Fréttablaðið - 22.03.2004, Page 31
SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R
Bakþankar
ÞRÁINS BERTELSSONAR
Opinber
sagnritun
SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
trulofun.is
Þegar neyðin er stærst er hjálpinnæst. Og þegar maður hefur
áhyggjur af sinnuleysi þjóðarinnar
um sögu sína kemur í ljós að söguleg
vakning hefur orðið í sjálfu forsætis-
ráðuneytinu því að nú er væntanlegt
þaðan stórmerkilegt rit sem inni-
heldur æviágrip þeirra heiðurs-
manna sem hafa meikað það feitt, og
náð á toppinn og orðið forsætis-
ráðherrar.
AÐRAR STÉTTIR hafa áður látið
taka saman sambærileg heimildarit
um sína meðlimi, svo sem Læknatal,
Kennaratal, Lögreglumannatal,
Sýslumannaævir og Frímúraratal.
Mikill fengur er að þessum ritum.
Fræg er til dæmis klausa um einn
dánumann sem lét þess getið í ævi-
ágripi sínu að hann hefði verið boð-
inn sem varafulltrúi á ráðstefnu í
Stavanger, og bætti við „en fór ekki“,
svo að hinum sagnfræðilega sann-
leika væri réttilega til haga haldið.
ÞVÍ MIÐUR geyma þessi stéttatöl
fremur litlar upplýsingar um lífs-
hlaup kvenpenings þjóðarinnar sem
virðist koma lítt við sögu þegar tí-
unda skal afreksverk. Það væri því
vel við hæfi að fara að semja Ís-
lenskt kvennatal og gefa það út
smátt og smátt, svo að síðasta bindið
gæti komið út á 100 ára afmæli lýð-
veldisins. Þetta er vel viðráðanlegt
og gæti verið góð aukavinna fyrir
Júlíus Hafstein að hafa yfirumsjón
með verkefninu, því að einungis hef-
ur verið til um hálf milljón íslenskra
kvenna frá því að sögur hófust.
SAMHLIÐA Kvennatalinu væri
klókt að byrja að skrásetja ævir
alþýðufólks, því að kvennaævirnar
munu hvort sem er innihalda megnið
af þeim upplýsingum sem safna
þyrfti, samanber Skúringakvennatal
og ræstitækna. Sjúkraliðatal gæti
fylgt Læknatalinu sem viðauki, og
Einkaritaratal komið út með For-
stjóratali og framkvæmdastjóra. En
auðvitað mundu karlmenn koma
þarna við sögu eins og annars staðar:
Blaðberatal og dagheimilisbarna
gæti orðið metsölubók og þá ekki síð-
ur Lúseraævir eða Rónatal og úti-
gangsmanna. Í öllu falli er ástæða til
að gleðjast yfir því að sögulegur
áhugi á mikilmennum skuli hafa
rumskað, og vonandi smitar þessi
áhugi út frá sér og vekur athygli á
lífshlaupi venjulegs fólks – þegar
röðin kemur að því.