Fréttablaðið - 10.03.2007, Qupperneq 22

Frú Sólveig er heima
í helgarfríi á Reykja-
lundi svo að ég hef
eftirlátið henni
heimilishaldið og
notað tímann til að
skrifa.
Í augnablikinu er ég að skrifa
um konu sem heitir Dzsenifer Lou-
ise Ottilie von Szatmár-
Odenborn og býr á
Steinkrossi austur á
Rangárvöllum.
Hún er ís-
lenskur rík-
isborgari,
hefur búið hér í
næstum hálfa öld,
en fæddist í Þýska-
landi og er af þýskum,
ungverskum og rúm-
enskum aðalsættum.
Otta – eins og hún er
kölluð fyrir austan – er
merkileg kona og á merki-
lega sögu sem hún hefur aldrei
viljað flíka. Ég veit ekki hvernig
henni yrði við ef hún frétti að ég
væri að skrifa bók um hana. Hugs-
anlega væri hún til í að tala við
mig um þau afrek sem hún hefur
unnið hér á landi og margir þekkja,
afrek í hestaíþróttum, tamningum
og reiðkennslu og það kynningar-
starf sem hún hefur unnið í Evr-
ópu í tengslum við íslenska hest-
inn, „hest guðanna“.
En ef hún vissi að ég ætla mér
að skyggnast undir yfirborðið og
fjalla meira um sorgir en sigra er
ég hræddur um að hún mundi
kunna mér litlar þakkir fyrir
hnýsnina.
Það er ekki á þær sorgir bætandi
sem yfir Ottu hafa dunið, og sem
betur fer mun bókin sem ég er að
skrifa og heitir ENGILL DAUÐ-
ANS ekki valda henni neinu hugar-
angri – af þeirri einföldu ástæðu að
þessi merkilega kona hefur aldrei
verið til nema í höfðinu á mér,
þar sem hún fæddist fyrir
næstum tveimur árum. Nú
bíður hún óþolinmóð eftir
því að ég ljúki við bókina
og hún sleppi út úr þess-
ari þröngu prísund.
Það eru persónur eins
og Otta og Þórhildur og
Víkingur sem breyta
starfi mínu sem rit-
höfundur úr því að
vera þjakandi inni-
seta í spennandi ævin-
týri, könnunarferð til endi-
marka mannlegrar reynslu,
tilfinninga og þekkingar.
Starf rithöfundar er einmana-
legt og erfitt. Og launin eru ekki til
að færa inn í bankabækur. Samt
finnst mér ég vera forréttindamað-
ur að geta eytt hluta af hverjum
degi í veröld þar sem peningar eru
einskis virði en orðin eru gull.
„Maðurinn sem
gekk í skrokk á
pólskum verka-
manni um helgina er
ekki eigandi
Lauffells ehf. eins
og fram hefur komið
í fréttum. Það er eiginkona árásar-
mannsins sem er eigandi fyrir-
tækisins.“
Þessa frétt er mér því miður
alveg fyrirmunað að skilja.
„Árásarmaðurinn Michael Piec-
ychna er sakaður um líkamsárás-
ina og hefur áður gerst brotlegur
við lög. Hann bíður nú afplánunar
vegna kynferðisbrots. Í nýjasta
hefti tímaritsins Ísafoldar er grein
eftir blaðamanninn Fian Paul en
hann réði sig í vinnu hjá fyrirtæk-
inu og kemur fram í greininni að
eigandi fyrirtækisins sé kallaður
„the criminal“ eða
„glæpamaðurinn.“
Er það þá „frúin“ eða
„árásarmaðurinn“
sem gengur
undir gælu-
nafninu „the
criminal“?
Það er senni-
lega aldrei
hægt að koma í
veg fyrir að ein-
hverjir vitfirr-
ingar séu á
kreiki í þjóðfé-
laginu en skyldi
einhver hafa það
á sinni könnu að
fylgjast með að-
stæðum útlend-
inga sem koma
hingað til að
þræla fyrir
okkur í lág-
launastörf-
um?
Í kjallara-
íbúð í næsta nágrenni við mig sem
var of lítil fyrir ástfangið par sem
í henni bjó – býr nú heill herskari
útlendinga. Það eru stífar reglur
um hámarksfjölda gesta á
skemmtistöðum en eru til ein-
hverjar reglur um hversu margir
Litháar megi búa í lítilli kjallara-
holu?
Meðal þeirra arf-
bera sem ég fékk í
vöggugjöf var
þunglyndisgenið
sem hefur gert
mér ýmsar
skráveifur
gegnum tíðina. Það er vit-
anlega slæmt að vera ekki
gallalaus frá náttúrunnar
hendi, en einhvern veginn
hefur þetta allt saman
blessast hingað til.
Reyndar held ég að
maður þurfi ekki
þunglyndisgen til
þess að finna
fyrir verulegu
þunglyndi öðru
hverju. Stundum er
nóg að líta yfir fréttir
dagsins til þess að
finnast mannkynið í
heild fremur mislukkað
og íslenska
þjóðin og ég
sérstaklega:
„Þrír menn
um þrítugt réð-
ust á tvo tvítuga
BretaviðLauga-
veg 77 á öðrum tímanum í nótt og
stálu af þeim 800 krónum.“ (Við
réttlát skipti ráns-
fengsins hafa því
komið 266 kr. í hlut
hvers ræningja).
Barsmíðar og rán
teljast vera nokkurn
veginn sjálfsagður
fórnarkostnaður við
svokallað skemmt-
analíf hérna í
Reykjavík, nokk-
urs konar heimil-
isböl sem ekki sé
ástæða til að gera
mikið veður út af
– nema hætta sé
á að það skaði þá
dásamlegu tekju-
lind sem ferða-
mannaiðnaður-
inn er.
Ég held líka að
það sem talið er
fréttnæmt í þess-
ari frásögn sé
hin hlægilega
upphæð sem ofbeldismenn-
irnir báru úr býtum, samtals
áttahundruð krónur, sem er
undir öllum kringumstæð-
um mjög léleg umbun fyrir
að leggja á sig ómælda fyrir-
höfn að næturlagi.
Ef upphæðin hefði verið
áttatíuþúsund krónur eða
áttahundruðþúsund mundi
maður sjálfsagt segja sem
svo: Sá sem spígsporar niður
Laugaveginn um miðja nótt
með fulla vasa af peningum
getur sjálfum sér um kennt
ef hann er rændur.
Við erum svo heilög hérna og
fín í kantinn að við neitum að
hýsa erlenda klámhunda á
hótelum sem þó skammast
sín ekki fyrir að hafa fram-
leiðslu þeirra á boðstól-
um fyrir gesti sem
eru aðeins klámneyt-
endur en ekki klám-
framleiðendur.
Við kippum
okkur ekki upp
við það þótt lækn-
ar og hjúkkur
þurfi að vinna
yfirvinnu á
slysavarðstof-
um um helgar
svo lengi sem beinbrotin eru ís-
lensk.
Sem betur fer veit ég ekki um
neina aðra dýrategund sem hegð-
ar sér svona fíflalega.
En maður þarf ekki að eyða
miklum tíma í að leita að
skýringunni, eða hluta
af skýringunni.
Bjarni Össurarson
geðlæknir á vímu-
efnadeild Landspítala
segir í ritstjórnar-
grein Lækna-
blaðsins:
„Áfengis-
neysla lands-
manna hefur
vaxið um 50
prósent á
síðustu tíu
árum.
Áfengi veld-
ur töluverð-
um skaða í
samfélaginu
og hefur al-
þjóða heil-
brigðismála-
stofnunin
áætlað að
yfir níu pró-
sent af
snemmbærri
fötlun/dauða
megi rekja
beint til áfengis.“
50% aukning á tíu árum! Og
ekki lengur óhætt að labba Lauga-
veginn.
Skál! Eru ekki allir í stuði?
Vinstrihreyfingin-grænt framboð
nýtur meira fylgis en Samfylking-
in, 23,6% á móti 18,5%, samkvæmt
skoðanakönnun
Blaðsins sem birtist
í dag. Samkvæmt
henni myndi ríkis-
stjórnin halda velli
ef gengið yrði til
kosninga nú.
Sjálfstæðisflokk-
urinn mælist með 42,8% fylgi,
Framsóknarflokkurinn með 9% og
Frjálslyndi flokkurinn með 6,1%.
Ef það verða ekki stjórnarskipti
núna er ég búinn að vera. Ég verð
að fá nýja stjórn til að gagnrýna.
Meira að segja Davíð og Halldór
nenntu ekki að standa í þessu leng-
ur.
Skál! Eru ekki allir í stuði?
Kæra
Dagbók
Þráinn Bertelsson skrifar
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er sagt frá merkilegri konu sem bíður eftir því að sleppa úr þröngri prísund og heitir
Dzsenifer Louise Ottilie von Szatmár-Odenborn. Einnig er spurt hversu margir Litháar rúmist í lítilli kjallaraholu, rætt
um líkamsárásir, klámneytendur, klámframleiðendur, skoðanakannanir o.fl.