Tíminn - 16.11.1972, Page 5

Fimmtudagur 16. nóvember 1972
TÍMINN
5
☆
,u.l.
Flytja villidýrin
út á auönirnar.
Veiði og sala á villidýrum hef-
ur löngum verið ábatasöm fyrir
þá, sem fanga dýrin og selja i
Ekkert rán þann daginn.
Ekki eru allir ræningjar ill-
menni, þótt þeir fari stundum
harkalega að þvi að vinna sér
fyrir daglegu brauði. Vopnaður
ránsmaður beindi byssu sinni að
kaupmanni i litilli verzlun i
Detroit og heimtaði peningana
úr kassanum. Kaupmaðurinn
sagði þeim vopnaða, að hann
væri á góðri leið með að verða
gjaldþrota og ef harin yrði rænd-
ur þeim fáu dollurum, sem
komnir væru i kassann þann
daginn yrði hann að loka
verzluninni og segja sig til
sveitar. Þeir þrefuðu um þetta
góða stund og endaði ævintýrið
með þvi, að ræninginn vor-
kenndi veslings kaupmannin-
um, enda sá hann, að engir við-
skiptavinir komu inn i
verzlunina, og kvaddi að siðustu
kaupmanninn með handabandi
og kvaðst vona, að viðskiptin
færu að ganga betur.
Slys í svefnherbergjum.
Það kom nokkuð á óvart,
þegar vestur-þýzkt trygginga-
félag upplýsti, að hvorki meira
né minna en 700 manns farast i
Vestu-Þýzkalandi af völdum
þess, að detta fram úr rúmum
sinum.
Tryggingafélagið lét
rannsaka fyrirbærið, vegna
þess hve ótrúlega algengt það
er, að fólk krefur það um bætur
vegna meiðsla og jafnvel dauðs-
falla af áðurnefndri orsök. Kom
i ljós, að drukkið fólk er i tals-
verðri hættu er það sofnar
undir áhrifum áfengis. Einnig
þeir, sem éta alltof mikið rétt
fyrir svefntima, og svo virðist
martröð vera furðu algeng i
Vestur-Þýzkalandi, ef marka
má könnun tryggingafélagsins.
dýragarða stórborganna. En
dýravinir i Kanada hafa snúið
þessu dæmi við. Þeir eyða miklu
fé i að fanga isbirni i þéttbýli og
flytja þá á þá staði, sem þeim er
eðlilegast að lifa á.
Eftir þvi sem norðurhéruðin
byggjast af fólki verður sifellt
minna pláss fyrir isbirni og leita
oft inn á byggð svæði og hafa
jafnvel tekið sér bólfestu i nám-
unda við mannabústaði og lifa á
úrgangi. Þykir þetta ekki hollt
hvorki fyrir birnina né mann-
fólkið. Dýravinir bregðast
þannig við þessum vanda. að
þeir ná björnunum og flytja þá i j
flugvélum á þá staði sem björn-
um hæfa.
önnur myndin er af isbjörn-
um á sorphaug i útjaðri bæjar-
ins Churchill við Hudsonflóa, en
hin sýnir er verið er að hleypa
birni út á isinn langt frá byggð.
—Heyrðið þér, lögregluþjónn. Ég
hélt, að það væru hemlaförin,
sem á að mæla.
Sálfræðingurinn gaf móðurinni —Þú ert auðvitað búinn að
svofellt ráð: — Ég skal skoða gleyma, að það er brúðkaups-
hann aftur eftir mánuð, en þar dagurinn okkar?
sem þér hafið allt of miklar —Nei, það er vizt til of mikils
áhyggjur af honum, fáið þér ætlazt, en ég geri mitt bezta til
pillur og skulúð taka eina, þangað þess.
til við sjáumst næst.
Eftir mánuð kom móðirin aftur 'W’
með drenginn. — Jæja, hvernig er
hann núna? spurði sálfræðingur-
inn.
—Hvað kemur mér það við?.......
Mýflugurnar voru að gera út af
við ferðamennina og einn þeirra
spurði heimamann, hvort þeir
fyndu ekkert fyrir flugunum.
—Nei, svaraði hann. Fyrri hluta
nætur er ég svo fullur, að ég finn
það ekki, en svo verða flugurnar
fullar og hætta að hitta.
Dómarinn: — Hvers vegna fóruð
þér inn um bakdyrnar klukkan
þrjú um nóttina?
Ákærði: — Ég hélt, að þetta væri
mitt eigið hds.
—D: — En þvi flýðuð þér þá,
þegar þér sáuð konu koma út i
gluggann?
Á: — Ég hélt, að það væri konan
min.
—Mamma, nú geturðu sett teppið
á aftur, ég er búinn að þvo mér
um fæturna.
DENNI
DÆMALAUSI
Svona verða þcir að fá mjólkina
hér á bænum, af þvi, að það er
engin mjólkurbúð hér úti i sveit-
inni.