Vikublaðið - 15.03.1996, Blaðsíða 10

10
Til dæmis
VIKUBLAÐIÐ 15. MARS 1996
Berfættur
Að fara berfættur í ferðalag í draumi
er góðs viti. Dreymandanum mun
ganga mjög vel í starfi og öllu því sem
hann tekur sér fyrir hendur. Hann
mun fara í ferðalög og hitta gott og
skemmtilegt fólk. Honum mun
græðast fé og eiga síðan náðuga daga
og áhyggjulausa daga í ellinni.
Eldhús
Dreymi menn eldhús munu ættingjar
koma í heimsókn. Sé eldhúsið að
brenna er sá sem sér um eldamennsk-
una feigur.
Gólf
Dreymi menn að þeir sitji eða liggi á
gólfi er það góðs viti og boðar vel-
gengni í flestu sem dreymandinn tek-
ur sér fyrir hendur. Hann 'ætti þó að
vara sig á því að vera ekki of uppmeð
sér því þá hættir honum tii að gera
mistök. Dreymi menn að þeir séu að
skúra eða sópa gólf og takist ekki að
gera það hreint er það fyrirboði
minniháttar áhyggja.
(Ur Stóru draumráðningarbók-
inni/Vaka-Helgafell gaf út)
Hjartagátan
Setjið rétta stafi í reitina neðan við
krossgátuna. Þeir m vnda þá bæjamafri.
Lausnarorð krossgátunnar í síðasta
blaði er Hólmgeir.
A f T 1 12 23
Á j U 2 13 24
B K Ú 3 14 25
D L V 4 15 26
Ð M X 5 16 27
E N Y 6 17 28
É O Ý 7 18 29
F Ó Þ 8 19 30
G P Æ 9 20 31
H R Ö 10 21 32
1 S 11 22
Að vetrinmn förum við í gönguferðir
og stundum skíði. Það hafa nú ekki
verið mörg tækifæri til þess í vetur
vegna snjóleysis. A sumrin förum við í
gönguferðir. Fjölskyldan hefur um 10
ára skeið hist annan hvem sunnudag
til gönguferða. A vorin em gerðar
gönguáædanir og svo farið eftir
fýrirframákveðnum leiðum stundum
erum við 20 - 30 saman fjölskyldan
ættingjar og rinir. Það eiu ekki nema
örfá fjöil eftir í nágrenni Reykjavíkur
sem eldd hefur verið gengið á enn þá.
Eyjólfur Eysteinsson útsölu-
stjóri ÁTVR í Keflavík.
... ATæ,
©amalt og aott
I glugga stendur gömul kanna...
Pöntunarfélag
verkamanna
Á örbirgðar- og kreppuárunum
upp úr 1930 kreppti skórinn mjög að
verkafólki. Þá hófst svo að segja sam-
tímis á mörgum stöðum í Reykjavík
félagsleg hreyfing, sem miðaði að því
að gera sameiginleg innkaup á vör-
um eftir getu hvers og eins og dreifa
þeim til þátttakenda álagningarlaust.
Fyrsta deildin spratt upp við Skerja-
fjörðinn og tók til starfa 1. október
1933.
Skömmu síðar hófu pöntunar-
deildir starfsemi á Grímstaðaholti, á
Skólavörðuholti, við Barónstíg, við
Kárastíg og í Vesturbænum. Alls
Aioru í deildum þessum milli 250 og
300 manns. Þessar deildir sameinuð-
ust síðan með stofriun Pöntunarfé-
lags verkamanna í Reykjavík 11. nóv-
ember 1934. Hraður vöxtur hljóp í
samtök þessi. Eftir eitt ár hafði með-
Hnulla;
hnuðla, þæfa, dunda,
bauka.
limum fjölgað úr 250 í 996, í ársbyrj-
un 1936 voru þeir 1.064 og enn ári
síðar 1.816. Þetta var mikill gróandi,
svo mikill að kaupmenn og heildsal-
ar tóku að ókyrrast.
Viðbrögð verslunarstéttarinnar
voru eftir bókinni. Afturhaldssamasti
hluti þeirrar stéttar heimtaði sölu-
bann á félögin. Tókst aðförin með á-
gætum þar sem deildir félagsins voru
sjálfstæðar og ósamstíga. Grósserun-
um tókst að hræða verkamennina,
sem birtist meðal annars í því að þeir
voru að lauma vörum til félagsmanna
að næturlagi. Félag íslenskra stór-
kaupmanna kom því til leiðar að við-
sldptabann var sett á pöntunarfélag-
ið. Þama á bakvið var nagandi ótti
auðvaldsins um stöðu sína. Skömmu
síðar varð pöntunarfélagið að gefa
eftir og undirrita samning við Félag
matvörukaupmanna.

Lífokkar eru eins og hríslurfljótandi niður straumharða á; við vit-
um ekkert hvert við erum aðfara vegna þess að okkur skortir heildar-
myndina; taki áin stranga beygju erum við um það ómeðvituð, strandi
líf okkar á eyri erum við um það ómeðvituð ogfljóti okkur að feigðarósi
þá tökum við þvíþegar þar að kemur. Með œðruleysi eða skelfingu allt
eftir því hvemig andlegri samsetningu okkar er háttað. Stundum er eins
og okkur séu gefhar vísbendingar. Köllum það viðvaranir um það sem
koma skal. Hvort séu þar œðri máttarvöld að verki, skal ég ekki segja.
Sumir myndu kallaþetta almenna skynsemi eða „common sense",
eins og þeir segja t útlandinu. Lykillinn að velgengni mannanna þessa
heims og annars er lestur á þessar vísbendingar eða viðvaranir og
hœfileikinn til að breyta stefnu lífs síns í samrœmi við þœr.
Þannig er það viðvörun sem vert er að íhuga efþú fcerð sápu í
afmœlisgjöf.
Ef tilkynnt er um fyrirhugaða hagrœðingu hjá fyrirtœkinu sem
þú vinnur hjá og þú ert sá eini afrúmlega 300 starfsmönnum sem
fterð uppsagnarbréf þá geturðu með nokkuð öruggri vissu ályktað
sem svo að eitthvað í lifsmynstri þínu þutfi að breytast.
Og ef þú finnur þig sitjandi vinalausan kvöld eftir kvöld, horf-
andi á ríkissjónvarpið, áttekki pening fyrir vídeóspólu (sem skiptir
ekki máli þar eð þú átt ekki vídeótœki) og hefur ekki skipt um nœr-
föt (tvœr vikur þá ertu handan allra viðvarana, þér er ekki við-
bjargandi.
Það virðist vera venja fjöldans að líta fram hjá viðvörunum,
jafnvel minniháttar vísbendingum eins og að smáseiðingur til
vinstri í efri tanngóm bendi til þess að belra sé að panta tíma hjá
tannlœkninum. Nei, við höldum okkar striki. Trú þeirri sannfœr-
ingu að á morgun verði verkurinn farinn, að sápujólagjöfin hafi
verið hrekklaust grín, uppsagnarbréfið tœknileg mistök, að ríkis-
sjónvarpið sé bara ekki jafit hrútleiðinlegt og afsé látið og að
allir séu heilan mánuð í sömu nœrfötunuin.
En auðvitað geta ekki allir verið klárir á þessum viðvörunum.
Þáfengist enginn til að vinna vinnuna f þessu landi. Hvar held-
urðu annars að gauramir sem fatta vísbendingamar séu? Þeir
eru ekki á sjó. Ekki ífiskinum. Ekki á bakvið búðarborð. Ekki
einu sinni á bakvið skrifborð. Gauramir sem fatta vísbending-
amar og viðvaranimar sitja skellihlœjandi að okkur hinum í
Perlunni með milljón á mdnuði, smjattandi á dýrum réttum jvo
skín í vel hirta gómana. Vet hirtir gónutr eru nefnilega vísbend-
ing um að allt sé í þessu fínasta.
Jceja, mín kœra, œtli ég fari ekki að hœtta þessu. Klukkan er
orðin hálffjögur og ég get ekki sofið. A morgun er kominn nýr
dagur. A morgun panta ég tíma hjá tannsa.
Þinn einlœgur
Gleymum ekki...
■ Alþýðuflokknum.
| Hann á jú afinæli ;; f |
yUniþessarmundir. '
Halldór Jónatansson er forstjóri Landsvirkjunar og
það er því vel við hæfi að undirskrift hans líkist einna
helst raflínu: Nær óslitin bein lína. Og þó; undir-
skriftin lfldst miklu ffemur niðurgröfhum kaph!
7" 2 3 4 51 r 7- 7" <3 T" T- V 10 r™ II
JT 73 IH T~ S 8 <P 1 le T i? (p V ? IH-
T~ T~ 11 §2 Ut W~ 15' il S2 25 2 w~~ T— 3 w
T S? 2 T~ T~ w n 3 V 4 10 77 T~
b W~ n T~ S2 /7 T~ T T 2? V V 25
V )b n T~ L? ‘U> 8 T~ II J~~ V T~~ T~~
I7- 2$ ¥ °i W~ i^ 3 <4 2? 28 <5 25 )$ 4
6 ¥ T~ 23 <P ? T~ 6 ¥ 7J— Tö~ 15 F
ii 2 30 3) 2S 3 <P )J 2? 2 8 V
V íta T~ 14 T id .. 23 T~ w 2 T~ 2T~ W (?
U> 11 a S~~ 'T /6 / 5 T ? T~ T~ 2 10 15
T~ II V i? T~ ‘5 °) V 3 T V if 8
JT~ V (c II /? ,SK zs X <P e 1) )L> ? <P 2?
s <i 8 25“ 1 4 r
BOKAHILLUNNI
Dr. Laurence J. Peter og
Raymond Hull
Peters-lögmálið
Útg. Framsýn, Rvk. 1989
Peters-lögmálið er á þá leið að í
„stigveldi“ (híerarlda eða regluveldi)
hafi hver starfsmaður tilhneigingu
til að hækka upp á dugleysisstig sitt.
Út á þessa kenningu Dr. Peter
gengur þessi bók, en hann er
kanadískur doktor í uppeldisfræð-
um. Samstarfsmaður hans, Hull, er
aftur á móti sonur ensks meþódista-
prests og leikritaskáld. í bókinni
segir meðal annars: „Þegar ég gerði
mér grein fyrir dugleysi á öllum
stigum allra stigvelda - í pólitík, lög-
fræðistofriunum, fræðslumálum og
iðnaði - gerði ég ráð fyrir að orsökin
væri einhvers konar eðlisþáttur í
reglunum sem stjóma niðurskipun
starfsfólks. Þannig hófst einbeitt
könnun mín á þeim aðferðum sem
ráða frama starfsinanna í stigveldinu
og hvað um þá verður eftir að fram-
anum er náð.“ Síðan eru rakin nokk-
ur dænú sem sýna hvemig starfs-
menn sem em hæfir á sínu sviði og
sýna þar dugnað eru hækkaðir upp í
starfi þar til þeir lenda í verkefrium
sem þeir em óhæfir eða of duglausir
til að takast á við. Það fólk er síðan
til óþurftar á meðan störfin em unn-
in af þeim starfsmönnum sem enn
hafa ekki náð dugleysismörkum sín-
um. Orðað á annan hátt má segja að
í stigveldinu sest rjóminn ofaná og
situr þar og súmar. 1 lok bókarinnar
(Darwinsviðaukinn) em niðurstöð-
umar síðan útfærðar á ákveðinn hátt
og Peter segir: Fyrr eða síðar hlýtur
mannkynið að komast á mannlífs-
vanhæfriisstigið. Urn þetta segir:
„Framfarir okkar em svo miklar að
við getum ekki lengur talað um á-
framhaldandi mannlíf með vissu.
Við höfum spillt fyrirheitum þessar-
ar aldar og breytt kraftaverki vísind-
anna í hryllingsmynd þar sem kjam-
orkubál gæti orðið öllu mannkyni
dauðagildra."