Tíminn - 12.01.1972, Page 5

(
MIÐVIKUDAGUR 12. .janúar 1972
TÍMINN
MEÐ MORGUN
KAFFINU
Pétur litli kom hlaupandi inn
í stofuna.
— Mamma, það er maður
frammi að kyssa vinnukonuna.
Mamma stökk á fætur, en þá
gall í Pétri:
— S>að er plat, þetta er bara
pabbi.
— Sérfðu þessa lióshærðu
þarna. Skyldi þýða eitthv'-?i að
reyna við hana?
— Það er ekki gott að segja,
en ef það gengur, láttu mig þá
vita.
, — Hvers vegna?
— Ég er ihaðurinn hennar.
— Unanok! Nú gengurðu enn
í svefni!
— Hví skyldi Tryggur ekki
lesa blaðið fyrst? Það var þó
hann sem sótti það.
Anna litla, firnrn ára, var ný-
búin að eignast systur. Allar
frænkurnar þurftu auðvitað að
koma og sjá barnið. Gunna
frænka laut yfir vögguna og
sagði svo: — Þetta er það fal-
legasta barn, sem ég hef séð.
Þá heyrðist úr hinum enda stof
unnar, þaðan sem Anna litla
sat: — Þú hefðir bara átt að
sjá mig, þegar ég var lítil.
— Nei, ég á engin gömul föt, ?
konan mín er á ferðalagi.
— Þér skylduð þá ekki eiga |
nokkrar tómar flöskur.
Þegar húsmóðir vill vera ein,
er bezt fyrir hana að snúa sér
að uppvaskinu.
Ekkert er eins slæmt og
maður óttast — né eins gott og
maður vonar.
Ungur rithöfundur, sení ékKi
var viðstaddur, yar til umræðu
hjá nokkrum gagnrýnendum.
Þeir rökkuðu hann niður úr
öllu valdi, svo að gamalt skáld,
sem heyrði á mál þeirra sneri
sér við og sagði: — Mér finnst
að þið eigið ekki að nota svona
sterk orð. Mér finnst þetta
ágætismaður.
— Hvað er svona ágætt við
hann? spurði einn gagnrýnand
anna.
— Hann er afar lítillátur og
það er sjaldgæft af manni, sem
hefur enga rithöfundarhæfi-
leika.
má

m-
;a st
^<3-2$-
Dcnni, það er maður að koma
með rjómaís frá rjómaísgerð-
DÆMALAUSI™
Þótt sytir María standi ef til
vill ekki George Best og öðr-
um knattspyrnuhetjum á sporði,
er hún meira en bara góð í
knattspyrnu. Annars kennir
systtir María við St. Catherine-
skólann í Lancashire og á hverj
um einasta degi þjálfar hún
knattspyrnulið- skólans. Hún er
ekkert smeyk við að taka „törn“

Veslings Henrik Danaprins.
Hann má ekki opna sinn munn
til að láta í ljós skoðanir sín-
ar, án þess að honum sé legið
á hálsi fyrir að finnast þetta,
en ekki hitt. Álíka slæmt yrði
það, ef hann þegði og neitaði
að svara. Danskt blað gerði Það
að gamni sínu, að búa til viðtal
við prinsinn, einhvern tíma í
íramtíðinni, þegar hann væri
búinn að læra að fara milliveg-
inn. Viðtalið myndi þá líta ein-
hverp veginn svona út:
— Álítur j'ðar hátign, að
skemmtiferðalög yðar og prins-
essunnar muni hafa einhverja
þýðingu fyrir danska markaði
erlendis?
— Ja, kannski Kannski
ekki. . .
— Hver er skoðun yðar á
barnauppeldi?
— Skoðun og skoðun. Það
er erfitt að segja.
— Á Danmörk að ganga í
efnahagsbandalagið?
— Við skulum hafa það
þannig: Menn eru ósammála
um það.
— Sem drottningarmaður,
hafið þér þá nóg að gera?
— Það er svolítið erfitt að gera
sér grein fyrir því.
— Ætlið þið að eignast mörg
börn?
— Ég veit það ekki, það
kemur í ljós með tímanum.
— Er það ásetningur yðar að
vera vel klæddur?
— Líklega. Og þó. . .
— Fer gagnrýni á fyrri svör
yðar í taugarnar á yður?
— Það get ég varla sagt um.
— Finnst yður ekki ranglátt,
að drottningarmaður láti skoð-
anir sínar í ljós?
— Skoðanir? Hvað eigið þér
við? Drottningarmenn hafa
engar skoðanir.
— * — ★ —
Fyrir tveimur árum, þegar
það spurðist, að John Lennon
og Yoko ætluðu að dvelja sér
til hvíldar í Danmörku, fór
allt á annan endann þar. Dan-
ir vonuðust sem sé til að Bítla-
hjónin yrðu yfir sig hrifin af
landinu og myndu setjast þar
að. En það fór á annan veg.
John hefur sem sé lýst því
yfir, að Danmörk sé versti stað
ur í heimi, þar sé menningin
öll í frostmarki. Eina landið.
sem er næstum eins slæmt, seg-
ir hann að sé föðurland sitt.
Þessa stundina búa þau Yoko
í New York, sem þeim finnst
bezti staður i heimi, þar til
annað er ákveðið.
Leikarinn Peter Sellers seg-
ist hafa svo miklar áhyggjur i
augnablikinu, að þótt eitthvað
alvarlegt kæmi fyrir til við-
bótar nú, mætti hann ekki
vera að því að brjóta heilann
um þáð fyiT en cftir liálfan
mánuð í fyrsta lagi.

í markinu. Nemendunum finnst
mikið til koma og eru duglegir
a@ sparka. Hér er svo liðfð
með þjálfara sínum.
Bassasöngvarinn Ivan Reb-
roff, sem við sáum í sjónvarp
inu nú fyrir skömmu, elskar að
klæða sig í föt, sem tekið er
eftir. Raunar væri tekið eftir
Robroff líka, þótt hann gengi
í venjulegum fötum, því hann
er meira en 2 metrar á hæð og
talsvert á annað hundrað kiló
að þyngd. Fatnaðurinn, sem
hann er hrifnastur af, eru síðir,
efnismiklir kyrtlar og gríðar-
legir pelsar. Hann á síða pelsa
úr hlébarða, mink og zobel.
Dýrasti pelsinn hans er talin
um 5 milljón króna virði og
Rebroff er ákaflega stoltur af
þvi, að hafa ekki keypt hann.
Pelsinn er, eins og raunar flest
ir pelsar Rebroff, gjöf frá aðdá
anda. Því miður fundum við
ekki rnynd af Rebroff í pels, en
þessi verður að nægja.