Tíminn - 06.04.1972, Qupperneq 2

2
TÍMINN
Fimmtudagur 6. april 1972.
1 fyrradag gaf fjármála-
ráðuneytið út nýja reglugerð
um innflutningsgjaid af bif-
reiðum, og fclur hún I sér
liækkun á gjaidinu í 25% af cif-
vcrði, og hefur það i för mcð
sér um 11% hækkun á útsölu-
vcrði bifreiða.
Hér er um fjáröflun fyrir
vcgasjóð að ræða, og verður
þetta fé notað til vegagerðar
skv. vegaáætlun 1972.
Staða vegasjóðs er mjög
slæm. Búið er að eyða tekju-
stofnum sjóðsins á þessu ári
fyrir fram mcð lántökum, sem
búið er að vinna fyrir. Verk-
efnin i vegamálum blasa alls
staðar við, og er fjárþörfin
gifurlcg. Þessi fjáröflun mun
hrökkva skammt til að mæta
þeim miklu þörfum, en áætlað
er að liækkun leyfisgjaldsins
muni gefa Vegasjóði 100
niilljónir króna miðaö viö
óbreyttan innflutning á bif-
reiðum frá þvi sem verið hef-
ur. ótrúlegt veröur hins vegar
að telja, að innflutningur verði
jafn mikill á næstu misserum
og verið hefur undanfarin
misseri, þvl að bflinnflutning-
ur hefur verið I algjöru há-
marki, og iná þvi búast við aö
markaöur sé a11 mettaöur nú.
Það er stefna núverandi
rikisstjórnar að gera stórátak
i vegamálum og að allar nýjar
álögur á umfcrðina renni i
Vegasjóö til aö standa undir
vegaframkvæmdum og sóma-
samlegu vegaviðhaldi, sem
hefur vcrið svo ófullnægjandi
á undanförnum árum, að til
skammar verður að teljast.
i rauninni hafa islendingar
hagað sér mjög óskynsamlega
i samgöngumálum sinum.
Vegakerfið hefur verið mjög
ófullkomið og vcgir viða svo
illir yfirferðar, að valdið hefur
stórskemmdum á farartækj-
um og þau gengiö úr sér á skö-
mmum tima. Á sama tima
hefur verið flutt inn mikið
magn nýrra og dýrra bifreiða,
sem siniðaðar liafa verið með
notkun á góðum og sléttum
veguni i liuga. Þessar bif-
reiðar höfum við svo hrist i
sundur á okkar hálfófæru veg-
um á skömmuni tima með
ótrúlega háuni viðhalds-
kostnaði. Ilér hefur þvi átt sér
stað óskynsamleg sóun verð-
mæta. Skynsamlegra hefði
verið að tryggja þessum bif-
reiðum vegi til aö aka á, áður
en þær voru keyptar til lands-
ins i jafn rikum mæli.
Nýtum tekjur
okkar skynsamlega
Þeir sem aka suður til
Keflavikur eða austur um
Svinahraun vita gjörla, hver
munur er á að aka á vegum
mcð varanlegu slitlagi. Rann-
sóknir sýna glöggt, hve gifur-
legur sparnaöur það er I
rekstri og viöhaldi bifreiðar
að aka á slikum vegum miðað
við malarvegi, hvað þá
„þvottabrettin”, sem algeng-
ust eru i vegakerfi okkar.
Auðvitað cru allar verð-
hækkanir óvinsælar. En það er
ekki sama hvers konar verð-
hækkanir er um að ræða.
Verðhækkanir sem brenna
upp i eldi verðbólgu eru verst-
ar. Verðhækkanir, sem fara til
uppbyggingar og tryggja betri
nýtingu fjármuna þjóðfélags-
þegnanna eru skástar. Sú
hækkun, sem nú hefur orðið á
bifreiðum, mun renna til þess
að stuöla aö betri nýtingu bif-
reiöa á islenzkum vegum.
—TK
Um fjaðurpenna
og önnur
skriffæri
1
II ||||J|Elir||
MB B ft M, Iffl!! ffl ffl i! jffl H
Hér kemur hréfkorn til Indriða
G. Þorsteinssonar frá Bjarna
Guðmundssy ni, póstmanui i
Iteykjavik. Bjarni scgir við In-
driða:
,,Ég pára þér nokkrar linur að
gefnu tilefni. Fyrst vildi ég leyfa
mér að þakka fyrir þáttinn i sjón-
varpinu um daginn um skrif-
færin. Þú varst dálitið hissa á að
heyra, að penni hafði verið gerður
úr álftarfjöður (ég lika). En
þessa visu rakst ég á i bókinni
,,Ég skal kveða við þig vel”, á bls.
93. Bókin er tekin saman af
Jóhanni Sveinssyni frá Flögu.
Skjaldan get ég skrifað hreint,
skal það bleki kenna.
Aldrei hef ég áður reynt
æðarblika penna.
Höfundarnafn er ekki vitað.
Ungur að árum læröi ég þessa
(næstu) visu. Var mér sagt, að
hún væri gáta eftir Hallgrim
Pétursson:
I Hafnarskógi var ég grein
vaxin meðal blóma.
En lifi nú við mannleg mein
millum fingurgóma.
Ráðningin á að vera pen-
nastöng. Og að endingu kærar
þakkir. Mætti maður e.t.v. eiga
von á þætti um skriffæri frá
fyrstu tið og áfram stig af stigi
alla leið til okkar i dag, þar sem
við sitjum og lesum off-
sett—prentuð blöð og bækur?
I áðurnefndri bók er einnig
vísan um hrafnspennann, sem þú
fórst með, og þar endar hún
svona:
Gunnlaugur að nafni.
Kærar kveðjur.
Bjarni Guðmundsson.”
manni öðrum handleggnum eða
jafnvel sjálfuin persónu-
leikanum. Bréfið er svo:
„Landfieygi Landfari.
Ekki er ein báran stök, þegar
skörin tekur að færast upp i
bekkinn með miklum bægsla-
gangi.
Þegar ég las lofgjöröina um bók
mina, Hryöjuverk og hring-
hendur, i dálkum þinum þann 23.
f.m., varð mér i fyrstu innan
brjósts eins og lúsugum strák,
sem fær stóran iúsakamb i af-
mælisgjöf. En þegar ég upp-
götvaði siðar, að „grasbiturinn”
notaði nafnnúmerið mitt til að
fela sig á bak við, duttu mér allar
lýs dauðar úr höfði. Ekki leið
langur timi þar til raddir
heyrðust og grunsemdir vöknuðu
hjá ýmsum um að ég mundi
sjálfur hafa skrifað og sent þér
„lofrolluna” til birtingar, og ber
smáklausa i dagblaðinu Visi i gær
þvi glöggt vitni, i hvaða bobba
„grasætan” hefur komið mér
með þvi að nota nafnnúmer mitt,
án minnar heimildar un dir skrif
sin.
Ég hef enga hugmynd um, hver
þessi „forfallna grænmetisæta”
er, hef þó grun um, að hún muni
vera mér eitthvað kunn, sjálfsagt
ætlað að gera mér einhvern
„greiða” með þessu uppátæki
sinu, en óafvitandi — eða máski
viljandi — gert mér hinn mesta
óleik. Ég þarf ekki á neinum aug-
lýsingabrellum að halda fyrir
þessa bók, sem hefur selzt betur
en ég þorði að vona.
En mér ér hulin ráðgáta,
hvernig „grasætan” hefur komist
yfir nafnnúmerið mitt, þótt
raunar ætti engun, sem nennir að
leggja sig fram um það, að vera
neinn vandi að verða sér úti um
þessa tölu, sem ekki hvilir meiri
hula yfir en minu eigin nafni. Til
að mynda set ég nafnnúmer mitt
á allar ávisanir, sem ég gef út og
ýmis önnur opinber plögg. Það er
á ökuskirteininu, vegabréfinu að
ógleymdri skattskýrslunni, og
siðast en ekki sizt i sjálfri þjóð-
skránni. Ailir heilvita menn
hljóta að sjá, að hefði ég sent þér
þennan ( að öðru leyti þennan
þakksamlega) „lofsöng”, hefði
ég aldrei gert mig sekan um þá
forheimskun að auðkenna hann
svona rækilega. Ég hefði þá alveg
eins getað notað mitt rétta nafn
með heimilisfangi og öllum
persónulegum upplýsingum, svo
að ekkert færi milli mála.
Hvort sem „grasætan” er karl-'
kyns eða kvenkyns (eftir orða-
laginu i greininni sennilega karl-
kyns) er hún að minum dómi
mikil smekkmanneskja, enda
leynir hrifning hennar á bókinni
sér ekki. Hún (grasætan) gefur
það fyllilega i skyn, að hún hafi
ekkert vit á skáldskap, og sannar
það betur en allt annað, hve eðli-
legt er að „Hryðjuverkin” fái
góðan hljómgrunn hjá bréfritara.
Hryðjuverkin eru ekki annað en
gáskafull ádeila á þennan nýja,
hálfleyga, óskiljanlega og jafnvel
heimskulega „bragarhátt”
skáldskapar, sem rutt hefur sér
til rúms hér á landi. Ég leitast
jafnan við að gera kvæði þannig
úr garði, að ekki þurfi hámennt-
aða spekinga til að skilja, hvað
þau fela i sér, enda hef ég sann-
frétt, að 9 ára telpuhnokki hafi
lesið bókina mina þrisvar, og
alltaf með jafnmikilli ánægju.
Ég ætla mér ekki að feta i fót-
spor Roberts Fischers, sem telur
sig mesta skáksnilling heims, og
halda þvi fram, að ég sé skáld,
enda er smekkur manna á þvi
eins misjafn og þeir eru margir.
En ég er i rauninni á móti þessum
nýja ljóðstil, sem þó er mun þjálli
i meðförum en hinn gamli og góði,
og ég játa, að i honum er þægi-
legra að koma hugsunum sinum á
framfæri óþvingað, en mér finnst
ekki mega misnota hann eins
herfilega og margir gera með þvi
að hnoða þar saman einhverri
þvælu, sem enginn skilur, ekki
einu sinni „spekingarnir”. Það er
ekki að ástæðulausu, að ég nota
„Kálhausinn” sem skálkaskjól
við framleiðslu „Hryðjuverka”
minna.
En það er ekki þetta, sem
mestu skiptir i þessu bréfi minu,
heldur hitt, að leiðrétta leiðan
misskilning um þessa „forföllnu
grænmetisætu”. Þótt það beri
sennilega litinn árangur, vil ég
fara góðfúslega fram á það við
„grasbitinn” að gefa sig fram við
mig eða þig, Landfari góður, og
það sem allra fyrst. Ég ætla þó
ekki að sækja hann til saka fyrir
heimildafölsun, af þvi að ég hef
lúmskan grun um, aðhann sé mér
kunnur, jafnvel kollegi eða
ættingi. Ég vil aðeins að hann gefi
viðhlitandi skýringu á þvi, hvar
hann gróf upp nafnnúmer mitt og
hvers vegna hann misnotaði það.
Að svo mæltu óska ég lands-
mönnum gleðilegra páska og
sumars og bið þig, Landfari sæll,
að birta þetta sem allra fyrst eftir
hátiðarnar, ef þér reynist kleift
að stauta þig fram úr skriftinni.
Keflavik 29. marz 1972
S. Þorvaldsson
7941 — 1205".
Hver gróf upp
nafnnúmerið?
Og hcr kcmur annað bréf, og
ber bréfritari sig upp undan þvi,
að cinhver liafi stolið fra sér nafn-
númerinu, cn það er svipaður
glæpur nú til dags og stela af
Mikil páskatónlist á
Húsavik
ÞJ—Húsavik
Leikfélag Húsavikur hefur nú
sýnt Júnó og Páfuglinn alls
fjórum sinnum og ávallt undir-
fullu húsi og við ágætar undir-
tektir. Næstu sýningar - verða á
miðvikudags— og föstudags-
kvöld.
Helgitónleikar voru haldnir i
Húsavikurkirkju á föstudaginn
langa, og voru flytjendur þar
Kirkjukór Húsavikur, Stein-
grimur M. Sigfússon organisti,
Björn H. Jónsson sóknarprestur
og Sigurður Arason flautuleikari.
Einsöngvarar með kórnum voru
Emilia Friðriksdóttir, Ingvar
Þórarinsson og Kristján Jónas-
son. Meðal verka, sem flutt voru,
má nefna Forspil og Akall, eftir
sr. Friðrik A. Friðriksson, og
frumflutt var Pater Nostra eftir
Steingrim M. Sigfússon, en það
verk tileinkar hann Kirkjukór
Húsavikur. Messað var kl. 8 á
páskadagsmorgun.
Ferðafélagsmenn i
Kverkfjallaskála
ÞJ—Húsa vik
Niu menn frá Ferðafélagi
Húsavikur, þrir frá Fljótsdals-
héraðiog einn frá Grimsstöðum á
Fjöllum, fóru um páskana suður i
Kverkfjallaskála. Skáli þessi var
rcistur af ofangreindum félögum,
ásamt Ferðafélagi Vopnfirðinga,
i fyrra.
Ætlunin er, að skálinn verði
vigðurog honum gefið nafn á vori
komanda. Ferð þrettán-
menninganna um páskana gekk
vel, farið var á hjarni, og
nýfallinn snjór ofan á varð ekki til
trafala. Á heimleiðinni fóru þeir
austur yfir Kreppu og Gæsadal,
sér til skemmtunar.
Mikill fjöldi hesta á
Stór-Reykjavíkursvæðinu
Klp-Reykjavik.
Margir hestaeigendur á Stór
Reykjavikursvæðinu notuðu góða
veðrið um helgina til að skreppa i
útreiðatúr. Var mjög margt um
hesta og menn á þeim slóðum,
þar sem hestamenn venja komu
sina eins og t.d. upp við Selás og
suður á Kjóavöllum, sem eru rétt
hjá Vifilstöðum.
Þetta eru fjölförnustu leiðirnar,
en um marga aðra staði er að
velja, þvi að hesturinn er ekki svo
kröfuharður um veginn, sem
farinn er.
Áætlað er, að i Reykjavik,
Kópavogi og Hafnarfirði séu hátt
á annað þúsund hestar, sem eru i
einkaeign. — Hjá Hestamanna-
félaginu Fák eru þeir um 1200
talsins og hjá Gusti i Kópavogi
eitthvað um 1000. Það er þvi ekki
að undra þótt margir séu á ferð-
inni i góðu veðri, eins og var t.d. á
sunnudaginn.
Hestamenn og gæöingar þeirra hafa kunnaö vel aö meta góöa veöriö undanfarna daga. (Tímamynd Róbert)