Morgunblaðið - 28.05.2005, Page 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. MAÍ 2005 53
MINNINGAR
✝ Inga Maria War-én fæddist í
Kelviå í Austurbotni
í Finnlandi 29. októ-
ber 1922. Hún lést á
heimili sínu í Selási
13 á Egilsstöðum 17.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Anna Lovisa
Warén, f. 19.10.
1888, d. 30.10. 1974,
og Konrad Alexand-
er Warén, rafvirki, f.
5.2. 1889, d. 7.10.
1942. Systir Ingu
Mariu er Britta Lov-
isa Holmlund, f. 28.7. 1921, sem lif-
ir systur sína.
Hinn 18. júní 1950 giftist Inga
Maria í heimabæ sínum Åggelby
Vilhjálmi Sigurbjörnssyni frá Gils-
árteigi, f. 1. júní 1923, lést af slys-
förum 28. október 1975. Börn Ingu
Mariu og Vilhjálms eru: 1) Bene-
og Roland. 4) Inga Þóra, maki Esa
Olavi Ärmänen, þeirra dætur eru
Valdís Lovisa og Emma Lotta. 5)
Karl Friðrik, dóttir hans er Hrafn-
hildur Ása, móðir Marta Eiríks-
dóttir. Fyrir átti Vilhjálmur dótt-
urina Aðalbjörgu, maki Snorri
Hlöðversson, og eru dætur þeirra
tvær.
Á yngri árum árum vann Inga
Maria hjá amtmanninum í Helsing-
fors. Á stríðsárunum starfaði hún
sem „Lotta“ í finnska hernum. Að
brúðkaupi loknu lá leiðin frá Finn-
landi í Eiða þar sem Vilhjálmur var
kennari. Eftir giftinguna var
starfsvettvangur hennar heimilið,
enda í mörg horn að líta og gest-
kvæmt vegna vinnu og félagsmála-
vafsturs eiginmannsins. Frá Eiðum
var farið tímabundið til London
þar sem Vilhjálmur stundaði nám.
Eftir heimkomuna flutti fjölskyld-
an til Ísafjarðar og þaðan til Nes-
kaupstaðar, þar sem fjölskyldan
bjó í sex ár. Árið 1963 settist fjöl-
skyldan að á Egilsstöðum, þar sem
Inga Maria var búsett til æviloka.
Útför Ingu Mariu verður gerð
frá Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
dikt, maki Sigríður
Friðný Halldórsdóttir.
Synir þeirra eru: Hall-
dór, börn hans eru
Sigríður Friðný og
Arnar Freyr, móðir
Hjördís Matthilde
Henriksen. Konráð Al-
exander og yngstur er
Vilhjálmur, sem er í
sambúð með Erlu
Kristínu Sverrisdótt-
ur. Þau eiga soninn
Benedikt. 2) Anna
Britta, maki Árni M.
Jónasson. Dætur
þeirra eru Kolbrún
Dögg, sambýlismaður Yusif
Mohamed, börn þeirra eru Ana og
Nadir Árni. Inga María og Valborg
Ösp. 3) Valborg María, maki Mårt-
en Stig Göran Lundberg. Hennar
sonur er Vilmar Þór, faðir Óskar
Vignir Bjarnason. Börn Mårtens
frá fyrra hjónabandi eru Mikaela
„Sisu“ er finnska og þýðir þraut-
seigja og seigla. Þessa eiginleika
hafði móðir mín í blóðinu. Hún var
eins og fjöldi landa hennar, leiksopp-
ur örlaganna í hildarleik stórveld-
anna í seinni heimsstyrjöldinni.
Þessar hörmungar settu mark sitt á
hana en hún bar sorg sína í hljóði, en
margir nánir vinir, félagar og frænd-
ur féllu í þessum átökum. Það var
meðal annars af þessum ástæðum,
sem hún notaði tækifærið að komast
í burtu, í burtu frá hættunni á frekari
blóðsúthellingum, í burtu frá frekari
fórnum af hálfu hennar nánustu, eins
og hún sagði: „Ég vildi ekki ala upp
syni til að nota í fallbyssufóður.“
Í sinni heimabyggð, Åggelby í
jaðri Helsingfors, sleit hún barns-
skónum frá sjö ára aldri og voru þær,
mamma og Britta systir hennar
mjög samrýndar alla tíð. Þegar
mamma flutti til Íslands skrifuðst
þær á og nær vikulega voru þær í
bréflegu sambandi. Britta hefur
geymt öll bréfin hennar og fylla þau
margar möppur um líðandi stund í
lífi mömmu í gleði og sorg á Íslandi.
Föður sinn missti hún 1942 úr veik-
indum og var það henni mikið áfall,
en hann var einungis 53 ára.
Í stríðinu var hún Lotta, en það
var nafnið á kvennadeildinni í
finnska hernum. Lotturnar tóku að
sér ýmiss konar störf að baki víglín-
unnar, s.s. hjúkrun, taka á móti
særðum, ná í særða og koma þeim í
aðhlynningu, gæslu og eftirlit, aðstoð
við matseld og svo mætti lengi telja.
Þessi „herdeild“ þótti svo áhrifarík,
að eitt af skilyrðum Rússa við upp-
gjöf Finna var að leggja hana niður.
Mamma hitti verðandi eiginmann
sinn, Vilhjálm, í Finnlandi eftir stríð
og þau giftu sig heima á Pikkumatti-
vägen 5 18. júní 1950. Upphaflega
átti athöfnin að eiga sér stað hinn 17.,
en þá var ekki liðinn sá tími sem
áskilinn var að lýsa með hjónum, svo
athöfnin frestaðist um einn dag.
Þegar hún kom til Íslands í fyrsta
sinn, gift kona og barnshafandi, hafði
hún aldrei stigið fæti á íslenska
grund. Það er auðvelt að ímynda sér
áfallið að koma frá heimsborginni
Helsingfors í fámennið að Eiðum.
Ekki bætti úr skák að ungu hjónin
hrepptu leiðindaveður á leið sinni
með Gullfossi til landsins og við tók
margra daga ferðalag með rútu aust-
ur, um vegakerfið eins og það var
1950, holóttir vegir, krappar beygj-
ur, brattar brekkur og óbrúaðar ár.
Á Eiðum eignaðist hún góðar vin-
konur, sem vildu allt fyrir hana gera
til að gera henni lífið léttbærara og
einnig var stutt í Gilsárteig til
tengdaforeldranna og systkina föður
míns. Það er þó aldrei það sama og
vera samvistum við sína eigin vini,
ættingja, móður og systur.
Móðir mín aðlagaðist mjög vel líf-
inu hér, og þegar enn eitt stóra áfall-
ið kom, þegar faðir minn lést svip-
lega, tók hún því með sama
æðruleysinu eins og öðrum byrðum
sem almættið lagði á hennar herðar.
Fyrir þann atburð hafði hún oft sagt,
að ef eitthvað slíkt mundi henda,
mundi hún söðla um og flytja aftur til
Finnlands. Hún stóð við það og flutti
til Finnlands nokkru síðar. Hún fann
það hins vegar strax, að hún var orð-
inn meiri Íslendingur en Finni, svo
hún kom „heim“ aftur og bjó hér æ
síðan. Finnland hafði einnig tekið
miklum breytingum á þessum tíma
og vinir og ættingjar höfðu tvístrast í
ýmsar áttir, svo hún þekkti sig ekki
aftur í sínu gamla heimalandi. Hún
var orðin gestur þar.
Móðir mín var alltaf til í ævintýri,
ófáa bíltúra fór hún fram á síðasta
dag, langa og stutta. Eftir lát föður
míns ferðaðist hún bæði til Rúss-
lands og Ísraels, auk margra ferða til
Norðurlanda og Finnlands. Hún var
óhrædd að fara í flugtúra með mér á
litlu flugvélinni og skaut þar mörg-
um stæltum karlmanninum ref fyrir
rass.
Veikindum sínum síðustu ár tók
hún með sama æðruleysinu og öðr-
um áföllum sínum og hún var með
skýra hugsun fram á síðustu stundu
og þó veikindin níddust á líkama
hennar, hafði hún þá reisn að búa og
hugsa um sig sjálf fram að síðasta
andartaki.
Ég kveð móður mína með miklum
söknuði, þó svo að ég viti vel, að
hvíldin var henni kærkomin, úr því
sem komið var.
Mamma, sköt nu om dig.
Benedikt V. Warén (Pelli).
Af hverju er sumarið svona seint á
ferðinni? Því sitjum við ekki úti, Inga
og ég, og gleymum okkur í skrafi um
blómin sem nú keppast við að svipta
af sér vetrarsænginni en fá samt
engar aðrar móttökur heldur en
ískalda hönd norðannepjunnar?
Fyrir því eru að minnsta kosti
tvær ástæður. Sú fyrri er að vinur
minn og tengdamóðir Inga María er
lögð af stað í ferðalag án enda og hin
ástæðan er sú að sumarið lætur eftir
sér bíða.
Í þau rúm þrjátíu ár sem ég hef
þekkt Ingu höfum við átt hvor aðra
að. Samskipti okkar hafa verið tíð og
hin síðari ár höfum við báðar búið á
Selásnum, ég og Pelli uppi og hún
niðri. Vegna þessa meðal annars
urðu samskipti okkar mjög náin og
mætti kannski flokka þau undir
njósnir í góðri merkingu þó. Við vild-
um vita hvor af annarri og ófá voru
þau spor sem lágu til Ingu bæði seint
og snemma. Erindið var ekki alltaf
stórmerkilegt en það var gott að eiga
stund með henni. Umræðuefnið var
þá oftar en ekki tónlist, blóm og
margbreytileiki lífsins.
Ég minnist einnig góðra stunda
með Ingu á ferðalögum bæði innan-
lands og utan.
Eitt sinn vorum við staddar uppi í
fjallshlíð á Vopnafirði. Þetta var um
haust og lyngið var þakið berjum. Þá
sagði ég henni frá lagi sem ég hafði
nýverið heyrt í fyrsta sinni og
heillast af. Þetta lag er „Oh mio
babbino caro“ eftir Puccini. Auðvitað
þekkti hún lagið. Og þarna stóðum
við í fjallshlíðinni aleinar í heiminum
með Puccini syngjandi í kollunum og
bláberin fyrir augunum. Eftir þetta
eignaði hún mér lagið og í hvert sinn
sem lagið hljómaði í útvarpi þá minnt-
ist hún þess.
„Konvalíur“ sem eru eitt af mínum
uppáhalds blómum bar Inga mér úr
finnska skóginum og gætti þeirra
eins og sjáaldurs augna sinna á leið-
inni heim til Íslands.
Uppgjöf er orð sem ekki var til í
orðabók tengdamóður minnar. Það
sannaðist ekki hvað síst hin síðustu ár
þegar hún mátti ganga þá þrauta-
göngu sem fylgir því að fá krabba-
mein. Aldrei kvartaði hún en var
æðrulaus og sagði að henni væri ekki
vorkunn heldur þeim ungu sem þessi
válegi sjúkdómur herjaði á.
Uppgjöf var heldur ekki til í henn-
ar huga, þegar hún fyrir þrjátíu árum
varð að sjá á eftir eiginmanni sínum
sem lést af slysförum aðeins fimmtíu
og tveggja ára gamall.
„Ég trúi því að það sé ekki í okkar
valdi hvernig mál æxlast,“ sagði hún
einhverju sinni við mig og vildi þá
meina að ef við værum þolinmóð þá
leystust málin, allt frá hinum erfið-
ustu til þeirra einföldustu. Þetta var
kannski hennar lífsmottó.
Elsku Inga. Margt hef ég af þér
lært í gegnum tíðina sem hefur nýst
mér vel á lífsleiðinni. Ég á eftir að
sakna samverustundanna með þér í
lengd og bráð. Ég hef misst tryggan
og góðan vin. Bestu þakkir fyrir allt
og allt.
Það er annars merkilegt að þið
„konurnar í lífi mínu“, móðir mín og
þú skulið eiga sama dánardag, hún
fyrir sautján árum.
Lífið er undarlegt og dauðinn er
undarlegur líka.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
Burt úr þjáning og þraut
þú ert svifin á braut.
Vakir vinur þér hjá,
hann mun vel fyrir sjá.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
(Höf. ók.)
Sigríður Friðný.
Elsku amma.
Nú er komið að okkar síðustu
kveðjustund. Þó að við værum allar
alltaf á einhverjum ferðalögum og
kvöddum þig oft átti engin von á því
að síðasta skiptið sem við hittumst
væri það síðasta sem við fengum að
faðma þig að okkur. Þú varst alltaf
svo mikið sumarbarn og hlakkaðir til
að fá að njóta blómanna og söng-
fuglanna sem glöddu þig ávallt.
Þó að erfitt sé að sætta sig við það
að þú sért farin erum við þakklátar
fyrir að þú fékkst að kveðja þennan
heim á þínu heimili þar sem þér leið
alltaf best.
Við viljum þakka þér fyrir árin sem
við fengum að eiga með þér, öll sam-
tölin, hláturinn og ráðin sem við gafst
okkur.
Þú varst vinurinn sem við gátum
allar leitað til og hvað sem gekk á í
okkar lífum dæmdirðu okkur aldrei,
heldur tókst okkur sem jafningjum.
Takk, elsku amma, þín minning
mun ætíð lifa í hjörtum okkar.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
Burt úr þjáning og þraut
þú ert svifin á braut.
Vakir vinur þér hjá
hann mun vel fyrir sjá.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
(Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi.)
Þínar dótturdætur,
Kolbrún Dögg, Inga María og
Valborg Ösp.
Amma mín, förum 25 ár aftur í tím-
ann. Ég og þú sitjum í síðdegiskaffi í
eldhúsinu í Dynskógum 5 eftir skóla.
Þangað kem ég oft.
Við ræðum um heima og geima,
fortíð, nútíð og framtíð.
Ég er tíu ára með allt lífið fram-
undan og þú full af visku að mata ung-
viðið andlega og líkamlega. Allt í einu
verður okkur starsýnt á það sem við
erum að snæða, ég er að drekka
mjólk og borða tekex, þú að drekka te
og borða mjólkurkex, passaði ekki al-
veg.
Við skellum upp úr.
Kannski ekki fyndið í dag en var
mjög fyndið þá.
Góð minning! Þannig eiga minn-
ingar að vera. Ekki alltaf merkilegar,
en góðar.
Þannig eru minningarnar um þig
og þær hverfa aldrei.
Kveðja
Halldór.
INGA MARIA
WARÉN
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
GUÐJÓNS GUÐNASONAR,
Lækjasmára 8,
Kópavogi.
Steinunn Gunnlaugsdóttir.
Katrín Guðjónsdóttir, Teitur Gústafsson,
María Gréta Guðjónsdóttir, Sveinn M. Árnason,
Gunnlaugur Guðjónsson, Erna Þ. Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
DAGBJÖRT GUÐJÓNSDÓTTIR,
Selvogsgrunni 11,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi þriðju-
daginn 24. maí.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu fimmtu-
daginn 2. júní kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hennar, er bent á líknarstofnanir.
Hermann Pálsson,
Kristín Jóhanna Pálsdóttir,
Ásmundur Pálsson, Unnur Konráðsdóttir,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
vináttu og samúð við andlát og útför elsku-
legrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
GUÐLAUGAR VALGERÐAR
FRIÐBJARNARDÓTTUR,
Hauksstöðum,
Vopnafirði.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks Sundabúðar.
Guð blessi ykkur öll.
Friðbjörn H. Guðmundsson, Þórunn Egilsdóttir,
Jón Þór Guðmundsson,
Baldur Guðmundsson,
Sigurbjörg K. Guðmundsdóttir, Sverrir Jörgensson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
JAKOBÍNA H. SCHRÖDER,
til heimilis í Fannborg 8,
áður Birkihlíð við Nýbýlaveg,
Kópavogi,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 25. maí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Erna María Jóhannsdóttir, Ásvaldur Andrésson,
Baldur Schröder, Naomi Herlita
og aðrir aðstandendur.