Tíminn - 01.12.1977, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 1. desember 1977
13

sjónvarp
Fimmtudagur
1. desember
Fullveldisdagur ís-
lendinga
7.00 Morgunútvarp Veftur-
fregnirkl. 7.00, 8.15og 10.10.
Morgunleikfimi kl. 7.15 og
9.05. Fréttirkl. 7.30,8.15 (og
forustugr. dagbl.), 9.00 og
10.00. Morgunbæn kl. 7.50.
11.00 Guðsþjónusta i kapellu
háskólans Gu&ni Þór Ólafs-
son stud, theol. predikar.
Séra Hjalti Guömundsson
þjónar fyrir altari. Gu&-
fræöinemar syngja undir
stjórn organleikarans, Jóns
Stefánssonar.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Ve&urfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frlvaktinni
Sigrún Siguröardóttir kynn-
ir óskalög sjómanna.
14.00 Fullveldissamkoma
stúdenta I Iláskólabíói Sam-
fdld dagskrá meö upplestri
og söng um kvenfrelsisbar-
áttu, tekin saman og flutt af
háskólastúdentum o.fl.
Ræöur flytja: Bjarnfriöur
Leósdóttir frá Akranesi og
Silja Aöalsteinsdóttir
cand.mag. Sönghópur al-
þý&umenningar syngur.
15.30 Miödegistónleikar Há-
skólakantata fyrir einsöng,
kór og hljómsveit eftir Pál
Isólfsson. Gu&mundur Jóns-
son, Þjóöleikhúskórinn og
Sinfónluhljómsveit íslands
flytja. Atli Heimir Sveins-
son færöi verkiö i hljóm-
sveitarbúning og stjórnar
flutningi þess. Valur Gisla-
son les ljó&in í upphaf i hvers
kafla.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Lestur Ur nýjum barna-
bókum Umsjón: Gunnvör
Braga. Kynnir: Sigrún Sig-
uröardóttir.
17.30 Lagiö mitt Helga
Stephensen kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
18.00 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál GIsli Jóns-
son flytur þáttinn.
19.40 tslenskir einsöngvarar
og kórar syngja
20.10 Leikrit: „Bærinn okk-
ar” eftir Thornton Wilder
Þýöandi: Bogi Ólafsson.
Leikstjóri: Jónas Jónasson.
Persónur og leikendur:
Sögumaöur : GisliHalldórs-
son D.r. Gibbs: Hákon
Waage. Frú Gibbs : Val-
geröur Dan. George Gibbs :
Hjalti Rögnvaldsson.
Emely Webb : Ragnheiður
Steindórsdóttir. Frú Webb :
Anna Kristin Arngrimsdótt-
ir. Herra Webb Helgi
Skúlason.HowieNewsome :
Guðmundur Pálsson. Frú
Soames : Guörún Asmunds-
dóttir. Joe Stoddard : Ævar
R. Kvaran. Simon Stimpson
: Karl Guömundsson. Aörir
leikendur: Benedikt Ama-
son, Hrafnhildur Guö-
mundsdóttir, Randver Þor-
láksson, Flosi Ólafsson, Jón:
Gunnarsson Stefán Jónsson
Gu&rún Gisladóttir og Ámi
Benediktsson.
22.05 Stúdentakórinn syngur
Orö kvöldsins á jólaföstu
22.30 Veöurfregnir. Fréttir.
22.45 Rætt til hlitar Sigurveig
Jónsdóttir blaöamaöur
stjórnar umræðuþætti um
málefni aldraös fólks. Þátt-
takendur: Birgir ísleifur
Gunnarsson borgarstjóri,
Pétur Sigurðsson alþingis-
ma&ur og Þór Halldórsson
læknir. Umræðuþátturinn
stendur allt aö klukkustund.
Fréttir. Dagskrárlok.
David Graham Phillips:
SUSANNA LENOX
karlmennirnir. Og sú stúlka, sem er nógu ósveigjanleg
við karlmennina eignast sitt heimili, en sú sem er eftirlát
lendir á götunni. Hvenærgetið þér byrjaðað vinna?"
Súsanna hugsaði sig um. „Ég þyfti að Ijúka ýmsum er-
indum í dag, ef ég mætti það. Gæti ég komið í fyrramál-
ið?“
„Klukkan sjö stundvíslega. Við drögum eitt sent frá
kaupinu fyrir hverja mínútu sem fólkið kemur of seint.
En komi það stundarf jórðungi of seint, tapar það dag-
kaupi. Og hér duga ekki neinar afsakanir. Fyrir fimm-
tán árum var það atvinna mín að hreinsa hrákadalla í
gistihúsi, og ég hef ekki brotizt þetta áfram með því að
mylja undir starfsfólkið mitt".
„Ég skal koma klukkan sjö í fyrramálið", sagði Sús-
anna.
„Eigið þér heima langt í burtu?"
„Ég á heima hér rétt fyrir ofan".
„Rétt er það. Þér hagnizt um tíu sent á dag á því —
þessi tíu sent sem þér þyrftuð annars í strætisvagna-
gjöld. Sextíu sent á viku". Og Matson Ijómaði allur og
klóraði sér eins og hann hefði gert eitthvert drengskap-
arbragð. „Hjá hverjum búið þér? Góðu fólki, vona ég?"
„ Ég bý með Ettu Brashear — býst ég við".
„Ó-já — dóttur hans Tómasar Brashears. Það ergæða-
fólk. Tómas er ágætisdrengur — hann vann vel fyrir sér,
áður en þetta slys henti hann. Við unnum oft saman. En
hann virtist aldrei geta skilið, að menn komast ekki á-
fram með því að vinna sjálfir, heldur með því að láta
vinna fyrir sig. Ég hef aldrei verið mikill verkmaður
sjálfur. Ég hugsaði alltaf um það, hvernig ég gæti látið
aðra vinna fyrir mig. Og nú er ég búinn að rífa mig upp
úr svaðinu. Hvað heitið þér?"
„Lorna Sackville".
„Lorna?" Hann rak upp skellihlátur. „Hvers konar
voðanafn er það? Það er eins og maður sé kominn í leik-
hús. — Klukkan sjö stundvislega, Lorna. Verið þér sæl-
ar".
Súsanna kinkaði kolli, þakkaði honum undirtektir hans
og kvaddi hann glöð í bragði. Hún skimaði upp götuna og
sá, að Etta stóð í dyrum veitingastof unnar. Hún virtist
bæði óþolinmóð og kvíðafull, en þó fór hún ekki lengra.
„Ég get ekki skotizt út i hálfa mínútu, þegar fer að líða
framundir hádegið", sagði hún þegar Súsanna var kom-
in nógu nálægt, „annars hefði ég beðið þín við verk-
smiðjudyrnar. Og mamma verður að hraða sér við eld-
húsverkin. Ég sá það, að þú hef ur fengið vinnuna. Hvað
ætlar hann að borga þér hátt kaup?"
„Þrjá dali", svaraði Súsanna.
„Hann hlýtur að hafa boðið þér það", sagði Etta og
hló. „Ég fór að hugsa um það, eftir að þú varst farin, að
þú myndir umsvifalaust ganga að þeim kjörum, sem
hann styngi fyrst upp á. Ó, ég var orðin svo hrædd um, að
það hefði komið eitthvert babb í bátinn. Mig langar svo
til þess að eiga þig að vinkonu. Var hann ósvífinn við
þig?"
„Nei, alls ekki. Hann var — mjög alúðlegur".
,, Jæja, já. Hann ætti líka að fara að temja sér manna-
siði, eins og pabbi segir. Hann verður síf ellt ríkari og rík-
ari, og svo neyðir hann stúlkurnar, sem hann arðrænir,
til þess að giftast mönnum, sem þær hafa andstyggð á,
eða þá að öðrum kosti að af la sér aukatekna á götunni".
Súsönnu fannst, að velgerðarmaður sinn ætti það að
sér, að hún legði honum liðsyrði. „Það er kannski
heimskulegt", sagði hún, „en ég er óumræðilega glöð
yfir því, að hann skyldi geta tekið mig í verksmiðjuna
sina".
Etta lét sér ekki segjast. „Þú þekkir lifskjör okkar
lika", svaraði hún. „Pabbi segir að það sé einm. svona
þakklætistilf inningar, eins og þú virðist ala í brjósti, sem
eigi sök á þvi, að hann var alltaf jaf n fátækur, þótt árin
færðust yfir hann. Hann segir að annaðhvort verði
maður að traðka á öðrum eða láta aðra traðka á sér —
annað hvort féfletta aðra eða láta féfletta sig. Heiðar-
lega og góða fólkið sé bara kjánar, sem alltaf biði lægri
hlut að lokum. EN hann segir líka, að hann vilji heldur
vera kjáni og basla i fátækt en lúta svo lágt að troða skó-
inn niður af öðrum og ræna þá. Og ég held, að hann haf i
réttfyrir sér" — nú hló Etta — „þó að ég játi f úslega, að
sjálfsagt væri ég ekki manneskja til þess að standast
f reistinguna, ef mér gæfist kostur á að komast eitthvað
áfram á kostnað annarra". Hún varp öndinni mæðulega.
Súsanna tók upp annað tal. „Ég á að koma í vinnuna
klukkan sjö í fyrramálið..raunar hefði ég eins vel get-
að byrjað strax í dag. En ég var búin að tala um að hitta
mann, þó að ég haf i ekki alveg ráðið það við mig, hvort
ég á að fara".
Etta virti hið rjóða andlit og f jarræna leyndardóms-
fulla augnaráð Súsönnu fyrir sér af mestu lotningu.
Eftir litla stund hreif hún hana f rá hugsunum sínum.
„Ætlarðu að búa hjá okkur?" sagði hún.
„Ef þú ert viss um.... Ertu búin að tala um það við
móður þína?"
„Mamma verður undir eins hrif in af þér. Hún vill líka
alltaf gera það, sem hún heldur, að mér sé þægð í. Mér
finnst ég svo oft vera einmana".
Frú Brashear — grönn kona og mjög tekin að láta á sjá
i önn hins daglega lífs, en þó glöð og reif — reyndist hin
viðfelldnasta, og það leið ekki á löngu, unz Súsanna var
farin að kunna mætavel við sig á heimili hennar. ibúðin
var eiginlega heldur skárri en þorri leiguibúðanna var.
En samt fannst Súsönnu andrúmsloftið fúlt og sagga-
blandið, og henni var það mjög ógeðfellt, hve þvotti stiga
og ganga virtist áfátt. En þegar kom inn í sjálfa íbúð
Brashears-hjónanna, komst hún undir eins í gott skap.
„ Nei' hvað allt er hér þokkalegt", hrópaði hún, þegar
Etta sýndi henni litlu stofurnar fimm. „Ég kem til með
að kunna vel við mig hér".
Etta roðnaði og horfði gaumgæfilega á hana, eins og
hún væri að reyna að lesa það úr svip hennar, hvort þetta
væri ekki háð. En hún komst að raun um, að Súsönnu var
alvara. „Ég er smeyk um, að þér muni ekki þykja eins
þægilegt að búa hér", sagði hún, en hætti svo við að bera
meira lastá saklausa íbúðina. „Okkur f innst þetta mesta
kytra í samanburði við húsið, sém við bjuggum í fyrir
nokkrum árum."
Þau borguðu sjö dali í húsaleigu á mánuði. Veitinga-
reksturinn gaf af sér tólf til f jórtan dali á viku, og sonur
hjónanna Ashbel að nafni þrekinn kubbslegur og
heimskur strákur, var burðarmaður á járnbrautarstöð-
inni og fékk tíu dali i kaup á viku. Hann lét móður sína f á
sjö dali enda hafði hann eina stofuna út af fyrir sig og
var mjög matlystugur. Hann hafði orð á því, að hann ætl-
aði bráðum að kvænast. En slíkt hefði haft hin verstu
áhrif á af komu f jölskyldunnar. Unnustan var hins vegar
allheimtufrek. Faðir hennar var búðareigandi, og hún
vildi ekki, taka i mál að gifta sig, nema maðurinn hefði
tuttugu dali í tekjur á viku. Það voru harlá litlar líkur til
þess, að Ashbel gæti orðið við slikum kröfum, því að
hann hafðuekki annað að bjóða en líkamsorku sina.