Tíminn - 24.03.1973, Qupperneq 24

24
TÍMINN
Laugardagur 24. marz 1973.
Konungur varð ákaflega
hryggur, en ekki gaf hann
trúað drottningu sinni til að
hafa unnið slíkt ódæði. Af
því að hann var hræddur
um að dóttír sín litla yrði
einnig tekin frá sér, vildi
hann taka hana heim með
sér, en hún var hrædd við
stjúpu sina og bað um að
mega vera eina nótt enn í
skógarhöllinni.
Aumingja stúlkan hugs-
aði með sjálfri sér. ,,Hér
hef ég ekkert að gera f ram-
ar, nú er bezt að ég fari að
leita uppi bræður mína".
Og þegar kvölda tók flúði
hún út í skóginn. Hún gekk
alla nóttina og allan næsta
dag, þar til hún varð svo
þreytt, að hún komst ekki
lengra. Hún sá nú kofa í
skóginum og fór þar inn.
Það var skáli með sex risa-
rúmum. Hún þorði samt
ekki að leggjast upp í neitt
þeirra, en skreið inn undir
eitt rúmið og lá þar á hörðu
gólfinu, og bjóst til að vera
þar um nóttina. Um sólar-
lag heyrði hún þyt mikinn
úti fyrirog sá, að sex svanir
Svanirnir
Framhald
komu fljúgandi inn um
gluggann. Þeir settust á
gólfið og tóku nú að blása
hver á annan, svo að f jaðr-
irnar fuku af þeim, og svo
smokkuðu þeir sér úr álft-
arhamnum eins og úr
skyrtu. Stúlkan litla þekkti,
að þar voru þá komnir
bræður hennar og nú flýtti
hún sér að komast út undan
Fugl lendir i þrýstiloftshreyfli leitarflaugar Hvells
Hvellur kemur út úr skýjunum á aflvana flauginni.
Hér er ekki hægt að^ Við skulum
lenda Kyoto. varpa
^ okkur út.
rúminu. Bræðurnir urðu
ákaflega glaðir, er þeir sáu
systur sína, en brátt urðu
þeir sorgbitnir og sögðu.
,, Hér máttu ekki vera systir
kær, því að þetta er ræn-
ingjabæli, og þegar
ræningjarnir koma heim og
finna þig þá er úti um þig".
,,Getið þið þá ekki varið
mig?" spurði hún.
,,Nei", sögðu þeir, „við
megum aðeins fara hér úr
álftarhömunum fjórðung
stundar á hverju kvöldi og
þá stund erum við menn, en
verðum svo undir eins aftur
svanir".
Systirin litla fór nú að
gráta og sagði:
,,Er þá ekki hægt að
frelsa ykkur?"
„Æ nei", sögðu þeir,
„það er allt of miklum
erfiðleikum bundið. Það
yrði því aðeins að þú hvorki
talaðireða hlægir í 6 ár þá
leysumst við úr álögunum.
Á þeim tíma yrðir þú líka
að sauma okkur sex skyrtur
úr stjörnublómum, en tal-
irðu eitt einasta orð, þá er
öll þín vinna ónýt".
En er bræðurnir höfðu
sagt þetta var stundar-
f jórðungurinn liðinn og þeir
flugu aftur út um gluggann
i svanalíki.
Stúlkan fastsetti sérnú að
frelsa bræður sína og það
þó að það kostaði sig lífið.
Hún fór nú langt inn í skóg,
þar klifraði hún upp í tré og
lét fyrirberast um nóttina.
Næsta dag fór hún að
tína stjörnublómstur og tók
nú til að sauma. Enginn
var nú til að tala við hana
og ekki var henni hlátur í
hug og nú var hún þarna
viðvinnusína daginn út og
daginn inn. Eitt sinn bar
svo við, að konungurinn í
landi þessu var úti á veið-
um,og sáu veiðimenn hans
þá stúlkuna, þar sem hún
sat uppi í trénu. Þeir
kölluðu upp til hennar og
spurðu hana hver hún væri,
en hún gegndi þeim engu.
„Komdu niðurtil okkar,"
sögðu þeir, „við skulum
ekki gera þér neitt mein".
Hún hristi höfuðið. En er
þeir héldu áfram að spyrja
hana, þá lét hún gullháls-
band sitt detta niður til
þeirra og bjóst við að þeir
yrðu þá ánægðir. En er það
hjálpaði ekki, þá kastaði
hún niður belti sínu, og er
það dugði ekki þá sokka-
böndum sínum, — og
smám saman öllu, er hún
hafði og gat án verið og var
hún nú loks i nærfötunum
einum. En veiðimennirnir
voru ekki ánægðir, þeir
klifruðu nú upp í tréð og
náðu henni og færðu fyrir
konung. Konungur spurði:
„Hver erf þú og hvað
hefstu að uppi i trénu?"
Hún svaraði ekki.
Hann spurði hana á öllum
tungumálum þeim, er hann
kunni.en hún var þögul sem
steinn. Konungur varð
samt hrifinn af fegurð
hennar og þótti einkar vænt
um hana. Hann sveipaði
Framh. á morgun