Tíminn - 16.11.1972, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Fimmtudagur 16. nóvember 1972
„Tvimælalaust þaö fyndnasta, sem ég hef nokkurn tíma séð,” sagði
Portman. ,,Og það bezta var, að húnhafðiekki hugmynd um þetta
sjálf.” -
Hann hafði sett upp sólgleraugu og horfði fram á veginn. Hann fylgdi
bil Patersons i þrjú til fjögur hundruð metra fjarlægð og reyndi alltaf
að hafa bilið milli þeirra eins langt og hægt var vegna ryksins.
„bað er eiginlega ekki fallega gert að hlæja að henni veslingnum,”
sagði frú Portman.
„Það er sagt, að sunnudag einn ekki alls fyrir löngu hafi hún kastað
bezta stráhattinum sinum i eldinn og sett ristina úr eldstæðinu á höfuð-
ið,” hélt Portman áfram.
„Já, já, okkur leiðist ekki, meðan hún er með okkur,” samsinnti frú
Portman.
„Heyrið annars meðan ég man!” Portman breytti um umræðuefni.
„Majór Brain, hvaðfinnst yður um drenginn — Tuesday?”
„Tuesday — ?” spurði majórinn.
„Ég á við, ef við gætum fengið hann til að koma yfir til okkar.”
Majórinn svaraði engu. Hann hafði ekki getað gleymt ungfrú Ross
allan morguninn. Hann hlustaði tæpast á, hvað Portman var að segja.
„Ég býst við, að nokkrar krónur mundu nægja. Við gætum haft mikla
þörf fyrirhann, og vald peninganna er mikið, eins og við vitum. Hvað
fyndist yður um það?”
Connie McNairn horfði á djúpu hjólförin i veginum, á yfirhlaðna bil-
ana, bufflana, sem voru orðnir gráir af rykinu og fólksstrauminn, sem
baslaði áfram i rykskýi. Hún hafði ekki fylgzt með samtalinu i bilnum,
og hún hafði ekki skemmt sér sérlega yfir mistökum veslings frú
Betteson. Meðan hin glöddust, hafði hún verið með allan hugann við
Paterson. Hún hafði fundið til óútskýranlegrar hamingju við að standa
við hlið hans, vitandi að þetta var aðeins upphaf ferðarinnar og að
ómögulegt væri að gizka á, hvað ætti eftir að gerast. Þau höfðu búið til
te og skorið niður brauð, og þessi hversdagslegu verk höfðu veitt henni
óblandna ánægju.
Umhugsunin um Paterson kallaði fram ótal endurminningar frá
þeim tima, þegar hún var að koma heim eftir veru sina i Englandi.
Skipið hafði haft viðkomu i Kalkútta, og hún fór frá borði og eyddi
deginum með skozkum kuningjum, sem áttu jútamyllu upp með ánni
við veginn til Barracpore. Hún minntist margs: Innfæddrar konu, sem
var að útbúa kökur úr kúamykju fyrir utan fátæklega kofann sinn og
klessti þeim upp á veggina til að þær þornuðu i sólinni. önnur kona
skreið á fjórum fótum milli járnbrautarteinanna og krafsaði saman
kolamolana, sem dottið höfðu úr eimreiðinni. Bezt af öllu mundi hún þó
fnykinn, sem alls staðar var i Indlandi, hrædauninn mettaðan flugum
og ryki, fnykinn af skemmdum ávöxtum, likþráa og sóðaskap. Indverj-
ar höfðu hörkulegan og fráhrindandi svip og þeir lömdu dráttardýrin
sin miskunnarlaust áfram, þótt þau væru að niðurlotum komin undir
þungum byrðunum. Hún mundi eftir skinhroðum hundbjálfum, sem
ráfuðu um þúsundum saman i hverfum hinna innfæddu.
Þarna höfðu rómantiskar hugmyndir hennar um Austurlönd beðið
sinn fyrsta hnekki. Eftir allt, sem hún hafði reynt siðan þá, var hún orð-
in svo fullorðin og þroskuð. aðhún var fær um að þola þá sjón, sem við
henni blasti utan við bilgluggana. Að visu hafði hún ekki reynslu móður
sinnar af lifinu i evrópsku samfélagi i Austurlöndum, með klúbb, kirkju
og allt það, en jafnvel þótt móðir hennar hefði aldrei átt heima annars
staðar en i fæðingarbæ sinum, Winchester, hefði hún tæplega vitað
minna um Austurlandabúa. Þetta fólk, sem i óbærilegum hitanum
hraðaði sér eftir rykugum veginum rétt utan við bilgluggana.
bað var ekki vegna þess, að Connie vissi sjálf svo miklu meira um
Austurlandabúa, en hún var viss um, að hún mundi gera alvarlegar til-
raunir til að kynnast þeim og læra að skilja það. Þar sem hún sat þarna
og horfði út um gluggann, varð hún altekin ótta við þessa þungbúnu, og
tötralegu hersingu, sem streymdi til norðurs til að bjarga lifi sinu, slig-
uð af alllof þungum byrðum. Hún sá ekki betur, en að i andlitsdráttum
þessa fólks leyndist fyrsti angi örvita og skipulagslausra ofbeldis-
verka.
Það heyrðistsmellur, þegar billinn tók niðri, og það vakti hana aftur
til veruleikans. Hún heyrði frú Portman segja:
„Er þetta áreiðanlega eini vegurinn, sem um er að ræða? Hann er al-
veg hræðilegur.”
„A þetta eftir að ganga svona lengienn?” vildi frú McNairn vita.
„Ég mældi leiðina i gærkvöldi,” svaraði Portman. „Eftir landabréf-
inu að dæma er vegalengdin ellefu eða tólfhundruð kilómetrar, en það
er erfitt að segja nákvæmlega um það vegna þess, hve vegurinn er
krókóttur.”
Portman kipraði augun. Dökku sólgleraugun komu ekki i veg fyrir,
að hann þreyttist og fyndi til verkja. Sólargeislarnir brotnuðu óþægi-
lega i gleraugnaumgerðunum, sem voru eftirlfking af horni og gegn-
sæjar. Sólin glampaði á vélarhlifinni og mölinni á veginum, sem leiftr-
aði eins og neistaregn. 1 fyrstu höfðu bflarnir tveir getað haldið um það
bil tuttugu og fimm kilómetra hraða á klukkustund, en nú komust þeir
oft ekki hraðar en tiu til fimmtán kilómetra. Vélinni hætti til að hitna,
þegar hún gekk lengi i öðrum gir.
En jafnvel þótt hraðinn yrði ekki meiri en fimmtán kilómetrar á
klukkustund að meðaltali, gætu þau lagt að baki um það bil hundrað og
fimmtiu kflómetra á dag, og eftir rúma viku kæmust þau að indversku
landamærunum. Það hlyti þó að verða uppörvun, að fylgjast með,
hversu þeim miðaði, hélt Portman. Hann lofaði sjálfum sér þvi að
merkja við á landabréfinu á hverju kvöldi, hve langt þau væri komin.
begar þau stönzuðu um hádegisbilið til að borða, voru allir sem lurk-
um lamdir eftir aksturinn. Ungfrú Alison svaf ennþá, og enginn fann
hvöt hjá sér til að vekja hana. Frú Betteson eigraði um með afganginn
af bambusviskinni i annarri hendinni og þokukennt fjarrænt bros á
andlitinu.
Frú Portman haföi þó ennþá eitthvað til að gleðjast yfir.
7. Kafli.
Um kvöldið voru bilarnir tveir komnir framúr aðal flóttamanna-
straumnum. Aðeins af og til drógu þau uppi rykský á hreyfingu, sem
höfðu að geyma fólk og fénað á leið til hins fjarlæga Indlands. Hitinn
var alveg hræðilegur. Þau höfðu ekið yfir hundrað kilómetra þennan
dag, en þrátt fyrir það var ekki sýnilegt, að þau hefðu nálgazt fjöllin.
Þauvirtusthafa breytzt í hillingar i sólskininu og það var ekki fyrr en
undir kvöld, að þau náðu aftur sfnum venjulegu fallegu línum. Þá varp-
aði sólarlagið mildum rauðum bjarma yfir fjallahliðarnar.
Spurningin um, hvar hver ætti að sofa liktist vandamálinu, sem upp
kom, þegar skipa átti i sætin i bilunum, en til viðbótar þurfti nú að taka
tillit til kynjanna og hinnar blönduðu ungfrú Alison. Hún var enn í
fastasvefni, þegar bilunum var ekið út af veginum og lagt til næturinn-
ar i jaðri litils bambuslundar.
Þau höfðu þrjú tjöld og Paterson fannst bezta lausnin vera að láta frú
Portman, frú McNairn og Connie sofa i einu, þá gætu Portman, Bette-
son og majór Brain sofið i öðru, og ungfrú Alison, frú Betteson og Nadia
i hinu þriðja. Þeir Tuesday gætu sofið i bilunum.
Þessa áætlun lagði hann fyrir þau hin, þegar búið var að tjalda.
1260
Lárétt
8)
12)
16)
19)
1) Skagi.- 6) Tunna.-
Ódugleg,- 10) Blástur.-
Kind,- 13) Svik,- 14) Mál.
Rödd.- 17) 1 uppnámi.-
Kenndin,-
Lóðrétt
2) Glöð,- 3) Kindum,- 4) Tók,-
5) Hasar.- 7) Misklið.- 9) Akaf-
lynda.- 11) Fiskur,- 15) Lok.-
16) Óhreinki.- 18) Röð,-
Ráðning á gátu No. 1259.
Lárétt
1) Orgel.- 6) ögn,- 8) Súg,- 10)
Nös,- 12) At,- 13) ST,- 14) Nit,-
16) Apa,- 17) Ast,- 19) Glæta,-
Lóðrétt
2) Rög,- 3) GG.- 4) Enn.- 5)
Asana.- 7) Æstar,- 9) Úti,- 11)
ösp,- 15) Tálþ- 16) Att,- 18)
Sæ.-
D
R
E
K
I
■■■■
FIMMTUDAGUR
16. nóvember.
7.00 Morgunútvarp Veður-
fregnir kl. 7.00, 8,15 og 10.10
Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og for-
ustugr. dagbl.), 9.00 og 10.00
Morgunbæn kl. 7.45.
Morgunleikfimi kl. 7.50
Morgunstund barnanna kl.
8.45: Ingibjörg Jónsdóttir
heldur áfram að segja sögu
sina „Helgi stendur i
striðu” (4) Tilkynningar kl.
9.30. bingfréttir kl. 9.45.
Létt lög milli liða. Þáttur
um heilbrigðismál kl. 10.25:
Geiðheilsa II: Gisli bor-
steinsson læknir talar um
meiriháttar geðtruflanir
Morgunpopp kl. 10.45:
Melanie syngur Fréttir kl.
11.00. Hljómplötusafnið
(endurt. þáttur G.G.)
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 A frivaktinni Margrét
Guðmundsdóttir kynnir
óskalög sjómanna
14.15 Búnaðarþáttur Gisli
Kristjánsson ritstjóri ræðir
við Ingimar Sveinsson
bónda á Egilsstöðum
(endturt)
14.30 Bjallan hringir sjötti
þátturum skyldunámsstigið
i skólum: saga og félags-
fræði.
15.00 Miðdegistónleikar:
Gömul tönlist Helmut
Walcha leikur á orgel
Fantasiu og fúgu i c-moll og
Canzonu i d-moll eftir J.S.
Bach. André Pepin, Rey-
mond Leppard og Claude
Viala leika Sónötu i D-dúr
fyrir flautu, sembal og selló
eftir Leonardo Vinci. „The
Deller Consort” syngja
enska madrigala'fráie. öld:
Alfred Deller stj.
16.15 Veðurfregnir. Tilkynn-
ingar.
16.25 Popphornið Pétur
Steingrimsson kynnir.
17.10 Barnatimi: Pétur
Pétursson stjórnar
a. Frásagnir og sönglög.
b. Útvarpssaga barnanna:
„Sagan hans Hjalta litla”
eftir Stefán Jónsson. Gisli
Halldórsson leikari les (1)
18.00 Létt lög. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.20 Daglegt mál Páll
Bjarnason menntaskóla-
kennari flytur þáttinn
19.25 Glugginn. Umsjónar-
menn: Sigrún Björnsdóttir,
Guðrún Helgadóttir og Gylfi
Gíslason.
20.00 Gestir I útvarpssal
Sandra Wilkes og Neil Jenk-
ins syngja log eftir Purcell,
Bizet og Rossini, Við pianóið
Ólafur Vignir Albertsson.
20.25 Leikritið: „Háskalegt
hjónaband” sakamálagrín
eftir Saul O’Hara
Þýðandi og leikstjóri: Flosi
Ólafsson.
Persónur og leikendur.
Cambell
lögreglufulltrúi .... Ævar R.
Kvaran
Brocklesby ofursti....Gisli
Halldórsson
Lynda Barbent........Briet
Héðinsdóttir
Frú Dodd ...........Herdis
Þorvaldsdóttir
Fletcher.............Gisli
Aifreðsson
Poll............Kristbjörg
Kjeld
Perkins...............Karl
Guðmundsson
21.50 Hugleiðing fyrir flautu
og hljómsveit eftir Charles
Griffes. Maurice Sharp og
Cleveland sinfoniettu-
hljómsveitin leika: Louis
Lane stj.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir.
Reykjavíkurpistill Páls
Heiðars Jónssonar.
22.45 Manstu eftir þessu. Tón-
listarþáttur i umsjá Guð-
mundar Jónssonar pianó-
leikara.
23.30 Fréttir i stuttu máli.
Dagskrárlok.