Tíminn - 22.02.1976, Blaðsíða 26

26
TÍMINN
Sunnudagur 22. febrúar 1976
IWHB
Wii
i
y[
m
ik Étk
Anton AAohr:
i byrðingnum, af þvi að
viðurinn var ekki mjög
harður og Árna tókst að
vega sig upp á hnifnum
og ná taki á kjölnum.
Rétt á eftir tókst honum
að tosa Berit upp lika.
Báturinn var óstöðugur
á sjónum, af þvi að hann
var fullur af lofti. Nú var
um að gera að ná úr
neglunni, svo að loftið
hyrfi úr bátnum og hann
yrði stöðugri. Árni átti
fullt i fangi með að halda
sér á kjölnum, en þó
tókst honum loks að pota
neglunni úr með hnifn-
um, og þá kyrrðist bát-
urinn. En nú voru syst-
kinin bæði svo örmagna,
að þau gátu naumast
hangið á kjölnum.
Enn liðu nokkrir lang-
ir, erfiðir klukkutimar.
öldurnar gengu stöðugt
yfir bátinn og litlu mun-
aði, að þeim skolaði af
kjölnum. Um klukkan
fimm um morguninn,
rétt þegar stór alda
hafði skollið yfir bátinn,
sagði Berit með lágri,
veikbyggðri röddu, sem
varla heyrðist: „Ég get
ekki meira, Árni.” Svo
brosti hún dauflega og
bætti við: „Mamma
þarf vist ekki að biða
lengi eftir okkur.” Árni
þokaði sér nær henni og
náði taki um hana og
hélt henni uppi. Það gat
þó ekki liðið á löngu, að
hann yrði lika örmagna,
þar sem kuldinn gagn-
tók hann og dró úr hon-
um allan mátt,
Hvorugt þeirra gerði
sér lengur grein fyrir
þvi, hvemig timinn leið.
Stundum lágu þau bæði
með lokuð augu og vissu
varla af sér. Þá og þegar
gátu þau misst takið á
kjölnum. Allt i einu
veitti Ámi þvi athygli,
að það var eins og Berit
vaknaði úr dvala. Hún
starði æst út i þokuna.
„Sjáðu! Sjáðu þarna!”
kaílaði hún upp. „Hvað
er þetta? Er þetta ekki
skip?”
Fyrst gat Arni ekki
komið auga á neitt, en
svo sá hann óglöggt
móta fyrir seglskipi i
þokunni. Hann herti sig
sem hann gat, rétti sig
dálitið upp og hrópaði á
hjálp, en rödd hans var
svo brostin, að litið
heyrðist til hans. En i
sömu svipan kom skip-
stjórinn á seglskipinu
auga á einhverja dökka
þúst á hafinu nokkur
hundruð metra frá skip-
inu og stýrði þangað.
Þeim var borgið!
Þegar skipstjórinn sá,
að þarna voru tvær
mannverur á kili, lét
hann strax setja bát á
flot. Voru nú þessi tvö
örmagna börn borin á
sterkum örmum upp i
seglskútuna og lögð i
hvilu. 1 mesta flýti voru
þau afklædd og vafin i
hlý ullarteppi og gefin
flóuð mjólk. Gamall
maður með mikið skegg
og gleraugu strauk þau
og nuddaði um allan
likamann. Það reið lifið
á að örva blóðrásina.
Fyrst var útlitið ekki
gott. Einkum virtist
Berit i dauðans greip-
um. En smátt og smátt
hafði hitinn, nuddið og
þó fyrst og fremst hið
ólgandi æskuþrek náð
yfirhöndinni, og um
kvöldið voru þau bæði úr
allri hættu, þótt þau
væru magnlaus og
þreytt eftir allt, sem á
daga þeirra hafði drifið.
Berit var þó við rúmið i
nokkra daga.
Það kom i ljós, að
seglskútan, sem hafði í
Árni og Berit
Ævintýraför um Afriku
ra-
hlutir
Notaðir
varahlutir
í flestar gerðir eldri bíla
Yfir vetrarmdnuðina er Bílapartasalan
opin frd kl. 1-6 eftir hddegi.
Upplýsingar í síma 11397 frd kl. 9-10
fyrir hddegi og 1-6 eftir hddegi
BÍLAPARTASALAN
Höfðatúni 10, simi 11397.
Opið frá kl. 9—7 alla virka daga og 9—51augardaga. ^
.... . . .
Björgunin.
bjargað þeim, var fiski-
skip frá Kanaríeyjun-
um. Hafði skipið verið
að veiðum i nokkrar vik-
ur á New-Foundlands-
miðum og var nú á
heimleið með fullfermi.
Skipshöfnin var spönsk
og talaði spönsku, en
skipstjórinn skildi dálit-
ið i ensku. Aðeins einn
farþegi var á skipinu,
þessi gráskeggjaði,
gamli maður, sem bezt
hlynnti að þeim. Hann
var fuglafræðingur að
menntun og umsjónar-
maður við náttúrugripa-
safn i borginni Las
Palmas á Kanarieyjun-
um. Signor Roncali, en
það var nafn hans, hafði
farið með i þessa veiði-
ferð til að kynna sér hið
merkilega og fjölbreytta
fuglalif á New-
Foundlandsmið-
um, ef ske kynni, að
honum auðnaðist að
bæta nokkrum nýjum
tegundum i sitt merka
safn. Fuglafræðingur-
inn, sem talaði reip-
rennandi bæði ensku og
frönsku, var sérstaklega
góður þessum óþekktu
systkinum, sem lánazt
hafði að bjarga frá öld-
um úthafsins á siðustu
stundu, og mikil var
undrun skipsmannanna,
er þeir fréttu um slysið.
Á þeim timum árið
1912, voru það aðeins
örfá skip, sem höfðu
loftskeytatæki. Þessar 6
vikur, sem skútan hafði
verið að veiðum, höfðu
þeir þvi ekkert samband
haft við umheiminn.
Ennþá hélzt norðan-
áttin, og vindurinn fyllti
seglin á skútunni, sem
skreið með drjúgum
hraða i suðvesturátt.
Eftir nokkra daga hlýn-
aði i veðri. Nú komu hlý-
ir, sólrikir dagar. Árna
og Berit fór nú daglega
mikið fram og fóru að
taka þátt i störfum og
lifi skipshafnarinnar.
Árni, sem oft hafði verið
á sjó viðNoregsstrendur
með pabba sinum,
reyndist strax sem full-
gildur háseti. Fimur og
stæltur klifraði hann i
siglunni, en Berit fór að
hjálpa til i eldhúsin sér
til skemmtunar. Einn
elzti hásetinn var bryti,
eða „kokkur”, eins og
þeir kölluðu það á skút-
unni. Hann kunni litið
eða ekkert til
matreiðslu, en sjálfur
var hann sólginn i alls
konar krydd, og þess
vegna lét hann svo mik-
inn pipar og krydd i
matinn, að rárin runnu
niður kinnar systkin-
anna við matborðið.
Berit, sem oft hafði
fengið að búa til mat hjá
mömmu sinni, einkum i
útilegum á sumrin, bað
einu sinni um að fá að
búa til miðdegismatinn
eftir sinu höfði. Árang-
urinn var svo góður og
hrifningin yfir matnum
svo mikil, lika hjá sjálf-
um brytanum, að Berit
var gerð að yfirmanni i
eldhúsinu, en brytinn
vann að matreiðslunni
undir hennar stjórn sem
hjálparkokkur á skút-
unni.
11.
Árni hafði stungið
fjársjóðnum, sem þau
fundu, i innri vasa á
blússunni sinni. Vafa-
laust var það þvi að
þakka að lok var yfir
vasanum, að veskið
hafði ekki runnið upp úr
vasanum, þegar hann
lenti i sjónum, er bátn-
um hvolfdi. Seðlarnir
höfðu mikið blotnað, en
þó ekki meira en það, að
Árni gat losað þá sundur
með gætni og þurrkað
þá. Eitt sinn, er Árni sat
á afviknum stað á þil-
farinu og þurrkaði seðla
sina i sólskininu, kom
fuglafræðingurinn, vin-
ur hans, þar að. Gamli
maðurinn spurði Árna,
hvar hann hefði fengið
þennan mikla fjársjóð.
Árni sagði honum, að
hann hefði fundið þenn-
an fjársjóð á hafinu
bundinn við bjarghring
eða björgunarbelti.
Fuglafræðingurinn var
sammála Árna um það,
að hann skyldi geyma
peningana, þar til hann
kæmist til frænda sins á
Hawaii. Þá gæti hann
reynt að auglýsa eftir
eiganda þeirra. En hann
sagði, að það væri of
mikil áhætt að hafa slíka
fjárhæð i jakkavösum
eða i kventöskum. Það
væri of mikil freisting
fyrir misindismenn,
sem þau ef til vill yrðu
samvistum við á ferðum
sinum. Þegar þau kæmu