Tíminn - 10.01.1976, Page 9

Laugardagur 10. janúar 1976.
TÍMINN
9
áhuga á parasálfræðilegum fyrir-
bærum.
Hann heimsótti mig fyrst i
tsrael og tók mig siðar rneð sér til
Kaliforniu. Niðurstöður rann-
sóknanna við SR7 höfðu enn ekki
verið birtar. beir sem stjórnuðu
rannsóknunum voru geislasér-
fræðingurinn Russel Targ og
eðlisfræðingurinn dr. Harold
Puthoff.
Tilraunirnar voru margskonar.
Ég átti að gizka á hvaða tala
kæmi upp á teningi sem hristur
var i málmbauk. Ég nefndi rétta
tölu i 8 skipti af 10. í hin skiptin
tvö var ég óviss og sagði þa.ð. Mér
var sagt að likurnar fyrir þvi að
geta rétt til svo oft, væru um það
bil einn á móti milljón.
Hið óskýranlegasta við tilraun-
irnar hjá SR7 var það að hlutir
ýmist hurfu eða birtust og hreyfð-
ust allt i einu sjálfkrafa án þess
að ég hefði á nokkurn hátt leitt
hugann að sliku.
Árásin í Time
begar ég kom aftur til Banda-
rikjanna úr langferðinni — en ég
fór alla leið til Japan — var mér
heilsað með snarpri grein i Time.
bað undraði mig ekki að gagn-
rýnin kæmi þaðan. Time hafði
fyrr dregið heiðarleik minn i efa.
Ritið hafði einu sinni snúið sér
til SR7 og beðið um að fá að sjá
skýrslu stofnunarinnar um mig,
en sú skýrsla var þá ekki fúllunn-
in. Nú beið ég þess með óþreyju
að skýrslan birtist i Nature. Birt-
ing hennar þar væri merkilegt
spor framá við, — ekki bara fyrir
mig, heldur lika i sambandi við
trúna á slik fyrirbæri almennt.
Time hafði samið ádeilu sina i
samráði við James Randi sem er
atvinnusjónhverfingamaður.
Hann hélt þvi fram að hann gæti
leikið allt eftir mér. Vissulega var
hann svo snjall og laginn að hann
gat likt eftir ýmsu og látið sýnast
að hið sama gerðist hjá honum og
mér, en hann hljóp alltaf yfir og
sleppti þvi sem hann réð ekki við.
Mér þótti það undarlegt að blað
eins og Time skyldi taka meira
mark á sjónhverfingamanni en
visindamönnunum sem fylgdust
með tilraununum hjá SR7. Samt
sem áður voru ritstjórar Time
svo heiðarlegir að þeir sögðu
lesendum sinum frá furðulegum
fyrirbærum sem áttu sér stað
meðan greinin um mig var i
prentun.
Visindaritstjóri Time, Leon
Jaroff, átti útvarpstæki með inn-
byggðri vekjaraklukku. Vikuna
áður en greinin birtist hafði þessi
klukka i fyrsta sinn svikið hús-
bónda sinn og það þrisvar i röð,
svo að Jaroff kom of seint i vinnu
hvað eftir annað þá vikuna.
Meiri athygli vakti þó að tölvu-
stýrð setjaravél varð óvirk ein-
mitt þegar komið var að greininni
um Uri Geller. Ritstjórarnir
sögðu að möguleikar á slikri bilun
væru „stjarnfræðilega” litlir.
begar vélin var svo komin i gang
aftur, hvarf þessi sama grein i
maskinuna, — þ.e.a.s. hélt áfram
óstöðvandi hring eftir hring. bað
tók sérfræðingana 13 stundir að
koma lagi á aftur.
1 marz 1974 gerði Daily Mail i
London könnun meðal lesenda
sinna. beir voru spurðir hvort
þeir tryðu að ég hefði sálræna
krafta” utan við hið venjulega og
almenna. bessu svöruðu 95,5%
játandi. Ég átti ekki von á nema
svo sem 25%.
Einn þeirra visindamanna sem
fljótt varð sannfærður um að ég
færi ekki með klæki var John
Taylor stærðfræðingur við Kings
College við háskólann i London.
Oft hafði hann hvatt til tilrauna
undir visindalegu eftirliti frá þvi
sjónarmiði að viðurkenndum
raunvisindum hlyti að vera bezt
þjónað með þvi að leita skýringar
á þessum ..dulrænu kröftum”.
Tveir brezkir visindamenn aðrir,
dr. David Bohm kjarnorkueðlis-
fræðingur og dr. John Hasted
höfðu áhuga á svipuðum tilraun-
um við Birkbeck College, sem til-
heyrir lika háskólanum i London.
„Þunguð af
völdum Gellers"
A ferðum minum bárust mér
margar áhugaverðar fréttir og
stundum lika furðulegar um
áhrifin af komu minni.
Eftir að ég kom i sjónvarpið i
Sviþjóð komst húsmóðir ein i Jön-
köping að þeirri niðurstöðu að
hún væri þunguð — af minum
völdum. Árum saman hafði hún
til getnaðarvarna notað lykkju úr
kopar.
Tveimur mánuðum eftir að hún
sá mig beygja málmhluti i sjón-
varpsdagskrá varð hún þess vör
að hún var barnshafandi. Læknir
hennar sagði henni þar að auki,
að lykkjan hennar væri svo aflög-
uð, að hún gæti engan veginn
gegnt sinu hlutverki. Samkvæmt
blaðafréttum athugaði þessi
sænska kona möguleika á þvi að
fara i skaðabótamál við mig.
Tilraunirnar við Kings College
voru gerðár i júni 1974. Taylor
prófessor gætti þess vel að ég
hefði ekkert meðferðis það sem
haft gæti áhrif á málmana. Eftir
útvarpsþátt minn hafði Taylor
fundið mörg börn, sem höfðu
hæfileika til að beygja málma á
svipaðan hátt. bau vissu ekki um
þann hæfileika fyrr en þau höfðu
séð til min i sjónvarpinu.
Fyrsta tilraunin var að beygja
látúnsstöng. Hún var lögð á
bréfavog til að leiða i ljós hvort ég
tæki þungt á þegar ég strauk
hana. Við minnsta átak átti visir-
inn á voginni að hreyfast, þvi
þetta var grammavog. Ég strauk
létt eftir stönginni og visirinn
sýndi aldrei meira átak en tæp 15
grömm. Svo fór stöngin að bogna.
bað undarlega við það að hún
sveigðist upp á við. Ennþá undar-
legra var það, að visirinn á vog-
inni fór lika að bogna. Glerplata
var framan við visinn og skifuna
sem þyngdin var letruð á. Visir-
inn bognaði um næstum 70 gráð-
ur.
Vísindin orðlaus
1 annarri tilraun var ég beðinn
að halda hendinni yfir plastbauk
sem i var kristallað litium-klorid.
Ég var ekki nærri plastbauknum
en einbeitti mér að þvi að fá
kristallinn til að springa. Innan
fárra sekúndna sprakk hann i
smámola.
1 öðrum bauk var álplata. Tayl-
or prófesor hafði hendi á milli
bauksins og handar minnar. Samt
bognaði platan svo að hún lá
nærri tvöföld.
Seinna heppnaðist mér að
beygja látún án þess að koma
nærri þvi. Um leið bognaði annar
hlutur úr látúni á borði sem var
marga metra frá mér. Nokkrum
minútum seinna heyrðum við
smell hinum megin i tilraunaher-
berginu. Látúnshluturinn á borð-
inu hafði fært sig á gólfið nokkra
metra frá. Siðan átti hið sama sér
stað um koparstykki hjá okkur og
allt i einu lá járnrör sem var inn-
an i glerpipu fast við fæturna á
Taylor prófessor.
Við vorum allir jafn undrandi á
þessum fyrirbærum. Enginn var
nærri þessum málmhlutum þegar
þeir allt i einu fóru að hreyfast.
betta var furðulegt. bað var þvi
Frh. á bls. 15
Uri Geller fyrir framan auga sjónvarpsvelanna i sjónvarpsstöðinni norsku i íyrra með
kenghoginn gafl'al i hendinni.