Tíminn - 02.09.1979, Blaðsíða 25

Sunnudagur 2. september 1979.
25
Esra S. Pétursson:
OFSAKVÍÐI Gunnu í Chicago
Gunna ákvaO aO halda áfram i
sálgreiningu hálfu ári eftir flutn-
inginn til New York borgar. Var
þaO vegna þess aO henni hafOi létt
nokkuO viö meöferöina, enda þtítt
hún ætti iangt i land aö veröa
sæmiiega heilbrigö, sem fyrr seg-
ir.
Foreldrar hennar voru þá
komnir meö miklar áhyggjur
vegna andlegs heilsuleysis henn-
ar. Þau leyföu henni því meö
glööu geöi aö nota tfl meöferöar-
innar arf sem afi hennar og
amma höföu ánafnaö henni.
Gunnuhaföi ekki likað allskost-
ar vel viö sálgreinandann i
Chicago og einnig haföi henni
mislfkaöviö sálfræöing semhaföi
áöur stundaö hana. Hún ákvaö
þvi aö labba á milli þriggja sál-
greinenda á Park Avenue sem
henni haföi veriö bent á og velja
þann úr sem henni líkaöi bezt. Ég
var sá þriöji sem hún kom til
þann daginn. Vel fór á meö okkur
og valdi hún þann kostinn aö
halda áfram hjá mér. Meömæli
vinar hennar, sem var sjúklingur
minn, munu einnig hafa haft
nokkur áhrif á val hennar.
Gunna var sérlega hippaleg i
útliti og framkomu þegar hún,
heilsaöi mér í biöstofunni meö’
slyttislegu handtaki. Ég visaöi
henni inn i' lækningastofuna og
hún lufeaöist á undan mér og lét
sig siga letilega onf hægindasttíl-
inn andspænis mér, en leit ekki
viölegubekknum. Hún var i brún-
um, rispuöum verkamannahnöll-
um, snjáöum og tættum bláum
gallabuxum og i grænni blússu
rifniu. „Einkennisbúningardræs-
una”, kallaði hún þennan galla
sinn sibar meir. Sjá má aö fleira
fólk en hermenn, viðskiptafröm-
uðir, prestar og læknar ganga
einkennisklæddir. Hippar, fikni-
efnaneytendur sumir og vændis-
konur á götum úti gera þaö lika.
Hver og einn hópurinn með sinu
sniði. Þótt einkennisbúningur
hennar væri allfuröulegur var
samt hár hennar furðulegast. Það
var slegiöog liðaöist Ismáriönum
lambakrullum niður eftir mjó-
bakinu en einnig fyrir andlitinu
og oná brjóst. Piröi hún i gegnum
strýflækjurnar og öll var hún
heldur stryttuleg. Þó vareitthvaö
geöfelltviö hana og aölaöandi var
hún þrátt fyrir öll afkáralegheit-
in.
Nokkurrar tregðu gætti i fyrstu
i tali en hún fór fljótt aö taka viö
sér enda oröin vön aðferö frjálsra
hugrenningatengsla sem fólgiö er
i þvi að leysa frá skjóöunni. Ég
spuröi hana hvernig henni liði.
„Mér lföur..... hóf hún máls,
þagnaði andartak og bætti svo
við, ,,ég held að éggeti kallaö mig
andlegan kryppling. Ég vaki á
nóttunni og sef mestallan daginn.
Þetta er einskonar dauöi. Nokk-
urskonar daglegt sjálfsmorö.
Ofsakviöi minn magnast svo......
hann varö svo ofsalega mikill aö
mig langaöi til aö hlaupa i burtu
og fela mig. En hvergi er hægt að
fela sig fyrir honum svo ég fer
bara aö sofa til aö þurrka mig
út”.
Tilfinningar hennar voru á
ringlureið og mér fannst hún eiga
erfittmeö aö skilgreina ofsakviö-
ann. Ég spuröi hana: „Færðu
ennþá ofsakviöaköstin?”
Hún hristi höfuöiö. „Éghefekki
fengiö þau undanfariö”.
En þegarhúnhéltáfram aö tala
kom i ljós aö kviöa og hræðslu-
köstin voru komin á þaö stig aö
hún greindi þau ekki lengur.
Þessi tilfinningafirring hennar
hafði sinn tilgang. Hann varöi
hana aö nokkru gegn kviöanum.
Sagöist hún oft heyra i sér hjart-
sláttinnog stundum glumdi hann
svomjög ieyrum hennar aö henni
fannst hjartaö myndi springa.
„Heyriröu þennan hjartslátt
svona hátt i raun og veru?”
„Já. Ég held ekki aö það sé
bara imyndun. Og þegar hann
kemur er eins og einhver hafi
verið á haröa hlaupum upp
marga stiga likt og hann eigi lifið
aö leysa”.
„Hvernig er þér innan brjósts
þegar þú færö þessi hjartsláttar-
köst?”
„Ég er dauðhrædd og mig lang-
ar til aðfela mig. Ein af þeim aö-
feröum sem ég hefi notað til aö
reyna að fela mig er aö imynda
mér aö ég sé stytta. Styttur eru
allar holar að innan eins og þú
veist. Þar svif ég i lausu lofti inn-
an I henni. Ég geri mér dágóöa
grein fyrir þvi hvaö þetta er.
Þetta er einskonar skel. Gervi
sem ég dylst á bak viö”. Heyra
mátti aö samstarf hennar viö
fyrri sállækna hefði boriö nokk-
urn árangur og aukið innsæi
hennar.
En táknmyndin, sem hún valdi
sér, endurspeglaöi sjálfsfirringu
hennar. Sjálfsmat hennar var svo
rýrtaölikast varaö henni fyndist
hún vera svo til efnisvana, fislétt
eins og fjööur, svffandi innan i
tómri styttunni. Og engu var lik-
ara en aö sjálf styttan væri á
bólakafi i hafsjó af angist. Mið-
lægum frumkviöa.
Framhald þessa fyrsta fundar
okkar Gunnu ræöi ég á fyrsta
sunnudegi næsta mánaðar hér i
Timanum.
Esra S. Pétursson
O Nasisminn
striöinu.
Einn liöur i þvi aö færa Banda-
rikin nær þátttöku gat veriö sá aö
þeir tækju aö sér varnir Islands
úr höndum Breta. Róiö var aö þvi
mörgum árum af Bretum og
Bandarikjamönnum siöari hluta
árs 1940 og fyrri hluta árs 1941 aö
svo gæti oröiö. En til þess þurftu
Islendingar aö fela þeim varnirn-
ar. Bandarikjamenn gátu ekki
hernumiö landiö. Viö féllumst á
að greiöa fyrir þessu og fela
Bandarikjamönnum varnirnar,
þótt neyöarkostur væri, enda
neyöarástand og enginn kostur
góöur.
Þetta haföi áhrif i heimsátök-
unum við nasismann og stuölaöi
að falli hans, enda mátu Islend-
ingar það þannig, þegar þessi á-
kvöröun var tekin. Hér var lika
mikið I húfi fyrir Island aö nas-
isminn yrði yfirbugaöur. Sigri
nasista i styrjöldinni og algerum
yfirráöum nasista i Evrópu heföi
fylgt annaö hvort: að hann flæddi
yfir tsland og viö yröum honum
að bráö eöa hitt aö ísland hefði
verið skilið frá Evrópu og oröiö
austasta virki vestanmanna gegn
EvrópuHitlers.HérvarþvI mikiö
i húfi.
Hinum hrikalega hildarleik,
sem hófet fyrir réttum 40 árum
lauk meö algerum ósigri nasism-
ans og lýöræöinu var bjargaö i
Vestur-Evrópu. Þess njótum
viö”.
86-300 í
Hringið
og við
sendum
blaðið
um leið
Þarnfi er klik an þin... biöur eftir
þér. Hver þeirra hjálpaöi þér
aö ráöast á'gamla manninn
''■þegar þú stalst þessu merki?^
jfl
© Bulls
Ef viö gætum y Geislinn
komist um borö /færist hingaö
og tekið a/tur, köfum,
hann Ramó,
Ertu aö hugsa þaö
sama og ég, Geiri? Það
eæti veriö flóttaleiö.
/ m? s
SiA^!
I-Z6 s
I