Morgunblaðið - 04.12.2005, Síða 46

46 | 4.12.2005
SMÁMUNIR…
Clarins hefur nú sett á markað endurbætta
útgáfu af Extra-firming dag- og næturkremi
sem framleitt hefur verið undir merkjum fyr-
irtækisins frá árinu 1978. Kremunum er ætl-
að að styrkja húðina og endurnæra og vinna
þannig gegn öldrun hennar. Þau eru hugsuð
fyrir konur um og yfir fertugt en áhrifin ku
vera þau að húðin virðist unglegri og andlits-
drættirnir skarpari. Kremin fást í 50 ml
krukkum.
Í krukkum og vinna
gegn hrukkum
Nýi ilmurinn FLOWERBYKENZO ORIENTAL frá
Kenzo er blómailmur með austrænu ívafi þar sem
Kyara, sjaldgæfur og dýrmætur reykelsisviður í Jap-
an, kemur mest við sögu. Kyara er Vesturlandabúum
framandi, en hefur í aldir verið miðpunktur sérstakr-
ar serimóníu, sem kölluð er Kôdô og er tileinkuð reyk-
elsisilminum. Þessi siður gengur út á að þátttakendur
njóta og deila saman margbreytilegum reykelsisilmi.
Og „hlusta“ jafnvel á reykelsisilminn, eins og margir
halda fram að hægt sé að gera. Í lokin er svo hver
ilmur túlkaður með skrautskrift. Kenzo-ilmurinn
fæst í 50 ml úðaglasi og utan um það er pappír þar
sem greint er frá því út á hvað Kôdô gengur.
Ilmur með austrænu ívafi
Mér finnst að við ættum að fá lystiskála í garðinn,“segir aldraður sósíalisti og lygnir aftur augunum.,,Þar getum við drukkið kaffi þegar rignir og um
leið andað að okkur ilmi af blautum gróðri.“ Angurvær
grípur hann báðum höndum um hækjuna sína, hóstar upp
skugganum af þúsund sígarettum og bíður spenntur eftir
fleiri tillögum um framtíð Folkets Park, garðskika í órækt
sem er á stærð við Ingólfstorg og var áður fyrr hjartastaður
verkalýðshreyfingarinnar á Norðurbrú. Hann skipar ennþá
slíkan sess í hjörtum Norðurbrúarbúa að þegar jarðýta birt-
ist þar um miðja nótt fyrir nokkrum árum skakklappaðist
fólk samstundis út á náttfötunum til að mótmæla. Í ljós
kom að jarðýtan átti einungis að moka upp jarðsýni, en
samt fá margir hættulega öran hjartslátt við sjokkerandi
minninguna um vélarskrímslið sem ruddist svona aldeilis
óforvarandis inn í Garð Fólksins. Nýflutt í hverfið erum við
spúsi minn blessunarlega laus við trámamyndirnar og prís-
um okkur sæl í hvert skipti sem
nefndarfélagarnir minnast andstuttir
á atburðinn meðan við sitjum og
fundum um framtíð garðsins í borg-
aramiðstöðinni við Blágarðstorg.
Svipprúðir landslagsarkitektar frá
þremur teiknistofum hlusta þolin-
móðir á söguna í þrítugasta skipti og
líka á söguna hvernig íbúarnir voru
sviknir þarna um árið, þá lofaði
kommúnan einnig að gera Folkets
Park að paradís – en fögur orð reynd-
ust vera orðagjálfur í tækifærissinnuðum pólitíkusum, enda
þótt íbúarnir hafi setið ófáa fundina, ef marka má orð sósí-
alistans og Rauða-kross-konunnar sem aðstoðar heimilis-
lausa fólkið sem hefur átt vísan samastað í garðinum. Nú er
pólitíkusunum fyllsta alvara, lofar þreytuleg en brosmild
kona, fulltrúi kommúnunnar sem stýrir fundunum um
framkvæmdirnar, þessu sjálfskipaða borgararáði sem fær
að kjósa milli teiknistofanna svo landslagsarkitektarnir
mega hafa sig alla við að skrifa niður óskir borgaranna.
,,Fær heimilislausa fólkið að vera í lystiskálanum?“ spyr
Rauða-kross-konan hvefsin. Nefndarmenn mundast við að
setja upp fjölbreytt svipbrigði þegar ungur maður með fer-
köntuð gleraugu og tískuklippingu fullyrðir að það sé ekki
hlutverk garðnefndarinnar að leika félagsþjónustu. Sósíal-
istinn grípur orðið áður en allt fer í hund og kött: ,,Auðvit-
að verður pláss fyrir alla,“ hann lítur diplómatískur í fer-
kantaðar sjónir unga mannsins, ,,en biðjum það um að
hætta að hengja nærfötin sín á trén.“
Nú legg ég orð í belg: ,,Nærbuxurnar sleppa, en getum
við látið heimilislausa fólkið fá timbur í kvöldbálið? Fnyk-
urinn af brenndum gúmmídekkjum er hræðilegur. Og beð-
ið það að hafa séfferhundana sína í ólum?“ Gerðarlegur
piltur í grænum vinnugalla og leðurklossum segir að lögin
banni bæði lausa hunda og gúmmíbál, en nánast ómögulegt
sé að koma í veg fyrir lagabrot. Í sama mund lætur feimin
kona á sér kræla og biður um að garðurinn verði lýstur, tor-
velt sé að sjá hvað leynist í trjáþykkninu á kvöldin. Þetta er
mér einmitt mikið hjartans mál, garðurinn er fyrir aftan
heimili mitt og tvisvar hef ég hrökklast inn með ruslið þegar
svipillir hundar hafa skyndilega orðið til úr engu. Draum-
lynd stúlka í stællegum prjónakjól gerir vonir mínar að
engu: ,,Það má alls ekki lýsa upp garðinn,“ segir hún. ,,Ég
vil geta legið þar á kvöldin og horft á stjörnurnar.“ Fyndið
ef nærbuxurnar heimilislausa fólksins myndu hrynja fram-
an í hana, hugsa ég en þegi, enda feimna konan búin að telja
í sig kjark til að biðja um eplatré. Og svona höldum við
borgararnir áfram að funda – og mikið er gaman að fá að
ráða, þó ekki nema dálitlu. En arkitektarnir, þeir mega hafa
sig alla við að skrifa. | audur@jonsdottir.com
Garður fólksins
Pistill
Auður
Jónsdóttir
Tvisvar hef ég hrökklast
inn með ruslið þegar svip-
illir hundar hafa skyndi-
lega orðið til úr engu.