Tíminn - 07.08.1977, Blaðsíða 31

Sunnudagur 7. ágúst 1977
f %
Mary Hannigan var 15 ára og átti heima í Dublin.
Foreldrar hennar voru strangir og bönnuðu henni að
skipta sér af piltum. Mary óhlýðnaðist - og hvarf.
Eftir 17 ár fannst hún aftur i hörmulegu ástandi
Patricia Keogh haföi tekiö fast i sig aö hún skyldi leysa gátuna
um Mary Hannigan.
Liam Mooney bjó meö móöur
Mary, sem var ekkja. Hann vissi
allt en vildi ekki skipta sér af
málinu.
Dublin. Þegar viðsögðum þeim
um hvaö væri aö ræöa, fengum
við að vita aö Eithne heföi gifzt
manni aö nafni Terence
McGinty og byggi aöeins þrem-
ur húsum fjær i sömu götu, segir
Seamus.
’ Eithne, sem þá var 33 ára og
fjögurra barna móöir, sagöi svo
frá:
— Viö Mary Hannigan vorum
perluvinkonur og gengum i
sama skóla. Ég var 16 ára og
hún 15. Við vorum vanar aö
hitta strákana i laumi, þvi for-
eldrar okkar bönnuðu okkur
gjörsamlega aö tala við stráka.
Foreldrar minir voru öllu við-
ráöanlegri en foreldrar hennar.
Eithne O’Donoghue var bezta
vinkona Marý. Hún haföi sfnar
grunsemdir um hvarf hennar.
Þau leyföu mér að hitta stráka,
ef ég kom með þá heim og fór
ekki út með þeim á kvöldin, en
foreldrar Mary voru afskaplega
strangir. Þau bönnuöu henni al-
veg aö tala viö strákana.
Eithne hélt áfram: — Mary
kynntist 17 ára pilti i júni 1959,
og þau hittust i laumi eftir
skólatima og snemma á kvöld-
in. Vinir Mary héldu þvi leyndu
til þess að foreldrar hennar
kæmust ekki að þvi. Þau voru
blátt áfram ofstækisfull. Móðir
hennarneyddi hana til aö ganga
beint fyrir framan þau þegar
þau fóru til kirkju á sunnudög-
um, og hún varð að koma beint
heim úr skólanum og fékk ekki
að fara út aftur. En henni tókst
þóað hitta piltinn stöku sinnum.
Leyndarmálið kemst
upp.
Einhver sagði loks frú
Hannigan, að dóttir hennar ætti
stefnumót við pilt. Eftir vitnis-
burði að dæma, sen nú nýlega
kom fram, viðurkenndi Mary
opinskátt, að hún hitti pilt. Hún
hafði spurt móður sina, hvers
vegna hún mætti ekki hitta hann
og sagt, að það gæti ekki verið
neitt rangt við það. Hún hafði
lika sagt viö einhvern, aö móðir
sin væri hjartalaus.
Mary lauk skólanum, en hvarf
svo skyndilega um miðjan júli
1959. Eithne kom oft til aö finna
hana, en móðir Mary sagði
henni alltaf að Mary væri veik
og gæti ekki hitt neinn.
— Einhverjir kennaranna
vildu fá að vita, hvað hefði kom-
ið fyrir Mary, sagði Seamus
mér. Sumir fóru meira að segja
heim til hennar. Þeim var bara
sagt að Mary væri veik og gæti
enganhitt. Það einkennilega við
þetta var, að enginn gekk veru-
lega hart fram um að fá að sjá
Mary. Við vitum frá Eithne, að
fyrir árslok 1959 krafðist skóla-
stjórinn þess að hitta Mary, en
hann var bara beðinn að hypja
sig burt.
Nýlega kom fram að skóla-
stjórinn fór til hverfislögregl-
unnar og sagði, að stúlkan hefði
ekki komið i skólann og hann
vildi fá að vita, hvað hefði kom-
ið fyrir hana. Það er ennþá lög-
reglu-leyndarmál, hvað lögregl-
an gerði eða geröi ekki. Þegar
ég spurði yfirmann lögreglunn-
ar um máliö i september 1976,
svaraði hann: — Ég er ekki i
þeirriaðstöðu aðgeta gefið yfir-
lýsingu. Málið er i rannsókn hjá
deildinni.
Sioban McGaurab reyndi aö hafa
upp á Mary, en enginn tók
grunsemdir hennar til greina.
Fjölskyldumái, sagöi lögregian.
Kröfur
— Greinilegt var, samkvæmt
upplýsingum, sem við Seamus
höfðum nú safnað, aö eitthvaö
gruggugt var viö þetta, sagði
Patricia. — Viö gátum ekki vit-
að nema Mary hefði veriö myrt.
Við komumst að raun um að
faðir hennar hafði látizt árið
1969 og einnig þvi, að frá 1959 og
til dauðadags hafði hann keypt
isog sælgætiog sagt i búðinni að
þetta væri handa dóttur sinni.
En enginn sá eða heyrði neitt til
Mary.
Þann 21. september árið 1976
fóru þau Patricia og Seamus
heim til Mary Hanmgan. Þau
veittu þvi athygli að neglt var
fyrir tvo glugga á bakhlið húss-
ins, þó svo slikt væri á móti
leiguskilmálum hússins.
— Þegar við börðum að dyr-
um, kom sóðalegur maður til
dyra. Við spurðum, hvort við
gætum fengið að hitta Mary
Hannigan. Hann sagði okkur að
hypja okkur burt, annars fengj-
um við aö kenna á þvi. Svo
skellti hann aftur hurðinni og
læsti.
— Við Seamus fórum beint til
lögreglunnar og kröfðumst þess
að fá að tala við yfirmann, sem
tók við yfirlýsingu frá okkur og
lofaði að athuga málið, sagði
Patricia. — Ég sagði honum að
við litum inn daginn eftir og ef
ekkert hefði verið gert þá, fær-
um við beint til dómsmálaráöu-
neytisins með málið.
Mary finnst
— Þegar viö komum á stöðina
siðdegis daginn eftir, fengum
við að vita, að lögreglan hefði
fengiö heimild til að rannsaka
Hannigan-heimilið. Nú hafði
lögreglan ástæöu til að ætla að
framinn hefði verið glæpur,
sagði Patricia.
Seamus hélt áfram: — Að
morgni þess 23. september um-
kringdu lögreglumenn húsið.
Þegar sóðalegi maðurinn, sem
bjó með frú Hannigan kom til
dyra og sá lögregluna, reyndi
hann að loka en lögreglan varð á
undan, ýtti honum til hliðar og
óð inn. Þeir kröfðust þess að fá
að vita hvar frú Hannigan og
dóttir hennar væru.
Hann benti upp stigann að
herbergi baka til i húsinu. Lög-
reglan komst að raun um að
dyrnar voru lokaðar með slag-
brandi að utan. Þegar þær voru
opnaðar, kom i ljós herbergi,
Félagsráögjafinn Seamus
McGrane, sem aöstoöaöi viö
lausn gátunnar um Mary.
þar sem neglt var fyrir glugg-
ana aö utan. Engin birta komst
inn I herbergið. Gul 40 kerta
pera hékk niöur úr loftinu og
. stúlka sem liktist helzt fugla-
hræðu sat á óhreinu fleti meö
litla biokk og blýant i höndun-
um. Hún var að reyna að skrifa
eitthvað i myrkrinu.
— Ég sá stúlkuna, sagði Patr-
icia. — Já, auðvitað var hún
ekki unglingur lengur, heldur
kona. Húnáttiað vera 32 ára, en
virtist mun eldri.
Hörmulegt ástand,
Yfirmaður i lögreglunni og sá
sem stjórnaði aögeröunum
sagði: — Ég hef aldrei séð neitt
hörmulegra á ævinni. Kinnarn-
ar voru innfallnar, augun voru
djúpt i höfðinu og hörundslitur-
inn var sjúklega gulur, þvi hún
hafði ekki komið i dagsljósiö i
rúm 17 ár. Hún var svo veik-
burða aö hún gat ekki staöið
upp,það var að bera hana niður
eftir að kallað hafði verið á
sjúkrabil. Hún vóg aðeins 30
kiló, og hvernig henni hafði tek-
izt aö halda i sér lifinu veit guö
einn.
Hárið náði niður að hnjám og
var óhreint og flókið, enda hafði
það ekki verið þrifið eða greitt
allan timann. Hálsinn var
þvengmjór og likaminn ekki
annað en bein og skinn utan á.
Hún hafði varla fengið að þvo
sér öll þessi ár. Hún var klædd
svörtum kjól, sem hékk i tætlum
utan á henni og gömlum inni-
skóm sem voru að detta i sund-
ur.
Rúmið var járnrammi með
dýnu sem var grautfúin og tepp-
ið sem voru einu rúmfötin var
svo fúið og óhreint að við gátum
ekki snert það. 1 herberginu var
skólpfata sem hún hafði notað
fyrir salerni og ekkert fleira.
Refsingin.
Móðirin sagði lögreglunni, að
dóttirin hefði verið lokuð inni
vegna þess að hún hefði óhlýðn-
azt sér og hitt pilta. Þetta var
réttlát refsing að hennar áliti.
Lögreglan fann i skrifblokk-
inni, sem stúlkan hafði ein-
hvernveginn náð i, hafði hún
skrifað ódagsettar athugasemd-
ir. Ein þeirra kom fram tárun-
um á einum hinna harösoðnu
lögreglumanna, sem las hana
upphátt: — Ég óska þess núna,
að dauðinn komi til min. Ég
veit, að það er ófyrirgefanleg
synd að fyrirfara sér, en ég
mundi gera það ef ég gæti. Það
erenginvon. 1 dag erdagurinn i
dag og á morgun er engin von.
Égbið guð um að taka mig burt
héöan og binda endi á þjáningar
minar.
Nú er Mary á sjúkrahúsi og
öölast heilsuna á ný, hægt en ör-
ugglega.
— Við ákærum móður hennar
fyrir vanrækslu dóttur sinnar,
enfyrir þaðer hámarksrefsing-
in aðeins hálfs árs fangelsi,
sagði lögreglumaðurinn. — Aö
mlnum dómi ætti hún að sitja
inni i að minnsta kosti sex ár.