Tíminn - 02.09.1979, Blaðsíða 15

14
Sunnudagur 2. september 1979.
Sunnudagur 2. september 1979.
15
i Wmm
barna: „Fyrst datt þeim ekki I
hug aö syngja neitt annað en
Gamla Nóa og Attikattinova, þeg-
ar lagavaliö var frjálst og ég var
orðin mjög þreytt á aö heyra þau
alltaf kyrja þessi sömu lög á
hverjum leikvellinum af öðrum.
Svo breyttist þetta, þvi aö þaö var
ekki svo slæmt aö þau kynnu
ekkert annaö.
Sigriöur: „Bryndis gekk svo
langt, aö láta brúöuna Trölla
syngja Attiskrattinova og heil-
mikiö bull á eftir og spuröi þau
svo, hvort þetta væri ekki fallegt.
Þau neituöu þvi alfariö, en vildu
samt ekki samþykkja að atti-
kattinova væri bull. Þau sögöu aö
þetta væri „Gamli Nói” þeirra
Grænlendinga og þaö var rétt
hjá þeim”.
Hvernig voru sýningarnar upp-
byggöar?
Sigriöur: Þaö voru alltaf ein-
hverjir fastir liöir i hverri sýn-
ingu eins og „Vinsælasta lag vik-
unnar” og umferöarfræöslan.
Lási lögga var alltaf mættur meö
flautuna sina og sá var nú vinur
þeirra. Þau læröu umferöarvís-
urnar, sem hann kenndi þeim
alveg eins og skot og þau litu
greinilega á lögreglumenn sem
virðulega menn, sem gæfu sér
tima fyrir þau.
Bryndis: Þaö er þetta meö tim-
ann. Ég hef tekiö eftir þvi i
kennslunni, hvaö maöur þarf aö
geta gefiö börnunum tima, jafn-
vel sest á gólfiö meö þeim og
spjallaö. En umferöarvisurnar,
sem Lási lögga kenndi börnunum
var viö lag, sem þau þekktu öll
og hefur aö viölagi „Ot um allan
bæinn”.
Sigriöur: Visur Lása voru á
þessa leiö: Rauöa ljósiö segir:
Stoppum nú/:Gula ljósiö segir:
Biöum nú/:, Græna ljósiö segir:
Afram nú/: og svo viölagiö Út
um allan bæinn. Þegar Lási
kenndi þetta hélt hann á lita-
spjöldum og ég geröi handahreyf-
ingar i samræmi viö merkingu
ljósanna. Svo varö alltaf heilmik-
iö spjall viö Lása. Börnin segja
brúöunni allt og miklu meira en
viö fengjum aö heyra.
Bryndis: 1 umferöarþáttunum
var rætt um hjólin og reglur, sem
gilda i þvi sambandi. Ég hringdi
sérstaklega niöur á umferöar-
deild lögreglunnar og fékk þar
staöfestingu á grun minum aö
börn mættu ekki hjóla úti á götum
fyrr en 9 ára gömul. Krakkarnir
stóöu i þeirri meiningu aö þau
mættu fara sjö ára út á göturnar,
en svo var sem sagt ekki. Sjö til
átta ára veröa þau aö halda sig
viö gangstéttirnar meö hjólin.
Sigriöur: Einnig var rætt um
endurskinsmerki. Sum áttu ekki
og ætluöu aö kaupa sér. — Börnin
voru oft svo hughreystandi, þegar
brúöurnar höföu lent i einhverju
sem æsti þær, eins og Trölli eftir
kapphlaupiö. Hann haföi náttúr-
lega tapaö i hlaupinu og var sár.
„Þetta var bara kapphlaup”,
heyrðist þá frá áhorfendunum. —
Trölli haföi ýmsar slæmar venj-
ur, boraöi t.d. I nefiö eins og blátt
og bólgiö nef hans gaf til kynna.
Og ég spuröi þau, hvort þau
geröu nokkuö slikt. „Nei-hei”,
var svariö og um leiö sáust sumar
af þessum elskum bora i nefiö. —.
Ég heyröi af einu barni, sem haföi
hætt aö bora i nefiö eftir aö hafa
séö tilburöi Trölla og hræöilegt
svampnef hans. Kannski hafa
fleiri læknast.
„Dísa einna vinsælust"
Bryndis: Einna vinsælust held
ég aö Disa Iitla hafi veriö. Hún
var aö fara i fyrsta sinn I skólann
meö öllum þeim áhyggjum, sem
þvi fylgdi. Hún var svo hrygg,
þekkti ekki kennarann og fannst
skólinn svo stór. Hún vissi ekki
hvar hún átti aö hengja upp káp-
una sina og rataði ekki á klósett-
iö. Börnin töluöu viö hana hug-
hreystandi: „Þetta er allt I lagi.
Það er svo gaman I skólanum. Þú
færö aö lita og leira og svo færöu
stundum aö fara á bókasafniö”.
Sigriöur: Einn sagöi, aö i skól-
anum yröi hún sprautuð gegn
sjúkdómum.
Bryndis: En Disa hélt áfram aö
mæöast i mörgu og sagöi aö hún
væri svo vitlaus, hún kynni ekki
neitt, vissi ekki einu sinni hvaö
dagarnir hétu. Þá sungu
Texti: Fanný
krakkarnir fyrir hana visurnar
um dagana. Og siöan vlsurnar um
fingurna. En meöan þau sungu
um fingurna kom værö yfir DIsu
litlu og hún steinsofnaöi.
Sigriður: Hvaö þau gátu unnt
henni þess aö sofna eftir þessa
miklu geöshræringu, sem hún
haföi átt i og nú varö steinhljóö.
Bryndis: Þaö heföi mátt heyra
saumnál detta, þó aö allt undir
þúsund börn væru á sumum völl-
unum, t.d. uppi I Breiðholti. Þetta
var dýrlegasta stundin i sumar.
Samstaöan var slik. Og svo ákvaö
Sigíiöur i samráöi viö börnin aö
best væri aö draga tjaldiö fyrir
og leyfa Disu aö sofa um stund.
Sigriöur: Aö þvibúnu spuröi ég
börnin, hvort þau dreymdi ein-
hvern tima eitthvaöog ekki stóö á
svörum. „Stundum er ég aö
fljúga I lausu lofti” og „stundum
sé ég englana”. Mörg höföu séö
englana I draumi. Einn strákur,
sem gæti hafa veriö 9 ára, kom
upp á pall til min og trúöi mér
fyrir þvi aö mömmu hans heföi
dreymt „hann Hjalta i nótt”.
Þessi sami vildi syngja einsöng.
Bryndis: Þegar tjaldiö var
, dregiö frá ööru sinni birtist Disa
eldhress og brosandi. Hana haföi
dreymt svo vel og nú kunni hún
puttana utan aö. Bak viö Disu
mátti sjá risastóra hönd, sem var
spegilmynd af draumi DIsu. Og
svo fór hún meö visurnar um
puttana, en I þeim segir m.a.
„Þumalfingur er mamman, sem
var mér vænst og best” og um
leiö kyssti Dlsa þumalfingurinn,
sem var mamman. Kliöur fór um
hópinn, þvi aö öll þekktu þau
þessa tilfinningu aö kyssa
mömmu sina.
I Rósu komum viö aö litarhætti
manna og skynfærum. Má segja,
aö krakkarnir hafi búiö Rósu til i
hvert skipti. Hún var meö gult
andlit, ljósar hendur, svartar tær
og Indiánatær. Stundum voru
augun brún, stundum græn eöa
blá. Þaö var alveg merkilegt,
hvaö þau voru vel aö sér um hina
ýmsu kynþætti.
Sigriöur: Þau þekktu lituö börn
af eigin raun, enda voru margir
Myndir: Tryggvi
Eitt mesta uppáhald barnanna, Disa litla, I góöum höndum mllli Sigrföar og Bryndisar. Dlsa iitla er tveir menn eins og flestir, ýmisthnuggin eöa glöö.
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
/,Börn eru yndislegir áhorfendur. Það er alveg sama,
hvernig veður gerir, alltaf eru þau jafn áhugasöm, þeg-
ar brúðurnar eru annars vegar. Liklega er ekki til betra
kennslutæki en brúður, þessar tuskuverur, sem virðast
svo hjálparlausar, en luma á heilmiklum fróðleik. Börn-
in opna sig fyrir brúðunum á stórkostlegan hátt og lifa
sig inn í leikinn. — Og engar tvær sýningar eru eins, því
að þau eiga þetta".
dis, sem er kennari við Æfinga-
og tilraunaskóla KHl og ein af
starfsmönnum i Leikbrúðulandi,
sér um gerö brúöanna en Sigríö-
ur, — sem er leikari og mikil á-
hugakona um félagsleg verkefni,
er tengiliöur milli barna og
brúöa. Efniö semja þær saman.
„Hef ýmislegt á
samviskunni"
„Ég hef aldrei búiö til brúöur”,
segir Sigriöur hiæjandi, „en ég
hef alltaf verið svolitiö áhangandi
við þær. Lék nú bæöi bak viö
Krumma og Beggu i sjónvarpinu
og hef ýmislegt á samviskunni,
sem Krummi hefur gert frægt,
svo sem Attikattinova”.
Bryndis hristir höfuðið, en
henni finnst þessi visa hafa náö
einum of mikilli fótfestu I hugum
Þetta sögöu þær Bryndis Gunn-
arsdóttir og Sigriður Hannesdótt-
ir forráðamenn ferðabrúöuleik-
hússins „Brúöubillinn” i samtali
viö Timann er viö ræddum viö
þæraö afloknu leiksumri á gæslu-
völlum borgarinnar, en Brúöu-
billinn hefur heimsótt hvern
gæsluvöll i borginni fimm sinnum
i sumar og alltaf haft ný dag-
skráratriöi fram aö færa i hvert
sinn. Þar sem gæsluvellirnir eru
34 eru þetta orönar 170 sýningar.
Geri önnur leikhús betur! Brúöu-
billinn sem slikur rúllár fyrir til-
stilli leikvallanefndar og er þetta
þriðja starfsár hans. Fyrsta áriö
var sá kunni leikbrúöumaöur Jón
E. Guömundsson meö brúöurnar
ásamt Sigriði, en Bryndis tók viö
af honum i fyrra. Verkaskiptingin
á brúðuheimilinu er sú, aö Bryn-
Kisa litla meö mömmu sinni. Hún haföi rétt fariö út f sandkassa tii
aö pissa, en stalst svo út á götu og týndist, mömmunni til mikillar
skelfingar.
litlu leikfélagarnir litaöir. Einu
sinni fékk ég tár i augun. Þá baö
ég einhvern aö koma upp á pall og
syngja og gaf sig þá ekki fram
svartur strákur, 9—10 ára. Lagið
sem hann söng var „Ó, Jesú
bróöir besti” hann söng þaö vel.
En nú skeöi eitt, þvi aö ekki mátti
klappa. Og ég tók mikrófóninn og
þakkaöi honum innilega fyrir
þennan fallega sálm, en útskýröi
um leiö aö á eftir sálmalagi mætti
ekki klappa. — Annars tók ég eftir
þvi, aö viö eigum margar fallegar
stúlknaraddir, þá eru þaö svona
7-11 ára stúlkur. Erlend börn,
sem voru á feröalagi, tóku oft lag-
iö fyrir okkur á ýmsum tungu-
málum.
„Þetta fundu krakkarnir
að var alvörumál"
Bryndis: Þaö sem viö kölluöum
boðskap af okkar hálfu voru
svona ýmsar upplýsingar um
þjóðbúninginn, islenska fánann
og þjóösögurnar, allt I gegnum
ömmu Agústu. Þau hlustuöu
alltaf vel, þegar fariö var út I
gamla hluti og báru mikla virö-
ingu fyrir þeim. Amma sagöi
þeim sömu sögur og hún haföi
heyrt sem barn og börnin skildu
vel merkinguna þjóösögur. Sum
sögðu, að Grýla og Leppalúöi
væru ekki til, ekki frekar en álfar
og dvergar, og amma samsinnti
þvi. Þó komust þau I vandræöi,
þegar Trölli birtist og komust þau
aö þeirri niöurstööu aö hann væri
alveg sér á parti i tröllaheimin-
um.
Sigriöur: Boöskapur var einnig
i sögunni af Gilla giraffa, en hann
var með hálsbólgu. Gilli var
frekar erfiður sjúklingur, neitaöi
aö taka meöaliö sitt og liggja I
rúminu. En þau dekstruöu hann
til þess aö gera hvoru tveggja.
Þaö kom nú á daginn, aö Gilla
þótti meöaliö harla gott og vildi
fleiri en eina skeiö. En krakkarn-
ir voru vel meö á nótunum og
sögöu, aö af fleiri en einni skeiö
gæti hann oröið miklu meira veik-
ur, gæti jafnvel dáiö.
Bryndis: Trölli var enginn siöa-
postuli eins og áöur hefur komiö
fram og krakkarnir geröu sitt til
þess aö aga hann. Þegar hann
nagaöi neglurnar, skömmuöu þau
hann og sögðu aö hann gæti fengið
gat á magann. Ekki fannst þeim
heldurneitt sniöugt, þegar óþekki
strákurinn hann Gotti át gott i
kilóavis, heilu súkkulaöistykk-
in,ópalpakkana, heilu sleikipinn-
ana og karamellur meö bréfun-
um. Þetta átlag kom nú eiginlega
til af þvi, aö Gotti var alveg tann-
laus I efri góm og haföi aöeins
svartar, lausar tennur i þeim
neöri. Sögöu krakkarnir, aö hann
burstaöi aldrei tennurnar, af þvi
að hann væri svo hræddur viö
tannburstann.
Sigriöur: Þar sem Gotti var
auk þess mesti þurs, —ekki
fékkst upp úr honum aukatekið
orö, var dregiö fyrir hann hiö
snarasta og þá spuröi ég krakk-
ana hvort þau burstuðu sinar
tennur. 1 þvi kom risatannbursti
fram i sviðsljósiö til frekari á-
herslu og gekk úr skugga um aö
allir væru meö hreinar tennur.
Og allir göptu sem mest þeir
máttu.
Bryndis: Fröken Tannkrems-
túpa kom nú til sögunnar og trúöi
risatannburstinn krökkunum
fyrir þvi, aö hann væri svo skot-
inn i henni.
Sigriður: Þetta fundu
krakkarnir aö var alvörumál.
(Hlær).
Bryndis: Tannburstinn biöur
þau nú aö finna út fyrir sig, hvaö
hann eigi að segja við hana og
stingur sjálfur upp á: „Viltu vera
meö mér? Mér finnst þú svo ofsa-
lega sæt”. En krakkarnir vildu
heldur hafa þaö, aö honum fynd-
ist hún svo ofsalega skemmtileg,
og þar viö sat.
Sigriður: Þegar tannkrems-
túpan birtist, uröu krakkarnir aö
hjálpa tannburstanum viö aö
stynja upp þessum fáum oröum,
þvi aö hann var búinn aö gleyma
þeim. Gifting var siöan ákveöin
og ég spuröi krakkana, hvert þau
ættuaðfara i brúðkaupsferö. „Til
prestsins” var svariö. En svo var
sæst á aö þau færu til Majorka.
Ný lestraraðferð
Þær Sigriöur og Bryndis sögöu,
að fyrstu sýningarvikurnar heföi
rignt mjög mikiö en krakkarnir
létu þaö ekkert á sig fá. „Litlu
sjóhattaáhorfendurnir voru
Lási lögga samræmdist hug-
myndum þeirra um lögreglu-
menn, sem þau vilja hafa viröu-
lega og ræöna.
Bryndfs: Lestraraðferöin, \
sem ég er að fara aö kynna
mér, mætir börnum á þvi ,
plani, sem þau eru á. Hún
byggir á talmáli barna og
einnig er betta tiiraun
tu þess að vinna -«■*' ' N x,
einstaklings-
lega með
börnum.
t
Börnin segja brúðunni allt og
miklu meira en við fáum að heyra
Rætt við Sigríði Hannesdóttur og Bryndísi Gunnars-
dóttur, sem eru stjórnendur ferðabrúðuleikhússins
„Brúðubíllinn”, en þær telja m.a. að leikbrúður fái í
framtíðinni viðurkenningu sem bestu kennslutækin
„Hver fór með
karlaraddirnar,
Didda?” spuröi
Kari Guðmundsson
leikari, þegar ég
haföi leikiö eftir
niu brúöuröddum I
einu og sama leik-
ritinu á Kjarvals-
stöðum, — alveg
óundirbúiö. Hann
eftirherman sjálf,
ætlaði ekki aö trúa
þvi, að ég hefði far-
ið með allar radd-
irnar. En raddir
eru mitt sviö”.
skemmtilegastir. Fyrst duttu
droparnir á hattbrúnina og siöan
tók viö þeim litil tunga. Þaö var
svo fallegt. Stundum kom fólk af
elliheimilinu vestur i bæ.
Foreldrar heföu mátt vera meira
meö börnum sinum, þvi að litlu
krakkarnir hafa svo mikla þörf
fyrir aö tjá sig um sýningarnar,
þegar þeir koma heim.”
„Mér dettur i hug litill drengur,
sem ég hitti I húsi fyrir
skömmu,” sagði Sigrfður. „Ég
var stödd hjá móöur hans af til-
viljun og hún vissi ekkert um
þetta brúðuleikhús, sem ég var i.
Drengurinn var alltaf aö reyna aö
vekja athygli á sér og hann vildi
greinilega segja mér eitthvaö
merkilegt. Og endaöi meö aö
hann prilaði upp á stofuborö og
sagöi aö hann myndi eftir mér og
brúðunum af leikvellinum.
Framhald á bls. 23.