Tíminn - 04.10.1972, Blaðsíða 2

2
TÍMINN
MiAvikudagur 4. október 1972.
Bréf frá
lesendum
WIPAS
i'OKUlJOS
Ryðfrítt stál — 4 mismunandi gerðir
Ennfremur varagler og hlífðarpokar
fyrir þokuljós
Póstsendum um allt land
rv
m

ARMULA 7 - SIAAI 84450
Hálfnað
erverk
þá hafið er
sparnaður
skapar
verðmæti
Samvinnubankinn
SANDVIK
snjónaglar
SANDVÍK SNJÓNAGLAR veifa öryggi í
snjó og hálku. Látið okkur afhuga gömlu
hjólbarðana yðar og negla þá upp.
Skerum snjómunstur í slitna hjólbarða.
Verkstæðið opið alla daga kl. 7.30 til kl. 22,
GÚMMIVNNUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK SÍMI 31055
KKYNIH STKRKI-
()(i ANNAK IIONUM I.ÍKUR
Landfari sæll!
Uaft er gaman aö kröftunum
hans Reynis. Slikt afl er ekki
mannlegu holdi gefiö og þarf að
leita skýringanna i aðra aflfræði
og þá andlega. Dæmi um þannig
afl munu hafa þekkzt, kannski
oftar en eftirtekt hafi vakið.
Jón Jóhannesson bjó á móti föð-
ur minum á Egilsstöðum i Vopna-
firði fyrir og um aldamótin, fædd-
ur 1835 i Syðri- Vik i Vopnafirði,
sonur Jóhannesar, er þar bjó
Einarssonar. Jóhannes fæddist
1810 og var um tiu árum yngri en
Þorsteinn sterki Guðmundsson
sýslumanns i Krossavik, Péturs-
sonar.
Þorsteinn bjó á fjórða hluta úr
h

" ■ *
%>

SAMVIINNUTRYGGIINGAR
ÁRMÚLA 3 - SiMI 38500
Verðlag hefur þrefaldast á tíu árum
Meginvandi íslenzks efnahagslífs á undan-
farandi áratugum hefur veriö hin öra verö-
bólguþróun. Sl. 10 ár hefur vísitala fram-
færslukostnaöar tæplega þrefaldazt og
visitala byggingarkostnaöar er nú þremur
og hálfum sinnum hærri en fyrir 10 árum
síðan.
Sannvirðistrygging er forsenda fullra bóta
Ef til vill gera ekki allir sér grein fyrir, aö
sannviröistrygging er forsenda fullra tjón-
bóta, þvi séu eignir eigi tryggöar á fullu
verði, þá veröur aó líta svo á, aö trygging-
artaki sé sjálfur vátryggjandi aö því, sem á
vantar fullt verö og ber því sjálfur tjón sitt
aö þeim hluta.
Hækkun trygginga samkvæmt vísitölu
Samvinnutryggingar hafa nú ákveðið aö
taka upp visitöluákvæöi i skilmála innbús-
trygginga og lausafjártrygginga, þannig aö
upphæöir hækki árlega meö hliösjón af
vísitölu framfærslukostnaðar og byggingar-
kostnaöi. Til þess aö þessi ákvæöi komi aö
fullum notum er mjög áriðandi, aö allar
tryggingarupphæöir séu nú þegar leióréttar
og ákveönar eftir raunverulegu verömæti
þess, sem tryggt er.
skiptum úr Krossavik. Jóhannes
var sjálfseignarbóndi i Syörivik.
Syðrivik og Krossavik eru ná-
býlisjarðir, og þótt Þorsteinn yröi
ekki gamall maöur, rúmlega
fimmtugur, er hann dó, voru þeir
þá nágrenndarbændur alllanga
hrið.
Jón sagði föður minum sögur af
Þorsteini sterka og hafði þær eftir
föður sinum og almennu orðspori.
,,Þó eru verkin þessu lik
Þorsteins sterka i Krossavik”,
var kveðið og sjálfur mundi Jón
eftir Þorsteini, þvi að hann var
seytján ára, er hann dó 1852. Jón
sagði, að öllum hefði fundizt
kraftar Þorsteins óskiljanlegir.
Hann var meðalmaður á vöxt,
nettlega vaxinn og lipur i
hreyfingum, góðlyndur og gætinn
i dagfari. og hefði það valdið þvi,
sagði Jón, að hann gerði aldrei
mein með kröftum sinum, þótt
honum sýndist litt sjálfrátt, er
hann beitti þeim. Steinninn fram-
an viö Krossavikurtún, er Þor-
steinn bar þangað, er nú eina
merkið, sem eftir krafta hans
sést.
Jón sagði. að það hefði verið
eins og aflið hefði hlaupið i Þor-
stein: Hann byrjaði að skjálfa og
gerðist þá hamrammur. Jón
sagði til dæmis um þessa fádæma
krafta, að hann hefði tuttlað
sundur kaðal eins og ull milli
handanna, slitið svo að segja
hvaða kaðal og ólar, sem um
hefði verið að ræða, leikið sér að
stórgrýti og brotizt stykki úr heil-
um borðum i greip sinni.
Enginn skildi, hvaðan þetta
heljarafl var komið i nettan
meðalmann, handsmáan, sem
svo var geðspektarmaður, góður
heim að sækja, vel viti borinn og
sizt ákafamaður um verkbrögð á
búi. Aldrei hafði séð á höndum
hans eftir átökin.
Sonarson Þorsteins, Þorstein
Guttormsson (Steina Gutt),
þekkti ég sjálfur. Hann var
organisti á Hofi og átti heima i
Syðrivik. Hann kom utan móinn
að Egilsstaðatúni á hverjum
sunnudagsmorgni á undan öllu
öðru kirkjufólki. Hann var nett-
menni, dökkleitur, reið svörtum
hesti, svartklædur með svartan
hatt. Það var á aldamótum. Jón
sagði að hann væri likur afa sin
um. Hann var faðir LUju, sem
kom frá Ameriku til þess að sjá
Krossavikurfjöllin — sjá Múla-
þing.
Benedikt Gislason
frá Hofteigi
DÆMISAGA 1972.
Sunnanvindurinn sagði mér
þessa sögu:
Það var einu sinni maður, sem
hét Jón boli. Hann átti svartan,
grimman hund, sem aldrei fékk
nóg aö éta heima hjá sér. Hann
reyndi þvi oft að ræna matar-
bitum frá hundunum á nágranna-
bæjunum. Þegar þeir ætluðu að
amast við þvi, gjammaði hann
framan i þá og sagði: „Húsbóndi
minn á allan heiminn, bæði löndin
og úthöfin”. Og þetta gjamm
hljómaði eins og lag úr ryðgaðri
spiladós.
I einu kotinu var litill hvitur
hvolpur, sem fékk mat sinn i skál
úti fyrir húsdyrunum. Svarti
hundurinn hans Jóns bola reyndi
að ná matnum frá honum, og
tókst það oft. Þá var litli hvolp-
urinn svangur og hryggur.
En svo fann litli hvolpurinn upp
ráð. Hann kleip i skottið á stóra,
svarta hundinum i hvert skipti og
hann rændi matnum frá honum.
Þetta þótti svarta hundinum sárt
og lagði stundum á flótta og
kærði fyrir húsbónda sinum. En
Jón boli kærði þessi klip hvolpsins
fyrir boröalagða sýslumanninum
i héraðinu. Þaö þótti sumum
broslegt.
Enn situr svarti hundurinn úti
fyrir dyrum Jóns bola i illu skapi
og gjammar þar um, að húsbóndi
sinn eigi öll lönd og höf. fjn hviti
hvolpurinn situr á varinhellunni
heima og glottir i kampinn. E.S.
UR OG SKARTGRIPIR
kcrnelJus
JONSSON
SKöiAvöROusiine
BANKASTRÆTI6
*»%18'588-18600
XSSsíS
skólaFÓLK
Viö höfum — eins og aö
undanförnu —
mikiö úrval af öllum

o
J
skóláVÖRUM
VERDID ER HAGSTÆTT
ókeypis nafn-ágröftur
fylgir pennum — sem
keyptir eru hjá okkur
POSTSENDUM
Járn- & glervörudeild