Morgunblaðið - 31.03.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MARS 2005 33
MINNINGAR
Mig langar til að minnast hennar í
fáum orðum. Fljótlega eftir að ég
man eftir mér flutti amma til
Reykjavíkur og flestar helgar og í
öllum skólafríum fórum við saman
austur á Heiðarbæ. Það var alltaf
gaman þar enda fullt af krökkum til
að leika við. Ég man hvað það var
gaman að máta hattana hennar,
skoða kjólana og þegar hún leyfði
okkur að gramsa í gömlu dóti. Ég
man líka vel eftir ófáum strætóferð-
um með ömmu út um allan bæ. Hún
kunni strætóleiðirnar miklu betur
en ég og vissi alltaf hvar og klukkan
hvað vagninn kæmi.
Eftir að amma flutti á Lindargöt-
una fannst mér alltaf gott að koma
við hjá henni eftir skóla og rölta með
henni í búðina og kaupa eitthvað
gott með kaffinu.
Amma talaði alltaf mikið um hann
afa og þó að ég hafi ekki fengið að
kynnast honum finnst mér alltaf
eins og ég hafi þekkt hann því amma
varðveitti minningu hans svo vel. Ég
vona að ég geti varðveitt minningu
þína jafnvel, amma mín.
Hvíldu í friði.
Sólveig María.
Elsku besta amma mín. Það er nú
komið að því að kveðja. Mikið fannst
mér gott að koma til þín kvöldið sem
þú lagðir aftur augun. Það hvíldi
mikil ró yfir þér og svo mikill friður.
Nú ert þú komin til afa, þið hafið
verið aðskilin lengi en alltaf varst þú
jafn ástfangin af honum. Augu þín
og andlit ljómuðu þegar þú talaðir
um hann.
Á mínum yngri árum fórum við
fjölskyldan í öllum okkar fríum aust-
ur að Heiðarbæ og ófá sumrin var
ég kaupadrengur þar. Það má því
segja að þú eigir stóran þátt í upp-
eldi mínu, hver ég er og hvernig ég
er. Var það eins konar framhald af
uppeldi mínu heima þar sem þú og
mamma voruð í mörgu líkar. Vænt-
umþykja, óskráðar reglur, hæfileg-
ur skammtur af aga, virðing ásamt
smá afskiptasemi.
Þú varst mikil nákvæmnismann-
eskja, stundum svo mikil að það
jaðraði við að okkur krökkunum
þætti vera sérviska. Mér er sérstak-
lega minnisstætt þegar komið var
með bláa mjólkursamsölukassann
fullan af varningi úr bænum og þú
lést okkur ganga frá í skápana.
Mjólkurfernurnar þurftu ávallt að
snúa eins þegar þeim var raðað í
kæliskápinn. Ekki má gleyma LUX-
sápunum sem settar voru í skápinn
fyrir ofan eldavélina, þær höfðu
náttúrulega sinn stað, þurftu að
snúa eins og rétt líka.
Ég held að ég hafi verið og sé enn
áhugamaður númer eitt um „Unn-
arkökur“. Þessar sívölu hveitikökur
með sykurkornunum á sem þú töfr-
aðir fram með kaffinu voru engum
líkar. Alltaf var ég jafn glaður þegar
ég vissi af þeim í búrinu og ég held
að það hafi líka glatt þig hvað mér
þótti þær góðar.
Alla tíð hélst þú mikið upp á mig,
taldir mig allra manna mætastan.
Ekki veit ég hvernig þú fannst það
út amma mín, en held þó að þú hafir
skynjað að eitthvað af því sem þú
kenndir mér og miðlaðir til mín hafi
skilað sér. Þetta hefur alltaf verið
gagnkvæmt, ég hef alltaf borið
mikla virðingu fyrir þér og þykir af-
skaplega vænt um þig.
Þér var alltaf umhugað um fjöl-
skyldu þína, tókst þátt í öllum okkar
gleðistundum eins og heilsan leyfði.
Mikið þótti okkur vænt um það að
hafa þig hjá okkur í skírn sona okk-
ar, fyrst Brodda og nú síðast hjá
Benedikt Darra.
Síðustu ár þín í höfuðborginni
dvaldir þú í íbúð á Lindargötunni.
Kaffisopinn hjá þér var alltaf góður,
það var ljúft að koma til þín og mikið
varst þú alltaf glöð þegar við kíktum
inn hjá þér. Við gátum endalaust
spjallað, þér fannst gaman að rifja
upp uppvaxtarárin þín á Akureyri,
sérstaklega þar sem Hjördís er líka
að norðan. Þú varst svo stolt af upp-
runa þínum og þangað lágu sterkar
taugar. Þú sýndir okkur mikla vænt-
umþykju, hafðir áhuga á því sem við
vorum að gera og spurðir frétta. Við
vorum alltaf velkomin.
Elsku amma og langamma. Á
stundu sem þessari er erfitt að finna
réttu orðin en við hugsum því meira
og þökkum fyrir þann góða tíma
sem við áttum saman og allt það
góða sem hann gaf af sér. Þökkum
alla þá gleði sem þú gafst okkur, allt
sem þú kenndir og miðlaðir.
Elsku mamma og pabbi. Ykkar
söknuður er mikill. Veikindi ömmu
hafa verið erfið og tekið á, þið hafið
sýnt henni mikla ást, hlýju og um-
hyggju. Sorgin er alltaf sár, alltaf
erfið en nú líður ömmu vel. Hjá
ömmu og afa verður gleðifundur.
Ástarþakkir fyrir allt, elsku besta
amma og langamma. Að lokum lang-
ar okkar að vitna í kvöldbænina okk-
ar Brodda og segja: „Megi allir
englar Guðs passa þig, elsku
langamma.“
Þín
Gunnar, Hjördís Edda,
Broddi og Benedikt Darri.
Þingvallasveit fyrir miðja síðustu
öld var tiltölulega ólík því sem nú
blasir við. Afi okkar og amma,
Sveinbjörn og Sigrún, fluttu frá
Hvítanesi í Kjós að Heiðarbæ í
Þingvallasveit árið 1921, ásamt
fimm börnum sínum. Öll settust þau
að í sveit, þar af þrjú í Þingvalla-
sveitinni, bræðurnir Jóhannes og
Einar á Heiðarbæ og Regína systir
þeirra á næsta bæ, Skálabrekku.
Þau systkinin og makar þeirra
voru öll fædd og alin upp í sveit,
nema kona Einars, Unnur Frí-
mannsdóttir, sem kom úr mjög ólíku
umhverfi, frá Akureyri. Hún bar
með sér einhvern framandi andblæ
sem okkur systkinunum þótti
spennandi að kynnast – og hún spil-
aði meira að segja á gítar! Fljótlega
settist móðir Unnar, María, að hjá
þeim hjónum og Frímann, bróðir
Unnar, var þar einnig tíður gestur.
Fyrir Unni hljóta það að hafa ver-
ið mikil viðbrigði að setjast að í af-
skekktri og harðbýlli sveit og þekkja
lítið til sveitavinnu. En mannlífið var
gott og mikið var sungið. Einar og
Unnur voru bæði mjög músíkölsk og
með mjúkar og þýðar raddir sem
féllu vel saman.
Mikill samgangur var á milli
frændfólksins á bæjunum og óspart
haldin jólaboð og afmælisveislur og
hafði Unnur ýmislegt nýtt fram að
færa í sambandi við jóla- og sam-
kvæmisleiki. Við munum vel eftir
mikilli gleði og mörgum gestum í
þrítugsafmæli Einars, þar sem
söngur var í hávegum hafður.
Annar stórviðburður var þegar
Unnur hafði frumkvæði að því að
fjölmenna í Hlégarð á tónleika
Smárakvartettsins frá Akureyri og
var það mikil upplifun fyrir okkur
unglingana. Sönggleðin hefur við-
haldist á Heiðarbæjunum fram á
þennan dag.
En lífið var ekki tómur söngur.
Fyrsta barnið misstu þau Unnur og
Einar og hún fárveiktist. Síðar eign-
uðust þau þrjú efnileg börn; Önnu
Maríu, Ástu Sigrúnu og Sveinbjörn
Frímann.
Mörg þau nútímaþægindi sem nú
þykja sjálfsögð voru ekki fyrir hendi
þegar Unnur og Einar hófu búskap.
Til dæmis kom Sogsrafmagn ekki í
Þingvallasveit fyrr en eftir 1960.
Mæðiveiki kom upp á fyrstu búskap-
arárum þeirra en veiðin í vatninu
bjargaði nokkru á þessum erfiðu ár-
um.
Þau Unnur og Einar byggðu
myndarleg útihús og gott íbúðarhús.
Mikið áfall var þegar Einar lést
skyndilega haustið 1974. Við það
færðist ábyrgðin á herðar Svein-
björns sonar þeirra, sem hafði verið
hægri hönd föður síns. En fáum
misserum síðar brunnu nýju útihús-
in til kaldra kola. Byggt var upp aft-
ur af miklum dugnaði og reyndi nú
mikið á þau mæðgin bæði. Eftir að
Sveinbjörn festi ráð sitt gat Unnur
dregið sig í hlé og flutti þá til
Reykjavíkur, þar sem hún átti mörg
góð ár, en áfram átti hún jafnframt
athvarf heima á Heiðarbæ.
Á milli bæjanna var alltaf mikill
samgangur og samvinna fyrr og síð-
ar og viljum við þakka öll þessi góðu
ár og þær góðu minningar sem við
eigum frá þessum tíma.
Blessuð sé minning Unnar Frí-
mannsdóttur.
Þórdís, Sigrún og Sveinbjörn,
Heiðarbæ.
✝ Sigríður Stein-unn Oddsdóttir
fæddist í Vogi á Mýr-
um 26. september
1925. Hún lést í
Sunnuhlíð í Kópavogi
21. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elín Hallgríms-
dóttir (1893-1988) frá
Grímsstöðum á Mýr-
um, dóttir Hallgríms
Níelssonar bónda og
hreppstjóra þar og
Sigríðar Steinunnar
Helgadóttur frá Vogi
á Mýrum, og Oddur
Jónsson (1892-1975), frá Álftanesi
á Mýrum, en móðir hans var
Marta Níelsdóttir,
systir Hallgríms á
Grímsstöðum. Syst-
ur Sigríðar eru Ás-
laug, f. 3.1. 1919, og
Soffía, f. 12.4. 1924,
d. 2.2. 1986.
Sigríður ólst upp í
Reykjavík, en faðir
hennar var starfs-
maður Mjólkur-
félags Reykjavíkur,
síðar lengi fram-
kvæmdastjóri þess
félags.
Útför Sigríðar
Steinunnar verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Foreldrar Sigríðar Steinunnar
Oddsdóttur slitu samvistum um miðj-
an fjórða áratug síðustu aldar og bjó
hún eftir það með móður sinni og
tveim systrum, þeim Áslaugu og
Soffíu. Var þar mikið rausnarheimili,
ætíð opið hinum fjölmenna frænd-
garði og öðrum vinum. Þær mæðgur
voru mjög félagslyndar og höfðu
mikla ánægju af að veita gestum sín-
um og gleðjast með þeim. Á ég frá-
bærar minningar um gott viðmót,
rausnarlegar veitingar og mikla gleði
og hljómlist. Verður mér oft hugsað
til Geirríðar þeirrar er Landnáma
getur um, en „hún lét gera skála um
þjóðbraut þvera. Hún sat á stóli úti og
laðaði gesti, en borð stóð inni jafnan
og matur á“. Móðir mín var fóstur-
systir Elínar Hallgrímsdóttur en þær
voru líka bræðradætur.
Fjölskyldur okkar voru mjög nán-
ar, enda oftast nágrannar. Eru ótald-
ar allar þær ánægjulegu samveru-
stundir sem við höfum átt öll þessi ár.
Sigríður Steinunn gekk í Kvenna-
skólann í Reykjavík en um tvítugt hóf
hún störf hjá Eimskipafélagi Íslands.
Hún þótt afbragðs vandaður og góður
starfskraftur, sérstaklega var hún ná-
kvæmur og fljótvirkur vélritari. Hún
vélritaði alla prófritgerð mína til loka-
prófs í Háskólanum og minnist ég
þess að engin ásláttarvilla var á þeim
blöðum.
Um fimmtugt lét hún af störfum
vegna heilsubrests og bjó áfram á Álf-
hólsvegi 12 hjá móður sinni og systr-
um. Soffía systir hennar lést um aldur
fram 1986 og varð það þeim mæðgum
mikið áfall og var hennar sárt saknað.
Elín móðir hennar lést árið 1988 og
hafði þá verið á dvalarheimilinu
Sunnuhlíð skamman tíma. Áslaug og
Della, eins og Sigríður Steinunn var
ætíð nefnd, héldu áfram heimili á Álf-
hólsvegi 12 þar til á síðasta ári að Sig-
ríður Steinunn var vistuð í Sunnuhlíð
og lést hún þar hinn 21. mars sl.
Sigríður var glæsileg sem ung
stúlka, ætíð smekklega klædd og ein-
beitt en jafnframt hæg í fasi og sér-
staklega orðvör og umtalsgóð. Minn-
ug var hún á persónur, nöfn, tengdir
og lífshlaup manna. Var það háttur
margra er komu á heimilið að rekja
saman ættir og fjölskyldutengsl. Þeg-
ar menn rak í vörðurnar eða voru
ekki sammála var því skotið til Dellu,
og þá stóð ekki á svarinu.
Á stríðsárunum var erfitt að koma
börnum í kvikmyndahús. Hringdi
mamma þá oft í Dellu eða Soffíu syst-
ur hennar. Þær lögðu á sig að fara í
biðröðina, þegar opnað var, kaupa
miða og fara svo með frænda á barna-
sýninguna síðar um daginn með sínu
ljúfa geði.
Annars var það höfuðeigind Dellu
að trana sér ekki fram, hún var hæg í
fasi, rósemin og tryggðin voru í fyrir-
rúmi.
Blessuð sé minning hennar.
Haraldur Ellingsen.
Elsku Della okkar er nú farin heim.
Kæra frænka mín sem ásamt systr-
um sínum og móður umvafði okkur
systkinin eftir að við misstum bæði
ömmu og afa á sama árinu.
Og nú er Áslaug elsta systirin ein
eftir. Nú umvefjum við hana, sagði
Lára litla sex ára dóttir mín, og gef-
um henni jólagjafir og hún má bara
velja sér hvað sem hún vill.
Já, það var ekki ónýtt að njóta at-
lætis hjá fjórum frænkum sem ógiftar
og barnlausar nenntu endalaust að
dekra við okkur. Fallega heimilið
þeirra á Álfhólsvegi stóð okkur alltaf
opið og þar var aldrei neitt molakaffi,
nei, það var stórhátíð í hverri heim-
sókn með blúndudúk á útskorna borð-
inu, heitt súkkulaði í fallegum bollum
og svo pönnukökurnar hennar Dellu
með miklum rjóma. Með frænkunum
mínum góðu fór ég í fyrsta skipti í
leikhúsið og heillaðist svo að enn sér
ekki fyrir endann á. Og það voru líka
þær sem tóku mig með á fyrstu sin-
fóníutónleikana og þar opnaðist líka
nýr heimur. Og óteljandi voru símtöl-
in milli okkar og þeirra, þar sem við
töluðum við þær til skiptis og þær
spurðu okkur hvernig við hefðum það
og hvað væri títt. Þær tóku lifandi
þátt í öllu sem við gerðum og báru
hag okkar fyrir brjósti.
Della var yngst systranna og svo
ótrúlega hlý og góð. Þegar ég var lítil
dró hún fram brúðurnar sínar frá
bernsku og sýndi mér, seinna var það
svo Shirley Temple-bókin sem ég
fékk að fletta í gegnum og þegar ég
var orðin menntaskólastúlka gaf hún
mér sérsaumaða dragt af sér sem ég
smellpassaði í og var uppáhalds spari-
flíkin mín í mörg ár.
Já, þetta voru fínar og flottar
frænkur og skemmtilegar. Þær voru
varla komnar inn úr dyrunum heima
þegar þær voru komnar í ættfræði-
pælingar með pabba og gamlar sögur
rifjaðar upp. Og þær létu sitt ekki eft-
ir liggja í leikjum og ber þar hæst
þegar við fórum í Kisa segir mjá mjá
á jólunum og verður sá leikur aldrei
svipur hjá sjón án þátttöku þeirra.
Svo varð Della gömul og veik en
Áslaug sem var þeirra elst gaf sig
ekki með að halda henni heima og
annaðist hana þar eins lengi og stætt
var á. En svo kom að því að Della varð
að fara á elliheimilið og þegar við
heimsóttum hana þangað síðast þá
sat Lára litla á rúmstokknum og tal-
aði við hana og strauk henni um vang-
ann og svo lagði ég Kristínu í fangið á
henni þar sem hún kúrði sig í hlýjum
faðminum hennar og þær dormuðu
saman í drykklanga stund.
Lára litla var svo leið yfir að Della
skyldi deyja áður en páskarnir komu
og að hún gæti ekki smakkað á páska-
konfektinu sem við vorum búnar að
kaupa handa þeim Áslaugu. Og hún
lét ekki huggast fyrr en henni hug-
væmdist það snilldarráð að festa lítið
páskaegg neðan í blöðru sem gæti svo
svifið til himna til Dellu. Hún sagði
guði frá þessari áætlun í kvöldbæn-
unum sínum en bað hann að segja
ekki Dellu af því, þetta ætti að koma
henni á óvart.
Elsku Della, þú ert eflaust hvíld-
inni fegin og hefur bara ákveðið að
slást í för með frelsaranum á
páskahátíðinni. Við hugsum til þín á
himninum með Ellu frænku og Soffu
sem þú hefur saknað svo lengi. Og við
þökkum fyrir lífið þitt fallega sem
gerði okkar líf ríkara.
María Ellingsen og fjölskylda.
SIGRÍÐUR STEINUNN
ODDSDÓTTIR
✝ Helgi Kárasonfæddist á Sigríð-
arstöðum í Ljósa-
vatnshreppi 22. júlí
1940. Hann lést á
heimili sínu í Vest-
mannaeyjum 24.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Arnfríður Róberts-
dóttir, f. 17.10. 1921
á Hallgilsstöðum,
húsfreyja á Akur-
eyri, og Kári Angan-
týr Larsen, f. 15.4.
1913, d. 2.6. 1994,
bóndi á Sigríðarstöð-
um og síðar verkamaður á Akur-
eyri. Systkini Helga eru Róbert, f.
11.8. 1939, Herborg, f. 14.4. 1942,
maki Geir Ingi-
mundarson, f. 16.2.
1930, Pálmi, f. 29.5.
1944, Stefán, f. 18.2.
1948, maki Margrét
Haddsdóttir, Unnur,
f. 28.9. 1951, d. 18.5.
2002, barnsfaðir
Guðmundur Skarp-
héðinsson, barn
þeirra er Kári Arnar
f. 19.5. 1971, búsett-
ur á Akureyri, Stein-
dór Ólafur, f. 3.1.
1955, maki Jóna
Þórðardóttir, f. 6.5.
1956.
Útför Helga var gerð í kyrrþey
frá Höfðakapellu á Akureyri
mánudaginn 7. mars.
Elsku Helgi minn, með hlýhug og
innilegu þakklæti kveð ég þig nú.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín vinkona
Sólrún E.
HELGI
KÁRASON