Tíminn - 04.10.1972, Blaðsíða 9

Tíminn - 04.10.1972, Blaðsíða 9
Miðvikudagur 4. október 1972. TÍMINN 9 Kramhlið sjúkrahússins á Vifilsstööum. Það er verið aö byggja við til þess að fá aukiö húsrými eins og sjá má. Selustofa sjúklinga. Þar er hljóðfæri málverk og bækur til þess að auka mönnum ánægju. Sjúkraliði réttir hjálparhönd. Séð inn eftir gangi á Vifilsstöðum. berklasjúklinga, enda er þaö hvergi orðið neitt vandamál að hafa þá innan um aðra sjúkl- inga, það er að segja i sama húsinu. Hvað um gamla fólkið ---- Kemur ekki hingað gamalt fólk til dvalar, þótt ekki hrjái það neinir sérstakir sjúkdómar? — Það koma hér ekki aðrir sjúklingar en þeir, sem eru meö einhverja lungnasjúkdóma og svo þeir. sem koma frá Landsspital- anum. En eins og á öllum öörum sjúkrahúsum, þá kemur hér inn mikið af gömlu fólki. Fjöldi gamals fólks fer ört vaxandi i öll- um þjóðfélögum, og lika hér. Það er þvi fullkomlega eðlilegt að það sé i miklum meirihluta á flestum sjúkrahúsum, þvi það er lika sá hluti fólks, sem verður veikast, ef eitthvaö bjátar á meö heilsuna á annað borð. — En vill þá ekki fara svo, að þið sitjið uppi með þetta gamla fólk? — Nei. Okkur hefur gengiö mjög vel að koma frá okkur þeim hluta gamals fólks, sem þurft hefursjúkrahúsvist til frambúöar — eða hælisvist, væri kannski ennþá nákvæmara oröalag. Þaö hefur alla tið veriö framúrskar- andi góð samvinna viö Elliheim- ilið Grund, og þeir hafa mjög oft hjálpað okkur til þess að koma þessu fólki áfram. Nú, svo hefur það að visu komið fyrir lika, að við höfum hjálpað þeim, þegar á hefur legið. Aftur á móti er enginn efi á þvi, aö okkur skortir hérá landi sjúkrahús handa fólki, sem kannski er ekki fársjúkt, en þarf þó nauðsynlega á sjúkrahús- vist að halda til frambúðar. En þetta, sem þú nefndir, aö „sitja uppi” með fólk, sem að visu þarf sjúkrahúsvist, en væri þó ef til vill betur komið annars staðar, — það er siður en svo meira vandamál hjá okkur en öðrum sjúkrahúsum á Reykjavikursvæðinu. Aöstaöan á Vífilsstöðum — Ert þú, yfirlæknir, jafnóá- nægður með starfsaðstööuna hér á Vifilsstöðum, og mig minnir þú hafa verið fyrir nokkrum árum? — Nei, ég er það ekki. En ég er ekki heldur ánægður, og það vona ég að ég verði aldrei, þvi að ef menn verða ánægðir meö alla hluti, þá merkir þaö stöðnun. Sumir kalla það að forpokast. Þvi er ekki aö neita, að það hefur mjög mikiö verið gert hér undanfarin fjögur ár. Húsakynnin eru núna komin i viðunandi horf, og við erum meira að segja að byggja hér dálitið i viðbót til þess að fá aukið vinnupláss, þannig að nú má segja, að húsakynnin hindri það ekki, að hér sé rekið sómasamlegt sjúkrahús. Við höfum lika fengið mjög riflega aukningu á starfsliði, læknum, hjúkrunarkonum og gangastúlk- um. Að visu erum við ekki alveg fullkomlega ánægðir ennþá, og verðum þaö kannski aldrei, en það ber vissulega ekki að van- þakka það, sem vel hefur verið gert. Það er að sönnu margt eftir að gera, en ég vona, að viö fáum það smátt og smátt. Þaö er ekki hægt að gera alla hluti i einu. Allt er þetta dýrt, lagfæringar á húsum og ekki sizt tækjakaup. Þessir hlutir eru allir þess eðlis, að þeir verða ekki gerðir á einu eða tveimur árum, og ég endur- tek það, að mér finnst ástæða til þess að þakka heilbrigðisyfir- völdunum þaö, sem þau hafa gert fyrir Vifilsstaði, þótt margt sé enn ógert. — En nú skilst mér, að húsa- kynnin séu jafnstór og þau voru fyrir fjórum árum, utan þessi viö- bygging, sem þó er enn ekki komin i gagniö. Þó segir þú aö vinnuaðstaða hafi stórbatnað. Hvað hefur breytzt? — Breytingin er fyrst og fremst fólgin i þvi, að húsið hefur verið endurbætt til mikilla muna. ,,Gert upp”, ef maður má nota það orðalag. Þegar ég kom hing- aö, var það i mjög lélegu ástandi. En vinnuaðstöðu höfum við fengiö þannig, að viö höfum neyðzt til þess að leggja niður sjúkrarúm. Sjúkrarúmum hefur fækkað úr um það bil eitt hundrað og þrjátiu i eitt hundrað. Og auk þess hefur starfsliðinu fjölgað, eins og ég gat um áðan. — Ertu þá ánægöur meö starfs- mannafjöldann eins og hann er núna? — Nei, ánægöur er ég ekki með þá hluti, þótt þeir hafi að visu mikiö batnað á undanförnum árum. Við þurfum fleiri lækna, hjúkrunarkonur og sjúkraliða. Það er þó mikið gleðiefni, að við höfum fengið hingaö núna sér- fræðing i lungnasjúkdómum, sem er nýkominn hingað til lands eftir átta ára dvöl i Bandarikjunum. Það hefur vissulega mikil fram- för oröiö hér viö komu hans. Hver er hann, þessi ungi lækn- ir? — Hann heitir Tryggvi As- mundsson, og við skulum láta hann koma hér að hljóðnemanum og leysa frá skjóöunni. Reynslan frá Ameríku — Hvernig voru þeir staddir I baráttunni viö berklana þar sem þú varst við nám, Tryggvi? — Ég var á tveim stöðum þarna. Annar var smábær i Noröur-Carolinufylki, og þar var ekki mjög mikiö um berkla, en þó var þar að visu starfandi berkla- deild, sem tók sjúklinga viða að úr fylkinu. Einkum voru það 'svertingjarnir, sem uröu fyrir barðinu á berklunum. En svo var ég lika i Washing- ton, og eins og menn vita, þá nálgast hún aö vera alsvört borg, þaö er að segja, að svertingjar eru þar i mjög miklum meiri- hiuta. Enda var þar mikiö um berkla. — Kenndu þeir ekki sigarett- unni um lungnakrabbann, eins og flestir aðrir? — Noröur-Carolinufylki, þar sem ég var, er mesti sígarettu- framleiöandi i heimi. Meira að segja háskólinn þar sem ég starfaði, var á sinum tima gefinn af auömanni, sem eignazt hafði allt sitt gull meö sígarettufram- leiðslu. Þaö segir sig sjálft, að ekki er létt aö reka sterkan áróður gegn tóbaki á slikum stað, þar sem bókstaflega ailir bændur héraösins lifa af tóbaksrækt að langmestu leyti. En engu að siður voru læknarnir ótrauðir i baráttu sinni gegn reykingum og létu það ekkert á sig fá, þótt þeir vissu vel, að þaðan komu þeningarnir. Þegar ég var þarna, var rekinn mjög markviss og snjall áróður i sjónvarpi gegn sígarettureyk- ingum. Og nú er búið að banna sigarettuauglýsingar i sjónvarp- inu þar fyrir vestan, þótt þær séu enn leyföar i blööum. Frh. á bls. 15 i !>: 'y'- ! • - mm-,******I»ww Kaffistofa sjúklinga. Hér er hellt upp á könnuna, rabbaö saman og lifað viö glaðan hag

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.