-
ur aðstoðaði hann oft kunningja
sinn, sem var lögreglumaður a
þann hátt, að liann lézt vera „lög-
brjótur" og leyfði hundinum hans
nð hafa upp á sér, — auðvitað
í æfingaskyni. Og síðan þá hefur
hann helgað liundum aliar sínar
tómstundir. Greinar lians hafa
birzt í fjölmörgum svissneskum
blöðum og hin fróðiega °S
skemmtilega myndskreytta bék
hans, Hundurinn minn, er orðin
sígildur lestur.
Skömmu fyrir heimsstyrjöldina
síðari, las Schmutz einhverju
sinni í blaði, frásögn af hundi,
Moritz að nafni, sem bjargað
hafði lífi skíðamanns nokkurs, er
grafizt hafði í snjóflóði í Miirren.
Þetta varð Sehmutz mikið ifm-
hug$unarefni. Hjálparsveitin, sem
kom á staðinn, hafði grafið fjór-
tán skíðamenn upp lifandi en þann
fimmtánda vantaði, Þá tók Moritz
allt í einu að krafsa í snjóinn á
ákveðnum stað, og þegar grafið
510 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ