Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 15

0 ans' syörnurnar á þumlunum
jÝejj®tar3átningarnar til Lillýar og
-yar. j>ag sýn(ju j;ija föt hans
s Wtektir.
inn° Skyndil^a hvnrí liann og eng
iö (SPUrði’ ilvei’t hann hefði far-
jjrj ® °nSinn kvartaði þó að stað
^ii'il 'l0^ði óneitanlega misst
®ður ’ alit" væi'i öðru vísi en
íj rj 0 ct
hari b sPUrði sjálfan mig, hvert
h»nn heíði farið? °g hvað haföi
lly0cj. ieici® sér fyrir hendur?
dapi 1 hann alltaf verða svona
kannr ,°s svona þögull? Hafði
ið Q“ 1 aiii> sem hann hafði ver
að v; aiit sem hann hafði þráð
Ég j°ra’ h°rfið með fingrunum?
fyrí,. G ienSi verið að velta því
■ rir mér.
^JÓDAUÐINN
tir j.eriiii i'it leitar, og þeim bráð-
Var j 11 * öúinn, er týndist. Þett£
títuf»r^l!h rettri sama og að leita
Pr]óna 1 stórri heysátu.
Hjálparsveitin hafði fundið
hanzkana, bakpokann og skíðin,
en ekki manninn, þegar bylur mik
ill skall skyndilega á. Fánarnir,
sem leitarmennirnir höfðu fest í
snjóinn til að auðveldá sér leit-
ina þeyttust út { veður og vind.
Þeir gátu að vísu sett nýja stafi
nið'ur í þeirra stað, en ckki þýddi
að hefja leitina að nýju fyrr en
veðrinu slotaði. Og það varð
ekki fyrr en seint og um síðir,
og auk þess var þá tekið að
skyggja. Loks þegar öll von var
úti var sent eftir Schmutz. Hann
flýtti sér á vettvang með sinn
bezta hund, Gallix, og lióf þegar
í stað leitina.
Gallix hljóp fram og aftur og
skyndilega tók hann stefnuna frá
hælunum, sem leitarmennirnir
höfðu sett niður til að afmarka
svæði það, er þeir töldu týnda
mannsins að leita á. Og Schmutz
elti hundinn, þó að leitarmennirn
ir reyndu að fullvissa hann um
að nú færi liundurinn villur vcg-
ar. „Nei, nci“, hrópuðu þeir.
„Leitaðu innan merkta svæðis-
ins. Annars staðar finnur þú hann
aldrei“.
Skyndilega nam Gallix staðar og
byrjaði að grafa, geltandi og veif-
andi skottinu í sffellu. Og Sch-
mutz skipaði Ieitarmönnum að
'hefjast þa(rna handa og innanjjÉ
stundar liöfðu þeir grafið mann-
inn upp. Þegar vindurinn skall
á, og stafirnir færðust til, hafði
leitarmönnum þv-j skjátlast í því,
hvar þcir hefðu upphaflega ver-
ið. Gallix hafði rétt fyrir sér. Þrjá
tíu þaulæfðir leitarmcnn höfðu á
röngu að standa.
Þegar Schmutz var spurður að
því, hver hefðu orðið örlög hins
týnda manns, ef Gallix hcfði eklci
fundið hann, svaraði hann: „Senni
lega hcfðu skriðjöklarnir þarna
efra hrifið liann með sér, hann
hefði skotið upp kollinum tólf
mílum neðar, — og hundrað ár-
um seinna.“
í lok heimsstyrjaldarinnar síð-
ari hafði svissneski herinn á að
skipa 180 þjálfuðum snjóflóða-
hundum. Nærri allir voru þeir
þýzkir fjárhundar. Schmutz hafði
að vísu reynt fjölmörg önnur
hundakyn en þau liöfðu öll brugð-
izt. Aðeins þýzku fjárhundarnir
virtust hafa þann dug og þol og
það skarpa lyktarskyn, sem til
þurfti. Schmutz gerði hins vegar
aldrei svo mikið scm að reyna
hinn fræga St. Bernharðshund,
inn, vegna þess að St. Bernharðs-
hundurinn beitir augum sínum en
ekki lyktarskyni, við að hafa upp
á týndu fólki.
Frh. á bls. 529.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 519