Tíminn - 03.03.1973, Qupperneq 15

14 _______________________________________________________ TlMINN Laugardagur 3. marz. 1973. Laugardagur 3. marz. 1973. TÍMINN 15
VÍÐA STANDA RÆTUR ÍSLENZKS LANDBÚNAÐAR
BtJNAÐARÞING er nú
senn að ljúka störfum.
Að þessu sinni hefur það
tekið fyrir um þrjátiu
mál og er oft um að ræða
mál sem horfa til
mikilla heilla fyrir land-
búnaðinn og þjóðarbúið i
heild. Blaðamenn
Timans hittu á dögunum
að máli nokkra fulltrúa
á þinginu og báðu þá að
segja lesendum eitthvað
frá merkustu málum,
sem fjallað hefur verið
um að þessu sinni eða
önnur mál, sem vörðuðu
landbúnaðinn mjög um
þessar mundir og fara
svör þeirra hér á eftir.
Grímur Arnórsson
Féð rennur til marg-
háttaðrar starfsemi
Fyrst hittum viö aö máli Grim
Arnórsson, bónda að Tindum i
Geiradal i A-Barðastrandarsýslu.
Hann er starfandi i fjárhags-
nefnd, og fræðir okkur um störf
hennar.
— Aðalstarf fjárhagsnefndar,
segir Grimur, er aö skipta þvi fé,
sem Búnaöarfélag íslands hefur
til umráða. Meginhluti þessa fjár
er fenginn beint frá rikinu á fjár-
lögum hverju sinni, og var á
slðasta ári tekjuhlið Búnaðar-
félagsins um 35 milljónir króna,
og þar af var fjárveiting á fjár-
lögum um 32 milljónir.
— Hvert rennur svo þetta fé?
— Það fer að langmestu leyti til
leiðbeiningaþjónustu, þ.e.a.s.
faglegrar leiðbeiningaþjónustu
fyrir landbúnaðinn.
— Og hversu margir eru starf-
andi að slikum málum?
— Auk búnaðarmálastjóra og
starfsliðs á skrifstofum Búnaðar-
félagsins eru starfandi 5 ráðu-
nautar i jarðrækt, garðyrkju og
fóðurrækt og 5 i fullu starfi sem
búfjárræktarráðunautar, áuk
þess sem þar er einn Ihálfu starfi.
Þá eru og starfandi tveir tækni-
legir ráðunautar, verkfæraráðu-
nautur og annar i bygginga- og
bútækni.
Búnaðarfélagið hefur einnig á
sinum vegum búnaðarhagfærði
ráðunaut, sem jafnframt veitir
búreikningastofnuninni forstöðu.
Það eru launagreiðslur til
starfsfólksins, sem taka langmest
af tekjum Búnaðarfélagsins, en
auk þess liggur allmikill
kostnaður i tækninýjungum eins
og þeim að Búnaðarfélagið er
smátt og smátt að taka tölvur I
sina þjónustu, einkum i
búreikingunum, og svo skýrslum
nautgripa- og sauðfjárræktar-
félaganna. Þessu fylgir óneitan-
lega nokkur kostnaður, en það
veitir jafnframt svo marga
möguleika, að ekki ber aö sýta
það fé.
Þá er og nú gert ráö fyrir að
veita nokkurt fé til leiðbeininga i
þvi, sem við getum kallað auka-
búgreinar, þ.e.a.s. æðarrækt og
minkarækt. Þetta er að visu enn i
smáum stíl, en getur vonandi
farið vaxandi með árunum.
Þaöan sem ég er af landinu og I
minu nágrenni, þ.e. við Breiða-
fjörð og á Vestfjörðum, er æðar-
rækt nokkur þáttur i búskap
sumra, sem illu heilli hefur
heldur dregizt saman siðustu
árin. Því vonum viö að þessar
fjárveitingar geti á einhvern hátt
greitt úr fyrir mönnum til að efla
þennan þátt á ný. Þarna eru tals-
verðir möguleikar sé fyllsta að-
gæzla höfð, og vel á málum
haldiö. En versti óvinur æðar-
ræktarinnar, a.m.k. hjá okkur, er
flugvargurinn, og honum þarf á
einhvern hátt að halda i skefjum.
í þvi sambandi má kannski geta
þess, að veiðistjóri heyrir undir
Búnaðarfélagið, en til þess
embættis rennur þó sérstök fjár-
veiting, sem ekki kemur til kasta
Búnaðarþings að úthluta.
Nú, þá er einnig allmiklu fé
varið til fræðslu og kynningar-
starfsemi, en Búnaðarfélagið
gefur út búnaðarblaðiö Frey og
Búnaðarritið, auk þess sem það
stendur að kvikmyndagerð um
ýmis efni i sambandi við land-
búnaðinn.
Fjárhagsnefnd Búnaðarþings
sér einnig um veitingu starfsfjár
til Búnaðarsambandanna, sem
eru að visu ekki háar upphæðir og
minnstur hlutinn af fjárþörf
þeirra.
— Eru annars nokkrar sér-
stakar nýjungar, sem fé er veitt
til nú á þessu þingi?
— Nei, það held ég að sé varla
hægt að segja. Þó er nú veitt
nokkurt fé til bændanámskeiða-
halds, en þau hafa legið niðri
nokkra hrið. Nú er meiningin að
reyna að endurvekja þau, en þau
voru mjög vinsæl á meðan þau
voru og þá vanalega fullsetin. t
fratiðinni verður svo vonandi
framhald á fjárveitingum til
þeirra.
— En svo við vlkjum nú heim I
hérað hjá þér, Grimur. Er það
eitthvað sérstakt, sem þú hefur
að segja mér þaöan?
— Það held ég að geti nú varla
heitið. Að undanförnu verður þó
að teljast að frekar hafi rikt góð-
æri, og heyfengur var mikill i
sumar, en misjafn að gæðum.
Veturinn hefur aftur á móti verið
umhleypingasamur og tfðarfarið
rysjótt þótt oftast hafi verið fært.
Eitt er það mál, sem að sjálf
sögðu ber hæst i minni heima-
byggð, en það er fyrirhuguð
þangmjölsverksmiðja á Reykhól-
um. Til þess fyrirtækis lita menn
almennt með bjartsýni, og vænta
þess, að það verði til mikillar
uppbyggingar. Það sem okkur
háir mest, er hve atvinna i
byggðarlaginu er fábreytt, og að
þar er enginn þéttbýliskjarni.
Vonandi verður þessi bygging til
þess að úr hvoru tveggja rætist.
Þetta er þvi á vissan hátt lifs-
hagsmunamál fyrir okkur, að
þetta fyrirtæki komist upp.
Fallgur bær með fágaðri
umgengni prýðir allt
umhverfið
Þá hittum við að máli Jón
Egilsson á Selalæk, sem situr á
Búnaöarþingi fyrir Búnaðarsam-
band Suðurlands. Hann situr
einnig i fjárhagsnefnd, en er einn-
ig mikill áhugamaður um fegrun
býla,en Búnaðarsamband Suður-
lands sendi einmitt Búnaðarþingi
erindi um bætta umgengni og
fegrun byggðra býla.
— Það hefur meiri áhrif, en
margir I fljótu bragði gera sér
Jón Egilsson
grein fyrir, hvernig umgengni er
háttað á bæjum, segir Jón. T.d.
útlit og málning á hliðum, heim-
reiðum og húsum. Það er alls ekki
viljaleysi bænda, sem er þess
valdandi, hversu viða pottur er
brotinn I þessum efnum, heldur
fyrst og fremst það, að þeir eru
yfirsetnir öðrum störfum, og þá
daga, sem helzt er hægt að eiga
við málningu og annað slikt, eru
þeir bundnir viö þurrk og annað
sumarannriki.
Þvi þyrfti m.a. að gefa út
fræðslurit meö leiðbeiningum um
hvernig búa skuli hús undir máln-
ingu, varðveita glugga og hurðir.
Til að ná tilætluðum árangri á
þessu sviði þyrfti einnig að veita
leiðbeiningar með sýnishornum
af snyrtilegum trjá- og matjurta-
görðum, og ráðleggingar um lag-
færingar á hliðum og heimreið. t
Þó að ekki séu garðar um hús vil
ég telja það mjög mikilsvert
atriði að hægt sé að loka fbúðar-
hús þannig af, að ekki sé hægt að
keyra þangað alveg heim að dyr-
um. Eftir að tankvæðing komst á
svo viöa er e.t.v. enn mikilvægara
en áður að heimreiðar séu i góöu
lagi, þegar bilarnir koma heim i
hlað á hverjum bæ.
1 þessu sambandi þyrfti aö at-
huga, hvort ekki væri hægt að
komast aö hagstæðum samning-
um um hagstæð efniskaup til allr-
ar fegrunar og betri bygginga, og
eins verði gengið eftir þvi, að
búnaðarsamböndin setji sér
byggingasamþykktir en til þess
eru ákvæði i lögum, þó að mér
vitanlega séu það aöeins A-Hún-
vetningar, sem þvi hafa fram-
fylgt. t öllu þessu þyrfti að hafa
samráð og samvinnu við Bygg-
ingastofnun landbúnaðarins, og
eins þyrfti að vinna að þvi, að
veitt verði fé á fjárlögum til
kaupa á mótum og tækjum fyrir
búnaðarsamböndin, til að þau
geti hafizt handa um þessar
framkvæmdir, og tekið að sér
sem mest af byggingum I sveitum
með stöðluðum mótum og tækjum
og þjálfuðum vinnuflokkum. Sök-
um fámennis i sveitum verður
bændum æ erfiðara að stunda
byggingavinnu á búum sinum
sjálfir, og það er bæði erfið og dýr
úrlausn að fá iðnaðarmenn úr
þéttbýli til þessara starfa.
Þaðeraldrei nógsamlega brýnt
fyrir mönnum, hve mikið góð um-
gengni getur haft að segja, og þvi
eru allarhvatningar I þá átt æski-
legar. Þvi má kannski geta þess
hér, að undanfarin ár hefur stjórn
Búnaðarsambands Suðurlands
reynt að fá bændur til að fegra
býli sin, og veitt i þvi skyni þeim
fimm býlum, sem þá þóttu skara
fram úr fyrir góða umhirðu og
umgengni, verðlaun. Þetta var
gert 5 ár i röð, en sl. ár voru hins
vegar þrjár sveitir verðlaunaðar,
fyrirfallega heildaryfirsýn á býl-
in.
Nú er framundan 1100 ára af-
mæli Islandsbyggðar og þvi tima-
bært að gera stórátak i þessum
málum. Fallegur bær með fág-
aðri umgengni prýðir allt um-
hverfið, og það er þvi verulega
háð þvi, hvort bændum tekst að
prýða býli sin, hvort Island verð-
ur talið fallegt land eða ekki.
Iljalti Gestsson
Innlent kjarnfóður
Hjalti Gestsson situr einnig
þingið fyrir Búnaðarsamband
Suðurlands, en hann er fram-
kvæmdastjóri þess. Hann er vel
heima um innlendar heyköggla-
verksmiðjur, fengna reynslu af
þeim og horfur I þeim efnum. Við
fáum hann þvi til að fræða okkur
ofurlitið um hvað þeim málum
liði.
— Við erum allmikil land-
búnaðarþjóð, segir Hjalti, eða
þykjumst að minnsta kosti vera
það. En við erum engin korn-
framleiðsluþjóð, og þvi háðir inn-
flutningi á þvi. Aður var það ekki
talin vandræði að fóðra á grasi og
heyi, en nú telst það aftur á móti
afturúrstefna að ætla að fóðra
eingöngu á sliku.
Þvi er það, að það virðist æðsti
draumur margra, að hérlendis
verði hafin kronrækt, og telja það
allra meina bót, og vist er um
það, að tilraunir undangenginna
ára sýna fram á, að á ákveðnu
belti hér sunnanlands sé grund-
völlur fyrir nokkuð árvissri
þroskun korns, og þvi má segja,
að þau mál ætti að taka til at-
hugunar.
En svo er það annað, sem
komið hefur til siðustu árin og
viðist geta leyst málin nokkuð.
vel. Það er heykögglun og hrað-
þurrkun grassins Það virðist
mjög lystugt og gott fóður, og
auðvelt i framleiðslu og rann-
sóknir benda til þess að ekki þurfi
nema 1,2 kg I fóðureiningu, sem
er frambærilegt við gróft innflutt
kjarnfóður.
Heykögglagjöf með heyi virðist
fullnægjandi fyrir sauðfé ,
geldneyti og lágmjólka kýr, og
saman sé það nægilegt að 70%
fyrir hámjólka kýr. Auk þess
virðist svo sem það sé hentugt I
fóðurblöndu fyrir svin og hænsni.
Það virðist þvi vera mjög sterkur
grundvöllur fyrir framleiðslu
þessa innlenda kjarnfóðurs.
Eggjahvitufóður er mjög dýrt
nú á dögum, en kögglarnir
eru einmitt auðugir af eggja
hvitu, og gæti þvi gjöf þeirra á
vissan hátt komið i staðinn fyrir
fiskimjölsgjöf. í>á mætti einnig i
þvi sambandi hugsa til útlfutn-
ings á þeim, en það er þó ekki
timabært.
Undanfarin ár hafa hér verið
starfandi tvær verksmiðjur á
vegum rlkisins, önnur á Hvols-
Rætt við nokkra fulltrúa
á Búnaðarþingi
Viðtöl:
Erlingur Sigurðarson
<>9
Jón Guðni
Myndir:
Róbert Ágústsson
velli, þar sem fyrst var framleitt
grasmjöl, en framleiðir nú
köggla, og hin i Gunnarsholti.
Með rekstri þessara verksmiðja
fæst á hverju ári aukin þekking
og dýrmæt reynsla, sem hjálpar
mikið í starfinu fram undan.
A siðast liðnu ári mun fram-
leiðslukostnaður á kiló af
kögglum hafa verið um 10 krónur
og er það þvi samkeppnisfært við
erlent kjarnfóður. Það er eigin-
lega meira en hægt er að segja
um flestar aðrar framleiðslu-
greinar islenzks landbúnaðar, að
þær þoli erlenda samkeppni, og
ætti það enn að sýna fram á hag-
nýti þessarar framleiðslu.
Nú, svo má ekki gleyma öllum
þeim gjaldeyrissparnaði, sem
þessi innlenda kjarnfóðurfram-
leiðsla hefur i för með sér, en mér
telst svo til, að um 75% af verðinu
séu beinn gjaldeyrissparnaður.
Það stafar af þvi, að enn hefur
ekki fundizt annað efni til hag-
nýtingar við þurrkunina en svart-
olia, sem að sjálfsögðu er innflutt,
og er einnig verulegur kostnaður
fólginn I vélum og tækjum og af-
skriftum á þeim.
Við getum þvi sagt sem svo, að i
12.000 tonna ársframleiðslu verk-
smiðjanna sé fólginn 90 milljón
króna gjaldeyrissparnaður, og
það munar um minna.
Eins og ég sagði áðan hafa til
þessa verið tvær grasaköggla-
verksmiðjur starfandi á vegum
rikisins, en þá hafa einnig verið
tvær á vegum annarra aðilja, en
þær eru á Brautarholti á Kjalar-
nesi og i Stórholti i Dölum.
Þá voru einnig á sl. sumri i
notkun hér tvær færanlegar hey-
kökuverksmiðjur, en þær eru ekki
eins fullkomnar og hinar föstu
t.d. er þar engin sekkjun né
geymsluaðstaða, og þeim fylgja
engar byggingar. Þær eru lika til
muna ódýrari I uppsetningu, eða
um 6 milljónir á móti þvi, að föst
heykögglaverksmiðja væri i
stofnkostnaði sjálfsagt aldrei
undir 30 milljónum króna.
Nú er i lögum um Landnám
rikisins og Stofnlánadeildina
ákveðið að reisa þrjár nýjar hey-
kögglaverksmiðjur, þ.e i
Hólminum I Skagafirði, i Saltvik i
S-Þing og i Flatey á Mýrum i A-
Skaft.
Þessar 7 verksmiðjur, sem þá
yrðu hér, myndu þó sennilega
aldrei geta framleitt meira en
eins og 10.00 tonn, en það er um
þriðjungur þess, sem þörf væri á.
Þvi yrði það næsta verkefnið að
stórstækka þessar verksmiðjur,
og þá væri fengin styrk stoð undir
islenzkan landbúnað.
— Við höfum lært með hverju
ári og höfum vel efni á þvi að
vera bjartsýnir um þessi mál,
sagði Hjalti að lokum.
Rannsóknir á gæðum
kartaflna
Þá fáum við til okkar Jóhann
Jónasson forstjóra Grænmetis-
verzlunar Lanbúnaðarins, en
hann situr á Búnaðarþingi fyrir
Búnaðarsamband Kjalarness-
þings. Jóhann á sæti I jarðræktar-
nefnd þingsins, en þar kom fram
tillaga um auknar tilraunir i kart-
öflurækt.
—Búnaðarþingi barst erindi frá
yfirmatsmanni garðávaxta,
Edvard Malmquist, þar sem hann
fór þess á leit, sem hann taldi
fulla ástæðu til, að fram færu at-
huganir á geymsluþoli, bragð-
gæðum og heilbrigði kartaflna.
Mál þetta hefur nú verið sam-
þykkt frá þinginu, og þar er þvi
beint til rannsóknastofnunar
landbúnaðarins, að hlutast til um
skipulagðar rannsóknir á þessu
sviði, og sérstök áherzla lögð á að
kanna i þvi sambandi samanburð
á búfjáraburði og tilbúnum ásamt
áhrifum snefilefna.
Þá var og talið rétt að kanna
mismunandimeðferðá kartöflum
við upptöku flokkun og geymslu
með tilliti til heilbrigði og
geymsluþols þeirra.
Jóhann Jónasson
Talin er sérstök ástæða til að
reyna að hrinda þessu i fram-
kvæmd, þar sem þær tilraunir,
sem fram hafa farið I sambandi
við kartöfluræktina á undan-
förnum árum hafa eingöngu
gengið útá að hera saman ýmsa
áburöarskammta með tilliti til
uppskerumagns, jafnframt þvi
sem fram hefur farið saman-
burður á afbrigðum.
Þvi teljum við að nú sé þörf
nýrra tilrauna til að athuga hvaða
áhrif tilbúinn áburður hafi á
bragðgæðiog geymsluþol, en það
er samdóma álit flestra, að þvi
hraki yfirleitt með aukinni notkun
hans.
Hér er þvi um að ræða tilraunir
um aukna vöruvöndun en hún er
ekki siður mikilvæg en mikil
framleiðsla. Varan á að sjálf-
sögðu bæði að vera mikil og ekki
siður góð.
Þá þarf og að rannsaka, hvaða
áhrif vélanotkunin hefur á mót-
stöðu gegn sjúkdómum.
Kartaflan merst I vélunum og
missir motstöðuaflið, en ýmsir
sveppir eiga greiðan aðgang i
sárið .
Þetta eru nú helztu tiltektir
Búnaðarþings um garðyrkju til
þessa,og eru mjög þarfar, þvi að
þær ættu fyrst og fremst að
stuðla að aukinni vöruvöndun, en
henni má ekki gleyma.
Sigurjón Friðriksson
Bændur þurfa að gera
sér betri grein fyrir þýð-
ingu ullarinnar.
Það er vist ekki ofmælt að ullin
hefur i bókstaflegri merkingu
haldið lifinu i islenzku þjóðinni I
margar aldir, sagði Sigurjón
Friðriksson frá Hlið i Vopnafirði.
Það er þvi engin furða þótt yrðu
fjörugar umræður um erindi
Búnaðarfélags tslands um bætta
meðferð ullar.
Tilefni þessa erindis var það að
stjórn BI ferðaðist nokkuð um
landið sl. ár og kynnti sér þá m.a.
ýmislegt, sem að þessu laut. Það
er allt of algeng sjón að sjá
órúnar kindur meðfram vegum i
lágsveitum, jafnvel heima undir
túngirðingum. Þar er bæði um að
ræða fé sem kemur snemma
heim af afréttarlöndum, og eins
fé sem gengur meira og minna I
heimalöndum. Þaö er auðséð, að
bændur nota ekki sem skyldi
stundir sem gefast frá heyskap til
að rýja fé, sem gengur á heima-
slóðum.
Upphaf erindis stjórnar BI er á
þá leið að „Búnaðarþing 1973 láti
til sina taka og geri ályktun um
hirðingu og meðferð bænda á
ullarframleiöslunni i þvi skyni, að
ráð bót á þvi ófremdarástandi,
sem rikir i þvi efni i ýmsum
sveitum landsins”.
Búfjárræktarnefnd Búnaðar-
þings fékk málið til meðferðar og
þingið afgreiddi málið siðan sam-
hljóða. Segir i ályktuninni m.a:
Búnaðarþing vill vekja athygli á
þvi, að íslenzka ullin er þýðingar-
mikil framleiðsluvara og
dýrmætt hráefni, fyrir islenzkan
iðnað. Búnaðarþing telur, að
mikið hafi skort á hin siðustu ár,
og ullin hafi almennt verið
nægilega hirt og vel með farin.
Búnaðarþing leggur áherzlu á
að Búnaðarfélag tslands beiti sér
fyrir úrbótum á þessu sviði og
taki m.a. til athugunar eftirtalin
atriðisem stutt gætu að meiri og
betri ullarframleiðslu.
1. Auknar leiðbeiningar og áróður
2. Hækkað heildarverð á ull.
3. Ullin verði metin við móttöku
og verulegur verðmismunur
verði milli gæðaflokka.
4. Vetrarrúningur þar sem góð
fjárhús eru fyrir hendi og góð og
örugg fóðrun.
5. Námskeiö i vélrúningi-
6. Vélrúningur verði námsgrein
við búnaðarskólana.
Þetta var ályktun þingsins og
hún talar auðvitað sinu máli. Það
er orðið æði langt siöan verð á ull
tilbænda varð óeðlilega lágt. Þar
af leiðir svo að bændur hiröa
minna um að ná ullinni af fé
sinu en skyldi. Einnig hafa I
sumum landshlutum komið svo
slæm illviðri á sumrum að fjár-
skaðar hafa hlotizt af á nýrúnu fé.
Ég nefni sérstaklega eitt slikt
veður, sem gerði fyrstu daga júli-
mánaðar 1947. Nú hefur aftur á
móti verðlag á ull stórhækkað og
hún verður æ eftirsóknarverðari
sem iðnaðarhráefni. Það er þvi
sýnt að það verður að setja
aukinn kraft á að kynbæta fé með
tilliti til ullargæða, og sinna ullar-
hirðingu miklu betur en nú er
gert. Ég tel að undirstaðan undir
þvi sé sú að veruleg hækkun verði
á ullinni til framleiðenda og að
verðmismunur á góðri og lélegri
ull verði stóraukinn. Þetta tel ég
að bezt verði gert með auknum
leiðbeiningum á hinum ýmsu
sviðum og auknum áróðri fyrir
þvi að ullin sé verulegt verðmæti
og vaxandi þáttur 1 framleiðslu
sauðfjárbænda.
Það eru nú liðin 5-7 siðan
vetrarrúningur hófst i smáum
stil viða i sveitum. Ég tel höfuð-
atriöi og undirstöðu að auknum
vélrúningi vera betri fjárhús og
góð og örugg fóðrun. Sé þetta
fyrir hendi, tel ég sjálfsagt, að
klippa yngra fé að vetri til. Sumir
eru meir meira að segja farnir að
klippa gemlinga um jólaleytið og
með góðum árangri að þvi er þeir
telja. Með þessari 'aðferð fá
bændur meiri og betri ull af fénu
og losna auk þess við þá miklu
vinnu, sem vorrúningur krefst,
þegar hvað mest er að gera við
önnur bústörf.
Það er min reynsla aö við fáum
vænni lömb undan yngri ánum
þegar þær eru klipptar að
vetrinum. Um eldri ærnar er það
að segja, að ullin á þeim er oft
þynnri og ódrýgri. Þær eru lika
viökvæmari fyrir utanaðkomandi
áhrifum eins og kuldaköstum, og
ég álit ekki rétt að rýja þær fyrr
en eftir miðjan júli, ef þær eru þá
við hendina, en hins vegar svarar
varla kostnaði að ná i þær á
afrétti til að rýja þær. Þessar
bollaleggingar minar varðandi
sauðfjárrækt byggjast aö sjálf-
sögðu á þeirri hámarksafurða-
stefnu, sem Búnaðarfélag Islands
hefur fylgt siðustu áratugina og
ég tel I flestum tilfellum heppi-
legasta fyrir sauðfjárbændur,
sagði Sigurjón að lokum.
Jósep Rósinkarsson
Votheysverkun
tryggasta
heyverkunaraðferðin
Jósep Rósinkarsson bóndi á
Fjarðarhorni I Hrútafiröi situr á
Búnaðarþingi fyrir Strandamenn.
Hann gerði að umtalsefni ályktun
Búnaðarþings um votheys-
verkun.
„Þessi ályktun er eiginlega til-
komin vegna erindis, sem
Búnaðarsamband Suðurlands
sendi Búnaðarþingium þetta mál.
1 ályktuninni er þess farið á leit
við Búnaðarfélag Islands og
Rannsóknarstofnun land-
búnaðarins, að þessar stofnanir
hafi um það samvinnu að ráða
hingað til lands norskan sér-
ufræðing I votheysverkun og sem
ásamt sérfræðingum Búnaðar-
félagsins geri áætlun um sýni-
Jiennslu á votheysverkun og sjái
um framkvæmd hennar á sumri
komanda. Jafnframt verði geröar
athuganir á fóðurgildi heysins.
Votheysverkun er tryggasta
heyverkunaraðferðin og gefur
jafnbezta fóðrið, segir Jósep. Það
má geta þess I þvi sambandi að
Norðmenn hafa náð svo góðu vot-
heyi, að þeir telja það jafnast á
við hraðþurrkað hey.
Og einn höfuðkostur votheysins
er sá, að það er ódýrasta fóðrið
miðað við gæðhsem stafar af þvi,
að það er jafnbezt og krefst ekki
eins mikillar fjárfestingar i
vélum og þurrheyið. Aö verka
vothey eingöngu hentar einkum
á smærri búum og meðalbúum.
En votheysverkun ætti alls staðar
aö vera stór hluti af heyverkun-
inni. Islendingar hafa orðið
mikla reynslu I verkun votheys
og sumir segja að við höfum
ekkert með erlenda sérfræðinga
að gera. Viða um land er nú mikil
votheysverkun t.d. i Stranda-
sýslu. Fjöldi bænda þar ræktar
það eingöngu. Reynslan af þvi er
sú, að þar er afurðamagn eftir
hvern grip mikiö án
mikillar fóðurbætisgjafar. Með
framkvæmd þessarar ályktunar
á þinginu viljum við sanna
bændum, aðhægtsé að framleiða
tiltölulega ódýrt en mjög gott
fóður. Bændur vilja lika flestir
stefna að þvi að minnka innflutn-
ing á erlendu kjarnfóðri og aukin
votheysverkun gæti orðið stórt
skref i þá átt.