Tíminn - 22.07.1977, Blaðsíða 12

12
Föstudagur 22. júli 1977.
i bæjardyrunum aö Sellandi.
/------^
I meira
en þrjá
áratugi
hefur
hún
búið
ein.
Hún
hefur
hvorki
EINBÍTINN Á
SELLANDI
V___________>
Guöbjörg Jónasdóttir
Hingaö komu menn f fyrra meö cldiviö.
Vatnsnesið sunnan-
vert og út með er mjög
ólikt öðru landslagi i
Húnavatnssýslu,
a.m.k. þvi sem ber fyr-
ir augun þegar ekið er
norður i land. Vatns-
nesið minnir þarna
einna helzt á Páskaeyj-
una, tröllslegir klettar
stara fram á sjóinn,
lokuðum augum, og
það er ógn i svip þessa
lands. Fremst á nesinu
er Hindisvik, þar sem
sá merki prestur séra
Sigurður Norland bjó,
en hann var annars
prestur á Tjörn, sem er
nokkru innar á nesinu.
Sigurður ætlaðist til að höfn
yrði gerð i Hindisvik, og reisti
tvöibúðarhús i þvi tilefni. Húsin
voru vist aldrei notuð og ekki
heldur tveir vörubilar, sem
hann keytpi til staðarins. Grasið
rak þá i gegn.
Mig hafði lengi langað til þess
að koma út á Vatnsnes, en
aldrei hafði samt oröið af þvi.
Þegar maður ekur suður eða
norður með jarðveg milli tann-
anna i rykinu, þá verður
áfangastaðurinn sjálfur efst á
blaði og nægir krókar eru fyrir á
veginum, þótt maður leggi ekki
sérstaka lyggju þar á. En loks
um páskana i vor ókum við út á
Vatnsnes, og landið var svip-
þungt i krapaéljunum.
Komið að Sellandi
Storminn herti þegar fram á
nesið kom, og þvi var ekki fýsi-
legt að fara út úr bilnum við
Hindisvik, en við námum staðar
og nutum tiginnar fegurðar. Nú
skildi maður þó hvers vegna
séra Sigurður kaus fremur að
búa i Hindisvik en á Tjörn.
Þetta var nær hinni fornlegu
skapgerð, og liklega auðveldara
að yrkja á grisku hér undir
hamrahofunum, en á sviplaus-
um melnum að Tjörn.
Sjórinn var lika grænn, eins
og i eyjahafinu og brimið svarr-
aði.
/
Afram var haldið fyrir nesið,
fyrir fontinn og nú lá leiðin inn
með að austanverðu. Við höfð-
um augun hjá okkur. Hindisvik
var i eyði, og reyndar aðrir bæir
lika, en einhvers staðar þarna
átti að búa áttræö kona, ein sins
liðs, Guðbjörg Jónasdóttir, en
hún reisti þarna bú árið 1943,
þar sem heitir að Sellandi. Jú,
og viti menn á eggsléttu túni sá-
útvarp,
né sjón-
varp,
ekki raf -
magn
heldur
\___ J
um viö torfbæ og litinn skúr úr
timbri, það var Selland.
Heimkeyrslan var kafloðin,
og hjólförin voru mjúk, skorin
niður i svarta moldina, en þrátt
fyrir vorblotann, áræddum við
að aka niður aö bænum og svo
námum við staðar i túninu við
bæinn, þar sem virtist þurrara
en i heimkeyrslunni.
Við bönkuðum og eftir langa
stund opnaðist hurð, varla hærri
en hálf venjuleg hurð — og gras-
ið á bæjarþakinu var einkenni-
lega gult. Út kom lágvaxin
kona, dálitið bogin og þegar
hún hafði blessað börnin,
svolitið, heilsaði hún okkur, sem
dýpra vorum sokkin i lifið og
bauð i bæinn. Jú, hún fyrirgaf
okkur bláókunnugu fólki að
bukka sin hús, annað væri það
nú.
Annars koma hér gest-
ir
Við gengum inn um lágar
dyrnar. Þar fyrir innan var
moldargólf, búr og skemma i
senn, en þar fyrir innan var þilj-
uðstofa. Einhvers staðar hinum
megin var fjárhúsið, þar sem 15
eða 20 kindur biðu vorsins.
— Ég lét þær ekki út i dag.
Mér leizt ekki á veðrið — og
þeim liklega ekki heldur, sagöi
hún.