Tíminn - 07.08.1977, Blaðsíða 25

Sunnudagur 7. ágúst 1977
25
TOW'iljlM
öllum þessum nöfnum, en yf irleitt
er hún kölluö Lovisa. Svava,
Signý og Karlotta komast fljót-
lega aö raun um, aö hún er mont-
in. Hún sýnir ekki minnsta áhuga
á brúöuhúsinu eöa bollastellinu,
sem þær koma meö út á verönd-
ina tilað bjóöa henni saftog vatn.
— baö erlangtsiöan ég hætti aö
leika mér aö svona löguöu! segir
Lovisa og það hljómar kjánalega,
þvi hún er ekki nema ellefu ára.
Svava sem er tiu ára, lýsir þvi
yfir að hún ætli að leika sér aö þvi
lengi ennþá.
Jóhannes er elztur. Hann er
orðinn tólf ára, en Lovisu finnst
ekki mikið til þess koma. —
Drengir þroskast seinna enstúlk-
ur, segir hún og mamma sem
heyrir þaö, sperrir eyrun, hissa á
þessari telpu, sem er svo gjörólik
hennar eigin börnum.
— Lovísa er svo einkennileg,
segir læknisfrúin og gýtur augun-
um til dóttur sinnar, eins og hún
sé sjálf ekki alveg viss um, hvar
hún hefur hana. — Hún likist föð-
ur sinum.
En Jóhannesi finnst Lovisa rétt
eins og ein af fögru og göfugu
stúlkunum i Hróa Hetti og hinum
bókunum, sem hann hefur fengiö
lánaðar úr bókaskáp pabba. Hún
áekkertsameiginlegtmeð Svövu,
Karlottu og Signýju.
Læknisfrúin segir, aö það yrði
afskaplega notalegt ef telpurnar
gætu komiö i heimsókn ööru
hverju til að leika viö Lovisu.
Mamma veröur svolitið efins á
svipinn og Jóhannes hugsar meö
sér, að eins gott sé aö þær sjái
ekki hvaö telpurnar eru aö gera
úti á veröndinni. Svava og Kar-
lotta eru á svipinn eins og þær
hafi verið neyddar til aö boröa
eitthvað súrt og Signý litla rekur
út úr sér tunguna — án þess að
Lovisa láti sér bregða hiö
minnsta.
— Kemur þú með? segir hún viö
Jóhannes og gengur niður af ver-
öndinni og yfirgefur saftveizlu
telpnanna án þess að þakka fyrir
sig.
Þau ganga eftir þorpsveginum
og eru brátt komin út i sveit.
borpið er ekki stærra en það aö
hægt er aö sjá út i sveitina af
hvaða húströppum sem er.
— Oj bara kýr! tlff hvaö þaö er
vond lykt af þeim! En á Indlandi
nota þeir áburðinn sem eldiviö. A
Indlandi eru kýrnar heilagar og
ganga meö blómsveiga um horn-
in.
Jóhannes er ekki vel að sér um
indverskan landbúnað, en hann
hugsar um, að það hljóti aö vera
bæði dýrt og erfitt, þetta með
blómsveigana. En auðvitaö er
það fallegt. En heilagar kýr...?
— Og þegar maöur deyr, er
ekkja hans brennd á báli! segir
Lovisa og slitur höfuðin af bláum
blómum i vegbrúninni.
Nú er Jóhannes viss um, aö hún
séaö gera grin aö honumog óskar
þess, að hann gæti sagt eitthvað
álika stórfenglegt. Eitthvaö, sem
ylli þvi, aö hún stæði furöu lostin.
En hann man ekki eftír neinu og
heimur hans er svo litill, nær
varla lengra en aö þorpsmörkun-
um — þö hann hafi aö visu einu
sinni farið i aðra sveitmeö lest til
að heimsækja afa sinn.
Þá fannst honum þaö alveg
stórkostlegt, en slikt er vist ekki
merkilegt núna. Hún fyndi bara
upp á einhverju öðru um Indland.
— Frændi minn ætlar að kaupa
sér bil, getur hann loks sagt,
svona til að sýna að honum sé
ekki alveg alls varnað.
— Frænka min er leikkona og
ég ætla lika aö verða leikkona
þegar ég verö stór!
Lovisa er meö stráhatt meö
dökkbláu bandi. Nú er hún búin
að tina baldursbrár og sóleyjar,
sem hún stingur nefinu niður i og
þefar af. Hún lygnir aftur augun-
um, svo augun sjást ekki fyrir
löngum augnahárunum. Jó-
hannes er ekki i vandræðum meö
að imynda sér, hvernig hún tæki
sig út sem leikkona. Svona stæði
hún á sviðinu meðan aðdáendur
fleygðu til hennar blómum, sem
hún siðan stingi nefinu i, einmitt
svona.
— Að þú skulir þora það, segir
hann og iðrast strax, þegar hann
sér, hvað hún verður leið.
— Ætlar þú þá lika að koma
með þessa vitleysu um, að allar
leikkonur séu léttlyndar! næstum
æpir Lovisa. — Frænka min er
ógurlega fræg og sjálfur kóngur-
inn hefur heimsótt hana!
En hann hafði alls ekki verið
að hugsaum neitt slikt, en nú þeg-
ar hún er búin að segja það, veit
hann vel hvað léttiynd kona er,
þvi það hefur hann séð á póst-
korti sem Jóel sýndi honum einu
sinni i skólanum. Jóel tekur sér
ýmislegt hættulegt fyrir hendur.
Jóhannes fékk aðeins að lita
andartak á kortið. Léttlynda kon-
an var aöeins klædd sokkum og
skóm og hélt um stýrið á reið-
hjóli.
Hann hafði ekki einu sinni
dreymt um, aö Lovisa ætti
frænku, sem gæti hugsaö sér að
fara út að hjóla svona klædd.
— Pabbi minn segir, að konur
eigi hvergi að vera nema heima
hjá sér, segir Jóhannes og fær
strax hæðnishlátur sem svar.
— Þá ættirðu að sjá frænku
mína!
Þannig er Lovisa alltaf — góð
með sig og það er erfitt að ná taki
á henni, en samt getur hann ekki
annað en dáðst aö henni. Hann
hefuraldrei hittneina manneskju,
sem likist henni.
Nettman apótekarafrú var i
kaffihjá læknisfrúnni. Hún kem-
ur aftur og á i erfiðleikum með að
gera sér grein fyrir skoðunum
sinum.
krossgáta dagsins
2547
Lárétt
1) Erfiði 6) Von 7) Fugl 9)
Matur 11) Eins 12) Fréttastofa
13) Sigað 15) Nóasonur 16)
Upphrópun 18) Almanak.
Lóðrétt
1) Land 2) Box 3) Röð 4)
Agóða 5) Háttatimi 8) Gubbað
10) Boröa 14) Hal 15) Smábýli
17) Hvað?.
Ráðning á gátu No. 2546
Lárétt
1) Akallar 6) Fáa 7) óma 9)
Set 11) Ká 12) ST 13) Nit 15)
Asi 16) Unn 18) Rigning
Lóðrétt
1) Ásóknar 2) Afa 3) Lá 4) Las
5) Rétting 8) Mái 10) Ess 14)
Tug 15) Ani 17) NN
41
r
■
■
■
■
fí

FW
-■=
s
— Þetta er eitthvað svo eyöi-
legt. Ég veit ekki hvernig ég á aö
lýsa þvi,en það er eins og þau séu
ekki almennilega flutt, hafi bara
sett húsgögnin þar sem hentaði,
þar til betur viðrar. Eða læknir-
inn! Spyrjið mig ekki, hvað mér
finnst um hann! Hann kemur
fram við konuna sina eins og hún
sé vont loft!
Allt þetta segir hún pabba i
trúnaði, en Jóhannes getur ekki
gertað þvi þó hann standi einmitt
rétt utan við gluggann, sem er
ekki vel lokaður.
Jóhannesi geðjast heldur ekki
að lækninum, svo þau eru sam-
mála þar. En andstætt móður
sinni, finnst honum læknishúsið
ævintýralegt og spennandi. Það
eru engin takmörk fyrir þvi sem
Lovisa getur tekið upp á þar inni,
eða þvi sem þeim getur dottið i
hug að gera saman honum og Lo-
visu.
Þau þrjóta upp og niður allt frá
kjallara og uppá háaloft, eða
læðast um eins og indiánar. Stöku
sinnum sér Jóhannes lækninum
bregða fyrir i skrifstofudyrunum.
Eitt sinn hlaupa þau hlæjandi
gegn um biðstofuna sem er
annars stranglega bannað. En
áður en Jóhannes nær til dyra er
hann fastur eins og I refagildru.
Hann snýr höfðinu og litur upp i
kolsvörtaugu,svofast við sin eig-
in, að hann kemur ekki upp orði
fyrir hræðslu.
— Láttu mig ekki sjá þig hérna
einu sinni enn, hvæsir læknirinn
reiðilega og fleygir honum frá sér
eins og vettlingi.
Hann þýtur til dyra og fyrir ut-
an stendur Lovisa með gljáandi
augu og rautt andlit, einkennilega
æst.
— Verður pabbi þinn alltaf
svona óskaplega reiður? spyr Jó-
hannes undrandi og nuddar á sér
auman handlegginn.
Hún kastar til höföinu og herpir
varirnar en hann er engu nær
fyrir það.
Frænka Lovisu er komin i
heimsókn!
Það er Svava sem kemur þjót-
andi inn I eldhúsiö og segir frá og
Jóhannesi gremst að hann skuli
ekki hafa vitað það fyrstur. Hann
er sá eini, sem kemur i læknis-
húsið á hverjum degi.
— Leikkonan? spyr mamma og
fær rauða dila i kinnarnar. Pabbi
segir lika: — Leikkonan? og
strýkur Svövu um hárið.
En Jóhannes hleypur beint út
og gegn um limgeröið, gegn um
leynigöngin þeirra lengst niðri i
garðinum á bak við heslirunnann.
Og þar i miðjum garðinum, i
hvitum garðstól situr frænka Lo-
visu.
— Komdu hingað vinurinn, seg-
irhún og beinir stórum, ljómandi
augum að Jóhannesi, jaifnframt
þvi sem hún réttir fram hvita
hönd og handlegg, sem er þakinn
armböndum.
Hún er falleg, óskaplega falleg!
Við hlið hennar virðist mamma
Lovisu ennþá grárri, já hún
virðist næstum ósýnileg. Hún
færir til kaffikönnuna og býður
kökur af silfurfati og læknirinn
situr við hlið frænkunnar á
bekknum, með ljósan sumarhatt
á höfðinu og hvilir vel snyrtar
hendurnar á staf með silfurhnúð.
I stólnum við hliöina situr Lo-
vlsalljósgulum kjól með breiðan,
glansandi borða um mittíð og
hann hefur aldrei séð hana svona
fallega. Allt er svo ótrúlega
fallegt indælt og friðsælt. Þetta er
eins og málverk af þeirri tegund
sem maður gæti hugsaö sér að
ganga inn i.
Frænkan heitirTekla van Ams-
berg og það er vegna þess að
hún var gift hollenzkum greifa,
sem nú er dáinn. Tekla frænka
feröast nú um heiminn og leggur
hann að fótum sinum.
— Ég erekki aö segja neina vit-
leysu! segir mamma óvenju æst
við pabba, án þess að athuga
hvort nokkur heyri i grenndinni.
— Ég held það, sem ég vil! Þessi
manneskja hefur ekkert gott i
hyggju og ég mundi ekki treysta
henni i fimm minútur, þó hún
væri systur min. Ekki þó ég héti
Sofie Zemmerman og væri gift
þessum náunga þarna!
— Við eigum svo auðvelt með
að láta samúð og andúð okkar
hlaupa með okkur i gönur segir
pabbi með rólegu sannfæringar-
röddinni sinni. — Mér finnst hún
aðlaðandi.
Lovísa hefur breytzt. Þegar Jó-
hannes kemur til að leika sér, sit-
ur hún bara og les um miðjan
daginn og þegar hún talar, er það
meö djúpri rödd, rétt eins og rödd
Teklu frænku. Jóhannes veit
hreint ekki hvað hann á að gera,
hún er svo breytt. Breytt en
meira lokkandi og dularfull en
nokkru sinni.
Fólkið i þorpinu keppist bók-
staflega um að bjóða Teklu van
Amsberg og læknishjónunum
heim til sin.
— En^segir mamma. — Þegar
þau koma inn einhvers staðar, er
rétt eins og systirin sé gift læknin-
um, en ekki Sofie! Hann virðist
hreint ekki sjá hana, hún lötrar
bara i kjölfarið, veslings konan!
Lovisa er heldur ekki mjög góð
við mömmu sina. Hún skipar
henni fyrir verkum, rétt eins og
læknirinn og Tekla frænka. En
Jóhannes vill ekki sjá galla Lo-
visu. Hún snýr þó að honum enn-
þá, þegar hana langar til að vera
með einhverjum.
— Þessi montna hæna! segja
Karlotta og Svava.
— Viö getum gift okkur, þegar
éger orðin leikkona, lofar Lovisa
rausnarlega og Jóhannes svimar
næstum, þegar hann horfir inn i
brúnu augun, þar sem þau sitja
saman á brún brunnhússins.
— Gættu þin að detta ekki ofan
I! segir Lovisa. — En þaö er þó
hægtað henda sér I brunninn út af
ástarsorg...
En þá yrði fyrst að lyfta þungu
lokinu af og hann er ekki mjög
óhamingjusamur heldur, þó allt
hefði veriö betra áður en Tekla
frænka kom i heimsókn.
Svo gerist nokkuð alveg ótrú-
legt: Dag einn er Tekla frænka
farin og læknirinn með henni!
Læknisfrúin kemur þjótandi
upp garðstiginn og fleygir sér
grátandi i fang mömmu, sem
ennþá er ekki komin i annað en
morgunsloppinn. Mamma leggur
handleggina um herðar hennar og
fær hana meö sér inn i húsið og
biður Karlottu að sækja pabba...
Siðan er dyrunum iæst, þvi þetta
kemurbörnunum ekkivið. Iþetta
sinn stendur enginn við opinn
glugga og hlustar.
Jóhannes gengur gegn um gatiö
i limgerðinu, en enginn er i
garðinum. Hann gengurkring um
húsið og finnur eldhúsdyrnar opn-
ar.
Bollar og diskar eru i stórum
hrúgum á marmaraplötunni á
stóra eldhúsbekknum. Rjómi hef-
ur lekið á gólfið. 1 biðstofunni og
læknisstofunni standa allar dyr
upp á gátt, skápar og skúffur eru
opnar og virðast sem hvirfil-
vindur hafi farið um húsið.
A annarri hæð, i herberginu þar
sem frænkan bjó, finnur hann
loks Lovisu. Hún situr við snyrti-
borðið og burstar á sér hárið með
bursta sem frænkan hefur
gleymt. Einnig hér er greinilegt
að allt hefur verið yfirgefið i f lýti.
Lovisa sér hann i speglinum, en
snýr sér sér ekki við. Augnaráö
hennar er hörkulegt.
— Hvað vilt þú? Ég leik ekki við
þig-
— Pabbi þinn, byrjar Jóhannes
og er feiminn við þessa nýju Lo-
visu. — Hefur pabbi þinn...
— Nei, hann hefur alls ekki!
— En mamma þin sagði það
sjálf. Að hann hefði farið með
frænku þinni.
— Það er lygi, lygi, lygi! æpir
Lovisa og fleygir burstanum i þri-
skiptan spegilinn og silfurslegið
skaftið brýtur glerið.
Augu Lovisu eru næstum svört
og andlitið strengt.
— Ætlarðu nokkuð að verða
leikkona núna? spyr Jóhannes
hikandi. — Var það ekki hún sem
ætlaði að kenna þér?
— Þú skalt fá að sjá hvað ég
verð! æpir Lovisa. — Þú skalt svo
sannarlega fá að sjá það!
Það liður heil vika þar til Lo-
visa sýnir sig. 1 steikjandi sól-
skininu stendur húsið þögult og
dregið er fyrir alla glugga.
Ekkert dugar þó Jóhannes kasti
smásteinum upp i glugr nn
hennar eða flauti leynimc kið.
Dag einn segir mamma lá ' íð
matarborðið: — Hannkemui kki
aftur og nú ætla þær að r á.
Heim til foreldra hennar. 11 :fkt
lif! Veslings konan...
En Jóhannes hugsar aðeins um
Lovisu.Þaö skiptir ekki máli. með
mömmu hennar, hún er svo
gömul — en Lovisa sem ætlar aö
verða leikkona! Hvernig fer um
áætlanir hennar, ef hún þarf að
búa einhvers staðar úti i sveit hjá
afa sinum og ömmu? Hefði hann
veriðstórog fullorðinn hefði hann
getað bjargað henni með þvi aö
kvænast henni.
Hann sér hana ekki aftur fyrr
en f lutningabillinn kemur. Hún er
föl og tekin en bein i baki.þar sem
„Ég þarf að spurj’ann um
soldið, en hvernig veit ég
hvenær hann er vaknaöur?”
DENNI
DÆMALAUSI