Morgunblaðið - 16.06.2005, Blaðsíða 11

í hugann þegar rennt er í gegnum þau sex lög
sem hljómuðu í hljóðverinu þetta örlagaríka
miðvikudagskvöld. Stuð … og … partí og fjör
og gaman … Þetta var allt einhvern veginn
frábært, það er erfitt að segja frá nýju Dáða-
drengjaplötunni án þess að hljóma eins og ör-
væntingarfull unglingsstelpa. Og því er
kannski bara nóg að segja að hún verði góð.
Mjög góð. Þessi lög fengum við að heyra:
Bara smá
Slagari síðasta sumars sem flestir ættu orðið
að þekkja vel. Fjallar að þeirra sögn um „stelp-
ur og eiturlyf“.
Robosexual
Greinarhöfundur verður að viðurkenna að
þegar hann heyrði þetta lag í heild sinni átti
hann erfitt með rassinn á sér og aðra útlimi, þá
langaði bókstaflega út á land í einhverjum
dansæsingi. Þeir segja að það fjalli um „að ríða
vélmennum“ og lagið hljómar eftir því (þó það
sé kannski fjarstæðukennt).
Stereo ’82
Er „lesbíupönklag um sæta eitísstelpu“. Nokk-
uð nærri lagi. Andi áttunda áratugarins
fangast vel fyrir tilstilli hins magnaða gít-
arhljómborðs.
1, 2, 3, bjór!
Nú, þetta lag fjallar um að drekka bjór. Hver sá
sem hefur setið í góðra vina hópi með dós eða
kollu milli lappanna ætti að geta fundið sig í
því.
Tokyo Vendetta
Þetta lag er uppáhald bassaleikarans Hauks.
Umfjöllunarefnið er dóp og óheilbrigð ást.
Lofar góðu.
Ég elska þig
„Reyndu að vera glaður þótt þú hatir að elska
einhvern.“ Falleg skilaboð og eiga fullt erindi
við nútímamanninn.
– Hvað á platan svo að heita? Eruð þið á mála
hjá einhverjum útgefanda? Og hvenær á hún
eiginlega að koma út? Eruð þið annars undir
miklum áhrifum frá íslenskri rímnahefð? Er
hún mikill þáttur í sérstöðu tónlistar ykkar (sbr.
Gargandi snilld).
Plötusnúðurinn Eiki lifnar allur við við síðustu
spurninguna, enda sjálfsagt ýmsu vanur frá
veru sinni í XXX Rottweilerhundum. Hann set-
ur upp skrýtinn svip og dregur augað í pung.
„Jú, jú, það eru náttúrulega miklar hliðstæður
milli rappsins og rímna fortíðar. Dáðadrengir
vita fátt betra en að fara í náttúruna með góð-
an rímnadisk, ná tengslum við máttarvöldin og
fá hugmyndir að nýjum tónverkum sem túlka
sérstöðu þess að vera Íslendingur.“ Hann fer
að hlæja. Sem er svo sem það sem ætti að gera
þegar þessi kenning er sett fram.
„Við erum ekki búnir að ákveða með útgef-
anda á plötunni. Okkur hefur dottið í hug
„Synir Bjarkar“ eða „Vondi kafarinn“ en höf-
um allar dyr opnar hvað þessa hluti varðar. Við
erum ekki búnir að skrifa undir neina útgáfu-
samninga, en höfum ýmislegt í sigtinu. Þó er
ólíklegt að hún komi út hjá okkar eigin út-
gáfu, „Puffin’ puffin’ Entertainment“, sem
starfar þó enn af fullum krafti [Puffin’ puffin’
gáfu m.a. út sólóskífu plötusnúðarins Eika fyrir
síðustu jól]. Við stefnum á að platan komi út
síðla sumars og ætlum þá að fara í rútuferð
um landið – fara í gamaldags Íslandstúr – og
selja hana í félagsheimilum. Hulstrið verður
annars rosalegt, vinur okkar í New York, graf-
ískur hönnuður og snyrtimenni, mun vinna
það í sameiningu við okkur; við höfum ým-
islegt bitastætt í sigtinu.“
Fulltrúi Málsins dokar ögn lengur við í hljóð-
verinu. Heyrir af miklum sorgum (söngvarinn
Kalli var nýlega svikinn af kærustunni sinni til
nokkurs tíma og ber greinileg ör á hjartanu),
miklum ástum og mikilli gleði (Dáðadrengir
eru sérstaklega spenntir fyrir væntanlegum
hljómleikum stórsveitarinnar Megadeth – þó
sérstaklega metaltröllið). Þetta eru þó mikil
leyndarmál sem eiga ekki heima á síðum víð-
lesinna vikublaða. Því þakkar upptökutækið
fyrir sig og þeim samræðum sem eftir fylgja er
látið eftir að svífa út í eilífðina, dæmdar til
þess að dofna og gleymast eftir því sem minni
viðstaddra hrakar.