Tíminn - 30.10.1977, Side 20

20
Sunnudagur 30. október 1977
Sunnudagur 30. október 1977
21
Maöurinn, sem aö þessu sinni
var beöinn aö spjalla viö lesendur
Tímans, heitir Guömundur
Pétursson. Hann hefur starfaö
hjá Skipaútgeröríkisins nokkuö á
fjóröa áratug.og á aö baki langan
vinnudag á hafinu umhverfis Is-
land, þótt hann sé ekki eldri aö
árum en raun ber vitni. Viö
byrjuöum á þvi aö tala um upp-
hafiö og hvaöan Guömund bar aö
hinu langa ævistarfi sinu.
Var tiu daga frá Flatey
til Reykjavikur
Hann hóf sögu sina á þessa leiö:
— Ég fæddist i Flatey á Breiöa-
firöi 29. nóvember 1912. En ég ólst
upp i Rauöseyjum i Skarös-
strandarhreppi í Dalasýslu,
þangaö til áriö sem ég fermdist.
Þá fór ég i Bjarnareyjar og var
siðan i Vestureyjum til haustsins
1933, þegar ég fór hingað til
Reykjavikur til þess ,,að leita
mér frama” eins og oft er sagt, en
ég ætlaði að verða vélstjóri og
gera það að ævistarfi minu.
Frændi minn, Hafliöi Jónsson,
sem var mikils metinn vélstjóri
hjá Eimskipafélagi Islands,
lofaöi mér aö liösinna mér i þessu
efni meö tilstyrk frænda sins,sem
var bóndi á Skáleyjum á Breiða-
firöi. Fyrsta sporiö var að læra
járnsmíöi, þvi aö þaö var þá skil-
yröi fyrir inngöngu i Vélskólann.
Égfékk nú boö þess efnis,aöég
skyldi koma suöur til Reykjavik-
ur fyrirfyrsta október 1933. En þá
var ekki eins fljótlegt að komast
úr Breiöafjaröareyjum tii
Reykjavikur og nú. Ferö min frá
Flatey og hingaö til höfuöstaöar-
ins tók mig tiu daga. Ég fór meö
gömlu Súöinni, og þetta var svo-
kölluö sláturferö, þaö er aö segja
að skipið kom við á öllum smá
höfnum á leiðinni: Reykhólum,
Salthólmavik, Búöardal, og ekki
voru hafnirnar á Snæfellsnesinu
eftir skildar. A þessum stööum
voruteknarsláturafuröir, kjöt og
annað.
Þegar til Reykjavikur kom
gekk ég á fund Benedikts Grön-
dals, sem þá var fortjóri Vél-
smiðjunnar Hamars. Hann tjáöi
méraö breyting væriá oröin, siö-
an hann lofaöi Hafliöa aö taka við
mér. Þaö höföu veriö geröir
samningar viö járniönaöarmenn
þess efnis aö ekki mætti vera
nema ákveöinn fjöldi nemenda
miöaö viö fjölda sveina á hverju
verkstæöi. Þetta þýddi þaö að nú
var ég dæmdur úr leik i bili, og
Gröndal sagði mér, aö ég gæti
ekki komiö til þeirra á verkstæðiö
fyrr en fyrsta april. Þaö olli mér
aö sjálfsögöu miklum vonbrigö-
um.
Vetrarmaður i Viðey
Þetta var haustiö 1933. Þá var
hart i ári i Reykjavikog mikiö at-
vinnuleysi. Auövitaö náöi at-
vinnuleysiö inn i raöir járnsmiöa
og þessi takmörkun var einn
varnarleikurinn gegn þvi.
Nú voru góö ráö dýr. Mér leizt
ekkert á aö fara heim, þvi að þar
var ekkert aö hafa aö vetrinum
til. En mér þótti lika tvisýnt aö
leita eftir vinnu hér suöur með
sjó, þvi aö þar var ástandiö ekki
heldur neitt sérlega glæsilegt,
fiskurinn verðlaus, og eiginlega
allt I kalda koli.
Þá geröist þaö, aö ég sá auglýst
I blaöinu Visi, að þaö vantaöi
mann á búið I Viöey. Þar bjó
Skarphéöinn Sigurösson og rak
talsvert stórt bú um þetta leyti.
Væntanlegir umsækjendur um
þessa vinnu áttu aö koma niöur á
Steinbryggju daginn eftir og fara
út I eyjuna meö litilli trillu, sem
sótti þangaö mjólkina. — En
þegar nefnd var Steinbryggjan i
Reykjavik á þessum árum vissu
allir hvaö átt var viö. Þaö var
ekki nema um eina steinbryggju
aö ræöa, og hún var beint niður
undan Pósthússtrætinu.
Morgundagurinn rann upp, ég
fór niður á bryggju og um borö I
trilluna. Farþegar voru margir.
Þá fór mér ekki aö litast á blik-
una, þvi mig grunaöi aö fleiri
væru þar i sömu erindageröum og
ég. A leiðinni út I eyjuna fór ég aö
tala við þá sem næstir mér sátu i
bátnum og þá kom I ljós aö þeir
voru allir á leið út i Viðey til þess
aö reyna að krækja í þetta eina
starf, sem auglýst hafði veriö.
Viö lentum nú i Viöey, eins og
lög gera ráö fyrir. Bóndi kom
niður á bryggju raöaöi okkur upp
eins og herfylkingu og kannaði
siöan liöiö. Liklega hefur honum
sýnzt ég sveitamannslegastur af
þeim sem þarna voru saman
komnir, þvi hann gekk til min og
sagöi: ,,Ég tek þig, góöi.”
Kaupiö mitt voru fjörutfu krón-
ur á mánuöi.
1 Viöey var ég þangaö til sein-
ustu dagana I marz. Mér fannst
gott aö vera þar. Þar var gott
fólk.góður matur og góð aöhlynn-
ing á allan hátt. En það var að
sjálfsögöu mikið að gera enda var
ég til þess kominn aö vinna.
Allir sáu að eitthvað
mikið stóð til en...
Fyrsta dag aprilmánaöar
byrjaöi ég svo aö vinna I Hamri.
Laun nemenda voru á þessum ár-
um fimmtiu aurar á klukkustund
og kaupiö hækkaöi um tuttugu og
fimm aura á klukkustund viö
hvert ár sem leiö á meöan á
náminu stóö. Vinnutiminn var tiu
timar á dag. Ég bjó I sama húsi
og hjá sama fólkinu þessi fjögur
ár, sem ég stundaði nám i Hamri
og greiddi niutiu og fimm krónur
á mánuöi fyrir fæöi, húsnæöi og
þjónustu. Þaö voru ágæt kjör, en
þó náöu f járhagslegir endar min-
ir ekki saman. Fyrir kom, aö ég
ynni lltillega eftirvinnu, en sjald-
gæftvar þaö þó.Sá hængur var þó
á með eftirvinnuna aö fyrir hana
fengum viö lærlingarnir, ekki
verkamannakaup, heldur fengum
viö greidda sjötiu og fimm aura I
staöinn fyrir fimmtiu, fyrstu þrjá
timana eftir aö dagvinnu lauk og
ef um næturvinna var aö ræöa var
kaupiö ein króna á timann.
Þegar náminu i Hamri var lok-
iö settist ég I fyrsta bekk Vélskól-
ans. Þá voru nemendur þar ekki
margir. Viö vorum tiu, sem hóf-
um nám I skólanum aö þessu
sinni og átta sem luku prófi. Tveir
heltust úr lestinni, annar mjög
fljótlega. Aö loknum fyrsta
vetrinum I Vélskólanum réöist ég
kyndari á Reykjaborg. Þaö var
mjög erfitt verk og ég minnist
þess ekki aö hafa oröið eins
þreyttur og eftir fyrstu vaktimar
þarna. Égvarnýkominn úr skóla,
óvanur erfiöisvinnu og þarna var
hiö stifasta erfiöi, þvi aö Reykja-
borgin var erfið aö kynda. Það
var sifelldur mokstur á kolum og
ösku, og aö fá kolin til aö brenna.
— Enallttókst þetta, meö tilstyrk
og ábendingum góöra manna, og
ég hætti aö finna til þreytunnar,
þegar frá leiö. Þetta verk byggist
lika á lagni, ekki slöur en kröft-
um.
Seinasta feröin á Reykjaborg-
inni áöuren ég settistlskóla minn
aö nýju, var farin siöla sumars
1939. Ég held, aö mig misminni
þaö ekki, aö viö höfum lagt af staö
heim frá Þýzkalahdi annan dag
septembermánaöar þetta eftir-
minnilega haust. Þaö var auöséö
og fór ekki framhjá neinum, aö
eitthvað mikið stóö til þótt sem
betur fór muni engan okkar hafa
grunaö, hvilfkósköp voru iaösigi.
Það var strið, myrkur
og vond vetrarveður
Næsta sumar, sumariö 1940 fór
ég á línuveiöarann Ólaf Bjarna-
son. Hann var mikið afla- og
happaskip. Ég hugsaöi gott til
glóöarinnar, aö nú skyldi eg þó
sannarlega græöa vel, þvi aö
þarna mátti búast viö góöum afla.
Viö vorum lögskráöir upp á Akra-
nesi.ogég varannarvélstjóri. En
nú kom i ljós, aö mér haf öi alveg
láöst aö kynna mér það, aö vél-
stjóramir voru alls ekki ráönir
upp á aflahlut, heldur fast kaup.
Þegar ég haföi orð á þvi, aö ég
vildi fá hlut, fékk ég þau svör, aö
þaö heföi aldrei tlökazt hér, og sá
háttur yröi alls ekki upp tekinn.
Sumariö 1940 var eitt þessara
miklu slldarára, sem komu hér á
árum áöur. Viö lönduöum á milli
þrjátiu- og þrjátiu og eitt þúsund
málum og tunnum, sem þótti
nærri meö eindæmum á þeim ár-
um. Þaö var lika met, aö á þess-
um þrem mánuöum, eöa rösklega
þaö, höföu hásetarnir rúmar
fimm þúsund krónur Itekjur.Slik
ósköp höfðu ekki heyrzt þá! — En
ég sat meö minar ellefu hundruö
krónur, og var satt aö segja ekk-
ert mjög kátur.
En nú var komiö striö og þá
kom til sögunnar hin svokallaöa
áhættuþóknun til þeirra sem
sigldu um höfin. Ekki man ég nú
Guömundur Pétursson.
hversu mikiö fé þetta var, en þaö
var þó umtalsvert. Ég sigldi nú
þennan vetur, veturinn 1940-’41 á
Ólafi Bjarnasyni, sem fhitti fisk
til Englands. Þetta voru erfiðar
feröir. Þaö var striö, þaö var
myrkur og þaö voru vond vetrar-
veöurá hafinu meö öllu sem þeim
fylgir. Ungir menn og hraustir
geta boöið sér sittaf hverju, — og
þetta gekk allt slysalaust.
Þessi vetur minn i siglingunum
taföi mig um einn vetur frá námi
minu, ég heföi átt aö setjast I
„rafmagnsdeild” Vélskólans
haustiö 1940, — en auðvitað voru
það tekjurnar af millilanda
sigBngunum, sem freistuöu min,
enda veitti pyngju minni ekki af
þeim.
Einum vetri siöar, þegar ég
skyldi setjast i rafmagnsdeildina,
vorum viö aöeins þrir, meiri var
nú ásóknin ekki. Og sem viö,
þessir þrlr, gengum fyrir skóla-
stjórann, sagöi hann viö okkur:
Þið þurfið að vera fjórir til þess
aö ég megi halda deildinni opinni.
En svo bætti hann við i lægri nót-
um, blessaður karlinn: Getiö þiö
ekki fundið þann fjórða? Jú, viö
fengum kunningja okkar einn til
þessaðskrá sig og hann var nem-
andi i deildinni einhvern tima,
mig minnir einn mánuð og það
var nóg til þess að ráöuneytiö
amaöist ekkert við þvi þótt deild-
inni væri haldið opinni allan
veturinn. En liklega erum viö
hinir þrir félagar, sem tókum
próf um vorið, fámennasti hópur-
inn sem lokið hefur námi á þeim
stað.
1 þjónustu Skipaút-
gerðar rikisins
Nú er komið voriö 1942. Þá
réöist ég fjóröi vélstjóri á Esju,
sem ég kalla Esju nr. 2. Þaö er sú
Esja, sem við seldum til Bahama
fyrir nokkrum árum. Það þótti
ágætt aö komast á slikt skip þá.
Esjan var mjög vel búin tækni-
lega séð eftir þvi sem þá geröist
og útgerðarfélagið varö aö teljast
traust, þar sem var sjálft Islenzka
rikið. Hjá Skipaútgerö rikisins
hef ég unniö siöan, fram á þennan
dag, og sigli nú sem yfirvélstjóri
áEsju nr. 3. 1 janúarmánuöi 1956
baö þáverandi forstjóri Skipaút-
geröarinnar, Guðjón Teitsson
mig aö koma I land og gerast
eftirlitsmaöur skipa og véla út-
geröarinnar, þvi að þá var sá,
sem þvi starfi haföi gegnt hættur.
Þessu tók ég, meö þvi skilyrði þó,
aö ég gæti fengiö rúm mitt aftur,
A
réttri
hillu
— Rætt við
Guðmund
Pétursson,
vélstjóra
Timamynd Gunnar.
samkvæmt starfsaldri, ef ég vildi
af einhverjum ástæöum taka aft-
ur til starfa á sjónum.
— Sjórinn hefur lika haldið
áfram að toga i þig?
— Já. Um áramótin 1974 og ’75
fór ég aftur á sjóinn, og slöan hef
ég veriö á Esju. — Ég býst við aö
þetta verðisiöastiáfanginn iföstu
starfi mlnu. Mér likar prýöisvel
þarna, en ég eldist eins og aðrir
og þaö er takmarkaö, hversu
lengi menn geta sinnt störfum.
— Þú hefur víst ekki veriö sjó-
veikur, svo lengi sem þú ert búinn
að stunda siglingar?
— Ég hef alltafveriö sjóveikur!
Fyrstístaö var mér þetta hrein-
asta kvalræði, en eftir aö ég haföi
verið á sjó i ein tvö til þrjú ár,
samfellt, háöisjóveikin mér ekki.
Ef ég, aftur á móti, var búinn aö
vera nokkra daga i landi og fór
svo út i vont veöur, þá fann ég
alltaf til sjóveiki. Og enn þann
dag Idag er ég þannig, aö ef ég er
viku I landi eöa svo, og fer út i
vont veöur, liöur mér leiöinlega,
hef litla matarlyst, og er yfirleitt
ekki hress. Vitanlega er þetta sjó-
veiki og ekkert annaö. — En
framan af starfsárum minum á
sjónum fékk ég mikil uppköst og
önnur einkenni alvarlegrar sjó-
veiki.
„Fleygið þið mér i sjó
inn!”
— Hefur þú þá ekki á þinum
langa sjómannsferli, kynnzt fólki,
sem var verulega illa haldið af
sjóveiki?
— Jú, mikil ósköp, — og þaö
bæöi starfsfélögum og farþegum.
Sjóveiki er sannarlega sjúk-
dómur, en þó bregöur svo undar-
lega viö, aö þaö er eins og mörg-
um sé þaö feimnismál aö vera
sjóveikir. Ég þekki menn, sem
hafa haft sjómennsku aö ævi-
starfi, en eru þó I likum báti og
ég, aö þeir finna fyrir sjóveikinni
I hvert skipti sem þeir sigla i
vondu veðri.eftir að hafa stanzað
i landi. Farþegar eru aö sjálf-
sögöu I allt öörum báti, þeir
eru miklu ver haldnir, eins og
eðlilegt er, þar sem þeir eru ekki I
stöðugri þjálfun, eins og sjó-
mennirnir.
Mér er miimisstæður ágætur
maður, sem var ráöinn aöstoöar-
maöur minn fyrir mörgum árum.
Hann sagðist hafa verið á sjó og
kvaöst vera litiö eitt sjóveikur.
Esja, strandferðaskipið góðkunna, sem var I förum hér við land um áratuga skeið. Margir ciga um hana góðar
minningar, bæði farþegar og starfsmenn um borð, þótt til séu hinir, sem dettur alltaf fyrst I hug sjóveiki,
þegar þeir sjá skip.
Ég hugsaöi meö mér: Hvaö um
það. Þetta hlýtur aö lagast hjá
honum eins og öörum.
Viö sigldum nú i leiöindaveöri
frá Reykjavik og héldum hér
vestur i Faxaflóann, en ferðinni
var heitið vestur og norður um
land. Þegar komiö var fram á
miöja vaktina, saknaöi ég aö-
stoðarmannsins mins. Ég för nú
aö lita í kringum mig og svipast
um eftir honum. Fyrir aftan
vélarrúmið var gangur, þar sem
skrúfuásar vélanna liggja I gegn.
Þarna fann ég nú aöstoöarmann
minn, liggjandiá poka, fárveikan
ogmeö há-hljóöum. Ég hringdi nú
upp I brú og baö um aöstoö viö aö
koma manninum upp úr vélar-
rúminu, þvi aö þar haföi hann
ekkert að gera i þessu ástandi.
Þegar við nú komum upp á gang-
inn með manninn, stundi hann
upp: Fleygið þið mér I sjóinn! Og
það var sannarlega ekki nein
uppgerð. Svo mjög geta menn
orðið aðþrengdir af sjóveiki. Þaö
er algengt að menn missi alveg
kjarkinn, þegar sjóveiki hefur
gengið mjög nærri þeim.
Vinátta hélzt þrátt fyrir
ólíkar skoðanir og gagn-
stæða hagsmuni
— Nú hefur þú, Guðmundur,
ekki aðeins unnið verk þin á öld-
um hafsins. Þú munt Ifka hafa
veriö bæði formaður Vélstjóra-
féiagsins og forseti Farmanna- og
fiskimannasambands tslands
— Já, þaö er rétt, ég hef gert
þetta hvort tveggja. Ég átti sæti i
stjórn Vélstjórafélagsins og var
formaður þesseitt tlmabil og alls
hef ég staöiö i þessu félagsmála-
stússi I tuttugu og fjögur ár. Þaö
voru víst tvö kjörtímabil eða fjög-
ur ár sem ég var forseti Far-
manna- og fiskimannasambands-
ins, og ég átti lengi sæti I stjóm
þess.
— Þaö hlýtur aö vera margs aö
minnast frá þeim árum?
— Auövitaö geröist sitt af
hverju á öllum þessum árum, og
kannski er mér þaö hugstæöar nú
en oft endranær, þvi aö einmitt
núna, þegar viö erum aö tala
saman.stendurþjóöfélagiöí stór-
átökum á þessum vettvangi. —
Sjálfur hef ég margoft staöiö I
samningaþófiog tel mig vita tals-
vert um þá hluti. Samningamál
eru sjaldnast skemmtileg- og
miklu leiðinlegri en þau þurfa aö
vera. Þó finnst mér, aö meiri
mildi og einnig meiri manndómur
sé á þeim vettvangi núna heldur
en þegar ég kynntist þessu fyrst.
Ég hef verið svo heppinn, aö
þeir sem hafa setið á móti mér
„hinummeginviöboröiö”eins og
oft er tekið til oröa, haf a verið aö
mlnu áliti ágætir menn, og hafa
oröiö góöir kunningjar mlnir. Ég
minnist þess aldrei aö hafa staöiö
svo upp úr stólnum aö gegnt mér
viö samningaboröiö sæti óvinur
minn. Auövitaö hafa menn skipzt
á skoðunum, og hvor aöili um sig
variö sinn málstaö. Sllkt er eöli-
legt og meira að segja sjálfsagt
A þessum dögum, sem nú eru
aö líöa, sækir margt á hugann:
Þolir okkar litla og fámenna þjób
félag aö veröa af meö þá starfs-
krafta sem glatast i langvarandi
verkföllum? Og væri kröftum
okkar ekki betur varið á annan
hátt en þennan? Stundum heyrist
sagt: Verkfall og verkfallsréttur
eru leyfar frá gömlum tima þessi
baráttuaðferö hefur sungiö sitt
siðasta vers. — Hitt hefur þvi
miöur sýnt sig, og sýnir sig enn,
aö þeir sem ekki hafa þetta vop;
og ekki neita þvl þeir verða undir
i lífsbaráttunni. Þroskast menn
svo á þessum vettvangi aö innan
tiltölulega skamms tíma geti
hvor aðilinn um sig valiö úr sin-
um hópi kunnáttumenn til þess að
reikna út hvaö þjóðfélagið þolir á
hverjum tima? Ef svo færi þá
væri það vel. Verðbólga og allt
sem henni fylgir á naumast mjög
langa framtið fyrir höndum I nú-
verandi mynd sinni.
— Fannst þér ekki erfitt verk —
sjálf vinnan, fyrir utan öll
skoðanaskiptin — að standa að
samningamálum?
— Þetta er miklu meiri vinna en
þeirgeta gertsér Ihugarlund sem
ekki hafa einhvern tlma unniö
hliöstæö störf. En fyrst og fremst
er þetta viökvæmnismál. Allir ota
slnum tota og öllum finnst að þeir
hafi orðið útundan I slagnum. En
fyrst við erum aö rasða þessa
hluti, vil ég lýsa þvi yfir aö mln
reynsla og sannfæring er sú, að
hvort sem okkur llkar þaö betur
eða verr, þá er þjóöfélag okkar
ekki oröiö svo þroskaö enn að viö
getum afnumiö verkföll.
Reglubundnar ferðir
samkvæmt áætlun
—Eitt iangar mig að spyrja þig
um varðandi starf þitt: Er ykkur
farrnönnum ekki leiðar lang-
dvalir fjarri heimilum ykkar og
fjölskyldum?
— Siglingasaga min má heita
alveg bundin viö strandferöaskip-
in okkar. Lengsti timinn sem ég
hef verið að heiman eru fjórir
mánuöir. Viö fór um til Danmerk-
ur á milli jóla og nýjárs veturinn
1945 og komum I aprlllok 1946. Þá
stóö yfir stórviðgerð á Esju 2. i
Alaborg. Aö ööru eyti eru lengstu
fjarvistir minar aö heiman þegar
ég var a olluskipinu Þyrli. Þar
var ég i' fjögur ár. Feröir okkar
voru mjög óreglulegar og
óákveönar. Þaö var algengt, að
viö flyttum ollu úr skipum sem
lágu annaö hvort uppi I Hvalfiröi
eöa á y tri höfninni I Reykjavlk og
flyttum hana til Keflavlkur. Þetta
fannst mér bæöi leiöinlegt og er-
fitt. Ég vil heldur vera lengra frá
heimili mlnu en aö snúast svo að
segja alveg viö bæjardymar, og
komast þó ekki heim.
Núoröiö siglum viö samkvæmt
áætlun, sem gerö ermeð það fyrir
augum, aö skipið sé átta daga i
hverri ferö, en stanzi tvo þrjá eöa
jafnvel fjóra daga I heimahöfn
sinni, Reykjavík. Þetta er mjög
þægilegt. Viö vitum áætlun okkar
með þriggja mánaða fyrirvara,
og svo er auövitaö alltaf hægt aö
halda sambandi viö heimilisitt og
fjölskyldu slmleiöis á meðan á
ferðinni stendur. Þetta er ger-
samlega óltkt þvl sem gerist hjá
farmönnum, sem stunda milli-
landasiglingar.
Nú er öll tækni I gerö skipa, aö-
staða til lestunar, losunar,
o.s.frv. miðuð viö það að af-
greiöslan taki sem allra
skemmstan tima. Þetta er eðli-
legt, skipin eru dýr, áhafnimar
sömuleiöis, og þaö miöar allt aö
þvl aö fækka mannshöndunum,
sem viö þetta vinna og aö stytta
timann. En þetta táknar lika auð-
vitaö skemmri stanz i höfnum,
þar á meðal i heimahöfn. — Ég er
sannfæröur um aö I þessa átt
muni þróunin stefna I framtíö-
inni, hvort sem þeim er sjóinn
stunda, er þaö ljúft eöa leitt.
Er þetta hjátrú?
Viöhöfum veriö aðtala um sjó-
mennsku. Sumir segja aö sió-
menn séu hjátrúafullir. Ef til vill
er það rétt og ef svo er þá er ég
sjálfsagt i þeim hópi. A löngum
sjómannsferli mlnum hef ég
komizt aö raun um, aö llfið er
eitthvað meira en ég sjálfur og
þaö sem ég sé og heyri daglega.
Ég held aö ég segi það satt, aö
þeir hlutir séu ekki margir, sem
hafa komið mér á óvart. Stundum
dreymir mig, og stundum kemur
vitneskjan til mín á einhvern
hátt, sem ég get ekki lýst. Ef til
vill finn ég þaö á mér, — ég veit
varla hvernig ég á aö oröa þessa
reynslu mina.
Mér er innisstæöur atburður
sem varö á strlösárunum. Viö
lágum viö Flatey á Skjálfanda,
suö-austanvert viöeyna. Þaö var
gott veður, noröankaldi, og ekk-
ert athugavertviöaöliggja þarna
á meðan við biöum birtu næsta
dags. Ég átti aö fara íkojuklukk-
an tólf, hvaö ég og geröi. Ég
sofnaöi strax. En ég haföi ekki
sofið lengi, þegar ég vaknaöi og
gat ekki sofnaö aftur. Og meira
en þaö: Ég gat helzt ekki verið
inni I herberginu. Ég brá mér i
einhver föt og fór út á dekk. Þaö
var ágætt veður og ekkert aö. Ég
fór niður aftur og ætlaöi að sofna
en það tókst ekki.
Ekki veit ég hvernig á þvi stóö
senmiega hefur þaö veriö hálf-
, óafvitandi en staöreynd er aö leið
min lá niður i vélarrúm, og þar
fór ég eitthvað að grúska I ann-
arri vélinni, og fann þar þá strax
galla sem hefði getaö haft alvar-
legar afleiðingar ef ekki væri aö
gert.Maðurinn sem var á vakt i
vélarrúmi gerði viö þetta meö
mér en eitthvað held ég aö honum
hafi fundizt ég dularfullur aö
þessu sinni. — Að þessari viðgerö
lokinni hélt ég til rúms mlns lagði
mig útaf og nú stóö ekkert á því
ið ég sofnaði.
Um klukkan sex um morguninn
kom áhlaupiö Allt I einu skall á
suð-austan afspyrnurok, — ger-
samlega snarvitlaust veöur. Ég
er nærri viss um, aö ef ekki heföi
veriö búiö aö gera viö vélina heföi
verið útgerleg ef ekki ógerningur
að koma I veg fyrir að skipið
strandaði — ræki á landi I veður-
ofsanum.
— Nú ert þú aö vfsu ekki neitt
gamall maöur, Guðmundur, en þó
átt þú aö baki langa starfsævi.
Heföir þú viljaö gera eitthvaö
annaö en þaö sem varö hlutskipti
þitt?
— Nei, þvert á móti. Mér finnst
ég alltaf hafa verib á réttri hillu i
llfinu. Ég gæti vel lokið þvl þess
vegna.aö ég færiánægður. En ég
er ekki gamall, tæpra sextiu og
fimm ára. Ættmenn mlnir I fööur-
ætt hafa náö háum aldri svo ég
geri alveg ráö fyrir þvl aö eiga
mörg ár ólifuð. Afasystir min fór
meö þulur i útvarpiö hundraö ára
gömul og liföi i fimm ár eftir þaö.
Hún hét María Andrésdóttir og
átti heima I Stykkishólmi. Þaö
kannast margir viö hana.
Um m ig er þaö aö seg ja aö ég er
enn i fullu fjöri og mér finnst ekk-
ert liggja á aö draga upp tjald-
hælana.
—VS
CHEVROLET
NOVA
Ótrúlegt en satt!
í sparaksturskeppni BÍKR fór Chevrolet Nova, 8 cyl. 305 cu.in.
sjálfskiptur, 39,56 km á 5 ltr. af bensíni, sem jafngildir 12,64 ltr. eyðslu á
100 km. og varð nr. 2 í sínum flokki.
Þetta dæmi sannar fullkomlega að tæknimönnum G.M. hefur tekist að
gera þennan stóra bíl ótrúlega sparneytinn.
Nú er ’78 árgerðin komin og er enn á sama hagstæða verðinu.
Oft var þörf en nú er nauðsyn að tryggja sér bíl strax fyrir næstu
hækkun. Chevrolet Nova-mest seldi ameríski bíllinn á íslandi.
Véladeild
Sambandsins
Ármúla 3 Reykjavík Simi 38900