Tíminn - 22.12.1976, Blaðsíða 13

Mi&vikudagur 22. desember 1976
13
16.0 Fréttir . Tilkynningar .
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn.
17.30 Gtvarpssaga barnanna:
„Vetrarævintýri Svenna i
Asi” Höfundurinn, Jón Kr.
Isfeld, les (4).
17.50 Tónleikar.
Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Dýralif í fjörum. Dr.
Agnar Ingólfsson prófessor
flytur fjóröa erindi flokksins
um rannsóknir i verkfræöi- -
og raunvísindadeild háskól-
ans.
20.00 Kvöldvakaa. Einsöngur:
Þuriöur Pálsdóttir syngur
lög eftir Karl O. Runólfsson
leikur á pianó. b. Bóndinn á
Brúnum Sverrir Kristj
ánsson sagnfræðingur flytur
sjötta hluta frásögu sinnar.
c. LJOD EFTIR Birgi
Stefánsson Höfundur les. d.
Draumar og dulsýnir
Sigriöur Jónsdóttir frá
Stöpum flytur frasöguþátt.
e. Álfa- og huldufólkssögur
Ingólfur Jónsson frá Prest-
bakka skráði. Baldur
Pálmason les. f. Haldiö til
haga Grimur M. Helgason
cand. mag. flytur þáttinn. g.
Kórsöngur: Karlakór Akur-
eyrar syngur. Söngstjóri:
Guömundur Jóhannsson.
21.30 Gtvarpssagan: „Hrólfs
saga kraka og kappa hans"
Sigurður Blöndal les (4)
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Kvöld-
sagan: „Minningabók Þor-
valds Thoroddsens” Sveinn
Skorri Höskuldsson les (23).
22.40 Djassþátturi umsjá Jóns
Múla Arnasonar.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
MIÐVIKUDAGUR
22. desember 1976
18.00 Hviti höfrungurinn.
Franskur teiknimynda-
flokkur. Þýðandi og þulur
Ragna Ragnars.
18.15 Skipbrotsmennirnir.
Astralskur myndaflokkur.
11. þáttur. Börnin i skógin-
um. Þýðandi Jóhanna Jó-
hannsdóttir.
18.40 Börn um viða veröld.
Undir hliöum Himalaja.
Mynd úr myndaflokki, sem
Barnahjálp Sameinuðu
þjóðanna hefur gert i sam-
vinnu við kanadiska sjón-
varpið. ÞesSi mynd er um 14
ára dreng, sem á heima i
Nepal i grennd við hið helga
fljót Bagmati, og lýsir hún
átthögum hans og daglegu
lifi. Þýðandi Stefán Jökuls-
son.
19.05 Hlé.
20.00 Fréttir og veður.
20.30 Auglýsingar og dagskrá.
20.40 Jólamyndir kvikmynda-
húsanna. Umsjónarmenn
Sigurður Sverrir Pálsson og
Erlendur Sveinsson.
21.40 Fjarskiptarásir um
geiminn. Nýleg fræðslu-
mynd um framfarir á sviði
fjarskipta um gervihnetti i
Kanada. Með tilkomu
þeirra eiga Ibúar afskekkt-
ustu byggða landsins i
fyrsta skipti kost á beinum
litsjónvarpssendingum og
fullkominni simaþjónustu.
Eins og kunnugt er, hefur
framtið fjarskipta hérlendis
verið ofarlega á baugi að
undanförnu. Þýðandi og
þulur Jón D. Þorsteinsson.
22.05 Margt er llkt með skyld-
um. Harald Heide Steen
yngri bregður sér i ýmis
gervi og kémur fram i stutt-
um skemmtiatriðum. Einn-
ig syngur hann nokkur létt
lög. Þýöandi Jóhanna ’ Jó-
hannsdóttir. (Nordvision —
Norska sjónvarpið)
23.30 Dagskrárlok.
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paul Rival
veiðar." Anna leyfði Hinrik að sofa, f imm eða sex stund-
ir í dögun vakti hún hann, og hún hjálpaði honum að
klæðast síðan stigu þau á bak og riðu út í döggvotan skóg-
inn, þar sem enn var stjörnubjart. Hinrik sá Wolsey
aldrei framar.
Þennan sama morgun hafði Campeggio lagt af stað,
hann var undrandi að dyrnar skyldu vera opnar, en í
Dover verð hann fyrir áfalli. Anna hefði verið viss um að
Campeggio hefði í fórum sínum skilnaðarleyfisskjalið
undirritað af páfa. Hún sendi því hermenn á eftir hon-
um, þeir ruddust inn í svefnherbergi hans og rifu upp
farangur hans, sem þeir þeyttu út um allt. Þessir her-
menn sökuðu kardinálann um að vera þjóf, sem hefði
stolið verðmætum frá Woisey. Þeir þeyttu skikkjum og
öðrum klerkaskrúða eins og skæðadríf u um herbergið á-
samt nærfatnaði og gigtarumbúðum. Auðvitað fundu
þeir ekkert þýfi né hirðisbréfið. Campeggio hafði óttast
kænskubrögð stjórnmálmannanna og hafði því brennt
umrætt skjal fyrir rúmum sex mánuðum. Að árásinni
lokinni f lýtti Campeggio sér að láta niður farangur sinn
og stiga á skipsf jöl þakkiátur fyrir að sleppa ómeiddur.
Wolsey.var aftuntekinn við embætti sínu en núskipaði
Hinrik nonum að láta af hendi konungsinnsiglið og
verða á brott. Allir Lundúnarbúar þustu niður á árbakk-
ann í þeirri von að sjá Wolsey fara hjá. Fólkið gerði ráð
fyrir að farið yrði með hann til Tower og það fengi brátt
að sjá höf uð hans falla fyrir öxinni. Hinn skrautlegi bát-
ur Wolseys sigldi niður ána, innanum f jölda drekkhlað-
inna varningsskipa. Fólksf jöldinn beggja vegna árinnar,
var eins og þéttur veggur, sem stympaðist og æpti, ó-
hljóðin urðu enn ha'værari, þegar nær dró Tower, en skip
Wolseys lagði akki þar að landi. Wolsey steig ekki á land
fyrr en hann var kominn langt frá London, Til Putney.
Þar á árbakkanum beið hans riddari,maðurinn var vinur
Boleynanna, sérstaklega Georgs og önnu. Þetta var
Norris, einn af skjaldsveinum konungs. Norris var ný-
kominn, þegar Wolsey, steig á land, hesturinn var í
svitalöðri og Wolsey tárfelldi þegar hann kyssti bréf ið og
hann kraup á kné þar í forinni. Norris gat ekki staðið og
horftá þessa ógæfu hann kraup því við hlið kardinálans.
Síðan steig Wolsey á bak múlasna sfnum og reið til
sveitaseturs sem hann átti, í nágrenni Esher. Þessi bú-
staður lét ekki mikið yfir áér.
Hinrik sló eign sinni á lausafé Wolseys, en Anna á höll
hans, þannig varð York House, Whitehall. Anna var orð-
in dauðþreytt á að búa með Katrínu. Anna hljóp um
ganga og sali, hún var stórhrifin af húsgögnunum og
silfrinu. Hinrik fylgdi henni eftir, hann var þungstígur
og dró á eftir sér fótinn, sem stöðugt gróf í. Hinrik hlust-
aði á fagnaðaróp önnu sem bergmáluðu um salina. Þeg-
ar Hinriksvo náði önnu lokaði hann dyrum að baki þeim
og kyssti hendur hennar og pilsfald. Hún var enn hin ó-
snortna brúður, sem var biðlað til af þeirri virðingu er
slíkum ber, sem hefur ekki verið sigraður, hún gaf hon-
um ekkert, nema að hálfu leyti.
Bráðabirgða ráðuneyti
Það f lýtti ekki fyrir skilnaðinum þó Wolsey væri vikið
frá, heldur þvert á móti. Nú var enginn forystumaður á
Englandi. Anna hugsaði ekki um annað en hefnd, hún
gladdist yfir ógæfu Wolseys og leitaðist við að vinna
honum meira tjón þessi tilgangslausa ánægja hennar
varð til þess að hún vanrækti það, sem máli skipti. Anna
var aðeins tuttugu ára, taugar hennar voru í megnasta ó-
lagi. Katrin var enn hin viðurkennda drottning og lög-
mæta eiginkona. Þau konungshjónin voru enn rekkju-
nautar.
Hinrik var f urðu lostinn yf ir dirf sku sir.ni að reka sinn
fyrrverandi ráðherra, honum gleymdist að Anna hafði
staðið við hlið hans og hvatt hann til þess, næstum neytt
hann til framkvæmda. Hinrik hefði helzt kosið að taka
stjórnartaumana algjörlega í eigin hendur. Það hefði
hann dreymt um undanfarin tíu ár en þegar til kast-
anna kom, gerði ef inn vart við sig. Hann ef aðist um eigin
hæfnirhann fann til takmarkana, sem hann hafði ekki
fyrr gert sér grein fyrir. Hann þorði ekki að gerast al-
gjör einvaldur, en hann gætti þess að skipa ekki fram-
takssama menn í ráðherrastöður. Hann myndaði
bráðabirgðastjórn, hann valdi sér atkvæðalitla menn.
Hinrikætlaði að kynna sér betur stjórnarhætti, hann ætl-
aði sér að fá til starfa menn sem voru konungshollir og
hlýðnir og gerast síðan einvaldur. Þessi ráðagerð neyddi
Hinrik til að leggja skilnaðarmálið á hilluna um sinn.
Þau Hinrik og Anna snéru sér nú eingöngu að stjórnmál-
um og hættu að berjast fyrir ást sína, sem varð Wolsey
að falli.
Hinrik var önnum kafinn viðframtíðar áætlanir í þágu
ríkisins, hann hafði nóg að starfa á meðan dagur var og
sjálfsagt hefur hugur hans snúizt um hið sama um næt-
ur. Þegar nú Wolsey var á brott, gátu lávarðarnir í
stiórninni talið sér trú um að þeir væru húsbændurnir og
Hinrik leyfði þeim að fara sínu fram. I ráðu-
neyti Hinriks voru bæði hermenn og biskupar,
innan vébanda þess voru nöfn eins og How-
ard, boleyn, Brandon og jafnvel nokkrir vinir Katr-
ínar. Hermennirnir voru háværastir. Þeir voru allir ó-
vinir Wolseys og virtist því bandalag þeirra traust, en
Hinrik vissi vel að þeir hötuðust, enda byrjuðu þeir strax
að mögla þegar þeir höfðu skipt, þeim hluta af eignum
Wolseys, sem Hinrik hafði eftirlatið þeim. Þegar bráðin
var gleypt, vaknaði löngun eftir meira og þessir menn
horfðu hungruðum augum hver á annann. Þetta hafði
Hinrik séð f yrir, hann ætlaði sér að etja þeim saman, þar
til þeir voru orðnír uppgefnir við innbyrðis ósamlyndi.
Hinrik gerði sér vonir um að þessar deilur yrðu ekki op-,
inberar,hann kærði sig ekki um stríð. Höf uðorrusta skýr-
ir allar aðstæður og leiðir í Ijós hvar styrkurinn er mest-
ur. Þá kemur sigurvegarinn f ram. Hinrik kærði sig ekki
um sigurvegara. Vel gæti svo f arið að Howard stæði með
pálmann i höndunum og þá yrði erfitt að losa þau tök
sem hann næði, það yrði eins og að eiga við bolhund.
Anna var ekki hrif in af f rama hins yf irlætisf ulla f rænda
sins, Howard, það var nauðsynlegt að láta lita svo út, að
þessir ránfuglar, sem sveimuðu fyrir krásum stjórnar-
jötunnar væru þolinmóðir og samtaka og bæru virðingu
fyrir hátigninni. Með þetta fyrir augum var nauðsynlegt
að fá inn í stjórnina rhann, sem var einlægur og ráðvand-
ur, til þess að stjornarherrarnir neyddust til að stilla í-
hóf græðginni og látast vera dyggðum prýddir. Hinrik
sótti æskuvin sinn, Tómas More, honum fékk hann nokk-
urt sýndarvald, til þess að honum sjálf um gæf ist tími til
aðfullkomnasitteigiðráðabrugg, sem hann hugðist bezt
koma f ram með því að skapa glundroða aðgerðarleysi og
deyfð. TómasMore bjó í einu úthverfi Lúndúnarborgar í
Chelsea, sem var f riðsælt þorp á bökkum Thames árinn-
ar. Tómas More var gæflyndur,hann unni bókmenntum
og listum, hann var góður eiginmaður, indæll faðir og
skyldurækinn sonur. Hann var heimspekingur og heima-
Tómas More
Hvað átti More sameiginlegt með Howardunum og
Brandonunum? Hann var hinn hrekklausi Daníel i Ijóna-
gryfjunni, hann átti ekkert það sem þarf til að verða
leiðtogi. Hann var ekki skapheitur, hann óskaði eftir
„Ég held aö hann geti loksins út-
vegað mér bröður.... nú vill hann
tala við þig.”
DENNI
DÆMALAUSI