Tíminn - 24.09.1978, Side 18

18
Sunnudagur 24. september 1978
Sunnudagur 24. september 1978
19
lAMBiL!
Leikararnir Gubrún Asmundsdóttir og Kjartan Ragnarsson fyrir utan hús sitt Stóra Skipholt: — Viö eig-
um lika hesta eins og hinir leikararnir!
I heimsókn
Frásögn SJ
Myndir 6E
„Okkur finnst að hér hafi alltaf búið gott fólk”
— segja Guðrún Asmundsdóttir og Kjartan
Ragnarsson i Stóra-Skipholti við Grandaveg
— Kannski aö leikarar séu rómantiskari en annað fólk,
sagði Guðrún Ásmundsdóttir leikkona, þegar Guðjón Ijós-
myndari hafði orð á þvi við hana, hvort stéttin væri að
kaupa upp öll gömlu timburhúsin í bænum. Guðrún og mað-
ur hennar, Kjartan Ragnarsson leikari, eiga heima að
Stóra-Skipholti við Grandaveg, og eru raunar nýbúin að
láta stækka húsið um þriðjung. %
— Mér finnst eitthvað við að búa
i húsi, sem hefur veriö lifaö i áöur.
Auk þess heid ég, að það hafi alltaf
verið svo einstaklega gott fólk i
þessu húsi. Oft hefur lika verið
þröngt hér á þingi. Upp úr 1916 voru
þrjár fjölskyidur i húsinu og einu
sinni voru þrjú börn skirö hérna i
litlu stofunni.
— Ég var að hjóla hérna fram
hjá árið 1971 þegar ég tók eftir þvi
að húsið var autt. Ég bankaöi upp á
i næsta húsi og grennslaðist eftir
þvi hvort húsið væri til sölu, sem og
reyndist vera, svo var ég búin að
kaupa húsið áður en ég vissi af.
— Það er dálitið gaman að þvi,
að hvorki þetta hús né það næsta,
sem Sigmundur Orn Arngrimsson
leikari á nú, voru seld hæstbjóð-
anda. Seljendur húsanna vildu
frekar sjá á eftir æskuheimilum
sinum i hendurnar á fólki, sem ætl-
ar að búa i þeim, heldur en selja
þau fyrirtækjum. Það er gaman að
þvi, að til skuli vera fólk, sem ekki
hugsar fyrst og fremst um peninga.
Á Bráðræðisholti
Húsið þeirra Guðrúnar og
Kjartans stendur á Bráöræöisholti,
en margir kannast eflaust viö sögn-
ina um það að ekki væri von aö
vel færi fyrir bæ, sem byrjaði I
Snikkaragleðin bíður
I sumar hafa þau Guðrún og
Kjartan verið að koma sér fyrir i
húsinu eftir að þau fluttu i það á ný
eftir stækkunina i júni. — En það
skemmtilegasta er eftir þegar við
höfum ráð á að fara að mála og láta
snikkaragleðina njóta sin i kring-
Bráðræöi og endaöi i Ráðleysi
(inni við Elliöaár).
— Hér eru eignarlóðir, svo við
fáum að búa hér meðan húsin
standa. Við fengum meira að segja
að byggja við og kom þaö okkur
nokkuð á óvart.
— Við erum fljótari að hjóla nið-
ur i Iönó en fara á bil.
— Þetta er yndislega notalegur
staðurog indælir nágrannar. Þegar
við vorum að hreinsa grjót úr garð-
inum kom til okkar kona og sagði:
— Þennan stein megið þið ekki
taka,þetta er álagasteinn, og við
flýttum okkur að setja hann aftur i
miðjan garðinn.
— Svo er timburhúsahrokinn i
okkur orðinn svo mikill að bið bjóð-
um alls ekki fólki úr blokkinni góð-
an dag heldur bara timburhúsa-
fólkinu.
Hér i hverfinu er mikið af full-
orðnu fólki, og það er eitthvað
persónulegt við það. Einn nágrann-
inn var t.d. vanur að slá grasflötinn
fyrir utan húsið, sem Sigurður örn
keypti, en svo fréttist að það hefði
verið selt undir lýsisgeymslur og
þá hætti hann i miðju verki og
bletturinn stóð eftir hálfsleginn. En
sem betur fer leystist þaö mál á
betri veg.
um glugga o.þ.h., segir Guðrún. —
Við erum alltaf með höfuðin reigð
aftur á hnakka þegar þvið göngum
fram hjá gömlu timburhúsunum
niðri i bæ, til aö skoða fallegu
skreytingarnar á þeim og fá hug-
myndir.
Auk þess fóru þau hjónin bæði i
leikferð um landið með Leikfélagi
Reykjavikur, sem sýndi einmitt
leikrit Kjartans Blessað barnalán,
sem hvað lengst hefur verið sýnt i
Austurbæjarbiói við miklar
vinsældir. Ein fjögur áhugaleikfé-
lög úti á landi hafi sýnt áhuga á að
setja upp Barnalánið.
Kjartan sómir sér vel i nýja etdhúsinu, enda er hann jafnoki Guðrúnar
við eldhússtörfin eins og vera ber i jafnréttishjónabandi.
Timamyndir GE
Nú eru þau einmitt að byrja að
æfa gamanleik fyrir Austurbæjar-
bió „Rúmrusk” eftir breskan höf-
und
— Það er svo skritiö, að þaö er
oft betra að leika á miönætursýn-
ingum en fyrr á kvöldin, segja þau
Guörún og Kjartan — Það er eins
og fólk sé komið i dellustuð um
miönættið. Viö höfum stundum
verið með sömu sýningarnar fyrr
á kvöldin og þá
önnur eins ósköp
sýningunum.
Auk þess krefst
Leikfélaginu þess,
þessar sýningar i
biói. Það er miklu
Iönó, tekur 780
Iðnó 230 og ekki
er aldrei hlegið
og á miðnætur-
reksturinn hjá
að viö höfum
Austurbæjar-
stærra hús en
manns i sæti en
veitir af, þvi að
miöaverð i leikhús-
verða ódýrara og
tiltölulega er
um alltaf að
ódýrara.
Nýtt leikrit eftir Kjartan
— Jú, ég er nýbúinn að selja
Þjóðleikhúsinu nýtt leikrit, sem
heitir „Snjór”. Nei, það er ekki likt
neinu minna fyrri leikrita, annars
er bezt að ég segi ekki meira,þá hef
ég ekkert að segja þegar þarf að
fara að kynna leikritið, sem vænt-
anlega verður sýnt næsta vetur.
Hvenær ég byrjaði aö skrifa leik-
rit? Það var eiginlega með Sauma-
stofunni. Raunar á ég leikrit niðri i
skúffu, sem ég samdi sautján ára
gamall, það er ákaflega viövan-
ingslegt.
— Hann gripur i þetta svona i
sumarfrium og þegar rólegt er i
leikhúsinu, segir Guðrún. — Þaö er
kompa hér fyrir neðan bilskúrinn,
þar sem hann hefur ritvélina. Ogsvo
er oft að hann kemur upp og eltir
okkur heimilisfólkið meö gitarinn
og spyr hvar hann hafi stolið þessu
lagi.
— Ég byrjaði miklu fyrr að
semja lög fyrir leikhús en að skrifa,
segir Kjartan. — Ég samdi tónlist i
Nýjar og gamlar myndir, senrLitla
leikfélagið sýndi 1967. Það var lag
viö Tindátana eftir Stein Steinarr.
Ég hef verið að gutla á gitar sið-
— llún Gagga er kjölfesta heimilisins. ÞesSa styttu gerði frægur þýsk-
ur listamaöur af henni ungri, en nú er hún oröin sjötug og fékk hjól í
afmælisgjöf.
anégman eftir mér og var i bitla-
hljómsveit með Finni Torfa
Stefánssyni alþingismanni og
fleirum. Siöan fórum við báðir út i
leiklist — hvor á sinum stað að
visu!!!!!
Leikritagerð er greinilega að
ganga i fjölskyldunni, þvi Guörún
hefur fengist við hana lika. Hún
samdi barnaleikritið „Mér er alveg
sama þótt einhver sé að hlæja að
mér”, sem Leikfélagið sýndi i
barnaskólum borgarinnar 1973,
siðan annað barnaleikrit, „Pipar
og salt”, fyrir sjónvarpið og loks
setti hún saman „Jólagaman”,
sem var sýnt um jólin 1976 i Iönó.
Sjö manna fjölskylda og
Gagga kjölfestan
Þau Guörún og Kjartan eru meö
sjö manna heimili. Ragnar sonur
þeirra er tveggja ára gamall, og
Guðrún á ellefu ára son og tvituga
dóttur af fyrra hjónabandi. Hún og
maður hennar eru við nám og búa
hjá Guðrúnu og Kjartani ásamt lit-
illi dóttur sinni.
— Svo megum við ekki gleyma
henni Göggu, segir Guörún. Hún
hefur ibúð hér á neðri hæðinni og er
kjölfestan i húsinu. Gagga Lund
söngkona og kennari, er vinkona
þeirra hjóna og hefur reyndar
kennt þeim báöum raddbeitingu og
söng. — Hún er besti kennari sem
hægt er að fá, segir Guðrún. — Ég
hefði aldrei orðið leikari, ef ég heföi
ekki farið til hennar, bætir Kjartan
við, — ég fór svo illa meö röddina i
bitlaæðinu. — Ég pindi röddina. —
Já, og svo setti hann upp „þennan
einskisverða sjarma”, eins og
Gagga kallaði það, þegar hann
spilaöi á gitarinn, segir Guðrún
hlæiandi.
Magnús Leópoldsson, dæturnar
Valdis og Maria, Björk Valsdóttir
Brúsi er eftirlætiö á heimilinu.
Sá hvað fólki leið vel hér á
Kjaiarnesi
— Það er mikil sveitarómantik i
okkur og hefur alltaf veriö, segir
Magnús Leópoldsson. Fyrir tveim
árum ætluðum við okkur að byggja
hér á Kjalarnesinu, en úr því varð
ekki.
í sumar ákváöum við að leigja
hér I staðinn. Ein meginástæðan
fyrir þvi að viö fluttum úr Vestur-
bænum og hingað er sú, að við
fengum mikinn áhuga á hestum
fyrir nokkrum drum. En raunar er
mikið um hestamenn i minni fjöl-
skyldu. Fyrsti hesturinn sem við
eignuðumst var góður og það hefur
sennilega valdið þvi, að við híéldum
áfram við þessa iþrótt. Það er
óneitanlega barningur fyrir
borgarbúa aö vera meö hesta eða
„Höfum fullan hug á að flytja upp i sveit”
segja Björk Valsdóttir og Magnús Leópoldsson
Magnús Leópoldsson, framkvæmdastjóri veitingahússins Klúbbsins, og
kona hans Björk Valsdóttir búa að Alfsnesi á Kjalarnesi. Þangað er aðeins
20 minútna akstur frá höfuðborginni og seinni helming leiðarinnar gæti
vegfarandi imyndað sér, að hann væri kominn langt upp i sveit, þegar hann
ekur i kyrrðinni eftir uppbyggðum malarveginum. Eini munurinn er sá, að
litið er nú um búskap þarna á Kjalarnesinu. — Fólki finnst sennilega of
þröngt um sig til að stunda teljandi búskap svo nærri borginni, segir
Magnús. — Og það eru ótrúlega fáir, sem virðast hafa komið auga á hve
mikil náttúrufegurð er hér rétt utan borgarmarkanna.
Þau Björk og Magnús fluttust aö
Alfsnesi i sumar og leigja jörðina
ásamt húsum. Með þeim eru dætur
þeirra tvær, Valdis tólf ára og
Maria niu ára. Fjölskyldin er meö
nokkra hesta: — Vel einn á mann.
Reiöskjótar dætranna heita Prins
og Þytur. Auk þess er hundur á
bænum, sem rekur úr túninu, Brúsi
heitir hann. Köttur var fyrir þegar
þau komu, Brandur, en hann haföi
brugðiö sér af bæ, þegar viö áttum
leið hjá.
mjög dýrt að öðrum kosti. Okkur
þykir mjög gaman að geta haft
hestana hjá okkur hér uppfrá, og
hugsaö um þá sjálf, og það er ekki
dýraraað leigja jörö eins og þessa
meö landi, gripahúsum og ibúöar-
húsi en ibúð I Reykjavik. Það kem-
ur sér lika mjög vel að fjarlægðin
er ékki meiri frá borginni, þar sem
viö hjónin stundum bæði vinnu þar.
Björk vinnur á skrifstofunni i
Klúbbnum ásamt manni sinum.
— Hugmyndin að þvi að við flutt-
um hingað er eiginlega ennþá eldri,
segir Björk V'alsdóttir. Þau
Magnús ráku i f jögur ár verslunina
Esju á Kjalarnesi: — Þá sáum við
hvað fólk hér hafði það gott.
— En þá vorum við ekki komin I
hestamennskuna. Það var rétt viö
verslunina og hestamenn komu oft
viö. Magnúsi varö oft að orði, aö
þeir hefðu ekkert aö gera annað en
leika sér, þessir hestamenn.
— Já, á þessum árum var vinnu-
dagurinn langur, segir Magnús, frá
kl. niu á morgnana til hálf tólf á
kvöldin. Svo hefur reyndar lengst
af verið. Nú er ég alla virka daga
og oft um helgar I vinnunni. En nú
vildum viö gjarnan hafa meiri tima
hér uppfrá.
Fjölskyldan er nýhætt að riða út
á þessu ári, og nú fá hestarnir aö
— Ég tek eftir þvi aö það þarf að
sinna börnum meira hér i sveitinni
en i Reykjavik, segir Magnús. Dæt-
urnar biðja mig að útbúa fyrir sig
veiöistengur og hjálpa þarf þeim
við ýmislegt þegar þær taka til við
ný viöfangsefni hér. Þetta er sjálf-
sagt eðlilegt, þar sem hér er minni
félagsskapur fyrir þær en i borg-
inni.
Valdis og Maria voru að byrja I
skólanum að Klébergi daginn eftir
að okkur bar að garöi. Þangaö fara
þær með skólabil kl. átta á morgn-
ana óg er ekið heim aftur um fjög-
urleytið siödegis. Þær eru aðeins
farnar að kynnast jafnöldrum
sinum i sveitinni og eru ánægðar
með tilveruna.
— Við höfum fullan áhuga á að
flytja lengra upp i sveit einhvern
tima I framtiðinni, segja Magnús
og Björk, en hver veit hvort og
hvenær úr veröur!!!!
Maria og Valdis með hryssuna
Spyrnu. ' ----------►
hvila sig fram aö jólum, þegar þeir
verða teknir á hús og farið verður
að liðka þá á nýjan leik.
Vetur framundan
— Eftir er að vita hvernig vetur-
inn leggst i okkur hér uppfrá, segir
Björk. — Það er litil reynsla komin
á veruna hér. Mikill gestagangur
var hjá okkur i sumar. Svo höfum
við veriö að standsetja húsiö.
— Við vonum aðeins að færöin i
vetur torveldi okkur ekki um of aö
sækja vinnu i Reykjavik.
— Erfitt, nei, við erum svo ung og
hraust.segir Magnús og Björg bæt-
ir við: — Við njótum þess bara eftir
á að hafa tekiö aðeins til hendinni.
Magnús hugar að heyforðanum i hlöðunni ásamt heimilishundinum Brúsa.